FanFic.nl

I met the king in Paris.

Friends?

In een café in Parijs. De lucht was niet blauw maar grijs. Een dood gewone dag voor een journalist, van het tijdschrift Vogue, met een pauze.
Wachtend op haar koffie terwijl er aan de andere kant van de straat een heel bijzonder persoon uit zijn limousine stapte. Het was iemand met een liefde voor de stad van zijn dromen. Hij móest er eens per jaar zijn, minstens. Met zijn bodyguard wandelde hij langs de prachtige huizen en hij snoof de lucht van Parijs op. Een stralende glimlach verscheen op zijn gezicht.
Zijn bodyguard opende een deur voor hem en hij liep een café binnen. Een plaats was voor hem gereserveerd en natuurlijk nam deze bijzondere persoon plaats.
Langzaam keek hij rond naar de mensen die hem met grote ogen zaten te bekijken. Een glimlach krulde om zijn lippen terwijl hij iedereen één voor één aan keek.
De journalist keek niet op van haar laptop, hoeveel drukte er ook in het cafeetje onstond. Ze was verdiept in een lange column over Chanel omdat ze naar inspiratie zocht. Dat kon namelijk niet op het werk en nu ze haar koffie en croissoint toch op had..
Zijn ogen sloegen zich na een tijdje neer en zijn manager nam tegenover hem plaats. Een ontbijt voor twee werd er besteld en de ogen van Michael Jackson keken weer rond. Hij zocht het punt van de Eiffeltoren dat uitstak boven alle gebouwen.
Het meisje wat zich zo had verdiept in het verhaal van Chanel sloot haar laptop af en keek op. Haar ogen werden groot en ze kon niet geloven wie ze zag. Het was de koning waar ze mee was opgegroeid. De koning, die haar inspiratie al die jaren geweest was. Hij zat daar in zijn levende lijf.
'Shall we go to the Eiffel tower, Frank?' Zijn vraag werd genegeerd door zijn wat zenuwachtige manager. Daardoor moest Michael weer gebruik van het moment maken en rond kijken naar de romantische stad.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij iets dichterbij komen en knipperend keek hij op naar die richting..
Inmiddels had de journalist haar laptop al in haar tas gestopt en haar koffie bijna over zich heen gemorst. Gelukkig was dat nét niet gebeurd omdat ze nu in zijn richting liep. Ze zag hoe hij zijn hoofd ophief en haar langzaam aan keek.
Haar hartkloppingen gingen te keer en haar mond voelde op eens droog aan. Dit kwam door zijn aanwezigheid en voordat ze het wist stond ze voor hem.

De koning zat nu terwijl het jonge meisje met de grote tas voor hem stond. Afwachtend keek hij haar aan, benieuwd naar wat ze te zeggen had. Waarschijnlijk wou ze gewoon een "I love you" horen..
De journalist keek op naar de man waar ze alijd tegenop gekeken had. Ze probeerde iets zinnigs te bedenken en ze was ervan overtuigd dat de beste presentaties ter plekke de mond uit kwamen. Je moest er niet van te voren aan denken of het te plannen, je zou er alleen maar stotterend of zenuwachtig vanaf komen.
'Wat een eer om de koning hier in Parijs te zien ontbijten, nog wel in hetzelfde cafeetje als ik.. Bestaat er iets als toeval? Ik denk het absoluut niet.'
Michael trok zijn wenkbrauwen op en verbaasde zich over hoe haar stem klonk en over wat ze zei. Het leek iets heel normaals maar tegelijkertijd doordrong het meer dan alleen zijn oren. Knipperend vroeg hij zich af of dat door de zachtheid van haar stem kwam. Wat moest hij nu zeggen? Michael Jackson wist niet wat hij moest zeggen.. Zijn stilte zorgde ervoor dat dit meisje verder ging en zijn grote verbaasde ogen leken haar niet bang of nerveus te maken.
'Ik kan u geen held noemen, want u was meer dan dat voor mij. Laat ik maar eerlijk zijn, ik weet niet hoe ik mijn gevoelens voor u moet omschrijven.. Ik zie u als een trouwe vriend. Een vriend die mij altijd adviseert en elk lied van u is een deel van mij. Het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben.' De journalist sloeg haar ogen neer en dacht na. Ze zei dit niet om aandacht, ze wou eerlijk tegen hem zijn en dat was de reden waarom ze hier van te voren niet na over had gedacht. Expres had ze geen "I love you" gezegd. "I love you" was overbodig geworden, je hoorde het overal, een leugenaar kon het zomaar zeggen en deze koning had die zin al vaker gehoord.
Langzaam keek Frank Dileo op naar Michael Jackson. Zijn manager leek niet op zijn gemak en geërgerd, alsof hij haar zo snel mogelijk weg wou hebben. Het meisje verstoorde zijn ontbijt.
Aarzelend keek de zanger op naar het meisje en hij schaamde zich over de stiltes die hij liet vallen. Dit keer verwachtte het meisje een antwoord, dus dit keer was het nog erger. Nog nooit was hij zo stil gestaan bij de liefde van een.. Een fan kon je het niet noemen.. Een vriend? Een vriendin.. Wacht.. Een brede glimlach waarin zijn tanden te zien waren verscheen en hij pakte voorzichtig haar hand. 'Vrienden?' Het rolde zomaar uit zijn lippen.

Reacties: