FanFic.nl

Queen of the Rock.

Tom.

Zodra het concert is afgelopen gaan we gelijk backstage. Ik zet mijn ‘Fender’, die de naam Apocalypse draagt in haar standaard. Al mijn gitaren hebben een naam, en Apocalypse is mijn absolute pronkstuk. Apocalypse glimlacht me toe en spontaan weet ik weer waarom ik verliefd op haar werd. Ze is mijn absolute nummer twee.
Ik trek een sprintje naar mijn kleedkamer. Even douchen en dan met Bill richting huis. Dan kan ik eindelijk slapen, want het is een uitputtende dag geweest.
In mijn kleedkamer zit Buick. Ik had haar niet verwacht, we hadden niets afgesproken en Buick komt niet zomaar langs. Tenzij er iets aan de hand is.
“Hallo, allerliefste en allermooiste meisje die ik ken.”� Ik geef haar een kus en ga naast haar zitten. Ik glimlach van oor tot oor, het zal vast niet zo heel erg zijn.
“Hallo, Tom.”� Ze praat zachtjes en gebroken, niet hoe mijn Buick normaal klinkt. Rampscenario’s schieten mijn hoofd binnen. Het is dus toch wel erger dan verwacht.
“Wat is er liefje?”�
“Ik wil met je praten, Tom.”� God nee. Niet Buick. Ik wil Buick niet verliezen. Ik houd zielsveel van haar. God knows that I love her. Neem haar niet van me af.
“Ja?”� zeg ik fluisterend.
“Tom, het is uit.”� Ze gooit een foto op mijn schoot. De foto is onscherp, maar ik kan mij en een fan toch zeker wel onderscheiden.
“Ik hoef geen uitleg, het is beter zo. Ik dacht toch al dat het niet zou werken, maar nu weet ik het zeker.”�
“Hoezo dacht je dat het niet zo werken?”� Ik hoor tranen in mijn stem weerklinken.
“De tours, de schema’s, de fans. Ik dacht gewoon dat dat niet zou werken, Tom. Maar nu heb je me een reden gegeven om het makkelijker uit te maken.”� Ik slik opwellende tranen weg. Ik wil niet in haar bijzijn huilen. Ik wil haar niet laten zien dat het me pijn doet.
“Ik ga nu.”� Ik knik.
“Tot ziens, Tom.”�
“Tot ziens, Buick.”�

Bill heeft mijn auto naar huis gereden. Normaal wordt ik helemaal gek als iemand anders in mijn auto rijd, maar nu maakt het me niet meer uit. Ikzelf ben verblind door tranen en ik zou een ongeluk veroorzaken.
Zodra we binnen zijn, zet ik Apocalypse tegen de muur. Mijn gitaar gaat met me naar huis. Bill loopt door naar de woonkamer en gaat zeer waarschijnlijk op de zachte bank zitten. Ik laat me door mijn knieën zakken en ga op de grond liggen. Ik stoot een jammerlijke kreun uit. Mijn gezicht is doorweekt van de tranen.
Bill komt de gang in stommelen.
“Waarom kom je niet naar de woonkamer?”� Ik zeg niets. Ik wil niet meer praten.
“Teveel Buick?”�
“Ja.”� Ik pers het met veel moeite uit mijn keel.
“Wil je ergens anders in huis liggen?”�
“Nee.”� Bill knikt begrijpend en loopt daarna weg. Ik kan hem geen ongelijk geven, je tweelingbroer zien huilen is niet bepaald makkelijk. Bill komt terug, met een deken over zijn schouder en trekkend aan een matras. Het is het matras van het logeerbed, want dat is het enige eenpersoonsmatras in het hele huis. Hij laat het matras vallen en gooit de deken ernaast. Dan tilt hij mij op en legt mij op het matras neer. Dan legt hij de deken over me heen en drukt een kus op mijn voorhoofd.
“Het komt goed, Tommi.”�
“Dank je.”�
“Het is goed.”�

Twee dagen later zijn mijn tranen opgedroogd en kom ik eindelijk van mijn veilige matrasje af. Ik heb er twee volle dagen gelegen en ben er niet af gekomen. Niet om te douchen, niet om te eten en ook niet om te drinken. Ik kon het niet en ik wilde het al helemaal niet.
Als een zombie loop ik de keuken in en pak direct een fles cola uit de koelkast.
“Gaat het weer, Tommi?”�
“Nee.”� Ik ga op de stoel tegenover Bill zitten en draai de fles cola open. De fles zet ik aan mijn lippen, en drink hem voor de helft op. Ik glimlach zwakjes.
“Moet ik haar bellen?”�
“Nee.”�
“Wil je weg?”�
“Nee.”�
“Wat wil je dan?”�
“Niets.”� Bill slaakt een zucht en kijkt me hoofdschuddend aan.
“Naar een stripclub?”�
“Ja.”�

Reacties: