FanFic.nl

Avatar: Legend of the Benders

I'll miss you.

''Wat willen jullie?'' vroeg de man vriendelijk toen ze eindelijk bij de boten waren aangekomen. Nog hijgend van het rennen had Kaiya haar handen op haar knieën geplaatst en stond ze ietwat voorover gebukt. Yama probeerde achterover adem te halen, wat bets moeilijk ging, vooral als je lichaam automatisch naar voren boog. Kosoku had er geen last van, die was rennen al gewend, op hoger tempo dan het rennen van de twee meiden. ''We willen... We willen mee,'' sprak Kaiya, voordat ze weer recht kwam en in de blauwe ogen van de man keek. Hij had een vragende blik in zijn ogen, waarna hij het groepje bestudeerde. ''Sorry, maar we nemen geen dieren mee,'' sprak hij toen en keek naar het struisvogelpaard. ''We gaan naar de zuidpool, dat is niks voor zulke beesten.'' Yama fronste. Misschien had hij gelijk over het feit dat de zuidpool niks voor hem was, maar... Moest ze hem dan nu achterlaten? Nee, dat wilde ze niet. Kaiya draaide zich om, zodat ze naar Yama kon kijken. De prinses wist wel dat ze weg moesten, en nu was het perfecte moment, maar ook zij wilde het dier niet achterlaten. En nu?

''Yama?'' De luchtmeester schraapte haar keel, voordat ze verder ging, Yama's reactie niet afwachtend. ''Lijkt het je niet beter... Om Kosoku vrij te laten?'' Yama's ogen werde groot van verbazing. Waarom zei ze dat? ''Ik snap dat het moeilijk is, maar we kunnen hem niet overal mee naartoe slepen. Ik denk niet dat je wilt dat hij gewond raakt, of erger, toch?'' Terwijl ze sprak trok ze een moeilijk gezicht, hopend dat ze haar woorden goed gekozen had. Yama keek opzij en dacht na. Het wa smisschien beter om hem vrij te laten. Als ze hem overal mee naartoe nam, had hij zelf niks. Hij kon beter vrij rondhuppelen dan dat hij mee moest. Daarbij zou hij gewond kunnen raken en dan zou ze het zichzelf nooit vergeven. Ze beet even op haar onderlip, richtte toen haar blik weer op Kaiya en knikte. Vervolgens wenkte ze naar Kosoku dat hij mee moest lopen, die haar eerst vragend aankeek, maar toen achter haar aan liep. Hij liep sneller, dus liep hij haar een stukje voorbij. Yama stopte abrupt. Het dier zijn oren bewogen zachtjes, merkend dat zijn baasje gestopt was, en hij meteen hetzelfde deed. Vragend draaide hij zich om, om vervolgens te zien dat Yama haar hoofd had weggedraaid. Hij begreep haar niet, probeerde haar aandacht te trekken, maar het lukte niet. Op dat moment kwam ze op hem afgelopen, wat hem even liet kalmeren. Ze aaide hem kort over zijn hoofd, en liep toen weer wat achteruit. ''Tijd om afscheid te nemen,'' sprak ze zacht, maar toch net hoorbaar voor het dier. Hij keek haar met een niet begrijpende blik aan, maar die negeerde ze. ''Vaarwel, Kosoku,'' sprak ze opnieuw, proberend niet de tranen hun gang te laten gaan. Het lukte haar nog net om niet in tranen uit te barsten, maar toch rolde er een traan over haar wang bij de gedachte dat ze Kosoku moest vrijlaten. Bij de gedachte dat ze hem misschien nooit meer zou zien. De enige die haar echt begreep, die ze haar leven lang kende.

Kosoku keek haar nog steeds vragend aan. Waarom ging hij niet weg? Waarom moest hij het nog moeilijker maken dan het al was voor haar? Hij wilde naar haar toe lopen, om haar te troosten, maar Yama liet hem schrikken. Als het niet op die manier kon, moest ze het op de andere manier doen, die haar in feite nog meer pijn deed. ''Maak dat je wegkomt! Ik wil je nooit meer zien!'' Met een vage kop keek hij naar zijn baasje. ''Scheer je weg!'' schreeuwde ze opnieuw, dit keer met haar linker voet stampend op de grond. Nogmaals schrok hij, keek haar verbaasd aan draaide zich toen om, om vervolgens weg te rennen, op het stuk bos af dat aangelegen lag. Nadat hij niet meer te zien was haalde Yama diep adem en zuchtte, waarna ze terug liep naar de boot, waar Kaiya haar op stond te wachten. Ze omhelsde haar vriendin even, toen ze er weer bij was komen staan, en richtte zich weer op de man. ''Oké, we zijn klaar,'' sprak ze toen. Hierop knikte hij, wenkte naar ze dat ze mee moesten lopen en liep vervolgens het schip op, gevolgd door de twee meiden. Het duurde niet lang meer, of ze waren op nog onbekender terrein dan ze tot nu toe al waren geweest.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.