FanFic.nl

Densetsu no Akio.

Waking up.

Krampachtig kwam het kleine wezentje overeind. ''Hng...'' Twee rode oogjes staarden haastig om zich heen. Waar bevond hij zich? Vragend liet hij zijn blik nog eens ronddwalen, maar kwam niet tot een conclusie. Uiteindelijk besloot hij maar op onderzoek uit te gaan. Op dat moment viel zijn blik op zijn blauwe poten. Vragend keek hij ernaar, niet wetend wat het precies waren. Toch zat het aan hem vast, dus het moest een betekenis hebben. Voor hem dan. Hij besloot er geen aandacht meer aan te besteden en vervolgde zijn wandeling. Nieuwsgierig keek hij om zich heen, en zag het landschap van een strand overgaan in dat van een klein bos. Niet dat hij wist wat zoiets was, hij snapte er haast niks van. Wat hij wel snapte is dat het er erg mooi uitzag. Vol bewondering keek hij rond, tot hij plots iets hoorde. Zijn twee blauwe oortjes bewogen lichtjes, terwijl hij de positie van het geluid probeerde te bepalen. ''Sta stil!'' Hij schrok even van de zware stem, en overwoog om erop af te gaan. Zijn naïviteit won, echter. Vlug zette hij een klein sprintje in, en ontweek hij de bomen die in de weg stonden. Van een afstandje kon hij twee andere vreemde wezens zien. Alle twee zagen ze er anders uit, ook van hem. Tenminste, voor zover hij wist hoe hij eruit zag. Vaagjes staarde hij naar de twee, maar al snel voelde hij dat er iets mis was. Het kleinere wezentje zat in moeilijkheden. Dat was wel duidelijk nadat het wezentje op de grond was gevallen. Moest hij haar nu helpen? Maar wat kon hij doen, dan?

Hij beet op zijn onderlip toen hij zag wat het groter wezen deed. Hij wist niet precies wat het was, maar hij wist wel dat het niet goed was. Dat zag hij al aan de kleuren van datgeen wat hij bij zich had. Het was zwart, en het zag er niet zo mooi uit als de zee, en de bomen. Dat zag er veel vrolijker uit. Zijn kleine, blauwe oortjes zakten bij het zien van de gebeurtenis. Het oranje wezentje dat op de grond lag veroerde zich amper, waarschijnlijk uit angst. Hij voelde de drang opkomen op te helpen, hij wilde iets doen, hij wilde haar beschermen, maar hij wist dat hij nu niks voor elkaar kon krijgen. Op dat moment voelde hij een energiestoot, alsof zijn eigen geweten hem het gevecht in wilde gooien. De kracht die hij voelde kon hij niet beschrijven, en dat wilde hij ook niet. Het enige wat hij wilde was het oranje wezen helpen. Vlug sprintte hij op het tweetal af, net nadat het grotere wezen zijn aanval had afgevuurd. Een blauwe bol verscheen tussen zijn poten, die hij zelf wist op te laden. Hij schoot hem regelrecht op de andere bol af, en een kleine explosie verscheen. Rook kwam vrij, maar dat deerde hem niet. Het enige waar hij nu aan dacht was het oranje beestje. Hij sprintte op haar af en hielp haar recht. Alleen een verbaasde blik was te zien op haar gezicht. De rook verdween en zijn vijand kwam woedend tevoorschijn. Zijn ogen werden echter nauw toen hij de pokémon zag die zijn aanval net had gestopt. Zijn blik keek twijfelend naar de twee, maar hij vluchtte toch. De blauwe gloed in zijn ogen verdween, waarna hij versuft even op zijn pootjes wankelde. Hij had geen idee wat er net was gebeurd, en de ander blijkbaar ook niet. ''Gaat het?'' weerklonken de woorden. Hij knikte, waarna hij zijn hoofdje zachtjes schudde en weer stevig op zijn poten stond. ''Bedankt,'' sprak dezelfde stem, nu in een iets vrolijkere toon. Hij glimlachte naar haar. '''t Was niets,'' antwoordde hij. ''Ik heet Yasu,'' ging het wezentje verder. ''En jij?'' Hij keek haar droog aan, alsof hij net uit een ei was gekropen, wat, ironisch genoeg, eigenlijk ook zo was. Vragend wachtte ze op een antwoord, maar toen het haar duidelijk werd dat ze die niet zou krijgen veranderde haar blik. ''Je hebt geen naam?'' vroeg ze weer. Hij schudde nee, waarna zijn blik viel op twee andere wezens viel, die haastig op hen af kwamen gerend. Ze zagen er hetzelfde uit als Yasu, alleen dan groter. ''Yasu, gaat het wel?'' Een vrouwelijke stem was hoorbaar. ''Ja, mam,'' antwoordde Yasu snel. Dus dat was de moeder? Ze stopte bij haar kleine dochtertje en bekeek haar vlug van top tot teen, om te zien of alles echt goed was. Yasu rolde met haar ogen, geïrriteerd van haar overbezorgde moeder. Ze hadden waarschijnlijk de rookpluim gezien die de kleine explosie had veroorzaakt. ''Is dit je vriend?'' klonk een andere stem, mannelijk. Dat moest dan wel de vader zijn. ''Een Riolu?'' sprak dezelfde stem. Had die het soms op hem? Hij richtte zijn blik naar de vader, en zag dat die inderdaad op hem gericht stond. Dus zijn soort heette zo? Riolu. ''Ja, hij heeft me gered met zijn blauwe bal,'' sprak Yasu toen op een hyper-actieve manier. ''Blauwe bol..?'' De vader trok een nadenkend gezicht. De moeder kwam bezorgd op hem afgelopen en zei iets tegen hem, maar de Riolu kreeg het niet mee. Waar zouden ze het over hebben?

''Maar, je hebt dus echt geen naam?'' vroeg Yasu. ''Nee,'' antwoordde hij kortaf. Volgens Yasu was ze een Buizel, een waterpokémon. Haar ouders hadden daar niet op gereageerd, dus het moest dan wel waar zijn? ''Wil je dan geen naam?'' Ze stopte met lopen en keek hem vragend aan. Hij deed hetzelfde, en trok een nadenkend gezicht. De Buizel draaide zich om naar haar ouders en keek hen bijna smekend aan. ''Kunnen jullie dan geen naam voor hem verzinnen?'' De twee keken eerst elkaar aan, toen hun dochter, en toen de Riolu. ''Wil hij dat zelf wel,'' sprak de vader, terwijl hij naar het blauw-zwarte wezen keek. Deze knikte afwezig ja. ''Zie je!'' sprak Yasu weer en sprong op en neer. ''Laten we eerst naar huis gaan, dan zien we wel,'' sprak nu de moeder. Yasu gromde nukkig, maar liep toen snel door. Hoe eerder ze daar waren, hoe eerder haar nieuwe vriend een naam had, toch? Vlug greep ze het blauwe pootje vast en rende toen door, naar de dam die ze thuis noemde.

Reacties: