FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

Tristan...

Ik liep door de ziekenhuisgang richting de uitgang en iedereen die ik voorbij liep, keek me raar aan. Geen wonder ook, ik wou niet weten hoe slecht ik eruit zag na al die dagen. Ik had geen idee waar de jongens waren en of iemand de deur bewaakte zodat ik niet weg kon, maar in elk geval wou ik hier even weg. Ik zou wel zien waar ik uitkwam. Plots greep iemand me bij m'n arm. "Ben jij de zus van dat meisje dat dat ongeluk had? Georg's vriendinnetje dus." vroeg ze en ze keek me smekend aan. "Euhm, jah." floepte ik eruit. Ik kon het maar beter meespelen, ik was al super lang niet meer buiten geweest dus had ik geen idee wat er allemaal gezegd was. Meteen kwam er een hele groep andere meisjes op me af. "Hoe gaat het met Georg, kan hij het verdriet een beetje aan?" zeiden ze smekend. Juist, niemand gaf wat om Ellie zelf. Net toen ik wou antwoorden ging de deur van het ziekenhuis open en kwam Bill naar binnen. Helemaal vermomd weliswaar, maar toch herkenden de meisjes hem. Meteen waren ze weg van rond mij en ik zag mijn kans mooi. Zonder op of om kijken liep ik richting de deur. Net toen ik de deur uit wou hield iemand me tegen. Ik keek opzei, recht in het gezicht van een jongeman. "Je kunt hier niet zomaar weg, niet zonder bodyguard... Ik ben Tristan."

Eenmaal in het hotel, onder escorte van Tristan, nam ik een douche en ik deed verse kleren aan. Ik ging zelf niet eens kijken of ik er echt deftig uitzag in de spiegel. Aan het ziekenhuis omzeilde ik de fans en ik liep door naar Ellie's kamer. Ik zuchtte teleurgesteld toen ik binnen kwam, ze lag alweer te slapen. Toen viel mijn oog op Bill die naast het bed zat. Hij had zijn pet een zonnebril afgedaan en zat wat voor zich uit te staren. "Vertel eens." zei ik en hij schrok van mijn stem? Had mij dus duideijk nog niet gezien. "Euhm, alle fans weten dus al een tijdje dat jullie onze vriendinnetjes zijn en we hebben ze verteldt dat Ellie een ongeluk met een auto gehad heeft." Verbazend genoeg had hij dus begrepen wat ik bedoelde met 'vertel eens'. Natasha was weer nergens te zien, men had me gisteren nog verteld dat Tom haar zou komen ophalen en dat zij vanaf nu weer bij hem moest blijven. Ze dachten dat Ellie wel genoeg had aan één zus die dag en nacht aan haar bed zat. "Tristan heeft me geen seconde uit het oog verloren. Behalve toen ik in de douche zat..." klaagde ik en ik ging aan de andere kant van het bed zitten. "Duh, daarvoor hebben we hem aangesteld." Bill keek me verveeld aan. Ik dacht eraan plots aan dat ik Ellie morgen weer zou kunnen praten en ik werd er meteen een stuk gelukiger van. Ze zag er veel beter uit dan in het begin. In het begin leek ze net een lijk en nu leek het gewoon alsof ze sliep. Ik liet m'n hoofd op de matras rusten, ik had nooit durven denken dat ik dit ooit zou denken, maar ik miste echt wel Bill z'n tourbusbed... Dat was nu al vier weken geleden dat ik in een goed bed geslapen had en ik voelde het in m'n rug. Ik hoorde vaag hoe Bill opstond en hoe hij op z'n stoel naast me kwam zitten. Voorzichtig wreef hij over mijn rug, waarschijnlijk omdat hij bang was dat ik weer tegen hem zou uitvliegen zoals ik de laatste tijd wel vaak deed. Lang voelde ik het niet, want al snel viel ik in een rustige slaap.

"Emma?" ik opende m'n ogen en ik keek recht in het gezicht van Natasha. Tom was er ook bij en stond een beetje nukkig achter haar. Blijkbaar had ze hem toch weer zo ver gekregen dat ze bij Ellie op bezoek mocht komen. Ik wreef een beetje versuft in m'n ogen en zocht Bill. Die lag naast me net in dezelfde houding als mij op het bed te leunen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.