De verpleegster had me weer alleen gelaten met Ellie. Ik had de drang om tegen haar te praten nu ik wist dat ze wakker was geweest, ookal waren het maar 10 seconden. Ondertussen was het al nacht en het was overal muisstil. Ik nam haar hand vast en ik deed moeite om niet te gaan huilen. Ik herinnerde me die ene dag, toen hadden de jongens Natasha in elkaar geslaan en had zij me in de kast zitten troosten. Ik had zoveel te danken aan haar... Ik zuchtte even, er was een liedje waar ik aan moest denken. "Wat lig je hier stil en zo bleek op dit laken." M'n stem galmde door de kamer en ik verbrak de stilte, maar ik zong door. "Ik mis in je handen de kracht van weleer. Je ademt heel rustig maar zo onregelmatig, de grapjas in jou herken ik niet meer. Waar je ook kwam, plezier zat aan tafel. Je had iedereen altijd vlug op je hand. Ik wil je niet kwijt, ik knijp in je handen. Oh god laat haar leven, ik heb haar zo lief. Ze heeft van die kuren en zotte gebreken. U kent haar, ik bid u... Ik heb haar zo lief." M'n stem stierf weg, ik kon niet meer door. Plots hoorde ik iemand anders zingen. Ik herkende al vlug de stem van Natasha, zij was blijkbaar ook nog wakker hiernaast en ze vervolgde m'n liedje. Ik luisterde naar haar stem, zij was ook duidelijk aan het huilen. Ik wou wel naar haar toe en haar troosten, maar ik wou Ellie ook niet alleen laten. Ik wou zoveel dus bleef ik maar gewoon zitten waar ik zat. Ellie's handen die sinds het ongeluk ijskoud waren, voelden nu weer warm aan. Toen ik haar hier voor het eerst had zien liggen... zo wit... zo doods. Het was alsof ze iemand was die bij het minste zou sterven, zelf ademen leek toen een groote moeite voor Ellie. Nu was het moeilijk te geloven dat het dezelfde persoon was, ze lag gewoon te slapen..., heel diep te slapen en plots was ik ervan overtuigd dat ze het zou halen. Ze moest het gewoon halen.