FanFic.nl

Part of me {gepauzeerd}

Luistervinkje spelen, Ziekenbezoek en een onderbreking

Het duurde niet lang meer voor mevrouw Wemel weer een beetje opgevrolijkt was en we konden ontbijten. Ik zat tussen Fred en George in, luisterend naar de gesprekken om me heen. Harry en Ron hadden het over zwerkbal. De tweeling had het over hun plannen voor een winkel, terwijl Ginny en Hermelien zachtjes praatten over Daan Tomas, op wie Ginny een oogje had. Ik wist niet op welk gesprek ik me moest concentreren, maar besloot uiteindelijk mijn aandacht op de tweeling te richten. Op het moment dat ik dat deed, vond George blijkbaar dat Fred te zacht sprak, want hij boog zich wat verder naar voren. Ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken toen hij zijn arm om me heen sloeg.
“Dus we moeten op zoek naar een pand. Maar waar?”� Ze hadden het dus over een locatie voor de winkel die ze wilden openen? Ik grinnikte en besloot hun gesprek te onderbreken. Ik had George zijn cadeau nog niet gegeven, maar dat zou ik vanmiddag doen. Ik stond op en liep naar mevrouw Wemel.
“Mevrouw Wemel? Zou ik de tweeling straks mee mogen nemen naar de weg-is-weg? Ik heb een cadeau voor George, maar het is een beetje moeilijk mee te nemen.”� Mevrouw Wemel knikte en ik ging terug op mijn plaats zitten.
“Jongens, we gaan vanmiddag naar de weg-is-weg.”� Ze keken me even vragend aan, maar zeiden niets.

Na het ontbijt gingen we bij meneer Wemel op bezoek. Mevrouw Wemel kafferde hem uit, omdat hij de helers toestemming had gegeven om dreuzelgeneesmiddelen op hem uit te proberen. Nadat we meneer Wemel hadden bezocht, namen Fred, George en ik afscheid van de rest en gingen richting de lekke ketel. Fred sloeg een arm om mijn schouders, terwijl George zijn arm om mijn middel sloeg. Zo liepen we door de hoofdstraat, tot we bij nummer 98 kwamen.
“Femke, wat doen we hier precies?”� Vroeg George nieuwsgierig. Ik glimlachte naar hem en haalde een klein pakje uit mijn zak, wat ik in zijn handen duwde.
“Maak maar open.”� Hij deed wat ik vroeg en maakte het pakje open, waarna hij er een sleutel uit haalde. De tweeling keek vragend van de sleutel naar mij en weer terug. Het was Fred, die als eerste de link legde en de sleutel greep.
“Wat ben je van plan?”� Vroeg George verward, terwijl Fred, met de sleutel in zijn hand, naar de deur van nummer 98 liep. Zijn vraag werd beantwoord toen Fred de sleutel in het slot stak, hem omdraaide en de deur openzwaaide. Totaal gechoqueerd draaide George zich naar mij toe. “Femke… Wat heeft dit te betekenen?”� Ik glimlachte onschuldig.
“Jullie hadden een winkelpand nodig, toch?”�
“Ja, maar…”�
“Niks geen gemaar. Het is van jou.”�
“Dit kan ik toch niet aannemen?”�
“George… Neem het alsjeblieft aan. Het is van mijn opa geweest en ik heb hier veel goede herinneringen, ik wil dat jij en Fred het gebruiken voor jullie winkel. Als je het niet aan wilt nemen, moet ik het verkopen, want ik kan er zelf niets mee.”� Hij knikte.
“Dank je.”� Het was een paar seconden stil. “Femke?”�
“Hmm?”� Ik had naar het pand staan kijken, waar Fred vrolijk alles inspecteerde, en draaide me nu weer naar George. Plots drukte hij zijn lippen op de mijne. Voor ik helemaal registreerde wat er gebeurde, trok hij zich terug en mompelde een excuses, waarna hij het pand in liep.
Wow. George kuste me. O mijn god! GEORGE KUSTE ME! Ik keek weer naar het pand, waar Fred nog steeds enthousiast rondliep. George, daarentegen, stond verschrikkelijk stil.
Waarom sta je hier nog, Femke? Vroeg ik me af. Ga naar binnen en doe iets! Ik schudde mijn hoofd om de stemmen kwijt te raken en liep de winkel in. Nu stond alleen Fred er nog.
“Waar is George?”� Fred draaide zich om en keek me onderzoekend aan. Waar hij ook naar zocht, hij vond het in mijn gezicht, want het volgende moment verspreidde een glimlach zich over zijn gezicht en wees hij naar boven, waar ik wist dat een appartement lag. Ik bedankte hem en liep de trap op, de, o zo bekende, ruimte in. Ik had hier veel tijd doorgebracht, wanneer mijn ouders weg waren voor een missie. Ik liep de ruimtes door, op zoek naar George. Ik vond hem uiteindelijk in de laatste ruimte waar ik keek, de ruimte die altijd mijn slaapkamer was geweest als ik bij mijn opa bleef. Hij zat voor het raam, naar buiten te kijken en zacht in zichzelf te mompelen. Ik liep op hem af, maar bleef staan toen ik hem zacht hoorde zeggen:
“Waarom ben ik ook zo stom geweest om haar te kussen? Ze wilt vast nooit meer met me praten.”� Ik liep zacht op hem af en legde mijn hand op zijn schouder. Hij keek me even aan en wendde toen beschaamd zijn hoofd af. Ik ging tegenover hem zitten en aarzelde een moment, waarna ik naar hem toe leunde en hem kuste. Hij reageerde even geschokt, maar beantwoorde mijn kus toen.

Ik weet niet hoe lang we daar zaten, in onze eigen wereld, waar er niets anders bestond dan George en ik. Dat was tot het moment waarop Fred de deur open gooide en luid zijn keel schraapte.
“Stoor ik?”�

Reacties: