FanFic.nl

Behind closed windows [5-shot]

Cinq

Een tijdje nadat Ellen naar huis is gegaan, ziet Amke Bill verstrooid naar huis gaan, zonder uitleg. Ze gromt, knarst met haar tanden. Ze had al doorgehad dat Bill in de war geraakt leek te zijn door die Ellen, en het frustreert haar. Dat meisje, dat Bill al zolang kent, een van zijn beste vriendinnen…
Ze slaat haar ogen neer en balt haar handen tot vuisten. Dat hij haar dit aandoet. Ze kan het gewoonweg niet geloven.
“Amke,”�klinkt het plots, en verward kijkt ze op. Daar staat Tom, een niet te plaatsen glimlach op zijn gezicht, terwijl hij langzaam bij haar in de buurt gaat staan.
“Wat is er?”�vraagt ze nors, en hij haalt zijn schouders op.
“Dat zou ik ook aan jou kunnen vragen,”�meent hij. Ze knikt en slaakt een zucht. “Bill…”�mompelt ze, en Tom pakt voorzichtig haar hand beet.
“Wat doe je?”�vraagt ze verward.
“Het is geen stijl dat Bill je zomaar achterlaat, op dit schoolfeest,”�fluistert hij, terwijl hij dichter naar haar toe gaat staan. Ze rilt, niet goed wetend wat te doen. Tom laat zich gaan, glimlacht, alles komt precies uit zoals hij wil. Amke kwaad, Bill weg naar Ellen omdat hij jaloers was op Tom, en Tom om Amke te troosten. Perfect…
“Inderdaad,”�beaamt ze, terwijl ze langzaam en aarzelend haar vingers met die van hem verstrengelt. Precies die van Bill, een beetje ruwer, een beetje groter. Een beetje alsof ze vertrouwder zijn. Hij glimlacht voorzichtig als hij merkt dat ze wat tot rust komt, en dat ze hem langzaam begint te vertrouwen.
“Je ziet er mooi uit,”�fluistert hij in haar oor, zijn lippiercing tikt koud tegen de huid bij haar slaap, en ze sluit genietend haar ogen, terwijl ze zich voorzichtig naar hem toedraait. Zijn ogen kijken haar guitig aan, het kan haar niet schelen wat voor bedoeling hier achter ziet, ze ziet alleen Tom.
En dat is genoeg voor diens broer om zijn weg terug naar Ellens huis te vinden. Hij loopt over het trottoir, bang dat hij te laat is. Zijn gympen blijven telkens haken achter opstaande stenen, een keer valt hij zelfs om zijn handen open te halen. Hij kreunt, maar staat op en loopt standvastig door. De plannen in zijn hoofd nemen vastere vormen aan, Amke verdwijnt naar een donker hoekje in zijn gedachten. Ze doet er niet meer toe, het maakt hem niet uit dat hij haar gekwetst heeft. Het enige waar het voor hem nog om draait is Ellen.
Sorry zeggen omdat hij zo’n blinde koe is geweest, een hork die niet doorhad dat hij veel meer voor haar betekende dan hij dacht. Nu hij er eindelijk achter is gekomen dat jarenlange vriendschap heeft plaatsgemaakt voor andere gevoelens.
De grens is overschreden, de grens die voor hem onzichtbaar leek te zijn, en de grens die ervoor gezorgd heeft dat hij niet doorhad wat hij voor haar voelde. Het verschil tussen liefde en vriendschap dringt nu eindelijk tot hem door…
Langzaam ziet hij de bekende appartementen voor zich opdoemen, hij raakt buiten adem terwijl hij blijft doorrennen. Hij ziet hoe het licht op Ellens slaapkamer aangaat en afsteekt tegen de zwart kleurende lucht. Ze draagt nog telkens dezelfde jurk en staat met haar rug naar het raam toe.
“Ella!”�roept hij snel, voor ze het raam dichtgooit. Ze draait zich vliegensvlug om, verbaasd naar beneden kijkend.
“Bill?”�vraagt ze verward. “Ben je niet bij Amke?”� Hij schudt zijn hoofd, aarzelend om zich heen kijkend.
“Mag ik binnen komen?”�vraagt hij dan, en Ellen knikt, een beetje verward. Ze verdwijnt uit haar kamer, en even later hoor hij de deur openklikken. Hij loopt snel naar haar toe, en staart in haar vertrouwde blauwe ogen.
“Ellen…”�begint hij verward, maar ze glimlacht.
“Kom maar mee naar boven, het lijkt zo vreemd om in de deuropening te blijven staan,”�zegt ze, terwijl ze zijn hand pakt. Hij knikt en voelt hoe hij langzaam rood wordt, hij kan er niets aan doen.
Ze grijnst lichtjes en trekt hem mee richting de trap. Hij is vaker langs die trap gegaan, weet waar de krakende treden zitten, en bovendien is het precies de spiegeling van de trap in zijn eigen huis. Hij stapt voorzichtig achter haar aan, om vooral geen aandacht van haar ouders te trekken, en belandt uiteindelijk samen met haar op haar kamer. Ze kijkt hem vragend aan, niet wetend wat hij hier komt doen.
“Ik heb je schoolfeest toch wel verpest, hè?”�vraagt hij dan. Ze trekt verbaasd haar wenkbrauwen op.
“Hoe kom je daar nu bij?”� Hij haalt zijn schouders op, staart een beetje zenuwachtig uit het raam.
“Tsja. Ik weet niet. Gewoon het feit dat ik niet met jou was. Dat ik met Amke ging…”� Ze slaat haar armen om zich heen, een beetje in de war.
“Ik weet niet. Zo erg was het nou ook weer niet. Ik had het best gezellig met Tom…”� Bill draait zich hoofdschuddend van haar weg, en ze grinnikt lichtjes.
“Ik wil je best de kans geven om het over te doen, hoor.”�zegt ze dan, en hij fronst verbaasd zijn wenkbrauwen, terwijl hij zich weer naar haar omdraait.
“Hoe bedoel je?”� Ze sluit haar ogen, een genietende glimlach op haar gezicht, terwijl ze zijn vingers tussen die van haar pakt. Zijn ogen nemen haar gezicht op, elk detail, elk spoortje van geluk dat ze uit.
“Luister. Muziek is er altijd in deze straat.”� Hij glimlacht lichtjes, terwijl hij zijn handen op haar heupen plaatst.
Regen und Meer komt zoals altijd door het raam naar binnen waaien, op verlate wind, en een beetje vals omdat de plaat nu grijsgedraaid moet zijn. Ellen glimlacht en gaat dichter naar hem toe staan, terwijl ze langzaam beweegt met hem tegen zich aan.
Hij grijnst en slaat verlegen zijn ogen neer, terwijl hij haar hoe langer hoe uitbundiger mee zwiert door de kamer. De rok van haar witte jurk beweegt langs zijn benen, hij drinkt het moment volop in.
Hij sluit zijn ogen, laat de muziek tot in zijn binnenste dringen, koestert de warmte van Ellen tegen zijn lichaam. Ze ziet hoe hij meer begint te genieten van het moment en glimlacht. In een flits neemt ze haar kans en drukt haar lippen op die van hem.
Bill houdt geschrokken zijn adem in, maar dan, terwijl Regen und Meer stilvalt in het café en de lichten bij meneer Oldenburger langzaam doven, eindigt het tijdperk van eindeloos wachten.
Tom ziet hen, net teruggekomen, en glimlacht lichtjes, uiterst ingenomen met zichzelf, en Simone is dolblij als ze ziet dat haar beide zoons dan toch eindelijk gewend zijn aan hun nieuwe huis.

Reacties: