FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

56. Finally...

We stonden zo'n twee kilometer van de open plaats, waar nu een grote spanning hing. Ik ben daar niet en zie het ook niet, maar ik weet gewoon dat die daar hangt.
'Huilen, weet je je tekst nog..?' vroeg ik haar voorzichtig. Ik had haar haar tekst laten instuderen en daar heeft ze heel veel moeite ingestoken, waar ik erg blij mee was dat ze dit zo serieus neemt. Ze knikte vastbesloten en keek angstig voor haar uit. 'Hé, je hoeft niet bang te zijn, het komt allemaal goed,' glimlachte ik haar toe. Ze knikte alleen maar, maar war waarschijnlijk niet erg overtuigt. Ik keek naar Nahuel die gespannen voor zich keek. Hij had niet echt een taak, hij moest het alleen bevestigen en als Aro hem iets vroeg - wat hij zéker gaat doen - antwoord daarop geven. Jasper leek ontspannen, maar dat was waarschijnlijk omdat hij de andere gevoelens ook wilde ontspannen. í�k kon alleen maar licht glimlachen. We hebben bereikt wat we bereikt wí­lde hebben en nu kon alleen maar het resultaat blijken. Maar... - er was helaas een maar... - Er bestond een kleine kans dat Aro deze voorstelling helemaal niet zo accepteren.. Ik dacht daar liever niet aan en Anika kwam in mijn hoofd... Ze heeft ons verlaten drie dagen geleden. Ze zei dat ze genoeg had geleerd en dat ze haar eigen weg aankon. We lieten haar gaan met moeite, we waren zó gehecht aan haar geraakt, zelfs Kachiri. Kachiri kan de glimlach op haar gezicht ook niet verbergen. Ook zij ziet haar twee zussen weer...
'Alice, zullen we maar gaan?' vroeg Jasper. Ik keek de andere aan, en Nahuel keek Huilen aan. Ze knikte allemaal en we begonnen zelfverzekerd te rennen.
Vijfhonderd meter vóór de open plaats begonnen we héél zachtjes te rennen en uiteindelijk stopte we. Ik liet mijn gedachten los zodat Edward ze kon lezen. Ik liet hem via mijn gedachten weten dat we er weer zijn en dat hij zich even gedeist moet houden en geenemoties moest tonen. Ik liet hem ook weten wie en wat we bij ons hebben. Ik wachtte even tot hij ons erbij zou riepen...
Tien seconden later galmde Edward's stem door de bomen. 'Kom je er even bij, Alice?' Ik herkende zijn stem uit duizenden en oh, wat had ik die gemist... Ook de stemmen van onze andere verbaasde famillieleden voelden goed om te horen We waren zo snel mogelijk aan het rennen, hoe sneller, hoe beter. Ik kwam als eerste de open plek op, gevolgd door Jasper, Kachiri, Huilen en Nahuel. Ik huppelde lenig door de mist naar mijn famillie en vrienden en stopte naast Edward. Hij raakte me even aan net zoals Bella, Esmé en Carlisle. De hele wacht van de Volturi keken aandachtig toe.
Edward was de eerste die sprak. 'Alice heeft haar eigen getuigen bij elkaar gezocht en hier zijn ze dan. Alice, wil je ze even voorstellen aan ons?' vroeg hij glimlachend. 'Natuurlijk, mijn broer,' glimlachte ik. Caius blafte door me heen: 'We zijn hier klaar met al deze getuigenissen, breng je stem uit, Aro!' Maar Aro hief zijn vinger op als teken dat hij zijn mond moest houden en bleef me aankijken. Ik stapte naar voren. 'Dit is Huilen en haar neef Huilen.' De grote menigte Volturigetuigen sisten luid toen ze de verhouding hoorden. Maar Aro bleef kalm en liet Huilen haar haar getuigenisverklaring doen. Ik knikte haar bemoedigend toe. En ze begon met praten. 'Ik ben Huilen. Anderhalve eeuw geleden woonde ik bij de Mapuche, mijn volk. Ik had een zus, Pire. Op een dag vertelde ze me over de engel die ze in het bos was tegengekomen en die 's nachts bij haar langskwam. Ik wist dat het de Libishomen waren uit de mythes en waarschuwde haar. Maar ze wilde niet luisteren en de blauwe plekken op haar lichaam zeiden genoeg; ze was behekst.' Huilen trok een droevig gezicht. 'Ze werd uiteindelijk zwanger van de engel en ze probeerde te vluchten, want ze wist dat onze ouders hier niet zo blij mee zouden zijn, en ze zouden vinden dat het kind gedood moest worden.
Samen gingen we diep het bos in. Terwijl zij lag te verzwakken probeerde ik voor haar voedsel te vinden. Ze at rauwe dieren en dronk het bloed daarvan op. En toen wist ik wat daarbinnen in zat. Ik zag hoe ze van haar ongeboren kind hield terwijl het haar langzaam kapot maakte. Het kind werd steeds sterker en brak haar botten. Ze noemde hem Nahuel, naar de junglepanter.' Ze zweeg even en ging toen weer verder. Ik was nu al trots op haar. 'Ze smeekte me, terwijl ze langzaam doodging, dat ik goed voor Nahuel moest zorgen. Het was haar laatste wens, want kort daarna stierf ze.
Het beet me toen ik het probeerde op te tillen. Het deed veel pijn en ik trok me terug in het oerwoud terwijl ik wachtte totdat de pijn me langzaam zou afmaken. De pijn ging langzaam over en het kind lag opgekruld tegen mijn zij aan. Ik zorgde voor hem totdat hij zelf kon jagen en gingen onze eigen weg op.' Ze leek opgelucht toen ze klaar was. Opgelucht dat het zo goed ging. Ik was trots op haar.
Het was stil op het veld totdat Aro een soort van horing begon tegenover Nahuel. Nahuel gaf rustig antwoord op alle vragen, en ik wachtte Aro's reactie af. Het bleef wéér even stil en ik hoorde en ik hoorde Aro's zachte gefluister tegen Caius. 'Broer, ik geloof niet dat dit kind een dreiging is. Ze groeit, net als een mens ookal zijn het halfvampieren.' Caius keek Aro nors aan. 'Dus dit is je stem?' vroeg hij boos. 'Ja.' Hij gromde chagrijnig en trok zich terug naar zijn andere broer Marcus. Marcus had nog helemaal niks gezegd.. Hij keek eerlijk gezegd met zo'n hoofd dat zegt: Wat doe ik hier ookal weer...??
Aro draaide zich ook om naar zijn getuigen. 'Er wordt vandaag niet gevochten, mijn lievelingen.' De wacht en soldaten knikten en de getuigen waren onderhand bijna allemaal vertrokken. Aro richtte zich tot Carlisle. 'Sorry mijn vriend, voor al deze onrust.'
'Ga in vrede, Aro,' zei Carlisle stijfjes. 'En vergeet niet je soldaten en wacht op onze anonimiteit te herinneren. We zouden het erg vinden als ze hier alsnog op mensen zouden gaan jagen.'
'Natuuurlijk niet, mijn vriend. Ik vind het vervelend dat je zo over me denkt...'
'Ga in vrede, Aro.'
'Natuurlijk... Ik hoop dat je me nog steeds als vriend ziet.'
'Als jij je weer als een vriend gedraagt,' zei Carlisle fronsend. Aro draaide zich om en de hele wacht en soldaten verdwenen door de bomen met hem mee...
'Is het echt over..?' fluisterde Bella. 'Ja, alles is over,' glimlachte ik. Ze kwam naar me toe en omhelsde me uitbundig zoals al mij andere famillieleden. 'Heey,' fluisterde Rosalie. 'Heey,' zei ik terug. 'Welkom terug, zusje,' glimlachte ze vooruitkijkend, 'welkom terug...'


Voor iedereen die dit verhaal gevolgd heeft, ik hou van jullie. Zonder jullie lieve reacties en alles had ik dit niet gekund <33 Er komt hierna nog een epiloog en dan is het echt afgelopen.
Ik hou van jullieeee <333

Reacties:

1 2

ilovevampire zei op 27 juli 2011 - 17:26:
tis of het was werkelijk prachtig nog veel sucses met andre verhalen
xxxx shauny

wordslover zei op 13 april 2011 - 6:38:
Omg
Ik vnd het weer superr!
Ik vond dat je het heel goed gedaan hebtt
En ik vind t jammer dat t afgelopen iss!
Heeel goed gedaann
Xkus

Lovalicious zei op 12 april 2011 - 17:05:
Heyy!!

OMGG!! Jammer dat het voorbij is...
Zoals alle andere hoofdstukken vond ik deze weer eens fantastisch!
Meid, je hebt talent!! Ik wil zo graag weer eens schrijven maar de examens komen eraan!! Bijna......
Wens me succes, en blijf me vermaken met je verhalen!!


xxxxxxx Je volgertje hihih!!

JeRiNo zei op 11 april 2011 - 17:27:
...
Niet te geloven dat het over is.
Echt niet.

Lieve schat,
Je hebt het echt geweldig gedaan en de lieve reacties verdien je!

xxxx

Cullengirl zei op 11 april 2011 - 16:25:
Neee! Niet afgelopen, me not liking that..
(a)

<33