FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 22

Gitte kon al een hele dag niet anders dan lachen. Nick had haar echt geweldig goed verrast en ze had ontzettend veel zin in dit weekend. Het was nu vrijdagnamiddag en Nick stond nog even te bellen voor ze vertrokken.
Ze wist niet wat hij nog allemaal zat te regelen of met wie hij belde, maar ze hoopte dat ze snel konden vertrekken. Ze was al vaak naar zee gegaan, al vanaf ze het zich kon herinneren, maar ze wist niet wanneer ze er ooit nog eens zó veel zin in had gehad.
“Gitte, hou het appartement wel op orde, hé. Zorg dat de afwas gedaan is en poets een beetje. In het kort gezegd; zorg ervoor dat je grootouders niet denken dat er een bom is ontploft. Als dat zo is, zal het ook de laatste keer geweest zijn dat je alleen op dat appartement zit.”� waarschuwde haar moeder haar. Ze zat in de keuken spaghetti te maken voor Gitte's vader en zichzelf.
“Zeg, mama, komaan, dat is niet hoe je mij hebt opgevoed, hé.”� knipoogde ze al lachend.
“En braaf zijn!”� zei ze streng en ze zwaaide vermanend met haar vinger.
“Wat denk jij wel van mij?”� grijnsde Gitte, net toen Nick binnen kwam.
“Hoe zit het? Zijn we weg?”� glunderde hij. “Je tas staat al in de auto.”�
“Wat een gentleman.”� prees haar moeder hem en ze keek hem onder de indruk aan.
“Ik weet wel wie ik er uit moet kiezen.”� glimlachte Gitte en ze omhelsde haar moeder. “Tot zondag, mamaatje!”�
Die wuifde hen nog uit tot ze de hoek waren omgereden.
“Dit wordt óns weekend.”� beloofde hij haar met een knipoog. Een klein uur later reed ze al enkele herkenningspunten voorbij die zij in verbinding bracht met de route naar zee. Als ze die zag, werd ze instant gelukkig en dat was nu niet anders.
“We moeten hier deze zomer nog eens komen!”� zei ze opgetogen. “Dan kunnen we het dak van je auto er af gooien en het moet dertig graden zijn en we rijden honderd kilometer per uur en de wind blaast door mijn haar zoals in al de films.”�
“Sorry dat ons drie maanden zijn niet in de zomer valt, hé.”� grijnsde hij.
“Grappig, hoor. Jij laat alles wat ik zeg zo ondankbaar klinken. Zo bedoel ik dat niet en dat weet je.”� zei Gitte.
“Ja, ja, al goed, rare, help me liever wat uitpakken.”� zei hij en hij stapte uit de auto. Waren ze er echt al? Soms ging de tijd echt zo snel met Nick erbij. Ze kon amper geloven dat ze al aangekomen waren en toch was het zo.
Gitte stapte ook uit en voelde een frisse zeebries door haar haar waaien. Ze wist meteen weer waarom ze zich zo goed voelde aan zee.
Ze nam haar zakken uit de koffer, onder luid protest van Nick, die zelf al een enorme zak mee had en haastte zich naar binnen. Het was echt koud buiten. Net als vorige keer dat ze hier was geweest, lag de dijk er redelijk verlaten bij. Degenen die nog met vakantie waren, verkozen waarschijnlijk winkelcentra en binnenspeeltuinen waar ze man en kind konden afzetten. Ze wilde hem net een rondleiding geven in het kleine appartement, toen ze besefte dat hij hier al was geweest.
“Gooi je zak maar ergens aan de kant. Ik ga niets uitpakken voor dat korte weekend, hoor.”� zei ze achteloos. Gehoorzamend gooide hij zijn spullen neer.
“Wat dacht je van een etentje?”� stelde Nick voor. “Ik rammel.”�
“Dat is goed voor mij.”� stemde Gitte in. “Hier net op de hoek is een geweldig lekkere brasseriekeuken. Wij eten er meestal iets kleins, maar ze hebben er echt alles.”�
“Goed. En we nemen niets kleins. Dit is om het begin van dit weekend en onze verjaardag te vieren. Iets kleins... die vlieger gaat niet op.”� waarschuwde hij haar.
“Juist, ja, baas.”� lachte ze en ze gingen weer naar buiten.

“Ik zit vol. Niet zomaar vol, maar echt propvol.”� blies Gitte en ze probeerde zich zo elegant mogelijk uit te strekken. Ze had frietjes met een steak natuur besteld en Nick had een vispannetje genomen. Als dessert had ze nog een panna cotta gehad en hij een frambozencoulis.
“Ik ook. En dat vispannetje was dan nog maar half zo groot als jouw steak. Dat was gewoon een halve koe.”� lachte Nick. “Maar je had wel gelijk: het is hier ontzettend lekker.”�
Terwijl ze wachtten op de rekening, haalde Gitte haar portefeuille boven.
“Gitte, nee, ik betaal.”� zei hij.
“Nee, komaan, ik voel me daar echt niet goed bij, je doet al zo veel.”� wierp ze tegen.
“Dit appartement is van jou, ik heb het gewoon voorgesteld. En je gaf me dat ontbijt... Laat dit mijn geschenk zijn. Alsjeblieft?”� smeekte hij.
“Ja, ja, al goed.”� mompelde Gitte. “Maar volgende keer betaal ik!”�
Hij knipoogde en Gitte had weer het gevoel dat het een topweekend zou worden.

De volgende ochtend lag ze op haar zij naar Nick toe gerold. Haar hand lag op zijn borstkas en ze voelde zijn rustige hartslag in combinatie met zijn regelmatige ademhaling, die zo typerend waren voor iemand die nog vast sliep.
Ze waren gisteren pas laat gaan slapen. Ze waren van plan geweest om na het eten nog wat te gaan wandelen, maar er was blijkbaar een gure wind opgestoken en ze waren meteen terug naar het appartement gegaan. Daar hadden ze nog wat tv gekeken (er was een romantische komedie op vtm) en waren naar bed gegaan. Daar hadden ze nog uren na middernacht zitten praten over hun relatie, Nicks band, hun carrières, vrienden, Joe die op datzelfde moment waarschijnlijk bij Julie zat, het leven in het algemeen...
Het was echt een verhelderend gesprek geweest, het soort gesprek waarvan je wilde dat je het kon inplannen, maar dat meestal gewoon voort vloeide uit andere gesprekken.
Het was dus logisch dat hij nog sliep, maar Gitte zelf kon hier nooit meer in slaap raken eens het negen uur gepasseerd was. Er was een bed in het achterste deel van het appartement zonder ramen en daar kon ze langer blijven liggen, maar dit bed was de open geklapte fauteuil in de in licht badende woonkamer. Dat bed lag veel beter.
“Hé, je bent al wakker.”� mompelde Nick, maar zijn ogen waren nog steeds gesloten.
“Jij nog niet echt, hé?”� grinnikte ze. Slaapdronken wreef hij in zijn ogen.
“Nu wel.”� mompelde hij. “Maar je bent laat met je ontbijt op bed vandaag.”�
Speels mepte ze tegen zijn schouder.
“Hé, kalm aan, wil je? Waar haal jij die energie zo vroeg op de ochtend?”� mopperde hij.
“Er ligt een geheime voorraad Red Bull onder mijn matras, nu goed? Kom op, dat bed uit zodat ik het kan opvouwen.”� zei ze steng. Ze rolde uit zijn armen en duwde de dekens weg. Hij deed nog een poging haar weer vast te nemen, maar ze was het bed al uit. Gitte rilde. Het was net of het raam de hele nacht had open gestaan en het binnen had gevroren. Het was nu bijna maart, verdorie, zo koud hoorde het niet te zijn!
“Sta op of ik plooi het bed dicht met jou ertussen. Ik zweer het je, ik haal je er niet uit vóór vanavond. En reken er maar niet op dat ik vroeg naar bed ga. Er staat ook Red Bull in de koelkast.”� zei Gitte dreigend, maar het enige wat Nick deed, was zich nog eens omdraaien.
“Ik heb je gewaarschuwd.”� gromde ze en met al haar kracht duwde ze het bed ineen. Een luide gil en vijf seconden later stond Nick naast haar.
“Je bent gek, Gitte Martens.”� grijnsde hij, maar hij zag er ook wat geschrokken uit.
“Dat weet ik, Nick Jonas. Leuk, hé?”� knipoogde ze.

Een half uurtje later liepen ze arm in arm op de dijk. In haar vrije had had ze een croissant die ze in de bakkerij waren gaan halen. Ze had er al één op, maar op ene lege maag functioneerde ze niet. Ze moest alleen opletten dat ze niet uit haar witte skinny jeans scheurde. Daarop droeg ze een paars geruit hemd met dunne riem en haar paarse, suède laarzen. Ze had een hele zomer moeten zeuren om ze te krijgen en ze was er dol op.
“Zo, het is weer jouw beurt om me rond te leiden. Wat is hier zoal te beleven?”� vroeg Nick, die zijn croissant al op had.
“In de zomer alvast meer dan nu!”� zei Gitte. “Maar vroeger kwam ik hier in de krokusvakantie ook altijd met een vriendin. Zaterdag bleven we altijd hier, keken we wat in de winkeltjes, gingen we eten... En zondagochtend vertrokken we naar Oostende en deden we daar nog leuke dingen, omdat het 's avonds makkelijker is om naar huis te vertrekken vanuit Oostende.”�
“Wel, laten we dat schema volgen.”� zei hij enthousiast. “Toon mij Middelkerke.”�
“Damn, probeer geen Nederlandse steden uit te spreken, Nick.”� grijnsde ze.
“Hé, ik probeer het tenminste!”� protesteerde hij.
Ja, dat doet je, en dat is goed.”� suste ze hem. “Alleen klinkt het soms grappig.”�
“Lach maar met mij, ja.”� zei hij quasi-gekwetst. “Oh, gaan we hier even binnen?”�
Hij wees naar een boetiekje op de dijk, waar ze af en toe nog weleens leuke spulletjes hadden. Hij hield de deur open voor haar en ze gingen het winkeltje binnen, terwijl het begon te miezeren.
“Hebben ze nu al zonnebrillen? Het is pas februari.”� zei Nick verbaasd.
“We zijn hier aan zee, hier hebben ze í¡ltijd zonnebrillen. In het seizoen, buiten het seizoen, in een rotslecht seizoen als de winter...”� lachte Gitte.
“Dat zijn Ray-Bans, die zijn mooi.”� merkte hij op.
“Dat zijn geen echte Ray-Bans, maar wel leuke namaak-brillen.”� verbeterde ze hem.
“Goh, en dan ben ik hautain.”� grijnsde hij.
“Hé, ik veroordeel die nepmodellen toch niet, ik zie alleen dat ze niet echt zijn!”� zei ze verontwaardigd. “Deze is moo!i”�
Ze hield een felblauw modelletje voor zich uit.
“Was het maar al zomer!”� zuchtte hij. “Deze is ook mooi!”�
Hij had een model in zijn handen waarin de bruine en zwarte tinten die erin verwerkt waren, in elkaar over vloeiden.
“Ja, dat staat zo retro!”� lachte Gitte. Hij zette de bril op zijn neus en Gitte haalde haar fototoestel boven. De eigenaar van de winkel keek hen boos aan, maar Gitte maakte snel nóg een foto van hen tweeën met de brillen op.
“Hé, geen foto's!”� begon de man achter de kassa.
“Geen probleem, hoo, we kopen ze.”� zei Gitte vrolijk.
“Oh, ja?”� vroeg Nick.
“Jep, anders noemen ze ons nog onbeleefd. En wat is er cooler dan je zonnebril voor de zomer te kopen in februari?”� grijnsde ze.
“Hmm, je hebt een punt.”� knipoogde hij en ze betaalden de zonnebrillen.
In de boetiekjes die volgden kocht Gitte nog een paar oorbellen en een kleine, camelkleurige schoudertas. Nick had ook nog een geweldige beach-short gekocht en Gitte pestte hem dat hij al helemaal klaar was voor de zomer.
“Ik ben tenminste een optimist.”� snoof hij.
“Je hebt wel de verkeerde zonnebril gekocht om het leven door een roze bril te bekijken!”� grijnsde Gitte en hij porde haar vriendschappelijk in haar zij.
De rest van de ochtend gingen ze de winkelstraat af (voor zover je dat een winkelstraat kon noemen, de belangrijkste winkels waren Delhaize, Standaard Boekhandel en een vreemde decoratiewinkel) en rond een uur of twee 's middags aten ze een broodje bij Panos.
Het was echt zo'n dag waarop niets í¹oest en alles mocht, op elk moment van de dag. Wat nu niet kon, deden ze straks wel. Aan dat ritme kon ze best wel gewend raken.
Een uurtje later waren ze klaar met hun trip rond Middelkerke - na heel wat slenteren - en vertrokken ze terug naar het appartement. Daar plofte ze neer in de zetel en zapte ze naar TMF, waar de Ultratop 50 pas begonnen was. Na een paar liedjes al was ze het stil zitten beu.
“Wat gaan we doen?”� zeurde ze.
“Hyperactief mens.”� beschuldigde hij haar. “Heb je geen gezelschapsspelletje of zo?”�
“Hmm, even kijken...”� mompelde Gitte en ze opende de kast boven de televisie. “Hier zit wel wat in: Levensweg, Jungle Speed, Monopoly...”�
“Wat was dat eerste?”� onderbrak hij haar.
“Levensweg, dat voorspelt je leven. Ja, spelen we dat? Dat is ontzettend lang geleden!”�
“Ja, dat is goed voor mij. Het is er het weer voor.”� antwoordde hij en hij wees naar buiten. Daar vloog al het zand hoog op alsof er een heuse zandstorm woedde en vloog de regen weer met bakken uit de lucht. Het leek wel alsof het winter blééf in dit land.
Enthousiast vouwde ze het bord open en begonnen ze te spelen. Nicks carrière werd - hoe toepasselijk - popster en zij was leerkracht. Hij kreeg een jongen en een meisje en zij twee meisjes, waarop ze ook nog eens een jongenstweeling adopteerde. Hello, Brangelina!
Op het einde van het spel eindigde hij in de villa met de Levensweg-kaartjes (denk: de Nobelprijs winnen, president worden en de loterij winnen) en eindigde zij in het landhuis met alleen maar de schamele winst van een roman/bestseller die ze geschreven had en een beloning omdat ze dertien hongerige straatkatten van de dood had gered.
“Hmm, ik heb geluk in het spel én in de liefde.”� grijnsde hij achteraf.
“Zwijg al maar, ik ga gewoon heel je villa om zeep helpen en dan moet je uit pure armoede in mijn gebrekkig landhuis komen wonen.”� verzon Gitte ter plekke.
“Schrijf dat maar in je bestseller.”� lachte hij.
“Zie je, heel onze toekomst is al uitgestippeld.”� zei ze.
“En wat voor één.”� knipoogde hij.
“Eigenlijk ben je echt erg. Je zorgt ervoor dat ik me minderwaardig voel.”� pruilde ze. “Eerst laat je mij kennismaken met je bloedmooie ex die je duidelijk terug wil, dan toon je me je huis in New York en moet ik je dit appartement tonen en nu heb je hier ook nog eens een toekomst om u tegen te zeggen. Het is toch altijd hetzelfde met jou, hé.”�
“Tja, er moet iemand zijn verantwoordelijkheid opnemen binnen de relatie, hé.”� grijnsde hij, maar dan vervolgde hij serieus: “Je voelt je toch niet echt zo, hé, Gitte? En dan heb ik het niet over de toekomst, maar over het nu. Je weet dat Nicole geen bedreiging voor je vormt, simpelweg omdat er niemand met jou kan concurreren. En natuurlijk woon ik niet in een krot, maar als je het vergelijkt met de villa's in Beverly Hills van al die chique sterren, is er toch geen overdreven luxe?”�
“Inderdaad, ik miste je home cinema-systeem.”� knipoogde Gitte vrolijk.
Hij glimlachte flauwtjes. “Ik heb het je al gezegd, hé, Gitte. Ik wil niet dat je je minder voelt dan ik en als ik je ooit dat gevoel geef, wil dat je me dat duidelijk maakt.”�
Hij keek haar indringend aan en ze kon niet anders dan in zijn ogen kijken, ook al voelde dat wat ongemakkelijk.
“Goed?”� drong hij aan.
“Jí .”� antwoordde ze nadrukkelijk. “Maar eigenlijk kan jij er niets aan doen, hoor. Het is gewoon... alles tezamen. Je hele levenswijze, het idee dat mensen van je hebben en de manier waarop ze met je omgaan. Het overvalt me soms een beetje.”�
Dat leek hem aan het denken te zetten en afwezig kuste hij haar voorhoofd. Ze hoopte dat hij er niet al te zwaar aan tilde, maar ze wilde het hem uitleggen, ze wilde dat hij haar begreep.

De volgende dag werd Gitte wakker rond een uur of negen. Het was natuurlijk al licht buiten, maar ze wilde nog wat liggen soezen. Ze draaide zich naar Nick en zocht met haar hand naar hem, maar het enige wat ze voelde was een dof kussen. Slaperig opende ze haar ogen en merkte ze dat er niemand meer naast haar lag. Hmm, Nick was waarschijnlijk naar het toilet. Wacht eens even, waarom lag zijn pyjama daar op de rugleuning van die stoel?
Nieuwsgierig sloeg ze de deken van zich af en liep naar de keukentafel, waar een briefje lag.
“Kijk eens naar buiten. P.S.: Nog niet ontbijten!”�
Oké, wat was dit allemaal? Nog nieuwsgieriger liep ze naar het raam en trok het grote gordijn weg. Er scheen een waterig zonnetje en het leek eindelijk eens een mooie dag te worden, ook al was het weer hier 's ochtends nogal vergankelijk. Ze liet haar blik over de dijk glijden, in de verwachting iets te zien wat kon duiden op de tekst op het briefje, tot ze op het strand iemand zag zwaaien. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en herkende Nicks krullenbol in de wind waaien. Maar wat deed hij op het strand?
Toen ze nog beter keek, snapte ze niet dat ze erover had kunnen kijken. Hij had in ontzettend grote letters op het strand 'Gitte & Nick: 16 november' geschreven. Heel de tekst bedroeg ongeveer de helft van de afstand tussen de twee golfbrekers. Ze meende een kleine grijns op zijn gelaat te herkennen en wilde hem plots om de hals vliegen. Dit was zo lief! Hoe lang moest hij hieraan gewerkt hebben?! Ze had eens in zulke letters de naam va, haar pasgeboren neefje geschreven. Haar neefje heette Joren en na vijf letters was haar rug haast gebroken geweest. Ze had een ganse namiddag alleen nog maar in haar zetel gelegen. Dit was gewoonweg een hele boodschap!
Ze schoot in haar kleren en rende naar beneden. Vanop de dijk rende ze het strand op en ze trok er zich niets van aan dat er een paar ogen nogal vreemd naar haar keken. Ze vloog hem om de nek en deelde een innige kus met hem.
“Je bent de beste, Nick Jonas.”� kirde ze.
“Dat is omdat de allerbeste mijn vriendin is!”� knipoogde hij en hij nam haar iets steviger vast, voor hij haar rond zwierde.
Het deed haar denken aan vroeger, toen ze nog twintig kilo lichter was en haar papa rondjes met haar draaide.
Toen hij haar weer los liet, merkte ze een houten picknickmand op op de grond dichtbij hen.
“En dat is ons ontbijt?”� gokte ze.
“Hoe raad je het?”� grijnsde hij en hij haalde vanonder de mand een geruiten lappendeken tevoorschijn dat hij open vouwde.
“Het is winter.”� zei ze sceptisch. “Je meent het? Gaan we picknicken?”�
“Ik wilde eigenlijk gewoon een assortiment koffiekoeken voor je kopen, maar toen merkte ik dit aanbod op en het was nog eens gemakkelijker uit te spreken ook, dus ja: we gaan picknicken.”�
Hij strekte zijn arm uit om haar ook op de deken te trekken.
“Wat heb jij toch met picknicken op ijskoude dagen?”� grijnsde ze, terwijl ze de mand leeg maakte. Koffiekoeken, verse broodjes, beleg, vers geperst fruitsap, en zelfs een kleine fles bubbels.”�
“Hé, ik heb je er mee verleid, hé.”� glimlachte hij en hij goot twee glazen vol champagne. “Wel zwijgen, hé, officieel mag ik nog niet drinken.”�
“Haha, ik wel, kleintje.”� knipoogde ze en ze keek hem in zijn ogen toen ze toastten.

Die middag gingen ze shoppen in Oostende. Ze was daar graag. Van de stilte en de rust die je vond naast het water en de bootjes van de haven, kwam je in een drukke winkelstraat terecht. Geweldig vond ze dat contrast.
In de Claire's had ze snel een foto genomen van Nick die een roze glitterhoedje op had en naar een polsbandje van 'Jonas' wees. Een meisje op de achtergrond keek hen nogal vreemd aan, maar dat maakte de foto alleen nog maar grappiger. 's Middags hadden ze een lichte paste gegeten, allebei nog vol van hun ontbijt.
Hand in hand flaneerden ze nu door de straatjes.
“Na deze volmaakte vakantie en het perfecte weekend als afsluiter, wordt het echt afkicken, weet je. En morgen zit ik alweer op de schoolbanken.”� zuchtte Gitte.
“En ik zit dan mijn huiswerk te maken op het vliegtuig, vechtend tegen de slaap omdat ik tegenwoordig meer in België zit dan thuis.”� lachte hij.
“Huiswerk? W at voor huiswerk?”� vroeg ze verbaasd.
“Mijn soort thuis-schoolsysteem houdt niet altijd rekening met vakanties en al zeker niet met de Vlaamse, dus ik heb mijn huiswerk wat laten liggen.”� legde hij uit.
“En ik dan! Ik heb een deel vorige week al gedaan, maar het meeste moet ik vanavond nog doen. Gelukkig is het niet zoveel. Is dit dan je laatste jaar?”� vroeg ze.
“Ja, voor de zomer moet ik een openbaar examen afleggen waarin getest wordt of ik de voorbije jaren alles goed heb bijgehouden en even veel kan als de gemiddelde leerling aan het eind van het middelbaar. Dan krijg ik mijn diploma en voorlopig studeer ik nog niet verder.”� legde hij uit. “Als ik mijn achterstallig huiswerk tegen dan al heb opgehaald.”�
“Ik ga me nog schuldig voelen.”� grijnsde ze.
“Ach ja, ik heb tenminste geleerd dat de verhouding tussen jou en een wiskundeboek ontzettend klein is en dat dit weekend alles tot in het oneindige waard was!”� grapte hij.
“Wel, dat vind ik ook. Het was een mooi weekend, één van de betere.”� besloot Gitte.

Reacties: