FanFic.nl

Behind closed windows [5-shot]

Deux

Tom loopt door Berlijn, een grimmige blik op zijn gezicht, zijn zwarte, versleten schooltas bungelend aan één schouder. Hij bijt op de lippiercing in zijn linker mondhoek, en plukt aan een van de dreads die over zijn schouder bungelen.
Vandaag, hij haat vandaag. De aanplak posters van het naderende schoolfeest maken hem chagrijnig. Hij haat de roze, papieren bloemen die een misselijkmakende geur verspreiden. Hij haat de muziek die ze draaien op de avonden dat alle leerlingen zich in een te klein gymlokaal moeten proppen. Hij haat de linoleum vloer waarop gymschoenen piepen, en de lauwe, plakkerige cola die na afloop altijd weer in je shirt kleeft.
En nu is het weer zo ver, het schoolfeest dat over twee week plaats gaat vinden is nog niet aangekondigd of overal hangt een opgewonden sfeer. Meisjes wisselen blikken als hij langsloopt, barsten dan in lachen uit. Hij weet dat hij niet gewild is, hij weet dat hij geen meisje mee kan krijgen naar dat feest, en hij weet dat het ook daar mee te maken heeft dat hij het feest haat.
Als het aan hem ligt sluit hij zich gewoon op in zijn kamer tot de volgende ochtend, zolang hij maar niet naar dat feest hoeft.
Terwijl zijn broer chagrijnig met een omweg naar huis struint, loopt Bill op een wolkje. Zijn versleten Adidas gympen roffelen op het natte asfalt, waterplassen, achtergelaten door een plotselinge lentebui worden uiteengereten door zijn enthousiaste sprint.
Hoewel hij steeds langzamer gaat, en steeds meer gaat hijgen, wil hij niet toegeven aan zijn vermoeidheid. Er zit energie teveel in zijn lichaam, die hem aanzet tot de wilde tocht naar huis. Zweet loopt in straaltjes over zijn rug, doet zijn zwarte make-up uitlopen, maar het deert hem niet. Hij is alleen maar vrolijk, niets kan hem kapot krijgen…
Zodra hij de witte muren van zijn huis voor zich ziet opdoemen, vertraagt hij zijn passen iets, zodat hij de deur kan opentrekken. Hij gooit haar hard achter zich dicht en rent dan de trap op. “Bill?”�roept Simone, vanuit de keuken, maar hij negeert haar.
Binnen een minuut is hij op zijn kamer, en hij laat zich verwilderd op zijn bed vallen. Zijn ogen schieten door zijn kamer, zijn borstkas gaat wild op en neer in een verwoede poging om zijn lichaam te kalmeren.
Hij sluit zijn ogen, een glimlach op zijn lippen. Dan vervult zijn borst met geluk, en zijn mondhoeken gaan trillerig verder omhoog. Hij barst in lachen uit, trillerig, moe van het rennen, hysterisch. Hij kan niet anders dan lachen van puur geluk, blij zijn. Het lachen doet zijn buikspieren samentrekken, het doet pijn, maar het kan hem niet schelen. Het gaat automatisch, de lachstuip is niet meer te stoppen. Amke…
“Hey! Waar heb je zo’n lol om?”�klinkt het dan, een bekende stem komt aanzweven door het open raam.
Zijn lach verstomt langzaam als hij haar stem herkent. Hij laat zich van zijn bed rollen, te lui om te kunnen opstaan. In zijn buik voelt hij nog altijd de lachstuip, zijn benen zijn slap van het geren naar huis.
Op handen en voeten kruipt hij naar het raam, werkt zichzelf omhoog aan de leuning van het hek. Daar staat Ellen, een typerende glimlach om haar lippen, een rood zomerjurkje dat tot aan haar knieën plooit. Haar blote voeten door de spijlen van het hek, haar bruine haar zachtjes meedansend in de wind die haar jurkje doet open waaien.
“Je lijkt wel een gevangene, als je zo achter je hekje blijft zitten, Bill. Waar had je nou zo’n lol om?”�
Bill grijnst breed, probeert op te staan, maar zijn benen zijn nog altijd moe.
“Ik zag je rennen. Je leek net een zwarte wervelwind.”�glimlacht ze, en hij gaat even met zijn handen langs zijn uitgelopen make-up.
“Het zich nog wel goed.”�verzekert ze hem, en hij knikt dankbaar.
“Waarom ben je zo vrolijk? Ga je het me nog vertellen?”�
Hij kijkt haar aan, niet goed wetend waar te beginnen. Natuurlijk gaat hij het haar vertellen, hij vertelt haar altijd alles…
“Amke.”�weet hij uit te stoten, en meteen barst een glimlach door zijn vermoeide gezichtsuitdrukking. Haar wenkbrauwen plooien boven haar lichte ogen, maar hij merkt het niet op. Alles wat hij ziet is Amke, alleen zij…
“Wat is er met Amke?”�vraagt Ellen dan, en Bill schudt zijn hoofd van blijdschap. Niet te geloven dat het echt waar is.
“Je zag de aanplak posters in school toch hangen?”�vraagt hij.
“Het schoolfeest.”�beaamt ze, en een grimas trekt heel even over haar gezicht.
“Ja. Inderdaad.”� Meteen haalt hij de herinnering weer voor zich. Onder de bomen op het schoolplein, helemaal in het hoekje, de geur van groene bladeren die net uit hun knoppen komen, en het gevoel van zachte lippen op de zijne. De belofte dat ze met hem mee zal gaan naar het schoolfeest over twee weken…
Ellen kijkt hem aan, ziet zijn gezicht waarop een glimlach plakt, onder bruine, guitige ogen. Uitgelopen zwarte make-up tot aan zijn kaken, een warrige, zwart geverfde haardos, en opgetrokken wenkbrauwen van blijdschap.
Ze slaat haar ogen neer, ziet haar gebruinde voeten door de spijlen van het hek steken, twee etages boven de straat ziet het eruit alsof ze zo kan vallen. Ze staart naar de hoek van de straat, Tom komt net de hoek om lopen, zijn gezicht verwrongen van niet te plaatsen emoties. Ze krijgt op slag medelijden met hem, maar Bill ziet zijn broer nauwelijks.
Ellen haakt haar vingertoppen in haar bruine haar en bijt op haar onderlip. Bill is zo’n ongelooflijke hork.
“Ik ga weg Bill!”�roept ze naar de overkant van de straat. Hij blijft als verdwaasd zitten, maar knikt haar dan eindelijk toe.
Ze slaat de ramen dicht en trekt de witte gordijnen er voor langs. Ze weet dat hij haar nog kan zien, ze kan hem evengoed zien, maar het maakt haar niet uit, ze wil wat tijd voor zichzelf.
Ze heeft de kamer op hetzelfde punt als Bill, aan haar kant van de straat.
Muren in een zacht gele kleur, een takje lavendel op een nachtkastje van notenhout. Een bed met witte spijlen, met een lichtgroene sprei waarop een kat ligt te slapen.
Ellen glimlacht als haar oog op de enige foto valt in haar slaapkamer. Een meisje, ongeveer acht, staat voor het raam en zwaait. Aan de overkant staat een jongetje van dezelfde leeftijd, dat terugzwaait.
Bill en zij, haar moeder heeft hem genomen en ze heeft hem nog altijd. Haar mond is gevangen in een glimlach.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.