FanFic.nl

Magisch geluk

1

“Bill pak je spullen.”�

Zijn moeder vliegt heen en weer door het huis, gebruikt haar toverstok om alles bij elkaar te rapen wat nog niet in de koffer zit. Haar haar vliegt ritmisch mee op de wind die door haar haren strijkt terwijl ze van hot naar her vliegt. Met haar toverspreuk raapt ze al het wasgoed van de grond; Aslium.

Bill pakt een foto lijstje. Lachend samen met zijn moeder stond hij voor het huis. De arm van zijn moeder om zijn schouders geslagen. De eerste dag dat ze hier kwamen wonen. Die moet hij zeker weten mee nemen.

“Aslium,”� klinkt het weer.

Bill voelt hoe de grond onder zijn voeten verdwijnt en het plafond steeds dichter naar zijn hoofd reikt. Hij draait zich geschrokken om naar zijn moeder die giechelt. Ze haalt haar schouders op en gebaart met haar handen dat ze er niks aan kon doen. Bill zucht en mompelt: “Drettium.”� Hij concentreert zich op zijn lichaam met gesloten ogen en voelt hoe hij met een harde klap op de grond neervalt.

“Dat deed je expres,”� moppert Bill naar zijn moeder die probeert de koffer dicht te ritsen. Bill klopt het stof van zijn kleding en wrijft over zijn pijnlijke kont. Zijn moeder haalt haar schouders op en heeft het over iets dat ze vindt dat hij ook iets moest doen. ‘Zoals je wilt,’ denkt Bill nukkig en sleept zijn zware koffer naar buiten.

Donker grijze donderwolken versieren de lucht. Een koud briesje speelt met Bill zijn haar. Zwarte kraaien vliegen boven zijn huis, in een cirkel. Geen goed voorteken. Bill houd wijselijk zijn mond als zijn moeder zijn blik volgt. Hij stapt richting de taxi die al staat te wachten. Bill zijn koffer wordt op het dak gelegd en vast gemaakt met touwen door de chauffeur.

“Doe alsjeblieft voorzichtig,”� fluistert zijn moeder die de kraag van Bill omhoog trekt tegen de kou in zijn nek. Bill knikt alleen maar, kan niks beloven. Zijn moeder trekt hem stevig tegen zich aan en slaat haar armen rond zijn nek. “Pas goed op jezelf Bill. Beloof het me,”� fluistert ze met tranen in haar ogen terwijl ze haar zoon een beetje loslaat om hem in de ogen aan te kunnen kijken.

Bill bijt op de binnenkant van zijn wangen en knikt bezwaart. Hij heeft een slecht voor gevoel, maar hoopt in zijn binnenste dat het allemaal maar een verkeerd gevoel is. Hij draait zich langzaam om en loopt richting de taxi waar de chauffeur maar ongeduldig staat te wachten tot zijn passagier instapt. Zodra Bill de deur heeft geopend kijkt hij naar zijn moeder die met tranen in haar ogen maar toch ook met een glimlach naar haar jongen kijkt. Ze zwaait zacht, bijna onmerkbaar. Bill glimlacht en zwaait. Hij stapt in en de taxi vertrekt.

De taxi rijdt met een snelle vaart van zijn kleine alleenstaande huisje weg. Zijn moeder begint een kleinere stip te worden en Bill laat een zachte zucht horen. Hij vindt het vreselijk om zijn moeder alleen achter te laten. Het is maar voor een jaar, want na een jaar op het Virtical Mongaris ziet hij zijn moeder weer terug.

De taxi arriveert bij de haven, de grote boot staat al te wachten op de passagiers die allen naar het Virtical Mongaris gaan. Bill stapt snel uit de taxi en krijgt zijn koffer in zijn handen gedrukt van chauffeur die hem snel heeft losgemaakt. De zwart/gele taxi rijdt snel weg en laat zwarte uitlaatgassen achter. Met kleine stappen loopt Bill op het grote schip af waar wel duizenden mensen in kunnen.

Bill heeft al een plaatjes uitgezocht waar hij gaat zitten de komende tijd dat hij op de boot zit. Hij is bezig met zijn koffers op het rek boven zijn hoofd te plaatsen als hij wordt gestoord. Er wordt stevig op de deur gebonsd waardoor Bill schrikt en achterover op het bankje valt met de koffer op hem vallende. Nors kijkt hij op naar de jongen in de deuropening. Twee donkerbruine ogen ontmoeten de zijne.

“Is hier nog een plekje?”� vraagt hij bijna smekend. Bill zucht en krabbelt voorzichtig weer overeind en probeert zijn koffer weer in het rek te krijgen.

“Er is nog plek ja, neem maar plaats.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.