FanFic.nl

Changing minds (TC)

8

De wereld kon niet mooier.
De zon verblijdde Berlijn met haar stralen, vogels werkten met hun zang elke slecht humeur weg en kinderen speelden lachend buiten. Ook binnen in het ziekenhuis gaf het mooie weer iedereen het lentegevoel, maar dat was niet het enige dat Tom zo gelukkig maakte.
Neuriënd kwam Tom de operatiezaal uit. Hij gooide de bebloede handschoenen weg en ging van het neuriën over naar fluiten. De operatie was heel vlotjes verlopen, een verdieping boven hem wachtte de liefde van zijn leven op hem, en over zo'n drie uur kon hij de laatste mee naar huis nemen.
De wereld kon niet mooier.

De melodie van 99 Luftballons kwam Maarten te gemoed toen de deur van de ontspanningsruimte open zwaaide en Tom naar binnen kwam.
"Sinds wanneer ben jij fan van Nena?"
"Sinds deze dag niet meer stuk kan." Lachte Tom terwijl hij naast Maarten ging zitten.
"Vooruit, Tom die verliefd is, en dan nog wel op een jongen. Nu hebben we toch echt alles gezien."
"Lach maar, vandaag kan het me allemaal niets schelen. Ik ga dadelijk zelfs met een lach Gerry controleren.”�
"Dat wil ik zien! 10 euro!"
"Die staat! Kom maar mee."
De twee neurochirurgen verlieten de kamer en het goede humeur van een van hen was duidelijk te merken. De lyrics van Ready to go klonken door de gangen en Maarten verbaasde zich erover dat Tom de muziek van Panic! at the disco kende.
Maar naarmate ze de kamer van Gerry naderden, nam de zang af. De patiënt had duidelijk bezoek, en Tom had al zo'n vermoeden van wie het kon zijn. Zijn vermoeden werd bevestigd toen ze de kamer binnen gingen.
"Bill, wat doe jij hier?"
"Ik wilde mijn spullen gaan halen, maar hij wil me de sleutels niet geven."
"Dan zul je een tijdje in kleren van mij rond moeten lopen vrees ik."
"Jij?! Je nieuwe vriend is mijn dokter?!"
"Gerry, luister, als je hem de sleutels niet geeft, bellen wij een slotenmaker op jou kosten."
"Ik klaag jullie aan als jullie dat doen!"
"Geen probleem, het ziekenhuis heeft een goede advocaat. Maarten, handel jij hem af?"
"Dat kost dubbel, Kaulitz."
"Geen probleem. Bill, kom je?"
"Wacht!" drie paar ogen werden op Gerry gericht. "De sleutels liggen in die la."
Zonder nog naar Gerry om te kijken, liep Tom naar de lade en nam de sleutels eruit. Een arm sloeg hij om Bills middel en leidde hem de kamer uit.
"Dank je."
"Geen probleem. Over drie uur zit mijn shift erop en kunnen we gaan. Ga je je spullen nu halen of wil je straks samen gaan?"
"Ik ga nu wel even, ik wil je daar niet mee lastigvallen. En ik moet trouwens nog iets doen."
"Oke, zie ik je straks in de hal?"
"Goed, tot straks."
Bill drukte nog snel zijn lippen op die van Tom en na die korte zoen, liepen ze elk een andere richting uit.
Tom kwam aan op de spoedafdeling. Aangezien hij niets te doen had en te goed gezind was om gewoon naar de televisie te staren, besloot hij daar wat te gaan helpen.
Een vrouw kwam, helemaal in paniek, met een meisje op haar arm het ziekenhuis binnengestormd. Tom liep meteen op hen af.
"Kan ik jullie helpen?"
"Mijn dochter! Ze is van haar fiets gevallen en ze begon heel hard te huilen en kon ze niet zeggen waar ze pijn had!"
"Mevrouw, rustig. Als u daar even de papieren gaat invullen, zal ik haar al even meenemen."
Hij nam het meisje van haar moeder over en nam haar mee naar de onderzoeksruimte.
"Zo, vertel eens, hoe heet jij?"
"Amy."
"Oke, Amy, en hoeveel jaar ben jij al?"
"Acht jaar."
"Waauw, dan ben je al een heel groot meisje! Kan je mij vertellen wat er gebeurd is?"
"Ik was aan het fietsen, en toen zag ik een poesje en toen ben ik gevallen en toen deed mijn arm pijn en toen begon mama te roepen en toen..."
"Ja, oke. Laat je arm die pijn doet eens zien."
Amy hief haar arm op en Tom nam het voorzichtig vast. Haar pols is gezwollen en Tom had meteen het vermoeden dat hij gebroken was. Hij liet de arm weer los en de mama van Amy kwam net binnen.
"Ik denk dat haar pols gebroken is, maar we kunnen pas zeker zijn als we foto's hebben. Ik zal er voor zorgen dat ze haar dadelijk komen halen om foto's te maken en dan kom ik weer terug." De moeder lachte dankbaar en Tom verliet de onderzoeksruimte.
De wachtkamer was leeg, en enkele dokters leken zich verzameld te hebben in het cafetaria. Ook Tom wilde er heen gaan, maar toen Maarten net uit de lift stapte, bedacht hij zich en liep op hem af.
"He, Maarten, is het gelukt?"
"Jep, maar dat kost je 20 euro, maat."
"Ja ja, 20 cola's zal ook wel goed zijn."
"Waar is iedereen trouwens?"
"Er is hier niets te doen, iedereen zit in het cafetaria naar de voetbal te kijken, denk ik."
"oh, en wat gaan wij doen?"
"Zal ik al beginnen met betalen?"
"klinkt goed."
Tegelijkertijd draaiden de dokters zich om en gingen op hun doel af. Tom toverde een muntstuk van twee euro uit zijn zak, duwde het in het automaat en haalde er twee cola's uit. ze tikten hun blikjes tegeneen, trokken de lipjes open en lieten de frisdrank naar binnenglijden.
"Dokter Kaulitz, komt u naar de foto's kijken? vroeg een van de verplegers, wiens hoofd om de hoek kwam piepen.
"Zijn die nu al klaar? Ze hebben hier echt wel niets te doen."
Al drinkend liep Tom de jongen achterna en bekeek de foto's. Zoals hij al verwachtte, was de pols van het meisje gebroken.
"Oke, dat is duidelijk. Zet alles maar klaar om in te gipsen." Tom wierp zijn lege blikje in de vuilbak en na een triomfantelijk gebaar, verliet hij de kamers en ging weer naar de onderzoeksruimte waar Amy op hem wachtte.
"Oke, Amy. Jou pols is gebroken, dus we gaan daar gips rond doen. Maar voor ik daar aan begin, moet ik jou eerst nog een hele belangrijke vraag stellen, dus denk er goed over na. Wat is jou lievelingskleur?"
"Rood!"
"Oke, dat wordt dan een rood gips voor Amy."

Acht uur, eindelijk, Toms shift zat er op.
In zijn eigen kleren en met een grote lach op zijn gezicht, liep Tom in de hal op Bill af. De jongens zat, omringt door drie koffers, in een van de oncomfortabele stoelen en sprong meteen recht toen hij Tom zag.
Tom drukte een zoen op Bills lippen zodra hij bij hem was en bekeek even zijn koffers, zijn blik bleef hangen op de laatste. Die laatste leek in niets op een gewone reiskoffer.
“Je ziet er fantastisch uit in je eigen kleren.”�
“Dank je. Wat is die laatste koffer?”�
“Euhm, een cadeautje voor jou.”�
Bill bukte zich en maakte de koffer. Toen hij rechtstond, had hij een golden retriever-puppy in zijn armen.
“Oh! Een puppy! Hoe lief!”�
“Ik hoop dat hij binnen mag in je appartement.”�
“Tuurlijk, geen probleem, ik heb dat appartement gekocht. Hoe heet hij?”�
“Euhm, zijn tweede naam is Pickachu…”� antwoordde Bill twijfelend terwijl Tom een wenkbrauw optrok.
“En zijn eerste naam wil ik niet weten omdat…?”�
“… dat Piemel is?”� Tom zuchtte.
“Je hebt Jorinde laten kiezen, niet?”�
“Ze wilde niet dat we haar later zouden vergeten, en de hond was haar idee.”� Tom lachte.
“Ja, mijn werk zal binnenkort weer een stuk saaier zijn.”�
“Hoezo?”�
“Jorinde mag morgen naar huis.”�
“Wat?! En dat kind zegt mij dat niet?! Maar dat zal ze geweten hebben! Hier, hou Piemel vast!”�
“Die hond krijgt echt een andere naam!”� riep Tom Bill nog na, terwijl die laatste ondertussen al in de lift stond.

[reacties??]

Reacties: