FanFic.nl

SongFics

Already Gone

De duisternis leek me op te slokken, maar ik mocht er niet aan toegeven. Ik moest sterk zijn. Ik klemde mijn kaken op elkaar. En sloot mijn vingers om de deurklink. Ik haalde diep adem en opende de deur. Daar stond hij, starend naar het raam. Ik overbrugde de ruimte tussen ons door de kamer de doorkruisen, waarbij het geluid van mijn schoenen op het hout een weergalmend geluid gaf, waar ik me aan ergerde. Het geluid van leegte. Eenzaamheid.
Ik ging naast hem staan en keek naar buiten. Naar het parkje wat voor het raam lag, waar onbezorgde, vrolijke kinderen speelden, gilden van het lachen, niet wetend met welke zorgen ze later te maken zouden krijgen. Ik stond daar naast hem, naar buiten starend terwijl ik sprak, voor de laatste keer.
“Ik wilde niet dat dit zou gebeuren. Ik wilde dat ik dit niet hoefde te zeggen, maar ik kan niet anders. Wij zijn altijd voor bestemd geweest om afscheid te nemen. Hoewel ik het nog zo graag wilde, heb ik altijd geweten dat het onmogelijk was. Het was nooit de bedoeling geweest dat wij voor altijd samen bleven. Ik doe je pijn, iedere dag opnieuw. Je zult iemand anders vinden, een beter iemand. Iemand die jouw waardig is. Ik wil dat je verder gaat met je leven, so I’m already gone.”�
De woorden waren hard. Ze raakten hem tot diep in zijn binnenste, een snijdende pijn was op zijn gezicht af te lezen. Hij wendde zijn hoofd af, wilde me niet meer aankijken, iets wat ik volkomen kon begrijpen na alles wat ik hem aangedaan had. Ik wist wat hij zou zien als hij me aan zou kijken. Een verschrikkelijk wezen, wat geen mens meer te noemen is. Een monster.
Plotseling werd zijn aanwezigheid me teveel. Ik kon er niet meer tegen zo dicht bij hem te staan. Zijn lichaamswarmte te kunnen voelen, zijn zachte ademhaling te horen. Ik kon niet zo dicht bij hem staan, wetend dat ik hem niet aan kon raken, dat ik niks tegen hem kon zeggen. Wetend dat hij niet bij me hoorde.
Ik voelde mijn ogen prikken en ik draaide me om. Ik rende weg. Ik vluchtte om nooit meer teug te komen, hopend dat hij de tranen over mijn wangen liepen niet kon zien. Tekens van zwakte, dat waren het. Ze gaven aan dat ik niet sterk genoeg was, dat ik het niet aankon. Prachtig glinsterende, vloeibare druppels verraad.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.