FanFic.nl

Black Butterfly

~ 2 ~

Jasmine voelde hoe de kou tegen haar wangen drukte en hoe de tranen door de wind werden weggeblazen. Het is beter zo dacht ze bij zichzelf, maar wist natuurlijk beter. Hoe kon ze nou haar échte ouders vinden als ze was weggelopen van huis. Waar moest ze slapen? Hoe kon ze aan eten komen?
Jasmine voelde de leegte in haar maag erger worden en stopte met lopen. Haar voeten deden zo pijn en de misselijkheid maakte haar moe. Ze kroop op een bankje en pakte een dekentje uit haar rugtas. Het was midwinter, dus een deken kon geen kwaad.
Ze trok de deken helemaal tot haar kin en probeerde te slapen. Maar de kou maakt het haar moeilijk. Steeds trok de kou door haar deken heen en draaide Jasmine draaide zich om.
Na zo’n twee uur liggen draaien kon ze toch eindelijk écht in slaap komen.

De volgende ochtend voelde Jasmine een koude hand tegen haar wang drukken en ze schoot overeind. Tegenover haar zat een jongen met karamelkleurig haar en pastelkleurige ogen. Hij lachte naar haar. Jasmine trok haar deken tot haar kin en keek schuw naar beneden.
‘Hier,’ de jongen deed z’n jas uit en legde deze over Jasmine heen. De jongen lachte en ging naast haar zitten. Jasmine schoof verder bij hem weg en nieste. Ze was zeker verkouden geworden vannacht.
‘Wat doe je hier op straat, mooi meisje?’ de jongen keek haar aandachtig aan en Jasmine keek van hem weg. ‘Wie ben jij?’ ze rilde en de jongen trok z’n jas verder omhoog zodat Jasmine het waarschijnlijk warmer zou krijgen. ‘Mijn naam is Nathan.’ de jongen lachte en Jasmine keek hem recht in z’n ogen aan. Ze had nog nooit iemand gezien met zulke prachtige ogen.
‘En jou naam is, mooi meisje?’ de jongen zette een schuine glimlach op en Jasmine’s hart maakte een sprongetje. ‘Jasmine,’ antwoorde ze toen de jongen weer ging staan. ‘Jasmine, wat doe je hier op straat?’ ze schrok en zuchtte diep. ‘Ik ben weggelopen...’ ze trok de jas van zich af en ging staan. Ze sloeg de deken om zich heen en Nathan deed z’n jas weer aan. ‘Kom, ik weet dat je niet meer terug wilt naar huis, dus ik breng je naar het mijne.’ Nathan stak z’n hand uit en Jasmine aarzelde.
‘Ik red het wel.’ zei ze toen en draaide zich om om weg te lopen. ‘Wacht!’ Nathan rende achter haar aan maar Jasmine bleef lopen. Toen Nathan voor haar stond keek Jasmine hem boos aan en zuchtte diep. ‘Ik ken je niet eens en dan vraag je of ik mee wilt naar je huis?!’ Nathan leek zich te schamen en Jasmine begon zich schuldig te voelen.
‘Je red het niet,’ mompelde Nathan toen en keek haar weer aan. Z’n prachtige ogen vroegen om begrip en Jasmine legde haar hand op z’n schouder. ‘Waarom niet?’ ‘Er komt vanavond een storm, als je dan niet binnen bent dan...’ Nathan brak z’n zin af en Jasmine was geschokt.
Nathan stak z’n hand weer uit en Jasmine pakte hem aan. ‘Oké, bedankt voor je hulp...’ ze wist niet of Nathan te vertrouwen was, maar het was altijd beter dan doodvriezen buiten.
Jasmine en Nathan kwamen bij een donkerblauwe Audi aan en Nathan opende het portier en Jasmine stapte in. In de auto rook het naar mintgeur, Jasmine’s lievelingsgeur.
Nathan stapte aan zijn kant in en startte de motor. Het gebrom van de auto klonk oorverdovend en Jasmine leunde met haar hoofd tegen het raam. Het was erg koud in de auto, maar Jasmine probeerde het niet te laten merken. Nathan had het al door en deed de verwarming aan. ‘Dankje,’ fluisterde Jasmine en zij en Nathan scheurden de straat af.
De auto reed sneller en buiten zag Jasmine alle bomen voorbij schieten. ‘Moet je niet langzamer?’ Nathan lachte en schudde z’n hoofd. ‘Ik ben gewend aan snelheid.’ Jasmine keek hem aandachtig aan en lachte met hem mee. ‘Ik ben autocoureur.’ Jasmine keek verbaasd en Nathan keek even twee seconden naar Jasmine.
‘Wat doe jij?’ vroeg hij toen en Jasmine dacht na. Ze deed zoveel dingen, dansen, zingen, acteren, schrijven... ‘Ik doe eigenlijk alles wat met creativiteit te maken heeft...’ ze lachte om haar eigen domme antwoord en Nathan knikte aandachtelijk. ‘Ik hou heel erg van muziekmaken,’ begon Nathan toen. ‘ik speel piano, fluit en gitaar.’ Jasmine stond zo verbaasd van alle dingen die hij deed dat haar mond openviel. ‘Zoveel is het niet,’ grinnikte hij en Jasmine’s hart maakte weer een sprongetje. Ze kende die Nathan nog niet zo lang, maar ze leek hem aardig te vinden. Misschien wel meer...
Na zo’n half uurtje in de auto gezeten te hebben, wat op normaal tempo drie kwartier duurde, kwamen ze bij een ontzettend groot huis aan. Het huis was prachtig wit en had rode dakpannen. Verder had het een ontzettend grote voortuin en een prachtige fontijn.
‘We zijn er,’ Nathan opende z’n deur en stapte uit. Hij opende toen het portier van Jasmine en ze stapte met de deken om zich heen uit en liepen samen naar het grote huis toe.
Nathan opende de deur en liet haar binnen. Binnen rook het naar een heerlijke italiaanse keuken en ze liepen naar de woonkamer. Daar zaten twee meiden met een paar boeken op hun schoot. ‘Nathan!’ één van de meiden legde haar boek weg en rende naar hem toe. Ze had prachtig blond haar en was erg lang en dun. Het andere meisje was ondertussen ook alweer opgestaan en liep ook naar ons toe. Zij was wat steviger gebouwd en had prachtig bruin haar. Ze hadden beiden pastelkleurige ogen. ‘Fijn je weer te zien,’ het meisje met het bruine haar lachte en liep toen weer naar de bank en ging zitten. ‘Mijn naam is Steflin,’ het meisje met het blonde haar boog een sierlijke buiging en Nathan rolde met z’n ogen. ‘Jasmine,’ Jasmine kuchtte en voelde een rilling kou over haar rug heen lopen en kreeg het in één keer heel koud. Ze wist niet wat er gebeurde maar haar benen hielden het niet en Jasmine viel op de grond. Steflin en Nathan konde haar nog maar net opvangen...

Reacties: