FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

Ga jezelf maar helpen.

Ellie werd nu regelmatig wakker, maar nooit langer dan 5 minuten. Na 5 minuten kwam de verpleegster altijd weer aanzetten met haar pijnstillers. Dat mens begon op m'n zenuwen te werken, maar ze zei dat Ellie veel sneller zou genezen als ze veel rustte. Ik liet het maar. "Emma?" ik keek naar de deuropening en ik zag Bill er staan. Even schrok ik ervan, maar ik herstelde me. Ik wou iets dat de routine verbak... maar of dit was wat ik daarmee bedoelde? "Ik zou veel eerder langs gekomen zijn, maar de fans voor het ziekenhuis zijn niet normaal." Fans? Right, dat tuig was overal waar Bill en de jongens ook waren. Hij zette zich op het stoeltje aan de andere kant van Ellie's bed. Natasha zat daar momenteel niet, zij was iets gaan eten in de cafetaria. Ik keek op de klok en Bill had meteen door wat er aan de hand was. "Zit je ergens op te wachten?" vroeg hij. "Ja, ik heb het eens uitgerekend en de pijnstillers werken ongeveer 12 uur, dus Ellie word elke Namiddag rond half vier even wakker." Zei ik en ik legde m'n hand op die van Ellie. "Hoe zenuwslopend is het dan niet dat je er elke keer op zit af te tellen." hoorde ik Bill klagen. "Ja, maar eenmaal als ze dan wakker is, vergeet ik dat alweer." Daarna was het stil, we keken beiden afwachtend naar Ellie's gezicht. Na 10 minuten kneep ze haar ogen even stevig dicht waarna ze ze opende. Ellie lachte en zei zoals altijd "Emma, Natasha?", "Hallo Ellie." klonk de vrolijke stem van Bill. Ze keek in richting van Bill. Met haar gezicht bewegen leek al geen pijn meer te doen. "Bill?" fluisterde ze en haar gezicht veranderde in een grimas toen ze hem zag. "Geen zorgen ik heb goed voor je Gustav en Georg gezorgd." zei hij grappend, maar Ellie keek nog kwader toen hij dat zei. "Emma..." ze draaide haar gezicht terug naar dat van mij en ze slikte even, wou nog iets zeggen, maar ik legde m'n vinger op haar lippen. "Je moet rusten, negeer dat daar gewoon." en ik knikte met m'n hoofd in richting van Bill. Hij keek me even waarschuwend aan, maar ik deed tekens dat we nu geen ruzie moesten gaan maken. "Inderdaad, ze moet rusten." klonk er plots en de verpleegster kwam al zwaaiend met een spuit naar binnen. Toen Ellie zeker was dat de verpleegster het niet zag, draaide ze even met haar ogen. Ik gaf haar nog even een kus op haar wang en daarna vielen haar ogen alweer dicht. Ik wist nu echt zeker dat het maar een kwestie van tijd was voor ze er weer bovenop zou zijn. "Ik heb je gemist..." werd ik uit m'n gedachten gehaald door Bill z'n irritante stem. Ik keek op en met m'n blik maakte ik hem duidelijk dat ik alles behalve naar z'n vuile leugens wou luisteren. Hij zuchtte, "Emma, ik heb je al superlang niet meer gezien, ik heb het gevoel je helemaal niet meer te kennen." Oh zeg, wat kon hij overdrijven! "Bill... Je hebt me nooit echt gekend, dus er is praktisch geen probleem." Ik lachtte eens gemeen en voor mij was dit gesprek ermee afgesloten... Maar blijkbaar nog niet voor hem. Hij stelde zich recht, liep om het bed heen en kwam achter me staan. Ik voelde zijn hand op mijn schouder en hoorde hoe hij adem nam om iets te zeggen. Slim als ik was, onderbrak ik hem. "Neen Bill, nu echt niet!" Ik nam de doos papieren zakdoekjes van het tafeltje, duwde het in z'n handen en zei: "Ga jezelf maar helpen!" Bill haalde zijn schouders op en hij verliet de kamer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.