FanFic.nl

The wager [7-shot]

6

Monica Rahters
Ik zucht geërgerd als ik mijn broer zie kijken. Ik sla de deur van mijn kamer achter me dicht, een tasje met kleren aan mijn hand, op een manier die ik vroeger nooit zou hebben laten zien. Zijn wenkbrauwen fronsen boven zijn groene ogen, die precies doen denken aan doe van mij. “Ik snap niet waar dit allemaal om gaat.”�zegt hij mopperend, terwijl hij zijn ogen langs mijn blote benen laat glijden.
“Ik heb een weddenschap met Tom, stop met staren!”�roep ik in een ademteug. Hij rolt met zijn ogen.
“Al goed, al goed. Als jij zonodig iemand anders wilt worden omdat Tóm dat van je vraagt.”� Ik zucht, en kijk hem recht aan, mijn handen in mijn zij. Hij trekt zijn wenkbrauwen op, ik weet dat dat komt omdat ik dat ook nooit zou doen.
“Ik wil die weddenschap gewoon niet verliezen. Na vanavond kan ik gewoon mezelf zijn.”� Met die woorden draai ik me om, loop onwennig de trap af, zijn ogen nog altijd brandend in mijn rug.
“Kars! Ik word echt gek van je!”�roep ik uit, terwijl ik mijn hakken van onder de trap tevoorschijn vis.
Mijn moeder komt bevreemd de gang in, kijkt van mijn broer naar mij, en slaat haar armen over elkaar. “Geen ruzie toch, hier?”�vraagt ze scherp.
“Ik merk alleen maar op dat ik het vreemd vind dat je nou opeens precies zo doet als al die huppelkutjes die je anders zo haat.”�
Ik grimas. “Wat goed van je. Dat is nou al twee dagen zo!”�zeg ik geïrriteerd, terwijl ik mijn handtasje van de kapstok pak. Ja, een handtasje, for Gods sake! Het verschrikkelijkste ding op aarde, maar volgens Irina is het essentieel.
Met veel kabaal loop ik richting de voordeur. Mijn voeten stampen zo hard op de grond van woede dat mijn hakken bijna gaten in het tapijt prikken.
“Monica.”�zegt mijn moeder streng. “Kars heeft wel gelijk, vind ik. Je moet jezelf niet veranderen voor een wedstrijd.”� Ik rol met mijn ogen.
“Na vanavond draag ik weer mijn normale kleren, oké?”�roep ik uit, terwijl ik de voordeur openruk.
Ik stamp woest naar buiten, knal de deur achter me dicht, en hoor hen bijna zuchten achter de deur. De woede in mijn binnenste wakkert langzaam aan. Nooit moeilijk gedaan om wie ik was, toen ik me nog gewoon gedroeg als Mo. Alsof ik nu zo nodig een ‘Monica’ wil zijn!
In gedachten verzonken loop ik over straat. Het wordt langzaam schemerig, en ik rol met mijn ogen als ik een groepje jongens aandachtig naar me zie kijken. Die blikken zijn waarschijnlijk dingen waar ik nooit aan ga wennen. Behandeld worden op basis van hoe je eruit ziet, of je een mooi lichaam hebt meegekregen.
Ik bijt op mijn tonpiercing. Tom is precies zo, nu ik erover nadenk. Ik weet ik niet of ik het erg moet vinden, hij is nog altijd mijn beste vriend, ook al heb ik hem de afgelopen dagen niet gezien. Vanavond gelukkig wel weer, en ik weet zeker dat hij versteld gaat staan.
Een glimlach speelt om mijn lippen bij het vooruitzicht aan de ongeloofwaardige blik in zijn ogen, en al iets vrolijker vind ik mijn weg richting Irina’s huis.
Het is alsof ik haar opwinding al in de lucht kon voelen, het giert door mijn lijf. Misschien dat dat ook wel komt omdat ik het zelf ook een geweldig idee vind om Tom te laten zien dat ik me ook echt als meisje kan gedragen, dat ik mooi kan zijn…
Mijn vinger, gelakt en gemanicuurd, gaat pas net naar de bel toen de deur wild wordt open gedaan. Bevreemd staar ik in de gezichten van Irina en Bill.
De laatste bekijkt me van top tot teen, een brede grijns op zijn gezicht.
“Hey Mo.”�zegt hij meteen, en ik glimlach terwijl ik binnen stap. Hij is gelukkig nooit opgehouden met me Mo te noemen, hoewel ik me vanavond aan iedereen met Monica moet voorstellen aan iedereen die om mijn naam vraagt.
“Waarom ben jij hier?”�vraag ik, terwijl ik mijn tassen aan de kapstok hang.
“Irina vroeg me om te helpen. Met keuren, kleren uitkiezen en zo. Ze zei dat het was omdat ik Tom het best ken.”�
Ik grinnik lichtjes, ik hoef er niet veel voor na te denken om te concluderen dat Bill tutten waarschijnlijk net zo leuk vindt als ieder ander meisje.
“Heb je er al zin in?”�vraagt Irina dan, terwijl ze mijn jurkje terug van de kapstok pakt.
“Uh… Tsja. Ik geloof van wel. Maar meer omdat ik Tom dan kan laten zien dat hij fout zit, en dat ik daarna weer mezelf kan zijn.”� Bill schiet in de lach.
“Ik weet zo goed dat het leuk is om Tom zijn gezicht straks zo te zien.”� Ik glimlach, terwijl Irina me vast mee naar boven trekt.
“Wacht nog even Bill, we roepen je zo. Monica moet zich eerst nog omkleden.”� Ik rol nog even met mijn ogen.
“Na vanavond noem jij me toch ook gewoon Mo?”� Ze kijkt me bevreemd aan, bijt op haar onderlip. “Wat is er, zeg ik iets fout?”� Ze haalt haar schouders op.
“Ik dacht gewoon dat ik je na vanavond niet meer echt zou zien, dat je gewoon weer met Tom om zou gaan.”�geeft ze aarzelend toe, en ik frons mijn wenkbrauwen. Ze leidt de verwarring in mijn binnenste snel af door me vliegensvlug wat kleren in mijn handen te duwen, en ik weet dat het een excuus is om er niet verder over door te praten.
“Kleed je maar om.”�zegt ze snel, lichtje blosjes op haar wangen, terwijl ze me de badkamer wijst. Ik zucht, een verklaring zoekend in haar ogen, maar het lukt me niet.
Met tegenzin laat ik me dan de badkamer in drammen, en haal het zwarte jurkje, dat nog altijd in het winkeltasje zit, tevoorschijn.
Ik sluit mijn ogen, ga met mijn handen langs de zachte stof, en beeld me in dat iedereen me zo straks gaat zien. Meteen glijdt een rilling over mijn rug, en probeer ik standvastig in de spiegel te kijken. Ik moet dit per slot van rekening toch echt afmaken…
Als ik dan eindelijk het jurkje aanheb, en mijn haar los over mijn schouders valt, laat ik de badkamer voor wat hij is en stap naar Irina toe.
“Je ziet er geweldig uit in dat ding, geloof me nou maar. Toch Bill?”� Bill kijkt verstrooid op van zijn handen, en knikt dan, een glimlach op zijn gezicht.
“Tom zal doodgaan van verrassing.”� Ik sla mijn ogen neer, staar verlegen naar mijn voeten. De bevestiging van Bill doet me gevleid voelen, en dat voelt goed.
“Ik ga toch wat make-up bij je opdoen, hoor. Alleen vanavond.”�zegt Irina streng, terwijl ze een enorme beautycase tevoorschijn haalt, die een onheilspellend gevoel door mijn lichaam doet razen.
“Het is niet zo erg als het lijkt, mascara, een beetje oogschaduw en lipgloss. Foundation en veel meer heb jij toch niet nodig.”�verzekert ze, en ik sla benauwd mijn ogen op. “Ga zitten.”�glimlacht ze.
Ik zie haar ogen blinken, die verraden hoe leuk ze het vindt om mij als opmaakpop te kunnen gebruiken. Ik doe wat ze zegt, maar zodra ze met het eerste kwastje bij mijn gezicht komt, knijp ik mijn ogen stijf dicht. Dat spul is koud, het kietelt gewoon verschrikkelijk!
“Rustig, Mo. Ontspan je.”�
Totaal uit het veld geslagen door het feit dat ze me net Mo heeft genoemd, weet ik toch te gehoorzamen.
Ik laat haar begaan, probeer het gekriebel over mijn gezicht zo goed mogelijk te negeren. Bill giechelt, ik probeer naar hem uit te halen maar krijg daarvoor een klap tegen mijn ribben van Irina terug.
“Stilzitten!”�gebiedt ze, en mokkend zak ik weer terug in de stoel. “Je bent bijna klaar.”�belooft ze me, als ze de geïrriteerde blik op mijn gezicht ziet.
“Dat hoop ik maar voor je.”�sis ik, en Bill schiet weer in de lach.
“Wil je die spiegel eens aangeven?”�vraagt ze dan aan hem, en ik hoor het geluid van rinkelende spullen. “Goed, kijk maar.”�
Achterdochtig open ik mijn ogen en staar naar mijn spiegelbeeld. Keurig opgemaakt, mijn haar gedaan en een jurkje. Nooit gedacht dat ik het zover zou laten komen, maar het is dan toch echt zo…
Bill glimlacht als hij me ziet kijken, en Irina me mijn hakken aangeeft. Ik kreun lichtjes, ik voel zenuwen al opspringen in mijn buik. Dan is het nu toch echt zover…

Reacties: