Hoofdcategorieėn
Home » All Time Low » Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't! » I Should Have Known, It Was A Long Night Invitation.
Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!
I Should Have Known, It Was A Long Night Invitation.
Alex zuchtte. “Mijn broer is ook overleden…”¯ zei hij. Alsof ik dat nog niet wist. “Dat weet ik.”¯ Fluisterde ik. Alex keek me verdwaasd aan. Ik lachte zwak. “Ik had een beetje research gedaan over je band en ja…”¯
“Weet je de oorzaak?”¯ zei Alex serieus, “En weet je waaraan hij is overleden?”¯
De sfeer in de kamer werd erg serieus en deprimerend en ik schudde mijn hoofd.
“Ik zou het niet weten Alex.”¯
Hij gaf geen antwoord, maar ik kon aan zijn ogen zien dat ik verder moest praten.
“Ik moet raden? Maar het kan zoveel zijn…”¯
“Ik heb liever niet dat je het met jan en alleman over hebt. Geheimpje, oké?”¯
Ik knikte. “Maar al je fans weten het. En dan mag ik het met niemand erover hebben… Stom,”¯ mompelde ik.
“Dat snap ik. Maar het is nogal… nogal…”¯
“Nogal wat?”¯
Alex keek diep in mijn ogen. Hij probeerde ze te lezen, te achterhalen of ik het antwoord echt niet wist.
“Nogal wat?”¯ herhaalde ik.
“Zelfmoord.”¯ Kwam er over zijn lippen, het was bijna niet te verstaan. Wat bedoelde hij daarmee? En toen drong het tot me door. “Je broer… Heeft hij-”¯
Alex liet me niet uitpraten en knikte.
Ik sloeg mijn armen om hem heen en knuffelde hem. Ik weet niet, het was een soort reflex.
“Oh, sorry, gast.”¯
Hij zei niets terug en knuffelde me terug. Ik liet los.
“Shit, man. Dat…”¯
“Dat had je niet verwacht, hè?”¯ zei Alex en glimlachte zwakjes. Ik schudde mijn hoofd. “Het spijt me.”¯ “Oh, nee, het is niet jouw schuld.”¯ Zei hij.
“Waarom?”¯ vroeg ik.
“ Hij dacht dat het niet meer mogelijk was. Ik kreeg de meeste aandacht. Hij dacht dat hij werd vergeten. Maar ik was er altijd voor hem.”¯ Praatte hij monotoon. Ik zag dat zijn ogen gigantisch vochtig werden en ja, daar was de eerste traan.
“Alex!”¯piepte ik, “Alex! Alex, niet huilen!”¯
Ik liet mijn armen weer om zijn middel vliegen en voelde dat hij me ook vast hield. Ik voelde me een moeder die haar zoontje van zeven moest troosten. Maar dan beter, haha.
Mijn schouder werd vochtig terwijl Alex huilde.
“Alles komt goed, Alex… Het is niet echt het perfecte moment om te huilen…”¯ zei ik.
“Het komt niet goed.”¯
Ik hoorde het moffelde geluid dat zijn stem moest voorstellen en het drong tot me door dat zijn hoofd zowat in mijn T-shirt was begraven.
Ik probeerde hem van me af te duwen, maar het lukte niet.
“Hé,”¯ begon ik, “Tijdens de begrafenis van mijn broer heb ik ‘Lullabies’ gespeeld.”¯
Dat leek niet echt te werken en ik hoorde alleen maar iets wat op ‘dank je’ leek. “Alex… mijn random shirt wordt nattig, en tranen laten witte zoutsporen achter…”¯
“Wil je dat ik weg ga en op mijn eigen kamer ga zitten huilen? En me huilend in slaap laten vallen? En eracher komen dat ik schreeuwend wakker wordt?”¯ Hij liet me boos los en verborg zijn gezicht terwijl hij naar de deur liep.
“Alex! Wacht, ik meende het niet zo! Het spijt me, kom, ga zitten.”¯
Ik trok hem met moeite weer terug en hij liet zich op het bed vallen, zijn ogen rood van het huilen, zijn wangen nat van de tranen en zijn mondhoeken hadden steeds de drang om naar beneden te hangen.
“Ik kan ook weer zo emo doen over mijn broer, maar je bereikt er niets mee.”¯ Zei ik.
Alex veegde zijn wang af aan zijn shirt.
“Je- Je hebt gelijk…”¯
“Kom,”¯ zei ik, “Ik vertel wat over mijn broer, Tom.”¯
Alex knikte instemmend en ik vertelde alles over mijn ietwat aantrekkelijke en aardige broer.
Ik vertelde hoe hij was, dat hij me gitaar had laten spelen, dat hij een lange tijd de reden was waarom ik leefde, waarom ik überhaupt een bandje was begonnen.
Ik vertelde over zijn negatieve kanten, de ruzies die soms nergens over gingen.
Maar ik vertelde vooral over zijn persoonlijkheid en het imago wat hij neerzette.
Ook al was het vrij weinig in mijn opzicht zei ik toch dat ik teveel aan het woord was. Alex had zijn hoofd geschud en gelachen. Gezegd dat onze broers niet veel van elkaar verschilden.
“Het ergste was dat ik een ruzie had gemaakt voordat hij er niet meer was,”¯ zei Alex, “Dat had ik niet moeten doen.”¯
“Je kan het niet zien aankomen.”¯ Zei ik nerveus, “De toekomst is altijd al een groot mysterie geweest, voor iedereen. Ik kon een auto-ongeluk ook niet zien aankomen. Ik was er ook totaal niet op voorbereid. Mijn laatste woorden tegen hem waren: ‘Blijf hier’, niet eens ik hou van je.”¯
“Mijn laatste woorden waren ‘ik wil je nooit meer zien’…”¯
Autch. Dat was pijnlijk. En ik dacht dat ‘blijf hier’ al erg genoeg was.
“Wij verschillen ook niet veel.”¯ Zei Alex opeens een stuk opgewekter.
“Zijn alle tranen eruit, dan?”¯lachte ik.
Hij glimlachte.
“Ja, ik dacht van, laten we het over onszelf houden.”¯ Zei hij en haalde zijn schouders op, “Hoe ziet jouw leven er voor zover uit? Waar houd je van?”¯
“Jij bent geïnteresseerd in mijn leven. Je bent de eerste, niet de honderdduizend followers op Twitter meegerekend,”¯ lachte ik.
We praatten over onze bands, hoe we elkaar hadden ontmoest, wie ons inspireerde, waarom we begonnen waren met liedjes schrijven en albums maken.
Hoe we over de andere bandleden dachten, wat hun plus- en minpunten waren.
“En… Hoe zit het met de liefde in jullie band?”¯ vroeg Alex opeens. Ik wilde dit onderwerp vermijden, maar natuurlijk kon dat niet. Dat ik dat niet wist.
“Slecht. Mijn vriendje ging vreemd, alsof hij mij was vergeten. Ik hoorde het via een vriendin. En toen heeft hij het “uitgemaakt”¯. Hij zei van: “Nou dan is het helaas uit.”¯ Maar ik snap het niet…”¯
“Er valt niets aan liefde te snappen.”¯
“En dat wil zeggen dat jij ook single bent?”¯
Alex keek me verward aan. Hij wist dat k een spelletje met hem speelde en zijn mondhoeken krulden naar boven.
“Ik ben single,”¯ mompelde hij.
“Ik weet het verhaal van Lisa. Waarom heb je het zo aangepakt? Waarom ging je met twee mensen?”¯ vroeg ik, niet eens negatief, hatend of schreeuwend. Ik klopte op zijn schouder.
“Het geeft niet als je er niet over wilt praten,”¯ zei ik fluisterend.
“Het is ook uit met de andere. Ik wil geen namen noemen. Ik zal het nooit meer doen. Nooit.”¯
“Mooi,”¯ zei ik opgewekt en gaf hem een knuffel, waar geen aanleiding voor was.
Alex grijnsde wanneer ik hem losliet.
Ik gaapte. “Het is al laat.”¯
“Ja, moet maar eens gaan. Ik wist niet dat het zo een lang gesprek ging worden,”¯zei hij en stond op.
Ik leidde Alex naar de deur en deed die open.
“Tot morgen,”¯ fluisterde ik.
“Ja, inderdaad,”¯ lispelde hij terug en gaf me een knuffel.
Alex liet weer los.
“Alex, droom ik?”¯ vroeg ik zacht.
Hij lachte: “Als je jouw ogen sluit weet je het.”¯
Wat bedoelde hij nou weer? Speelde hij het spel mee. Grijnzend rolde ik mijn ogen en sloot ze, zeggend: “Wanneer mag ik ze weer open doen?”¯
En in plaats van een antwoord voelde ik iets zachts, iets warms tegen mijn wang drukken. Oh lieve God. Alex ging te ver, zou iemand zeggen die dacht dat hij iets wist van vriendschap en relaties. Ik vond… Ja, wat vond ik hier nou van? Het leek of Alex bleef hangen en hij liet daarna los. Ik opende mijn ogen en voelde mijn wangen rood worden.
“Alex, was dat een vriendschapskus?”¯
Alex lachte schamper en ik keek naar de grond.
“Ja, zo kan je het wel zeggen.”¯
Voor een paar seconden, die een eeuwigheid leken te duren keken we elkaar in stilte aan. Ik probeerde zijn hazelnootbruine ogen te lezen, maar het lukte weer niet. Wat probeerde hij te zeggen? Was dat echt een vriendschapskus of een teken dat liet zien dat er meer was, meer kon worden?
“Ik moet dan maar eens gaan,”¯ zei hij.
“Ja, dan kan ik ook gaan slapen,”¯ begon ik, “Maar waarschijnlijk gaat dat niet lukken door onze conversatie over onze broers.”¯
Alex verroerde zich niet.
“Rose, ik kan ook wel op de bank tussen jouw rotzooi slapen.”¯
Hiermee speelde hij niet, hij meende het serieus.
“Ik kan je wakker maken als je neigt om te schreeuwen of iets in die richting,”¯ bood Alex aan.
“Is goed.”¯ Antwoordde ik blij.
Als er geen paparazzi voor het raam foto’s stond te maken was het best. Dan schreeuwden de roddelbladen morgen maar dat Alex en ik een kamer hadden gedeeld.
Ik liet Alex weer in en deed de deur dicht en vroeg of slapen in een spijkerbroek wel lekker was. Toen hij ‘ja’ antwoordde besloot ik me ook niet om te kleden en ging in mijn eigen bed liggen terwijl ik Alex het bed zag opruimen en ik grinnikte. “Welterusten, Alex, als je je verveelt, de laptop ligt onder de bank.”¯
Hij lachte en ik deed mijn ogen dicht. Ik hoorde nog vaagjes het geluid van Alex die op de bank plofte en ook ‘welterusten’ zei. Toen nam de moeheid van deze avond mijn brein over en viel ik in een diepe slaap.
Reacties:
Aww poor Alex D:
Alex is zo schattig! ;D