FanFic.nl

~5 shot ~ The girl that lost her mind.

Four.

Terwijl ik knipperde tegen het felle zonlicht dat in mijn ogen scheen, haalde ik snel mijn lange bruine haar uit mijn ogen. Van achter me klonk een harde schreeuw en ik draaide me snel om. Een klap weergalmde over het strand en ik dook onwillekeurig ineen. Angstig, als een konijn keek ik om me heen, maar zag niks aankomen vanuit de verte. Ik probeerde mijn ademhaling rustig te krijgen samen met de controle over mijn rillende lijf terwijl ik me vasthield aan de puntige rots. Toen ik mijn ogen weer open deed, keek ik onwillekeurig de diepte in en moest meteen mijn ademhaling weer controleren. Mijn situatie was dan ook belachelijk. Van vooraf zeg het er vast heel komisch uit. Een meisje, met haar rug tegen de rand van de rotsen gedrukt op een richel van minder dan vijf centimeter. Maar in werkelijkheid was het alles behalve komisch. Ik keek snel naar de richel aan mijn rechterkant, die alsmaar kleiner werd, maar wel leidde naar een veilige rotspartij die ik kon gebruiken als een tijdelijke grot en schuilplaats. Met een nieuwe ademteug zette ik me over mijn doodsangst heen en zette een klein stapje naar rechts waardoor een paar kleine steentjes in beweging kwamen en zich naar beneden in het water boorden. Ik slikte weer. ‘Ik kan dit.’ Sprak ik tegen mezelf. ‘Het gaat lukken, je bent er bijna.’ Met een snelle beweging draaide ik me om, zodat ik nu met mijn buik en gezicht tegen de rotswand stond. Nog maar drie stappen, voetje voor voetje schoof ik langs de rotswand die schaafwonden trok over mijn huid. ‘Auw.’ Mompelde ik en kromp in elkaar toen een scherpe steen zich langzaam in de holte van mijn knie boorde. Tranen liepen over mijn vuile wangen. Maar ik schuifelde door, nog maar twee grote stappen. Nog eens diep adem halen en dan zou ik er zijn. Een nieuwe knal, een pistoolschot, liet de meeuwen op de rotsen opschrikken en ik zette gauw een laatste grote stap die me veilig stelde. Zo veilig als mogelijk was op dit moment dan. De spleet die voor een kleine grot als opening telde was net groot genoeg voor mij om er door heen te kunnen passen. Gelukkig was de grot groter en uitgeput liet ik me op de vloer neervallen. ‘Veilig.’ Fluisterde ik voor me uit en ik greep in het rond, op zoek naar een scherpe steen. Mijn hand sloot zich om een grote met een scherpe punt en ik voelde me nu veiliger dan ooit. Ik was niet meer weerloos. Natuurlijk, ik had geen enkele kans als ze me zouden vinden, maar het idee dat ik me zou kunnen verdedigen was prettig. De steen was ongeveer zo groot als een mes en langwerpig. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het een soort van handvat bevatte waar ik mijn hand precies omheen kon sluiten. Ik sloot mijn ogen en legde mijn hoofd tegen de muur aan
Ik werd wakker van nog een knal, waardoor ik overeind schoot met een gil. Ze hadden me gevonden. Snel trok ik mezelf omhoog aan de muur en begon me voorzichtig en tastend door de grot te bewegen. Met mijn handen voor me uit voelde ik aan de muur en grond hoe het pad ongeveer liep. En na zo’n twintig meter was er een klein lichtje aan de horizon. Ik haastte me nu door de grot, niet langer zo voorzichtig en ik struikelde over een plant. Mijn stenen mes boorde zich in mijn arm en ik moest moeite doen om niet te schreeuwen van de pijn. Het bloed begon te stromen en ik voelde hoe de vloeistof zich snel verspreidde over mijn arm. Het was warm en rook naar ijzer. De pijn begon wazig te worden en ik kreeg een vlies voor mijn ogen. Het enige dat ik nog zag was het lichtpuntje in de verte. Ik krabbelde overeind en ging met een gestaag tempo, maar nu toch voorzichtig verder. Eindelijk bereikte ik de andere kant, opgelucht dat ik weer iets kon zien. Mijn ogen konden niet wennen aan het totale duister van deze schacht door de kliffen. Deze nieuwe opening was rond en zo klein dat ik er met een heleboel gewurm door heen zou kunnen passen. Onderzoekend keek ik naar buiten, het felle licht sneed in mijn gezicht als een mes. Automatisch reikte ik met mijn hand naar mijn hoofd. Zoekend naar de zonnebril die er niet meer stond. Ik zette mijn hand plat op mijn voorhoofd, als een pet en keek in de rondte. Achter dit gat was een richel van een halve meter en daarna alleen maar een diepe afgrond met als laagste punt het blauwe kolkende water. En daar weer vijftig meter verderop was het strand, een veilige haven. Ik kon de mensen zie die rustig lagen te zonnen en genoten van de ietwat ruwe zee. Er was een ijskraampje met een bel. En ik zag kinderen met een bal in het water. Maar onder mij was alleen maar een kolkende massa van woest zeewater. De golven sloegen met harde klappen tegen de rots. Ik slikte mijn angst weg en maakte van mijn handen vuisten. Vastbesloten stopte ik het steen-mesje in de riem van mijn broek, op zo’n manier dat ik het niet kon verliezen in de golven, of dat het mij zou kunnen verwonden. Daarna wurmde ik me snel door het gat heen. En plaatste mijn voeten op de richel. Ik keek weer eens naar beneden en mijn maagzuur kwam snel naar boven. Snel slikte ik het weg en probeerde mezelf te verzekeren dat alles goed zou komen. Het vrolijke lawaai van de mensen vijftig meter verder op waren het laatste beetje dat ik nodig had om de laatste stap naar voren te zetten, die zorgde dat ik niet meer tegen de muur stond, maar op het randje. Een laatste ademteug en daarna de snelle beslissing. De wind ging door mijn haren en een stoot adrenaline ging door mijn lichaam. Een gil ontsnapte mijn lippen toen ik met een harde klap op het water belande en mijn lichaam als een mes door de boter door het water sneed.

Reacties: