FanFic.nl

Never wanna come home again

Hoofdstuk 1

Vroeger genoot ik altijd al van de stille momenten. Niet omdat ik graag alleen wilde zijn, maar omdat ik altijd gek werd van het geschreeuw in huis. Het continu heen en weer gaan van scheldwoorden. Het ene was nog niet gezegd door mijn moeder of het andere vloog je om de oren door mijn vader. Het was jammer genoeg niet alleen bij schelden gebleven. De klappen waren er ook vaak, heel vaak. Hoe mijn moeder het vol hield, geen idee. Waarschijnlijk omdat mijn broertje en ik ook nog in huis woonde. Maar sinds vorig jaar was het haar toch echt te veel geworden. Ze was haar geluk op gaan zoeken. Een nieuw huwelijk was haar lot. Een huwelijk met een man die zielsveel van haar hield. Een man op wie mijn vader jaloers zal zijn en dat ook zeker weten is. Dat maakte het alleen maar erger. Gelukkig was de stilte wel gevallen sinds mijn moeder het huis uit was. Jammer genoeg zocht mijn vader nu wel steeds vaker de confrontatie met mij of mijn lieve broertje, Jayden. De beelden zag ik vaak voor me. Meestal wanneer ze mijn hoofd binnen kwamen probeerde ik ze er weer uit te werken. Vaak was het zinloos, want het werkte toch nooit. Zucht.

Ik schrik op wanneer de liniaal een tafel raakt. Mijn tafel, dringt me een paar seconden later door. Ik kijk omhoog en mijn leraar staat boos naast me.
“Voor sommige onder ons, is het moeilijk om bij de les te blijven. In het vervolg zullen daar consequenties voor zijn.”� Hij keek de klas rond en eindigde zijn blik op mij, nog steeds stond hij naast mijn tafel.
“Ailey, kan ik jouw straks na de les nog even spreken?”�
Ik knikte, waarna hij naar voren liep en weer achter zijn bureau ging zitten.
Mijn gedachten zonken weer weg toen ik naar mijn wiskundeboek staarde. Gelukkig werd ik dit keer gered door de bel in plaats van weer een boze leraar.
Langzaam deed ik mijn boeken ik mijn tas en stond op. Iedereen was al de klas uit. Geen wonder, het was ons laatste uur dus iedereen wilde zo snel mogelijk weg. Sloffend liep ik naar voren en ging naast het bureau van mijn leraar staan. Hij zat nog steeds op zijn stoel, zoals altijd wanneer hij mij moest spreken na de les. Inmiddels wist ik wel dat mijn cijfers niet al te best waren, maar moest ik dat elke week aanhoren?
“Ailey, ik blijf je er niet elke week op wijzen, maar het gaat nog steeds niet beter. Het lijkt wel steeds slechter te gaan.”� Ik zweeg en kijk hem aan, waarna ik gelijk weer naar de grond keek.
“Ik zou je graag willen helpen, maar je lijkt niet open te staan voor mijn hulp. Misschien is het handig als je hierop school een leraar in vertrouwen neemt waar je alles aan kwijt kunt. Dat lucht enorm op. Daarnaast is het misschien wel handig om naar huiswerkklas te gaan.”� Hij zweeg.
Ik knikte langzaam.
“Ik wil niet met iemand praten, het gaat prima met me. En naar huiswerkklas gaan red ik niet. Iemand moet ook nog voor mijn broertje zorgen, aangezien mijn vader werkt.”� Ik slikte.
“Ik zal beter mijn best gaan doen. U mag mijn huiswerk controleren als u wilt.”�
Hij knikte goedkeurend.
“Oké, we zullen het zo afspreken. Elke les laat jij aan alle leraren jouw huiswerk zien. Ik zal vanavond nog een mail sturen naar mijn collega’s, dan zijn zij ook gelijk op de hoogte.”�
“Is goed.”�
“Dan zie ik je morgen weer Ailey. Vergeet niet je huiswerk over te nemen van het bord.”� Terwijl hij dat zei wees hij naar het bord en hij glimlachte. Snel schreef ik het huiswerk in mijn agenda waarna ik mijn leraar een fijne avond wenste en snel het lokaal verliet.

Nadat ik het lokaal had verlaten liep ik in een rustig tempo naar mijn kluisje. Omdat bijna alle leerlingen nu al weg waren, was het lekker rustig op de gang. Normaal gesproken werd je altijd omver geduwd omdat iedereen tegelijkertijd zijn spullen uit zijn kluis wilde halen om dan vervolgens zo snel mogelijk naar buiten te gaan.
Omdat mijn kluisje helemaal onderaan was gooide ik mijn tas op de grond en bukte. Alle boeken die in mijn kluis lagen moesten mee naar huis, dus mijn tas was loodzwaar nadat alles erin zat. Ik pakte mijn jas uit mijn kluis en keek toen op omdat ik mensen aan hoorde komen. Ze waren niet alleen te horen door hun voetstappen maar ook omdat ze zo luidruchtig praatte.
“Hey Ailey.”� Een jongen stapte uit het groepje naar voren en kwam voor me staan.
“Hey Bryan.”� Glimlachend keek ik naar hem. Ik wist wat hij wilde. Volgens mij legde de jongens er keer om keer een wedje op hoe lang het zou duren voor Bryan met mij had.
“Zie ik je dit weekend weer met uitgaan?”�
Aarzelend zei ik ja.
“Mooi. Ik kom je wel ophalen, goed? Ik sms je nog wel hoe laat precies.”� Voordat hij weg liep gaf hij me een kus op me wang en lachte warm naar me.
Hoe kon ik hem nou duidelijk maken dat ik niet meer voor hem voelde dan alleen vriendschap. Ik pakte me sjaal en deed hem om mijn nek, waarna ik me omdraaide om weg te lopen. In mijn ooghoek zag ik hoe nog steeds een jongen naar mij stond te kijken. Kende ik hem? Nee, volgens mij had ik hem nog nooit gezien. Dat dacht ik althans. Was hij niet één van die nieuwelingen. Wat was hun achternaam ook alweer. Cullen?
Snel liep ik maar verder om mijn hersenen niet meer te pijnigen. Dat ging thuis nog wel genoeg gebeuren.

Reacties: