FanFic.nl

perseverance

Perseverance [23]

Ik tril. Ik kan niets denken, ik zie alleen een witte paniek vlek voor mijn ogen. Ik word licht in mijn hoofd en als er zwarte vlekjes verschijnen besef ik ineens dat ik niet meer aan het ademen ben. Ik hap naar lucht als een vis op het droge, en net als mijn longen weer normaal functioneren komt er een tweede kortsluiting als ik bedenk waarom ik juist mijn eerste had. De deur sluit. Voetstappen naderen. Ik moet mij verstoppen. Waar? Ik heb niet veel meubels waar ik mij kan achterverschuilen. Snel kijk ik achter mij. Waarom heb ik maar een deur in de keuken? Welke familie heeft dat nu? Normaal zijn er toch altijd twee? Concentratie. Voetstappen. Ik huppel van mijn een op mijn andere been als ik besef dat er geen uitweg is. Ik zit in de val.
Klap.
Stilte.
Nog.
Steeds.

Zijn ogen.
Mijn ogen.
‘Uhm’
Hij bukt zich en raapt zijn blackberry op. Hij inspecteert hem grondig, gaat met zijn vinger over het plastiek om te controleren of hij niet beschadigd is. Het duurt te lang. Veel te lang als je bedenkt dat hij zo weer een nieuwe kan kopen.
‘Uhm. Goeienacht, papa.’ En ik stap met een knalrood hoofd naar de enige (De enige!) deur in onze keuken.
‘Fien. Wacht.’ Ik draai mij verbaasd op mijn hielen terug.
‘Wat?’ ik klink bot. Het is mijn natuurlijk oer-instinct. En terwijl mijn papa naar zijn woorden zoekt besef ik ook dat ik daar genoeg redenen voor heb. Ik voel me gekwetst. Ik weet niet door hoe wat het het meest komt: het feit dat hij mijn mama bedriegt, die dat absoluut niet verdient, of het feit dat hij mij nooit ziet vanwege een dom wicht. Hoe meer ik eraan denk, hoe meer ik mijn vuisten bal. ‘Tjah’ zegt hij terwijl hij met zijn handen door zijn haar strijkt.
‘Ik weet niet hoe lang jij daar al staat, maarum.. tjah..’
Ik sta afwachtend naar hem te kijken, met mijn armen gekruist en een pokerface, terwijl ik vanbinnen nog steeds aan het sterven ben. Ik kijk naar hem. Lang. Ik zie dat zijn slapen wat grijzer zijn geworden en dat hij meer rimpels heeft. Dan besef ik dat ik mijn vader niet meer herken, en ook niet meer erken als een deel van mijn leven. Opeens, terwijl mijn vader daar nog steeds van zijn ene op zijn andere been staat te wiebelen, slaat de slaap toe als een hamer op mijn hoofd.
‘Ik ga gaan slapen’ zeg ik en hij knikt langzaam zijn hoofd.
‘Fien’ en ik hoor de smeekbede in zijn stem ‘zeg het alsjeblieft nog niet tegen je moeder.. Ik zal wel.. als we.. In Parijs..’
‘Ja’ zucht ik vermoeid en ik stap naar de trap.
‘En Fien!’
‘Wat nu weer’ denk ik in mijzelf, maar toch draai ik mij op de eerste trede om.
‘Je ziet er goed uit’
Er komt een halve glimlach op mijn gezicht en als ik in mijn bed kruip, val ik van alle stress en vermoeidheid, in slaap.

‘Dus dan zeitie dat ie het goed ging maken in Parijs?’ Ik knik en Bill kijkt met grote ogen naar mij.
‘En wat als het dan fout loopt?’ Ik haal mijn schouders op, en hij zijn ene wenkbrauw.
‘Dat is een rare situatie..’
‘Inderdaad’ zucht ik terwijl we de schoolpoort binnen stappen. De aula is leeg, aangezien iedereen tijdens de examenperiode op een ander tijdstip zijn test moet afleggen. Ik kijk op mijn uurwerk, en zie dat ik binnen 2 minuten aan het lokaal moet staan. Ik snelwandel naar de deur en roep tegen Bill: ‘Wish me luck!’. Hij steekt zijn twee duimen op, en roept terug ‘Ik heb ook geluk nodig!’ Ik kijk verward naar hem, had hij niet muziek, het vaak waar hij zonder moeite goede punten voor haalde? ‘Voor wat dan?’
‘Mijn haar!’ Ik grinnik en wuif met mijn linkerhand naar hem.
‘Tot straks!’ Zelf was ik inderdaad wel wat verschoten van zijn haar, maar hoe langer ik er naar kijk, hoe meer Bill-achtig ik het vind. Hij heeft het van voor stijl over zijn ogen gekamd, en vanachter recht gezet met gel. Ik hoor de bel gaan en loop het laatste stukje naar mijn lokaal.
Als ik daar kom staat heel mijn klas er al. Niet veel later gaat de deur open en staat mijn leraar Geschiedenis daar. Iedereen strompelt binnen, vlug zijn samenvatting lezend, of vingerkrakend tegen de stress en uiteindelijk deelt de leerkracht onze test uit.
Zodra ik de bladzijden krijg, weet ik al dat het niet goed ging komen. Ik staar naar de vragen, lees ze, maar de woorden dringen niet door. Hoe harder ik mij probeer te concentreren, hoe meer beelden van deze nacht dat er opkomen. Om de vijf seconden moet ik een geeuw onderdrukken. We zitten aan de helft van onze tijd en ik heb nog niet eens een vierde ingevuld. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, open ze, en ik dwing mezelf om mijn pen vast te nemen en in mijn hersenen te zoeken naar leerstof. Het helpt, maar niet veel. Uiteindelijk besluit ik om af te geven, ik heb ingevuld wat ik kon en daar stopt het bij. Ik moet gewoon zorgen dat de rest beter wordt zodat ik dit zwak cijfer kan ophalen. Ik loop het schoolgebouw uit, en ga zitten op een bankje, terwijl ik Bruce Springsteen opzet. Ik tokkel met mijn handen op Dancing In The Dark en sluit mijn ogen voor de zonnestralen. Het wordt zwart voor mijn ogen door een paar handen die ze bedekken. ‘Bill?’ vraag ik lachend.
‘Nee’ krijg ik als antwoord en Tom springt voor mijn ogen.
‘Oh. Haaay’ en ik knipper met mijn ogen door het plotse felle zonlicht.
‘Alles goed?’
‘Ja, met jou?’
‘ook.. Wacht je op Bill?’
‘Jup’
‘Goed, dan wacht ik mee.’
Ik glimlach en geef hem een oortje zodat hij mee kan luisteren. We praten wat over de band, zijn examen Duits dat hij vandaag had en het weer. Hij is vrolijk en het werkt aanstekelijk, maar de zwarte, bedrukkende nevel blijft ergens in het achterste van mijn hoofd hangen. Uiteindelijk komt Bill over de speelplaats gewandeld. Stiekem wou ik dat Tom er even niet was, zodat ik mijn hart kon luchten over de slechte test, en gisterenavond. Tom bokst hyperactief op Bill zijn arm, en Bill port hyperactief terug. Na een paar minuten rondgespartel, gaan ze allebei hijgend terug op de bank zitten.
‘Waarom ben je hier eigenlijk?’ vraagt Bill terwijl hij zijn voorhoofd droogwrijt.
‘Ik had vroeger gedaan, en ik dacht dat we misschien samen naar huis konden gaan en eens langs het stad passeren, ik heb een leuke pet gezien..’
Zonder aarzelen stemt Bill toe en niet veel later is hij openlijk aan het fantaseren over verschillende winkels. Ik probeer niet te teleurgesteld te lijken. Ergens had ik gehoopt dat Bill en ik iets alleen gingen doen, maar misschien is het wel beter zo. Hij kan tenslotte zijn beste maatje niet altijd verwaarlozen voor mij.. en ik moet toch dringend naar huis voor mijn volgend vak te studeren.
‘Uhm jongens.. Ik ga dan maar eens naar huis..’
‘Oké!’ zegt Bill opgewekt en hij komt naar mij om een knuffel te geven. Tom geeft mij een vuistje en daarna vertrek ik, op weg naar huis.. Alleen.

Reacties: