FanFic.nl

Any Kind of Guy [Draco Malfoy]

Hoofdstuk 2, deel 1.

Precies één week later zaten Elisabeth en Draco samen met Blaise Zabini in een coupé van de Hogwartsexpress. Draco en Blaise hadden het uitgebreid over welke "mongool" ze dit jaar wel weer niet voor Defence Against the Dark Arts zouden krijgen, maar Elisabeth was er niet helemaal bij met haar gedachten. Ze dacht aan het gesprek dat ze op de dag van het feest had met Draco.
‘Jij verwacht ook niets,’ zei Draco boos.
Elisabeth keek geschokt. Ze had dit niet verwacht. Ze wist nu wel dat Draco een opdracht gekregen had van de Dark Lord, maar ze had niet verwacht dat hij een zestienjarige zijn geliefde teken zou geven.
‘Moet ik dan iedereen maar gaan lopen bespioneren, zodat ik alles wel kan verwachten?’ siste ze boos terug.
Draco keek haar geïrriteerd aan en zuchtte.
‘Hopelijk heeft Dumbledore eindelijk Binns ontslagen. Ik kan het niet verdragen om elke week twee uur naar zijn dódelijk saaie lessen te luisteren,’ zei Blaise geïrriteerd.
‘Nee, Flitwick dan. Ik irriteer me mateloos aan die vuile kobold. Gelukkig hoef ik nog maar één jaar,’ zei Draco.
‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’ vroeg Blaise, die doelde op het feit dat Draco nog twee jaar school te gaan had.
‘Ik bedoel daarmee dat je mij volgend jaar mijn tijd niet ziet verspillen onder Charms,’ zei Draco.
Hij zei het niet op een opscheppende toon, maar Elisabeth wist dat hij het wel zo bedoelde. Merlin, wat een klootzak vond ze hem toch. Eerst deed hij nog zo lief en toonde hij zijn emoties, zijn vrees voor YouKnowWho en nu... nu was hij weer de Draco Malfoy die Elisabeth al jaren kende. De Draco Malfoy die opschepte en arrogant was.
Blaise keek Draco verbaasd aan en deed zijn mond open om te vragen wat Draco bedoelde, toen er een meisje met zwart haar binnenstormde en bij Draco op schoot sprong.
‘Dracieee!’ gilde ze.
‘Pansy,’ zei Draco op een vreselijk geïrriteerde toon.
‘Hallo, Pansy,’ zei Blaise grinnikend.
Pansy glimlachte breed naar Blaise.
Ze draaide haar hoofd en keek Elisabeth aan.
‘En wie ben jij?’ vroeg ze arrogant aan Elisabeth.
‘Ik ben Elisabeth Collinus,’ zei ze met een heldere stem, waar ietwat arrogantie in doorklonk. ‘Ik ben Draco’s verloofde.’
Pansy keek haar eerst verbaasd aan en begon toen te lachen. Ze schaterde het uit.
‘Wat is daar precies zo grappig aan?’ vroeg Elisabeth uit de hoogte. Ze irriteerde zich aan die Pansy, maar liet dat niet merken, ze wist dat dat was wat Pansy wilde bereiken.
‘Nou... Dat jij echt... echt denkt... dat Dracie en jij... verloofd zijn,’ zei Pansy grinnikend en ze barstte weer in lachen uit.
Draco duwde Pansy geïrriteerd van zijn schoot af.
‘Ja, Pansy. Elisabeth en ik zijn echt verloofd,’ zei hij op een vreselijk geïrriteerde toon. ‘Als je nu weg zou kunnen gaan?’
Pansy keek Draco beduusd aan. Ze stond als verdoofd op en liep de coupé uit.
‘Zo, Dracie,’ zei Blaise die grinnikend zijn hoofd schudde. ‘Volgens mij is het eindelijk tot haar doorgedrongen.’
‘Dat hoop ik wel,’ gromde Draco.
‘En wie was dí t dan wel niet?’ vroeg Elisabeth arrogant.
‘Pansy Parkinson, het meisje dat al vanaf ons eerste jaar een zware crush op Dray heeft,’ zei Blaise grijnzend.
Elisabeth knikte, terwijl ze een emotie voelde opborrelen die ze niet eerder had meegemaakt, was het... jaloezie?
Ze schudde het snel van zich af, hoe kon ze nou jaloers zijn op dí t mens?
Draco merkte op dat Elisabeth even jaloers keek en grijnsde.
‘Maar, Dray...’ begon Blaise voorzichtig. ‘Wat bedoelde je nou daarnet, toen je zei dat je volgend jaar “je tijd niet meer zal verspillen met Charms”�?’
Draco grijnsde een heel klein beetje terwijl hij antwoordde, maar tegelijkertijd keek hij verveeld de andere kant op.
‘Dray, kan je nou niet gewoon duidelijk zijn?’ vroeg Blaise geïrriteerd, maar tegelijkertijd nieuwsgierig.
‘Dat ligt eraan, Blaise,’ zei Draco mysterieus. ‘Dat ligt eraan of je een geheim kunt bewaren.’
‘Ken je me nog niet goed genoeg om dat te weten?’ vroeg Blaise.
‘Nou...’ zei Draco met een spottende twijfel in zijn stem.
‘Merlin, Draco!’ zei Elisabeth geïrriteerd. ‘Laat hem nou maar meteen je arm zien, als je er per se mee wil lopen pronken.’ Elisabeth begon echt boos te worden op Draco. Eerst deed hij er nog zo zielig over en nu, nu ging hij er opeens mee lopen pronken! Ze vroeg zich af of die jongen ooit ging veranderen.
‘Arm...? Bedoel je dat... Nee, Dray... Dat meen je toch niet?’ vroeg Blaise ongelovig.
Blaise wist meteen waar Elisabeth op doelde. Hij had aan de ene kant altijd wel ergens geweten dat het zou gaan gebeuren, maar hij had het aan de andere kant toch ook weer niet verwacht.
‘Kijk nou niet alsof je dit nooit verwacht had, Blaise,’ zei Draco, die deed alsof hij geïrriteerd was, maar het eigenlijk wel grappig vond.
‘Dray... je weet toch wel hoe serieus dit is, hè?’ zei Blaise, die Draco lang genoeg kende om te zien dat Draco zich amuseerde.
‘Nou, eigenlijk niet, Blaise. Het is toch de bedoeling dat ik hiermee rondloop maar verder niks doe?’ zei Draco sarcastisch, terwijl hij op zijn linkerarm wees.
‘Dus, hij zit er echt?’ vroeg Blaise ongelovig.
Draco wist dat hij te ver gegaan was, dat hij Blaise niks had mogen vertellen. Hij wilde het dan ook niet laten zien, maar aan de andere kant; hij moest nu wel. Hij had nu al zo zitten opscheppen...
‘Doe het nou maar, Draco,’ zei Elisabeth geïrriteerd. ‘Hij weet nu toch wel dat het zo is.’
Draco stroopte langzaam zijn linkermouw op en zijn Dark Mark werd zichtbaar. Blaise slikte zichtbaar. ‘Onder de indruk, Blaise?’ vroeg Draco grijnzend. Blaise keek Draco slechts aan en reageerde niet.
‘Oh, kom op, Draco,’ zei Elisabeth. Ze irriteerde zich nu echt vreselijk aan haar verloofde.
‘Wat is er mis met jou?’ vroeg Draco geïrriteerd aan Elisabeth, ook al wist hij wat ze bedoelde.
‘Met mij?’ vroeg Elisabeth verontwaardigd. ‘Met jou bedoel je! Jij loopt de hele tijd maar op te scheppen, alsof jij het geweldigste wezen bent dat er bestaat!’
Draco grijnsde. ‘Dat ben ik ook.’
Blaise begon te lachen. ‘Elisabeth, ken je je verloofde eigenlijk wel?’ vroeg hij. ‘Zo is hij altijd.’
Elisabeth dacht na over deze woorden en kwam tot de conclusie dat Draco zich inderdaad al zo gedroeg zolang als zij zich herinnerde, met maar één uitzondering. Die uitzondering had precies één week eerder plaatsgevonden, op hun verlovingsdag.
‘Inderdaad, Elisabeth. Zo ben ik altijd,’ zei Draco met opgetrokken wenkbrauwen, alsof hij wilde zeggen dat ze Blaise nooit mocht vertellen over het moment dat Draco even niet zo was als altijd, het moment dat hij zich kwetsbaar opstelde.
Elisabeth zuchtte. Ze had echt gehoopt dat Draco veranderd was, dat hij emoties zou tonen in plaats van zich voor te doen als een ander. Ze ging dus ook verder maar niet in op Draco’s opmerking.
Er werd op de coupédeur geklopt en enkele seconden later kwam er een jongen binnen. Elisabeth schatte hem ongeveer even oud als haarzelf. Ze kon uit zijn kleding opmaken dat hij redelijk rijk moest zijn en hij zag er ook goed verzorgd uit. De jongen had blond haar met donkerblauwe ogen. Elisabeth vond hem er knap uitzien.
Hij deed zijn mond open om iets te zeggen en Elisabeth zag twee perfecte, witte rijen tanden tevoorschijn komen. En, zoals bij zijn uiterlijk paste, had hij een prachtige stem.
‘Dus hier zijn jullie. Ik zocht jullie al,’ zei hij, terwijl hij glimlachend naar Draco en Blaise keek.
Het ging Draco niet onopgemerkt dat zijn verloofde wel heel erg lang naar de jongen keek.
‘Alex, dit is mijn verloofde Elisabeth Collinus,’ zei Draco. ‘Elisabeth, Alex Watson, een vriend van me.’
‘Aangenaam kennis te maken, Elisabeth,’ zei Alex, die zijn prachtige tanden bloot lachte naar haar.
‘Insgelijks,’ sprak Elisabeth met een bescheiden glimlach.
‘Ik wilde jullie ook nog even zeggen dat we er bijna zijn, dus misschien is het handig om jullie om te kleden,’ zei Alex. ‘Ik zie jullie straks nog wel weer, in Hogwarts.’ Met een laatste glimlach draaide hij zich om en liep hij weg.
In plaats van haar kleding te pakken, zoals Draco en Blaise al deden, dacht Elisabeth na. Alex... Die stem... die herkende ze ergens van... maar waarvan?
‘Elisabeth, ga je je ook nog omkleden?’ vroeg Draco, die zijn Slytherin-uniform al aan had.
Elisabeth knikte en pakte haar Hogwarts-uniform uit haar hutkoffer. Ze bekeek het zwarte uniform en vond het er maar saai uitzien. Gelukkig zou die zwarte stropdas binnenkort groen met zilver zijn.
De trein stopte en er klonk meteen geroezemoes op het gangpad.
Eén elegant zwiepje van haar toverstok en Elisabeth had haar uniform aan. Ze liep richting de coupédeur en liet haar koffer achter zich aanzweven.
‘Wat zie je er geweldig uit in je uniform,’ zei Draco tegen haar en hij gaf haar een speelse klap op haar kont.
Elisabeth keek achterom en Draco grijnsde alleen maar. Ze liep met haar koffer naar Blaise toe, die verderop in het gangpad al stond te wachten.
‘Waar is Draco?’ vroeg Blaise, die langs Elisabeth heen keek, richting hun coupé.
‘Geen idee, hij liep net nog achter me,’ antwoordde Elisabeth.
Na een paar minuten kwam Draco aangelopen met zijn koffer. ‘Gaan we?’ vroeg hij doodnormaal, alsof hij niet een paar minuten te laat was aangekomen, terwijl hij eerst nog vlak achter Elisabeth liep.
Blaise knikte en ze liepen het perron op, waar een reusachtige man op Elisabeth afstapte. Ze keek hem aan alsof hij een stuk oud vuil was, want zo zag hij er volgens haar ook uit. Hij was vreselijk onverzorgd en had een grote baard waar best nog etensresten in konden zitten.
‘Ben jij Elisabeth... Collinus?’ vroeg hij met een vreselijk plat accent, terwijl hij haar naam van één of ander vuil stuk perkament voorlas.
‘Ja, dat ben ik,’ antwoordde Elisabeth beleefd.
‘Ik moest tegen je zeggen dat je niet met de boten mee mot, maar dat je met de koets naar Hogwarts mot,’ vervolgde hij met zijn vreselijk platte accent.
‘Aha... dank u wel,’ zei ze.
Hij knikte met zijn grote, onverzorgde hoofd naar haar en liep toen weer weg. Hoewel Elisabeth het geen lopen, maar meer klossen zou noemen.
‘Kom je?’ vroeg Draco, die op Elisabeth stond te wachten.
‘Ja, ik kom eraan,’ antwoordde Elisabeth, die achter Draco aanliep.
Elisabeth en Draco liepen naar het hoge hek dat de grens van het grondgebied van Hogwarts aangaf, er stonden twee grote standbeelden van everzwijnen naast.
Er stond een heel klein mannetje, die Elisabeth eerst over het hoofd zag, met een perkament en een veer de namen van degenen te vragen die door de poort wilden.
‘Naam?’ vroeg hij dan ook aan Draco.
‘Draco Malfoy,’ zei Draco en hij zuchtte zachtjes. Draco vond het nogal irritant dat Flitwick dat nog vroeg, nadat hij hem al zes jaar lesgegeven had.
‘Doorlopen,’ zei het mannetje tegen Draco.
Draco zuchtte weer en liep door.
‘En jij bent?’ vroeg Flitwick aan Elisabeth.
‘Elisabeth Collinus,’ antwoordde Elisabeth.
‘Ah, de nieuwe,’ mompelde het mannetje. ‘Doorlopen.’
Draco stond geïrriteerd naast een ranzig uitziende, dunne man met sliertig haar, die zijn spullen doorzocht.
Elisabeth ging naast Draco staan en keek naar het vies uitziende mannetje. Ze hoopte dat niet al het personeel op Hogwarts er zo ranzig uitzag.
‘En wat is dit?’ zei de man en hij pakte de wandelstok van Lucius uit Draco’s handen.
‘Dat is mijn wandelstok,’ zei Draco, duidelijk zwaar geïrriteerd.
‘Daar kan je mensen mee slaan!’ zei de man boos.
‘Ja, en dat kan ik ook met mijn hand! Wil je die soms ook afpakken?’ sneerde Draco.
De man stond op het punt om boos iets terug te zeggen, toen er een lange man in zwarte kleding met zwart, vet haar aan kwam lopen.
‘Ik sta in voor mister Malfoy, mister Filch,’ zei hij. ‘Kom op, Draco.’
Draco knikte naar hem en stapte de koets in.
‘En u bent zeker miss Collinus?’ vroeg de lange man aan Elisabeth.
‘Jawel, mister,’ antwoordde deze beleefd.
‘Goed, gaat u maar met mister Malfoy mee naar het kasteel,’ zei de lange man. ‘Ik zal u daar ophalen om u naar de Sorting Ceremony te brengen.’
‘Dank u wel, mister,’ zei Elisabeth.
Hij knikte naar haar en riep toen de vieze man. Samen liepen ze weg.
‘Wie waren ze dat?’ vroeg Elisabeth.
‘Die Squib was Filch, de conciërge en die andere was Snape, leraar Potions,’ zei Draco.
Elisabeth snapte meteen dat de ranzige man Filch was en de lange Snape, want die ranzige kwam nogal dom over, dus dan vond ze het logisch dat hij de Squib was.
Draco hielp Elisabeth galant de koets in, waarop Blaise grijnzend toekeek.
‘Alle leraren zijn toch niet zo ranzig als die ene reus die mij kwam vertellen dat ik met de koets moest en die andere twee van daarnet?’ vroeg Elisabeth, licht walgend.
‘Dat valt wel mee,’ zei Blaise grijnzend.
‘Die ene kleine man viel inderdaad wel mee,’ gaf Elisabeth toe. ‘Wie is hij?’
‘Dat is Flitwick, hij geeft Charms,’ zei Draco.
‘Waarom is hij zo klein?’ vroeg Elisabeth. ‘Het is net een kobold.’
‘Hij heeft ook koboldenbloed in zich,’ zei Blaise.
‘Ah, oké,’ antwoordde Elisabeth.
De rest van de weg bleef het stil, terwijl de drie in de koets richting Hogwarts hobbelden.

‘Weten jullie waar Harry is?’ vroeg Hermione Granger aan haar vrienden Ron Weasley, Luna Lovegood, Neville Longbottom en Rons zusje Ginny.
‘Die heeft vast al een koets eerder genomen,’ zei Ron geruststellend. Hij was totaal niet bezorgd om zijn vriend, die de reputatie had om nogal vaak in de problemen te komen.
‘Weet je zeker dat er niks aan de hand is? Er is bijna altijd wel wat met Harry,’ zei Hermione bezorgd.
‘Er is vast niks, Hermione, rustig aan...’ stelde Ron haar gerust.

Reacties: