FanFic.nl

Black Butterfly

~1~

Jasmine lag met open ogen in bed en zuchtte diep. Ze kon niet in slaap komen. Haar pleegouders waren beneden en hadden hun wekelijkse pokeravond met hun vrienden. Op die dag mocht Jasmine niet naar beneden. Niet eens om wat te eten.
Haar maag knorde en ze draaide zich op haar zij. ‘Stomme maag...’ mompelde zich in zichzelf en ze sloot haar ogen om er niet meer aan te denken. Maar zodra ze dat deed zag ze de meest heerlijke gerechten voor haar. Appeltaart, patat met ketchup, alle dingen die ze nu wel zou kunnen opeten. Fronsend opende ze haar ogen weer en ging rechtop in haar bed zitten. Door de honger was ze misselijk geworden en voelde hoe alles om zich heen draaide. Of kwam dat misschien door de rook die ze had ingeademt van de jointjes die haar pleegouders rookten.
Jasmine stapte haar bed uit en liep naar de badkamer om wat water te kunnen pakken. Op de gang stonk het naar drugs, alcohol en lekkere hapjes. Haar pleegouders hadden het vast gezellig.
De vrienden die langskwamen waren zelf ook junkies en bezorgden haar en haar pleegouders alleen maar problemen. Niet dat haar pleegouders daar naar luisterden. Ze hadden vaak genoeg vastgezeten en dan zou Jasmine naar een opvangcentrum voor probleemkinderen moeten. Maar Jasmine was niet degene met de problemen, het ging juist super met haar. Ze haalden de meest hoge cijfers op school, leerde veel, was sociaal. Ze leek voor sommige ouders van andere klasgenoten het meest gelukkige meisje. Dat was ze ook, tot ze thuiskwam. Want dan zou ze de was moeten doen, schoonmaken en eten koken. Haar pleegouders konden dat allemaal niet meer vanwege de drugs. Maar de gebruikelijke smoes was ‘ik ben nu een beetje te moe, kan je het níº doen?!’. Jasmine had er genoeg van. Ze wilde haar échte ouders terug. Helaas konden die niet voor haar zorgen. Haar vader was verlamd geraakt toen Jasmine anderhalf jaar oud was. En haar moeder moest toen alles zelf doen en dat redde ze niet. Ze hebben Jasmine af moeten staan. Jasmine begreep waarom, maar wat ze niet begreep was waarom ze bij déze mensen terecht kwam. Deze vérschrikkelijke mensen.
Jasmine hoorde een deur openslaan en iemand naar de WC gaan. ‘We gaan zo weer een volgend potje doen!’ riep haar pleegmoeder Mary die de WC-deur dichttrok. ‘Schiet wel op, Mary!’ riep John, haar pleegvader en ik hoorde verschillend gelach van de vrienden. Jasmine had geen zin in dit gesprek en liep de badkamer in en deed de deur op slot.
In de badkamer rook het wel wat beter. Het rook er fris. Jasmine pakte een beker en liet het water via de kraan in haar beker stromen. Ze dronk het in één slok op en zette de beker weer neer. Ze wilde niet meer terug naar haar kamer. Ze wilde niet meer haar pleegmoeder tegen het lijf lopen. Ze wilde de gesprekken niet meer aanhoren die ze voerden. Ze wilde weglopen, weggaan en niet meer terugkomen. Maar dat kon natuurlijk niet. Waar zou ze heen moeten gaan? Ze zou het niet overleven buiten. Jasmine zou dan net als haar pleegouders eindigen. En dat was wel het laatste wat ze wilde. Het liefste wilde ze hun laten zien dat ze wel dégelijk een goede meid was. Dat ze alles kon halen. Ze zou chirurg worden en later haar échte ouders gaan zoeken en die gaan verzorgen. Dat was het liefste wat ze wilde.
Het bekertje stond weer op z’n vaste plek en Jasmine liep naar de badkamerdeur en opende zachtjes de deur. Op de gang rook ze wiet en andere soorten drugs door elkaar. Ze werd er misselijk van. Ze hoorde ook nog de meest verschrikkelijke gesprekken en besloot mee te luisteren. ‘Ik had dat kind alleen geadopteerd zodat we nog een beetje goede ouders leken!’ de pleegmoeder van Jasmine grinnikte en de vrienden lachten mee. Jasmine voelde de tranen opkomen en rende zachtjes naar haar kamer.
Op haar bed bleven de tranen maar stromen. Ze was gewoon een speeltje. Een stukje bewijs... Zo voelde ze het. Jasmine bleef maar snikken en voelde zich leeg van binnen. Ze wist dat haar pleegouders slecht waren, maar zó slecht?! Dat had ze niet verwacht.

"Ik had dat kind alleen geadopteerd zodat we nog een beetje goede ouders leken!"

Dat was de zin die maar door haar hoofd bleef spoken. Dit waren de woorden die als messen in haar rug voelden. Die ze het liefst gélijk weer zou vergeten, maar het niet zou kunnen. Jasmine voelde zich verslagen, in de grond gedrukt en niemand haar meer kwam bevrijden. Het enige wat ze nog kon doen was zichzelf bevrijden. En dat was precies wat ze van plan was.
Jasmine stond van haar bed op en pakte verschillende spullen bij elkaar. Ze was vastberaden, ze wist dat ze dit móest doen.
Jasmine slingerde de rugtas op haar rug en opende het raam van haar kamer. Onder het raam van haar kamer hing een klimop en ze klom het raam uit. Ze leunde met haar voeten tegen de klimop en liet zich toen uit het raam zakken.
Beneden voelde ze hoe koud het was en pakte een vest uit haar rugtas. Ze wist dat ze nu geen weg terug meer had. Maar het was altijd beter dan binnen te zitten met haar pleegouders die haar als een stukje bewijs gebruikten.
Jasmine nam een diepe teug lucht en stapte de weg op. Waar ze heen moest wist ze niet, maar wat ze wilde halen wist ze wel. Ze zou haar biologische ouders gaan zoeken!

Reacties: