FanFic.nl

Harry Potter and the Moongirl. (VERNIEUWD)

Here I come.

Al de hele dag zat ik studerend aan mijn bureau. Gapend sloeg ik mijn boek dicht, met de gedachte dat ik Biologie eindelijk af had. Wat stond er na Biologie op mijn planning? Geschiedenis? Frans? Wiskunde? Terwijl ik mijn agenda zocht vielen mijn ogen op mijn hand.
Mijn rechterhand, het meest mysterieuze in mijn leven. Waarom? Op mijn rechterhand had ik een halve maan. Als men mij vroeg wat het was antwoordde ik altijd heel simpel. "Een tattoo." Mijn moeder zei dat ik het al vanaf mijn geboorte had. Ergens vond ik het wel speciaal, maar ook raar.
Een geluidje wat ik niet had verwacht ving mijn linkeroor op en dat zorgde ook even voor een geschrokken sprongetje. Mijn gezicht keerde ik naar het raam en ik zag iets waarbij ik even in mijn ogen moest wrijven om het te geloven. Een uil. Een prí¡tende uil.
'Hallo Jemellia, ik hoop dat niet dat je erg geschrokken bent van mijn verschijning. Ik begrijp het ergens ook wel, wat moet ik anders verwachten van een heks wat als dreuzel is opgevoed?' 'Huh?' 'Luister.'
De uil vloog met zijn vleugels door de kamer en nam uiteindelijk plaats op het kaftje van mijn Bio boek.
'Jij bent een heks, jij moet naar Zweinstein. Dat is een school voor tovernaren en heksen. Het is verplicht, dat staat in de toverwet. Jou naam is zelfs genoemd door de minister van Toverkunst.'
Waar sloeg dit op? Snel pakte ik de uil op, die nu aan het dansen was op mijn boek, en rende ik als een speer naar beneden. 'Mam!' Mijn moeder stond in de keuken en was verdiept in het klaar maken van haar soep. 'Ja Jemellia?' Vroeg ze met de pollepel in haar hand. 'Moet je eens kijken mam!' Mijn moeder keek verbaast op en haar ogen werden nog groter toen ze de uil in mijn handen zag. Gauw trok ze het uit mijn handen. 'Hoe kom je hier aan?' Vroeg ze. 'Luister naar wat de uil te zeggen heeft.' Mijn moeder leek niet verbaast over het feit dat de uil kon praten. Ze pakte de kleine uil zelfs op en begon er tegen te praten. 'Zeg me niet dat het tijd is om Jemellia naar Zweinstein te sturen.' 'Ik ben gekomen om u dat te vertellen, mevrouw.'
Mijn ogen werden groot. Wat?! Mijn eigen moeder wist hier meer van af dan ik zelf? 'Mam? Wat is dit? Waar slaat dit op?!'
Mijn moeder ging op het krukje aan de eettafel zitten. Ze zag er uit alsof ze teleurgesteld was. 'Mam, wat is er?' 'We kunnen je niet langer in huis houden Jemiel.' 'Wat?!' 'Ze vragen nu naar je, de heksen.. Ik wist dat de tijd zou komen.' 'Welke tijd? Waar heb je het over?' 'Kijk, ongeveer veertien jaar geleden kregen wij een brief..' 'Wat had daarin gestaan?' 'Dat we jou onderdak moesten bieden..' 'Mij?' 'Ja, jou ja. Het was een brief van je moeder. Het was niet persoonlijk naar ons gestuurd. Wat er letterlijk in had gestaan was..'
Mijn moeder ging op zoek naar een leeg a4 en een pen. Daar schreef ze op:

Dit kon niet waar zijn, ik was geen Brown? 'Dus? Ik ben jullie dochter niet?' Tranen sprongen in mijn ogen. Wat was dit voor onzin? Een paar minuten geleden zat ik nog aan mijn huiswerk en nu.. Nu was ik gewoon Jemellia niet meer?
'Lieverd, we moesten je onderdak bieden tot je tijd zou komen. Nu..' 'Nu is het mijn tijd? Waar kom ik vandaan mama?' 'Je hoort thuis in de Toverwereld. Je hoort daar op school te zitten. Ze willen je terug.' 'Ik wí­l niet terug, ik zal me daar nooit thuis gaan voelen!' 'Ach meisje.'
Mijn moeder, ja mijn moeder ja, sloeg haar armen om mijn schouders heen. Ze gaf mij een kus op mijn voorhoofd. 'Ik wil jullie niet missen, ik..' 'Je zal ons niet gaan missen, je bent altijd welkom. Je moet terug!' 'Ik wil niet terug, straks.. Straks gebeurt er wat met me..' 'Er gaat niks met je gebeuren, ik beloof het je.'
Mijn ogen sloeg ik neer. 'Wat weet jij van die wereld?' 'Niet veel, nadat ik je "geadopteerd" had moest ik wat brieven invullen en naar de Toverwereld brengen. Ik heb heel wat moois gezien, maar dat moest wel..' 'Waarom moest wel?' 'Kijk eens wat een mooie dochter ik heb gekregen, je moest wel daar vandaan komen!' 'Zie je mij nog steeds als je dochter mam?' 'Natuurlijk meisje! Zal ik je dan volgende week naar het treinstation brengen? Ik heb erg vaak treinen genomen naar Zweinsveld.' 'Zweinsveld?' 'Daar moest ik de papieren inleveren en zweren dat ik nooit mijn mond zou openen over de toverwereld. Ik heb gezworen op mijn dood, magisch.' 'Dus als je het aan normale mensen zou vertellen, dan zou je dood.. gaan?' Mijn moeder knikte. 'Noem ons maar dreuzels, je moet toch wennen.' 'Volgende week beginnen mijn lessen? Op die school?' 'Zweinstein, ja.'
De rest van de avond kon ik mij niet meer concentreren op mijn huiswerk. Wat had ik er eigenlijk aan? Naar een nieuwe school, daar zou ik heen gaan. Dus, mijn moeder was niet mijn echte moeder. Eigenlijk heette ik Brittany Cowheart? Koeienhart?
Wie was mijn moeder en wie was mijn vader? Waren dat ook Magiërs? He, zou dat maantje op mijn hand er iets mee te maken hebben?

Ik stond op het perron. Kijkend naar de trein waarop "Zweinstein" stond. Mijn moeder's hand had ik stevig vast. Mijn vader stond naast me aan de andere kant. Lowhé en Jennifer stonden achter mij. 'Tot ziens.' Zei ik terwijl ik met mijn hand een traantje weg veegde. Iedereen gaf ik een knuffel. Mijn Zweinstein uniform had ik aan. Mijn trein stapte ik in. Gelijk vielen alle ogen op mij, nou ja, de ogen van de jongens. Pfff. Zweinstein, here I come.

Reacties: