FanFic.nl

Behind closed windows [5-shot]

Trois

Bill sluit zijn ogen, zingt zachtjes voor zich uit. Muziek wervelt om hem heen, terwijl hij langzaam structuur probeert te vinden in zijn geneurie. Een liedje schrijven, alleen voor Amke, maar het wil hem nog niet lukken.
Zuchtend laat hij zich achterover vallen op zijn bed, zijn ogen gaan het plafond af en trekken denkbeeldige lijnen over het witte pleisterwerk dat langzaam weer begint door te komen. Zijn gedachten varen al snel terug naar het aankomende schoolfeest, en een glimlach doet zijn gezicht langzaam oplichten.
Hiphopmuziek barst door de muren heen, hij herkent de typische beat van Samy Deluxe, en zijn wenkbrauwen plooien boven zijn gesloten ogen.
In de kamer tegenover hem staat Ellen, haar ogen gluren langs het witte gordijn langs haar slaapkamerraam, ze ziet Bill op zijn bed liggen zonder dat hij het doorheeft, en ze zucht diep.
Lavendel en Juli overheersen haar gedachten, sinds Regen und Meer wil ze niet anders dan die band. Terwijl in het huis tegenover haar hiphop regeert, en Green Day en Nena vechten om hun gelijk, verdrinkt ze zichzelf in de Duitse popmuziek die de wereld voor haar betekent. Ze sluit haar ogen wanneer ze de typerende intro van Wenn du lachst herkent.
Haar nagels boren in haar handpalmen, ze voelt hoe ze door de huid heendringen. Als ze haar handen weer opent schiet het prikkelende gevoel van opnieuw stromend bloed door haar lichaam, en ziet ze vier bloederige halve maantjes in de muis van haar hand. Automatisch vormen haar lippen de woorden die ze hoort. Wenn du lachst, ist mir egal. Ze wil dat het waar is, maar het is niet zo. Als hij lacht, heeft ze de wereld.
Ze draait zich langzaam om, scheurt haar blik los van Bill die nog altijd op het bed ligt, voor dood.
Ze ziet de witte jurk aan haar kast hangen, zodat de tere stof niet kreukt. Bij de gedachte aan het gevoel van zachte zijde op haar huid sluit ze haar ogen. Haar handen gaan automatisch naar het kledingstuk, ze haakt de kleedhanger aan haar wijsvinger en drukt de jurk tegen zich aan. Ze draait rondjes voor de spiegel, terwijl de laatste tour van de Juli CD vastloopt. De tonen sterven weg en worden vervangen door de muziek die vanuit Bills kamer komt aandrijven. Liebe ist, van Nena.
Ze slaat haar ogen neer, haar eeuwig blote voeten volgen in automatisme haar weg naar het smeedijzeren hekje, nadat ze haar jurkje heeft teruggehangen aan de kast. Bill is verdwenen, de muziek speelt door, voor niemand. Ze staart naar de weg, voelt de verkoelende lentewind over haar gezicht spelen.
Dan hoort ze een scherp fluitje van bewondering, ze kijkt vol verbazing om zich heen naar waar het vandaan komt. Beneden op straat niet, daar loopt niemand, alleen een cafébediende die straks moet beginnen met een dienst draaien.
Nog een keer het fluitje, en ze kijkt recht tegenover zich, nu wetend waarvandaan de bewondering aan komt waaien. Tom.
“Wat doe je?”�vraagt ze verward, en hij grijnst lichtjes. Ze fronst haar wenkbrauwen. Nog nooit heeft ze hem zo gezien, zo vrolijk, twinkelende ogen die haar aan Bill doen denken. Het eerste bewijs dat ze vindt dat ze werkelijk een tweeling zijn.
“Tom?”� Hij haalt onschuldig zijn schouders op.
“Je bent mooi, en je danst leuk als je denkt dat niemand kijkt…”� Ze slaat haar ogen neer, glimlacht voorzichtig.
“Bedankt…”� Hij tikt tegen zijn pet, en ze kijkt hem vrolijk aan.
“Waar is Bill?”� Tom haalt zijn schouders op.
“Ben jij alleen geïnteresseerd in Bill?”�
“Was jij eerder geïnteresseerd in mij?”� Hij grijnst breed, zijn tanden blikkeren en de zon weerkaatst in zijn tongpiercing.
“Ik ben niet geïnteresseerd in jou, Ellen, ik zei alleen dat je mooi bent.”� Ze rolt met haar ogen. “Dit is een zinloze discussie.”� Hij lacht alleen, en wil zich omdraaien naar zijn kamer.
“Waar is Bill?”�herhaalt ze, en hij kijkt haar onderzoekend aan.
“Amke ophalen.”�
Haar gevleide glimlach verstomt abrupt, en ze draait zich om. Haar ogen vallen vermoeid dicht, met het sluiten van de ramen slaat ze de rest van de wereld buiten.
In de tussentijd loopt Bill langzaam met een blond meisje naar zijn kamer. Handen verstrengeld, een glimlach onophoudelijk op hun gezichten geplakt. Hij loodst haar de trap op, naar zijn kamer. Nena speelt nog steeds door, en haar wenkbrauwen fronsen.
“Mag het raam dicht?”�vraagt ze, en Bill kijkt haar verbaasd aan. Hij heeft het raam nooit dicht, zelfs niet in de winter. Hij kan zich nauwelijks voorstellen hoe het is om niet constant geroepen te kunnen worden door Ellen…
“Waarom?”� Ze haalt haar schouders op.
“Ik vind het te warm, zo.”� Langzaam loopt hij naar het raam en sluit het, terwijl hij zijn wenkbrauwen fronst. Meteen liggen haar armen om zijn middel en drukt ze haar kin op zijn schouder. Haar haar kriebelt onder zijn oor, en hij glimlacht, nog altijd met zijn gezicht naar het raam gericht.
Achter de gesloten, witte gordijnen ziet hij Ellen staan, met haar rug naar hem toe. Hij volgt haar silhouet, geplooid voorhoofd, alsof hij diep nadenkt.
“Wie is dat?”�vraagt Amke langzaam, terwijl ze een kus in zijn nek drukt.
“Ellen…”�mompelt hij, verward, en dan draait hij zich naar haar toe.
Maar Ellen ziet hem wel. Ze ziet de blik in zijn ogen, alsof hij nu pas doorheeft dat ook zij een meisje is. Niet zoals Amke, niet extreem knap, geen extreem mooi figuur, maar een meisje. De blik in zijn ogen lijkt een weerspiegeling van Toms bewondering, en ze slaat haar ogen neer als hij Amke kust, alsof ze breekbaar is. Zijn handen op haar heupen, dicht tegen haar aan…
Aan de andere kant ziet Tom haar kijken, ziet hoe ze elke beweging in de kamer van zijn tweelingbroertje volgt. Ziet precies wat ze denkt, en grijnst voorzichtig.
Hij weet dat Bill nog moet ontdekken dat ze een zwak voor hem heeft, maar het komt al in de buurt. Het lijkt er in ieder geval een beetje op alsof hij haar een beetje meer als een meisje gaat zien dan als een speelkameraad. Het enige wat er nog moet gebeuren, is het verliezen van Amke.
Ze zal het heus niet leuk vinden dat Bill liever voor zijn buurmeisje zal gaan dan voor haar, omdat Ellen op het eerste gezicht niet bijzonderder lijkt dan zij, maar het zal wel goed komen. In zijn gedachten nemen ideeën langzaam vaste vormen aan, en hij glimlacht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.