Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Any Kind of Guy [Draco Malfoy] » Hoofdstuk 1, deel 1.
Any Kind of Guy [Draco Malfoy]
Hoofdstuk 1, deel 1.
Elisabeth reed door de velden van The Peak District, ergens in de buurt van Hope Valley. Ze vond het heerlijk om over de uitgestrekte velden te rijden. Ze genoot nu extra omdat dit haar laatste keer was, de volgende keer zou nog heel lang duren.
‘Kom aan, Snowflake, nog heel eventjes,’ moedigde ze haar paard aan.
Snowflake was haar vierjarige zwarte, Friese merrie. Snowflake had haar naam gekregen doordat ze geboren was in een hevige sneeuwstorm.
Na een kwartiertje rijden was ze alweer thuis, het was niet uitgelopen op een verre rit. Niet dat dat kon, want vandaag zou een hele belangrijke dag voor haar worden. Een dag waarvan ze gehoopt had dat hij nooit zou komen.
Ze liep de stal in om Snowflake daar van haar zadel te ontdoen.
‘Elisabeth? Ga je in bad, meisje. We moeten over anderhalf uur gaan,’ riep haar moeder, Judy Collinus.
‘Ja, moeder,’ riep Elisabeth terug.
Ze liep snel de wei in met Snowflake om haar daar achter te laten. Daarna liep ze zo snel mogelijk naar de badkamer om in bad te gaan.
Een klein uurtje later was ze gewassen en aangekleed bezig met haar haren. Haar haren waren lang en bruin van kleur en krulden prachtig. Het enige nadeel aan haar mooie haren was dat ze snel gingen klitten.
‘Moeder, kunt u misschien even helpen met mijn haren?’ riep ze naar beneden.
‘Natuurlijk, kind, ik kom eraan,’ riep haar moeder terug.
Judy liep de trap op om daarna de badkamer van haar oudste en ook haar enige dochter in te gaan.
‘Heb je het al helemaal uitgekamd?’ vroeg ze aan Elisabeth.
‘Ja, moeder,’ antwoordde deze.
Judy mompelde een paar woorden en Elisabeths haar zag eruit alsof ze een paar uur geleden in bad was geweest, in plaats van een kwartiertje geleden. Het was droog, pluisde niet en krulde mooi.
‘Dank u wel, moeder,’ zei Elisabeth met een glimlach.
‘Graag gedaan,’ zei haar moeder, blij met het resultaat. ‘We zien je met een half uur beneden, je jurk ligt klaar op je bed.’
‘Goed, moeder. Dank u wel,’ zei ze.
Nadat Elisabeth ook haar make-up op orde had gebracht liep ze naar haar kamer, waar ze het zwarte jurkje aantrok met de bijpassende hoge hakken.
Ze liep de trap af, waaronder haar ouders al op haar stonden te wachten. Haar ouders hadden ook hun beste kleding aan, ze zouden ook niet zomaar naar een feestje gaan.
Ongeveer tweehonderd mijlen verderop legde Draco Malfoy de laatste hand aan zijn haar. Hij keek tevreden grijnzend naar zijn spiegelbeeld, hij zag er geweldig uit en dat wist hij.
‘Moeder, ligt mijn kleding klaar op bed?’ riep hij naar beneden met zijn hoofd om de hoek van zijn badkamerdeur.
‘Ja, Draco, het ligt klaar,’ riep Narcissa Malfoy terug.
Draco liep met een handdoek om zijn middel gebonden naar zijn slaapkamer. Op zijn ruime tweepersoonsbed lag zijn beste pak, net gewassen en gestreken.
Hij sloot de deur achter zich en gooide de handdoek ergens in een hoek. Hij pakte een onderbroek en deed deze aan en meteen daarna volgde zijn pak.
Hij wierp nog een tevreden blik in de spiegel voordat hij naar beneden liep, de woonkamer in.
‘Ah, Draco, net op tijd,’ zei Lucius Malfoy. ‘Ze kunnen ieder moment komen. De gasten komen over een klein half uurtje, in de tussentijd wil ik nog wat met mr. en mrs. Collinus bespreken, dus als jij Elisabeth dan mee zou kunnen nemen naar je kamer?’
‘Natuurlijk, vader,’ zei Draco en hij grijnsde.
‘Mooi, mooi,’ zei Lucius, die niet eens opmerkte dat zijn zoon wel heel verdacht aan het grijnzen was.
Draco nam plaats op een comfortabele donkergroene fauteuil, die naast de bank stond waar zijn ouders op zaten.
De deurbel ging.
‘Ah, daar zullen ze zijn,’ zei Lucius.
Enkele seconden later hoorden de drie Malfoys dat de deur geopend werd en dat er mensen binnenkwamen. Deze mensen - Robert, Judy en Elisabeth Collinus - begaven zich nu ook naar de woonkamer.
Lucius stond meteen op.
‘Ah, jullie zijn er,’ zei Lucius met een glimlach en hij spreidde zijn armen als een soort van welkomstgebaar.
‘Natuurlijk, dit zouden we natuurlijk niet kunnen missen,’ grapte Robert en hij knipoogde naar de Malfoys.
‘Hallo, schoonheid,’ zei Draco grijnzend en hij stapte op Elisabeth af om haar hand te kussen.
Elisabeth keek hem walgend aan, wat haar ouders niet ontging.
‘Elisabeth Collinus! Nu ga je je gedragen, jongedame!’ siste haar moeder in haar oor.
Elisabeth zuchtte.
‘Hallo, Draco,’ zei Elisabeth zo beleefd als ze kon.
‘Als jullie ons willen volgen naar mijn studeerkamer?’ zei Lucius.
Hij en Narcissa stonden op om Robert en Judy voor te gaan naar Lucius’ studeerkamer.
Draco, die zich inmiddels al opgericht had, had Elisabeths hand niet losgelaten.
Toen de volwassenen de kamer uit waren trok Elisabeth meteen haar hand terug. Ze ging voor Draco staan en keek hem boos aan.
‘Blijf met je poten van me af,’ zei ze boos.
‘Wat maakt het uit of ik nu aan je zit, of over ongeveer twee jaar?’ vroeg hij geamuseerd.
‘Het scheelt nog altijd twee jaar,’ zei ze.
‘Wees blij dat ik niet aan andere delen van je lichaam zit,’ zei Draco geamuseerd en hij knipoogde naar haar. ‘Want dat kan ik natuurlijk ook doen.’
Elisabeth keek geschokt, maar ze wist dat hij gelijk had. Ze zou er niks aan kunnen doen, behalve hopen dat haar walgende blikken hem een beetje zouden afschrikken.
‘Goed, kom je mee naar mijn kamer? Ik heb geen zin om hier de hele tijd te blijven,’ zei Draco.
Elisabeth knikte, nog steeds geschokt kijkend. Bij de trap aangekomen gebaarde Draco dat ze voor mocht gaan. ‘Dames gaan voor,’ zei hij grijnzend.
Elisabeth snapte meteen dat als ze eerst de trap op zou gaan, dat hij dan onder haar redelijk korte jurkje zou kunnen kijken. ‘Ik dacht het niet, mister Malfoy!’ zei ze boos.
Hij schudde geamuseerd zijn hoofd. ‘Goed dan, dan ga ik wel eerst,’ zei hij en hij ging haar voor de trap op. Aan het eind van de gang ging Draco zijn slaapkamer in. De handdoek lag niet meer op de grond, die was alweer opgeruimd door de House-Elf. Draco plofte neer op de bank in zijn slaapkamer en klopte op de plek naast hem, ten teken dat Elisabeth naast hem moest komen zitten. Elisabeth ging met tegenzin naast Draco zitten, zo ver mogelijk van hem af als de bank toeliet, dat wel.
‘Heb je al zin in straks?’ vroeg Draco met een grijns.
‘Wat denk je zelf?’ vroeg ze geïrriteerd.
‘Ik denk dat jij er stiekem wel heel veel zin in hebt,’ zei Draco en hij ging dichter bij haar zitten. Elisabeth keek hem recht in zijn ogen, ze leken net zilver door de lichtval. ‘Stiekem vind je het helemaal niet zo erg als je zegt,’ zei Draco op een zachte toon, hij fluisterde bijna.
Hoe mooi Elisabeth zijn ogen ook vond en hoe knap hij ook was - dat kon en zou ze ook niet ontkennen - ze wist dat het hem ging om haar uiterlijk en dat haatte ze. Ze haatte hoe hij was, arrogant en gemeen, opschepperig en irritant. ‘Hou jezelf niet voor de gek,’ zei ze dan ook verveeld.
Draco zuchtte. ‘Jij bent veel beter in het spelletje hard to get dan mijn andere ex-scharrels. Ik hou wel van een uitdaging,’ zei hij grijnzend.
‘Noem jij mij nou je scharrel?’ vroeg ze beledigd. Draco stond op het punt om antwoord te geven, toen Lucius’ stem door de hal klonk.
‘Draco, Elisabeth, komen jullie? De gasten zijn gearriveerd,’ riep Lucius.
‘We komen eraan, vader,’ riep Draco terug.
Draco stond op, evenals Elisabeth. Draco bood zijn arm aan en Elisabeth keek hem raar aan. ‘Ik denk dat je ouders heel blij zullen zijn als ze ons zo zien,’ zei Draco grijnzend en hij knipoogde. Elisabeth zuchtte en stak toen haar arm door die van hem. Ze liepen arm in arm de trap af.
Onderaan de trap stonden Judy en Narcissa trots te kijken naar hun kinderen.
‘Goed, daar gaan we dan,’ zei Robert opgewekt.
Lucius liep op Elisabeth af om haar arm over te nemen van Draco. Draco stapte op Judy af om zijn arm in de hare te haken. Narcissa liep samen met Robert richting de tuin.
In de immens grote tuin van de Malfoys, die volstond met de meest prachtige bloemen en bomen die vol in de bloei waren, stonden een hoop mensen te wachten. Elisabeth herkende sommigen daarvan, zoals Blaise Zabini, een vriend van Draco, of Pius Thicknesse, het hoofd van het Department of Magical Law Enforcement. Lucius liet Elisabeths arm los, net zoals Draco die van Judy losliet en Robert die van Narcissa. Lucius ging vooraan staan met Draco rechts van hem en Elisabeth links.
‘Ten eerste willen wij u allen bedanken voor uw komst. Wij vinden het geweldig dat zoveel mensen hier vandaag bijeen komen voor de officiële verloving tussen Draco Lucius Malfoy en Elisabeth Penelope Collinus,’ zei Lucius met heldere stem.
Er kwam een kussen van zilveren zijde aanzweven, waar een gouden ring met een grote diamant op lag. Het kussen bleef zweven voor Lucius. Lucius zette een stap naar achter, zodat Draco en Elisabeth naast elkaar stonden. Draco pakte de ring en ging op zijn knieën en pakte haar hand.
‘Elisabeth Penelope Collinus, wil je met me trouwen?’ vroeg hij. Ze wist dat ze geen keuze had, dat ze geen nee kon zeggen en daarom was ze ook verbaasd dat hij niet meteen de ring om haar vinger schoof. Ze snapte er niks van, maar ergens vond ze het wel schattig.
‘Ja, dat wil ik,’ zei ze met heldere stem. Draco kuste haar hand en schoof de ring erom. Toen stond hij op en ging heel dicht bij Elisabeth staan. De omstanders begonnen luid te klappen en Judy en Narcissa kregen zelfs tranen in hun ogen. Draco grijnsde kort en drukte toen zijn lippen op die van Elisabeth. Hij sloeg ook zijn armen om haar heupen en drukte haar tegen zichzelf aan.
Elisabeth stond eerst als verstijfd, dit had ze ook niet verwacht. Toen Draco zijn tong over haar lippen liet gaan wist ze dat ze haar mond moest openen, ze moest dit meespelen, ze kon hem niet wegduwen. Draco’s tong masseerde de hare op een manier die bij hem paste, een stoere, ruige manier, maar toch ook weer passievol en zacht. En voor ze wist wat ze deed legde ze haar armen in zijn nek om hem nog dichter tegen haar aan te trekken, ze wilde meer. Meer van die heerlijke tong die speelde met die van haar, meer van Draco. Tot haar verbazing trok Draco zich terug en op dat moment realiseerde ze zich weer dat ze net verloofd was en dat dit een feest was én dat ze voor misschien wel honderd mensen stond.
Elisabeths wangen kleurden rood, terwijl Draco juist tevreden grijnsde. Ze gingen weer recht staan, met hun ogen op het publiek gericht. Draco sloeg zijn arm om Elisabeths heupen. Lucius klapte in zijn handen en opeens verschenen er allemaal verschillende soorten hapjes op de tafels aan de zijkanten. Er kwamen ook een aantal obers aanlopen met verschillende soorten drinken op zilveren dienbladen. De mensen verspreidden zich om wat te gaan eten of drinken en om te praten.
Draco had zijn arm nog steeds om Elisabeths heupen liggen en trok haar nu mee naar een door hoge struiken beschut stukje tuin, waar ze niet gezien konden worden door de andere gasten. Er stond maar één, comfortabel uitziende, fauteuil en daar ging Draco dan ook in zitten.
Elisabeth keek een beetje hulpeloos rond, ze snapte niet waar zij nu moest gaan zitten. Als antwoord op haar blik klopte Draco op zijn schoot. Elisabeth schudde verwoed haar hoofd.
‘Oh, kom op, Elisabeth,’ zei Draco hoofdschuddend. ‘Je weet dat je dit wil, kom nou maar gewoon zitten.’ Elisabeth schudde weer haar hoofd. Draco stond geïrriteerd op, legde zijn handen op haar heupen en tilde haar op. Hij ging weer op de fauteuil zitten en zette Elisabeth op zijn schoot. ‘Zo. Was dat nou zo moeilijk?’
‘Voor jou niet, zo te zien,’ antwoordde Elisabeth geïrriteerd. Draco pakte haar weer vast en draaide haar om. Hij drukte zijn lippen weer op de hare. Elisabeth was voorbereid op zijn tong, maar dat was niet wat Draco wilde. Hij haalde zijn mond al bijna meteen van die van haar af. Elisabeth keek hem verbaasd aan.
‘Kijk, Elisabeth, we kunnen dit spelen zoals jij het wil; jij doet alsof je me haat, wat misschien ook wel zo is, maar toch vind je bepaalde ‘dingen’ helemaal niet erg, maar we kunnen het op mijn manier doen,’ zei Draco. Ze keek hem vragend aan. ‘Je kunt ook wat aardiger tegen mij doen en dan zal ik je niet aanraken als jij dat niet wil.’
Elisabeth wilde bijna zeggen dat ze dat wel wilde, maar toen bedacht ze zich. Hij had gelijk, ze wilde dit niet. Nou ja, het grootste deel van haar dan. Eén klein deeltje van haar wilde het wel, maar aan dat deel mocht ze niet meer toegeven. Ze zuchtte diep en nam toen haar besluit. ‘Goed, ik zal wel aardiger tegen je zijn, als dat ertegenover staat,’ zei ze.
‘Mooi zo,’ zei Draco en hij grijnsde.
‘Maar, waarom noemde je mij één van je scharrels?’ vroeg ze geïrriteerd. Ze voelde zich zwaar beledigd dat hij haar zo durfde te noemen.
‘Ik kwam zo snel niet op een mooiere term, het spijt me,’ zei hij. ‘Vanaf nu zal ik je wel mijn verloofde noemen.’ Hij grijnsde.
Elisabeth wilde bijna zeggen dat scharrel beter klonk, maar hield toch haar mond. Verloofde klonk dan wel walgelijk, maar het was nog altijd beter dan scharrel.
‘Dat dacht ik ook,’ zei Draco geamuseerd.
Reacties:
Wow, zo'n goed verhaal!
Dit:
Draco keek haar boos aan en trok zijn mouw naar beneden.
‘Wat?’ siste hij boos.
‘Ik - Ik - Dit had ik niet verwacht,’ stamelde Elisabeth.
‘Jij verwacht ook niets,’ zei Draco boos.
vond ik wel heel gemeen van Drao. Het leek zowat beter te klikken ondertussen en dan... Gosh, wel nog kwetsend gezegd van hem.
Ik vind jouw verhaal echt leuk geschreven en een leuke verhaallijn tot nu toe.
Komt er snel een volgend deel? (:
Liefs,
Soetkin
oh een geweldig verhaal
mag ik het horen als je meer hebt....
misschien moet je je hoofdstukken iets korter maken,
maar ik vind het wel fijn om te lezen
waar haal je die inspi vandaan???