FanFic.nl

Trip to hell!

52.Police office

Een zucht verliet mijn lippen. Het was nog maar acht uur 's morgens, nog vijf uur wachten en ik zou eindelijk dit ziekenhuis mogen verlaten. Ik was wel blij dat ik, na mijn lange ziekenhuis bezoek, eindelijk terug naar huis mocht. Het was wel goed dat ik verzorgd werd, maar dat was dan ook het enige positieve. Het eten hier was echt niet lekker, ik verveelde me dood en er hing een doodse sfeer, die me nog depressiever maakte. Toch had ik in de tijd dat ik hier was, kunnen nadenken over verschillende dingen. Zo had ik besloten om, na mijn ziekenhuisbezoek, terug naar huis te gaan. Ook al had ik geen papieren, ik zou er echt alles aandoen om dit land te verlaten en uiteindelijk terug naar huis te vluchten. Ook had ik besloten om, als ik terug in België zou zijn, meteen een aanklacht in te dienen tegen de vier jongens. Ik zou ervoor zorgen dat ze de bak in zouden draaien. Dat verdienden ze wel, na alles wat ze me hadden aangedaan. Hoewel ik niet wist hoe ze echt noemden, kon ik wel een perfecte beschrijving geven van de jongens en hun leefomgeving en kon ik hun voornamen vermelden. Dat moest wel volstaan. Trouwens, de kans dat ze gevonden zouden worden was erg groot, want wie leefde er nu in een tourbus en had zo'n raar voorkomen? Het kon vast niet moeilijk zijn om ze op te sporen. Misschien werden ze ook wel gezocht, misschien waren het wel een bekende op hol geslagen bende pedofielen die werden gezocht door de politie. Dat kon allemaal, want tot op heden wist ik nog steeds niet wat ze nu deden buiten de tourbus en waar ze af en toe heen gingen. Ik vind het vreemd, wat hielden ze verborgen voor mij? Zo erg kon het toch niet zijn?

Een grote glimlach sierde mijn gezicht. Rustig boog ik me over mijn kleine koffer, die Bill had achtergelaten toen hij me hier binnenbracht. Ik nam nieuw ondergoed en ik nam ook een blauwe jeans en een T-shirtje. Ik kamde nog snel mijn haar en deed nog wat parfum op. Ik wierp nog snel een goedkeurende blik naar mijn spiegelbeeld, waarna ik me omdraaide en alles snel terug in de kleine koffer plaatste. Daarna liep ik met mijn koffer naar de deur en keek nog voor een laatste keer over mijn schouder. Dit was het dan. Eindelijk kon ik terug vrij zijn.

Rustig liep ik door de witte gangen. Af en toe knikte ik eens vriendelijk naar voorbijgaand personeel. Wat moest ik nu eigenlijk doen? Ik kon naar buiten lopen, maar verder kon ik niet. Ik had geen paspoort, geen geld, geen gsm, helemaal niets. Misschien moest ik gewoon maar eens naar de receptie gaan. Ik was er zeker van dat ze me wel zouden kunnen helpen. Alhoewel, dan zouden ze zich waarschijnlijk weer vragen beginnen stellen. Een korte zucht verliet mijn lippen. Was het dan wel een goed idee om het aan de balie te vragen? Misschien moest ik het gewoon maar vragen aan een verpleegster, waar het politiebureau was. Daar zouden ze me vast een heel stuk beter kunnen helpen. En dan kon ik ook ineens mijn verhaal doen. Ja, misschien was dat wel het beste.

"I am sorry, but can I ask you something?"
"Of course you can," zei de verpleegster vriendelijk.
"Do you know where the police office is?"
De vrouw keek me even verbaasd aan, maar glimlachte dan toch vriendelijk.
"Yes. When you leave the building, turn left. Go straight till you see a school on your left. Then turn right and then you will see the police office on you right."
"Thank you very much," zei ik glimlachend.
"You're welcome."
Ik glimlacht lief naar de vrouw, waarna ik verder liep richting de liften. Ik dacht even na over de informatie van de vrouw. Ik had echt geluk. Het politiebureau was nog geen twee straten verder. Nog maar even en ik zou eindelijk mijn verhaal kunnen doen. Dan zouden de jongens worden opgepakt en dan zou ik eindelijk terug naar huis kunnen. Eindelijk zou ik vrij kunnen zijn.

In gedachten verzonken liep ik de hoek om. Een luide gil verliet mijn lippen toen ik tegen iemand botste. Meteen werd ik naar achteren gekatapulteerd, waarna ik recht op mijn rug viel. Verbaasd keek ik voor me toen ik een jongensstem hoorde. Een jongen met zwart haar brabbelde woorden die ik niet verstond. Waarschijnlijk was hij van Duitse afkomst en mompelde hij nu verontschuldigingen. Dat kon ik afleiden van de toon, waarop hij de woorden uitsprak. De jongen klauterde snel recht en stak toen verontschuldigend zijn hand naar me uit. Rustig legde ik mijn hand in de zijne en stond ik hem toe om me recht te trekken. Voorzichtig trok hij me rechtop terwijl hij zich nog enkele keren verontschuldigde.
"It's okay. Don't worry, I am fine," zei ik lief.
De jongen glimlachte bij het horen van mijn stem.
"I am sorry," zei hij met rode wangen.
"It's okay, don't worry."
De jongen lachte en werd nog roder. Ik grinnikte even. Ik moest toegeven dat hij best wel schattig was met zijn rode wangen. Voor de rest mocht hij er dan wel als een macho uitzien, maar dat zorgde er net voor dat ik het nog schattiger vond. Ik staarde de jongen zonder het te beseffen aan.
"Miss?"
Verbaasd keek ik de jongen aan, toen hij de woorden uitsprak. Vragend keek ik de jongen aan.
"I asked, if you would like to have a drink with me?"
De gifgroene ogen van de jongen keken me vragend aan. Een glimlach sierde mijn lippen. Hier kon ik toch moeilijk nee tegen zeggen. Nee, ik zou wel met hem eentje gaan drinken. Dan kon ik trouwens nog even nadenken over hoe ik nu aan een nieuwe pas en geld kon komen. Trouwens, misschien kon de jongen me wel helpen. Of misschien mocht ik wel bij hem een nachtje blijven slapen.
'Nee, Keisha! Blijf met je gedachten erbij.'
De woorden speelden als een cassettebandje af in mijn hoofd. Ik mocht me niet laten afleiden door de schoonheid van de jongen. Nee, ik moest helder blijven denken. Ik moest ervoor zorgen dat ik nu eerst naar het politiebureau kon. Ja, dat moest ik doen.

Mijn ogen werden zo groot als knikkers, toen ik plots iemand de gang zag omkomen. Een shock ging door mijn lichaam. Mijn adem stokte in mijn keel, terwijl ik voelde hoe mijn bloed aan een moordend tempo door mijn aders werd gepompt. Mijn hart ging hevig te keer en ik voelde hoe angst me verlamde.
"Miss? Are you all right?"
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de jongen. Met angstige ogen keek ik hem aan. Hij moest me helpen om te ontsnappen. Hij moest me beschermen. Doodsbang richtte ik mijn blik terug op de jongen die de hoek om kwam gewandeld.
Een tweede shock zinderde door me heen, toen ik zag dat ze met z'n tweeën waren. Nee, dit kon gewoon niet waar zijn. Dit mocht niet waar zijn. Hoe wisten ze dat ik weg mocht? Waarom zijn ze nooit eerder op bezoek gekomen? Waarom zijn ze hier überhaupt? Ze kunnen me niet meenemen. Dit was een ziekenhuis, een openbare plaats, hier konden ze me niet terug ontvoeren. En trouwens, deze keer zou ik het niet meer toelaten. Ik zou weigeren om mee te gaan, als het moest zou ik zelfs heel het ziekenhuis bijeen gillen om ervoor te zorgen dat ze me met rust laten.
"Miss?"
De jongen keek me onbegrijpend aan. Hij vroeg zich waarschijnlijk af, waarom ik plots zo raar deed. Ik negeerde de jongen en dacht na. Mijn hersenen werkten op volle toeren. Misschien moest ik gewoon maar eerst zo snel mogelijk weglopen en ervoor zorgen dat ze me gewoon niet eens opmerkten. Dan zouden ze me ook niet proberen te ontvoeren. En dan zou ik geen scène moeten maken. Ja, dat was de beste oplossing. Gewoon weglopen. Lopen naar mijn vrijheid.

Weglopen was geen optie...Haar lot was onmogelijk te veranderen...Zich erbij neerleggen was de beste oplossing...

Reacties zijn altijd welkom.

Reacties: