Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Our last days [Afgelopen] » 8.
Our last days [Afgelopen]
8.
De autorit verliep in stilte. Bill lag tegen Tom zijn schouder aan te slapen. Tom zelf was ook bijna ingedommeld. Ergens vond Tom het erg jammer dat Bill niets te maken wilde hebben met Simone. Ergens begreep hij hem wel. Hij zou zelf ook niet blij zijn moest hij te weten komen dat hij was afgestaan bij de geboorte. Toch vond hij het jammer. Simone was een goede moeder. Of dat vond Tom toch. Hij kwam niet echt iets te kort en was goed opgevoed. Wat hem wel pijn deed was dat Bill het niet goed had gehad. Niet dat Hilke geen goede moeder voor hem was, maar de mensen op de school van Bill, die zaten hem vooral dwars. Tom voelde al woede opborrelen als hij aan hen dacht. In die dagen dat hij bij Bill was geweest, was hij erg belangrijk voor hem geworden. Hij had een gevoel alsof ze altijd samen waren geweest, maar ook een gevoel dat hij alles had gemist.
“We zijn er,”¯ haalde Hilke haar stem hem uit zijn gedachten.
“Billie, wakker worden, we zijn er,”¯ zei Tom zachtjes. Voorzichtig porde hij in Bill zijn buik. Die opende zijn ogen en lachte. Tom hielp Bill uitstappen en samen liepen ze achter Hilke aan, naar binnen. Die had ondertussen de deur al open gemaakt en Bill zijn koffer naar binnen gedragen.
“Kom dan laat ik je mijn kamer zien,”¯ zei Bill. Hij nam Tom vast bij zijn pols en sleurde hem mee naar boven. Tom keek vertederend toe naar zijn broertje hoe hij alles vertelde over zijn kamer.
“Wat vind je er van?”¯ vroeg Bill uiteindelijk. Hij was op bed gaan zitten en had zijn knieën opgetrokken en zijn armen er rond geslagen.
“Ik vind je kamer zeer fascinerend,”¯ gaf Tom toe. Hij ging langs Bill op bed zitten en nam dezelfde houding aan als hem.
Na het avond eten gingen Bill en Tom tv kijken. Hilke ging even naar de buurvrouw dus waren ze alleen. Bill koos sex and the city als film en Tom kon er alleen maar om lachen dat Bill zulke films leuk vond.
“Er is toch niets abnormaals aan?”¯
“Ik kijk alleen maar actie, horror of trillers. Dit is compleet nieuw voor mij.”¯
“Vind je het niet leuk dan?”¯
“Nja, dat zei ik niet.”¯
“Geef maar toe dat je me een wijf vind.”¯
“Vind ik niet, hou toch op.”¯
“Pff.”¯
Bill duwde op play en trok zijn knieën op. Hij was behoorlijk moe geworden dus legde hij voorzichtig zijn hoofd op Toms schouder. Tot zijn verbazing liet Tom hem zo liggen. Hij wist ondertussen wel dat Tom een echte jongen was en niet zoals hem in zulke dingen.
Bill trok zijn mutsje goed en viel zo inslaap tegen Tom zijn schouder. Die glimlachte vertederend en droeg Bill naar boven zodat hij daar in bed kon slapen, anders zou hij straks of morgen pijn hebben aan zijn rug. Tom nam van het moment gebruik en keek eens rond in Bill zijn kamer. Je kon het behang niet meer zien. Elk plekje was benut door een poster of een foto. Allemaal van muziekgroepen. Geen enkele foto met een vriend of vriendin. Tom zelf zijn kamer hing vol met foto’s van hem en zijn vrienden of met hete meisjes. Bills laptop zag er nu erg verleidelijk uit. Tom ging achter de bureau zitten en startte het ding op. Ook geen foto met vrienden op de achtergrond maar de band Green Day. Tom bladerde wat door de foto’s, maar kwam enkel wat bandfoto’s, foto’s van Bill zelf of vakantie foto’s tegen. Tussen de documenten ging Tom niet kijken, zo erg was hij nu ook weer niet. Wat hij nu wel deed was het internet opstarten. Hij melde zich aan op facebook en praatte wat met zijn vrienden. Ondertussen werd Bill wakker.
“Hmm, wat doe je?”¯
“Ik heb even je laptop genomen, als je dat niet erg vind?”¯
“Nee, maar wat doe je?”¯
“Facebook, heb je dat ook trouwens?”¯
“Nee, waarom zou ik?”¯
“euhm, ja, het is leuk?”¯
Bill lachte en ging voorzichtig recht zitten. Hij gebaarde Tom langs hem te komen zitten zodat hij kon meekijken met wat Tom deed. Dus ging Tom langs hem zitten.
“Die foto is grappig!”¯ grinnikte Bill om Toms profiel foto.
“Ik vind hem normaal?”¯
“Wie neemt er nu een foto van zijn spieren? C’mon dude!”¯ gierde Bill.
Tom keek hem iet wat verbaasd aan. Dit had hij niet zien aankomen. Ieder ander zou zeggen: ‘Wat een spieren.’, maar Bill lachte hem nu uit.
“Kijk niet zo, bij mijn weten is een profiel foto een foto van je gezicht en niet van je spieren. Heb je die überhaupt wel?”¯ Bill grijnsde om zichzelf.
“Natuurlijk heb ik die.”¯ Tom voelde zich geraakt en wist niet meer hoe reageren.
“Als je me die tas aangeeft, maak ik een mooie foto van je en kan je die als profielfoto nemen want, damn dude, wie neemt er nu zijn spieren als profielfoto?”¯
“euhm, ik?”¯
Bill lachte en moest zijn buik vasthouden. Tom mopperde wat en nam de tas die Bill net aanwees. Bill haalde de camera eruit. Het was een groot en ook een duur ding.
“Als je nu daar gaat staan, dan kan ik een mooi plaatje schieten.”¯
Tom deed wat Bill vroeg en ging bij het venster staan. Bill stelde dan weer de camera goed in en maakte een mooi portret van Tom. Voor de zekerheid nam hij er een stuk of tien.
Bill haalde de geheugenkaart eruit en stak die in de laptop, zette ze op zijn laptop en uploade ze op Toms facebook en stelde ze in als profielfoto.
“Zo, dat is al heel wat beter,”¯ glimlachte Bill.
“Maak jij ook een facebook aan!”¯ riep Tom. Hij melde zichzelf af en vulde alles al in om Bill te registreren.
“Heb je überhaupt wel een e-mail adres?”¯
“Ja, natuurlijk!”¯
“Typ hem dan in!”¯
“Oké, oké, kalm!”¯
Bill nam de laptop over en begon te typen. Ook het wachtwoord werd ingevuld.
“Voila.”¯
“Flink zo!”¯ lachte Tom.
Bill uploade een foto van hemzelf als profielfoto, voegde Tom toe en vulde wat dingen in en melde zich dan af en gaf de laptop terug aan Tom.
“Verwacht niet dat ik er veel ga opzitten.”¯
“Maakt niet uit en…”¯
Boem, het besef kwam terug. Ongemakkelijk keken ze naar elkaar.
“Ga maar verder met je vrienden praten op facebook.”¯
Bill probeerde zeker te klinken, maar eigenlijk klonk hij alles behalve zeker. Zijn stem klonk even alsof hij zou gaan huilen, maar hij hield zich sterk.
Tom melde zich dan weer aan op facebook en praatte verder met zijn vrienden. Bill keek zwijgend toe. Hij had nooit zulke vrienden gehad waarmee hij praatte ’s avonds of in het weekend. Tom was eigenlijk wel zijn eerste vriend, als hij het wel zo kon noemen. Misschien vond Tom hem wel helemaal niet aardig en asociaal en lelijk als de rest?
“Tom, vind je me aardig?”¯
“Huh?”¯
“Nou?”¯
“Ja?”¯
“Vind me niet asociaal, een wijf, lelijk?”¯
“Nee, eigenlijk niet. Normaal gesproken zou ik een jongen met make-up een homo hebben gevonden, maar bij jou voelt het normaal aan. Alsof het alledaags is.”¯
Bill glimlachte.
“Dankje. Ik ben blij dat je het begrijpt.”¯
“Ik ben blij dat jou laatste wens mij ontmoeten was. Je deed me mijn ogen openen.”¯
“Hoezo?”¯
“Wel ja, niet iedereen heeft zoveel vrienden als ik.”¯
Tom liep rood aan. Bill lachte en gaf hem een por.
Reacties:
Ghehehehe <3