Hoofdcategorieën
Home » Muse » The Final Break Up » 2. vervolg: You Will Burn in Hell!
The Final Break Up
2. vervolg: You Will Burn in Hell!
‘Je klopt toch niet op e eigen deur’ klonk een geniepige vrouwen stem en daarna een hoogtonig gegrinnik. Was dí¡t Dom’s gelach? Dat kan niet!
De deurklink zag ik omlaag gaan en Chris stond op. Ik keek omhoog en vroeg met tegenzin ‘Moet dat nou?’. Maar Chris trok me al omhoog aan mijn rode blouse en streek hem weer glad.
‘Bienvenue au nos chateau’ zei Dom toen hij binnenkwam. Hij moest echt iets aan zijn Frans doen als hij met dit monster zijn leven wilde delen.
Er liep een dame binnen. Nee, geen dame. Het was een godin. Haar steile haar viel tot haar middel en glansde in het licht. Ze was slank en goed gekleed. Ze had een rokje aan en een topje met een decolleté (dat doet het altijd goed bij Dom). Ze had palen van hakken aan en toch leek ze er op te dansen terwijl ze liep. Haar ogen waren bleekjes groen/grijs. Haar gezicht was feilloos en vriendelijk. Mijn mond viel open zonder dat ik dat wilde.
Ze mocht dan wel een monster zijn, ze was ten minste een beeldschoon monster.
Ze hield Dom’s hand vast.
Bah.
Opeens was ze iets minder mooi. Ik deed abrupt mijn mond weer dicht.
Om Dom met een vrouw in mijn gedachten te zien, was nog niet eens zo erg, maar het was als donder en bliksemslag om ze daadwerkelijk naast elkaar te zien staan. Dom en de vrouw bleven voor ons staan, grijnzend.
‘Allo, iek ben Veronique, Dom’s vriendien.’ Haar stem was hoog en haar accent scherp. Chris liep naar haar toe en gaf haar een hand. Zíj gaf hem twee zoenen op de wangen. Chris werd rood tot aan zijn oren. ‘Eh, ik ben dus Chris, bass in de band en getrouwd, vijf kinderen’ zijn woorden kwamen ietwat onhandig over zijn lippen. ‘Oh’ zei Veronique, sloeg haar hand voor haar mond en giechelde. Dom keek geprikkeld naar Chris en glunderde daarna naar Veronique.
Het monster richtte zich op mij, haar volgende prooi.
Ik glimlachte net zo nep als haar, en verroerde me niet. Ze moest maar naar mij komen. Verdediging is immers de beste aanval. Ze kwam.
Ik moest omhoog kijken.
Alweer Bah.
Ik haatte het als vrouwen langer waren dan ik.
‘Ik ben Matthew, zanger en gitarist, en bezet.’ Met extra nadruk op bezet. Ik gaf haar geen hand en hield me stijf. Ik liet me in geen enkel geval kussen door het langpotige monster.
‘Okie, leuk je te ontmoeten, Matt’ zei ze en ze ging weer naast Dom staan.
Chris en Veronique praatten nog wat over koetjes en kalfjes, voetbal en haar werk. Dom kon alleen naar haar kijken en ik alleen naar hem. Hij was een zeer interessant onderwerp als verliefde man voor een wetenschappelijk onderzoek… Nou ja, misschien een muzikaal onderzoek, want er zijn al vele liederen geschreven over de liefde. Ik schrok op uit mijn overpeinzingen toen het monster haar stem verhief en vroeg: ‘Wiellen jullie iets foor mij spielen?’. Ik had een plotselinge ingeving, en reageerde meteen.
‘Ja!’ riep ik, misschien iets té gretig. ‘Goed idee’ beaamde Dom.
‘Any favourites my dear?’ vroeg hij. Mijn innerlijk schreeuwde het uit van paniek, hij zou mijn plannetje in het water kunnen laten vallen!
‘Eh… Miesschien Unintended of Endlessly?’ Ik zag dat Dom en Chris op het punt stonden in te stemmen, maar ik deed een nieuw bod.
‘Waarom niet Take a Bow?’
‘Non, dat wiel iek niet, jij toch ook niet Dom? Laat maar eens zien wie ‘ier de baas ies.’
Oh-oh-oh, ik wist preciés welk spelletje ze speelde met ons, en ik liet me niet vangen. Ik liep snel het hok in, achtervolgd door Chris. Dom deed er wat langer over om zich los te maken van het plakkerige vrouwmens. Toen iedereen klaar zat/stond zei ik met nadruk naar Dom. ‘Take a Bow, en niet Unintended, remember?’ Ik drukte met ongenoegen op het knopje binnenin het hok om het geluid in de andere ruimte te activeren. Voor Kate en de vrouw van Chris hadden we nog nooit een privé-concert gegeven. Dit was het bewijs dat modellen écht veel aandacht opeisen.
Met plezier speelde ik de eerste paar maten van Take a Bow. Dit lied zal er voor zorgen dat haar UFO haar weer komt halen en haar onderweg laat neerstorten. Nou ja, ten minste tot over het kanaal.
Corrupt
You corrupt
And bring corruption to all that you touch
Hold
You'll behold
And beholden for all that you've done
Spell
Cast a spell
Cast a spell on the country you run
And risk
You will risk
You will risk all their lives and their souls
And burn
You will burn
You will burn in hell
Yeah, you'll burn in hell
You'll burn in hell
You'll burn in hell for your sins
Oh, our freedom's consuming itself
What we've become
Is contrary to what we want
Take a bow
Death
You bring death
And destruction to all that you touch
Pay
You must pay
You must pay for your crimes against the earth
Hex
Feed the hex
Feed the hex on the country you love
And beg
You will beg
You will beg for their lives and their souls
Yeah, and burn
You will burn
You will burn in hell
Yeah, you'll burn in hell
You'll burn in hell
Yeah, you'll burn in hell
You'll burn in hell
Yeah you'll burn in hell for your sins
Ik keek haar extra moordlustig aan tijdens you will burn in hell. In fact, keek ik haar de hele tijd moordlustig aan. (dit begon nog leuk te worden ook)
Ze leek een beetje op haar mooi gelakte teentjes getrapt toen het nummer afgelopen was. Ha-ha. Ik keek op de klok. Het was 4 uur en ik had met Kate afgesproken dat ik rond 5 uur thuis zou zijn. Kate woonde tijdelijk in mijn huis in London samen met haar zoontje Ryder tot dat we een appartement gevonden hadden in NYC.
Toen we weer uit het hok kwamen werden we verwelkomd door een mager applausje. De anderen glimlachten maar ik zag helemaal geen reden om te lachen. Ik keek haar alleen maar aan.
‘Ik denk dat ik maar beter kan gaan, I’ve business to do.’ Ik begon mijn doorzichtige gitaar in de hoes te stoppen. Ik was al snel klaar en deed de deur open.
‘Jongens, ik zie jullie morgen. Cheers!’ Ik kreeg een ‘cheers’ terug van Dom, een ‘later’ van Chris en … natuurlijk niks van Veronique. Ik had haar ook geen gedag gezegd.
Ik deed de deur achter me dicht, liep de trap af naar de voordeur, deed mijn jas aan en liet de deur achter me dicht vallen.
De frisse wind op mijn gezicht was aangenaam na het bedompte hok. Ik begon te lopen richting Regent’s Park. Ik zou er zo zijn want Dom woonde in Knox Street nr. 11. Ik had nog zo veel om over na te denken terwijl ik liep. Om maar iets te noemen: Hoe leer je iemand kennen op het strand zonder een klein kind te zijn? Een echte Engelsman ontmoet zijn dame in een pub. (want daar komen niet zo vaak modellen) Ik ging aan het eind van Knox Street rechtsaf, in Marylebone Road tot ik bij het kruispunt kwam met Gloucester Place. Dan rechtdoor naar de bomen tot Park Road. Oversteken naar Sussex Place en voilí¡: Regent’s Park. Nog even een bootje huren en naar het middelste eilandje varen.
Ik was onderweg zo in mijn gedachten verzonken dat ik bijna een bus niet zag aankomen, een rood stoplicht negeerde en onbewust een taxi had aangehouden. Dat maakte me allemaal niet uit.
De hoofdvraag was: Wat was Veronique van plan? En welke stappen zou ze nemen om haar doel te bereiken?
Toen ik aankwam zocht ik een rustige plek aan het water en voordat ik het wist, was ik aan het schrijven.
Reacties:
Hij is weer GEWELDIG!
Je hebt de alientheorien er echt heel leuk in verwerkt. Het is wel een beetje gemeen van Matt om Take A Bow zo te zingen.
[QUOTE]Dit lied zal er voor zorgen dat haar UFO haar weer komt halen en haar onderweg laat neerstorten. Nou ja, ten minste tot over het kanaal. [/QUOTE]
^whaha, hier moest is wel echt om lachen hoor
Oh... en lees ik het nou goed, of is Matt mischien wel een klein beetje jarloers?
Je moet me ECHT beloven dat je heeeel snel verder gaat!
xxx