FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 15, Verlaten...

Daniel pakte m'n hand vast en we liepen terug naar het open veld. Luke liep met Veronika aan z'n arm en ik hoorde haar nog strompelen.
'We moeten opschieten, voor het geval dat ze zo terug zijn...' Daniel trok me op z'n rug en begon te rennen. Luke deed hetzelfde bij Veronika en we renden naar het veld.
Daar aangekomen zagen we iedereen op de grond liggen. De oude man en de twee jongens van wie ik de naam niet meer wist.
'Nee...' Veronika stortte op de grond en huilde. Moroi konden dat. Het waren niet zulke vreselijke gevoelloze wezens als de Strigoi. Zonder te weten zag ik dat Daniel z'n armen om me heen had geslagen. Hij liet ook tranen stromen en daar zaten we dan. Op de grond, te rouwen. Luke wist niet wat hij moest zeggen om Veronika te troosten en ik wist ook niet hoe ik dat bij Daniel kon doen.
'Je kan me troosten door niet bij me weg te gaan...' Daniel trok me dichter naar zich toe en ik opende m'n mond om iets te zeggen, maar ik bedacht me.
'Zeg het...' Daniel liet me los en ik draaide me naar hem toe. Alle gevoelens die ik had toen hij bij me weg was gegaan kwamen weer terug en behalve dat, woede was er ook één van. 'Oke, als het wil weten...' begon ik. 'Waarom?! Waarom ging je bij me weg? Heb je me laten denken dat ik alleen was? Dat ik je zag?' ik had niet door dat ik ondertussen alweer schreeuwde en Daniel schoot naar achter. 'Je hebt gelijk...' fluisterde hij. 'Ik doe je pijn...' hij stond op en draaide zich naar me om. 'Het is beter zo.' hij kuste me snel op m'n voorhoofd en rende weg. 'Nee!' riep ik uit en m'n stem galmde door.
Luke kwam naast me staan en sloeg z'n arm om me heen. 'We gaan achter hem aan!' gromde hij en Veronika kwam naast hem staan. 'Hij mag je ní­et alleen laten!' Luke tilde me op en rende weg met Veronika achter zich aan. 'Dankje,' fluisterde ik en kuste Luke's borst. Het maakte me niet meer uit wat Daniel zou denken hiervan. Hij was er toch niet...
Na zo'n tien minuten had ik niet door dat we bij mijn huis waren en Luke zette me snel neer. 'We moeten nu gaan, doe voorzichtig!' hij legde z'n hand op m'n schouder en lachte. Luke rende samen met Veronika weg en ik liep naar de voordeur. M'n moeder opende hem en ik trilde.
'Liefje!' riep ze uit en sloeg haar armen om me heen. Deze reactie had ik nooit verwacht en ze trok me mee naar binnen. 'Waar was je nou?' ze trok me op de bank en ik zuchtte diep. 'Mam, ik was bij Daniel... En ik weet wat je wilt zeggen: "Hij is er niet meer!" maar hij was er wel!' ik legde haar uit dat ik zogenaamd bij Daniel was om alles uit te praten. Maar natuurlijk loog ik dat. Vanaf nu was ik weer verlaten. Hij had me weer verlaten...
Na het verhaal stond ik zonder wat te zeggen op en liep naar m'n kamer.
Daar begonnen de tranen echt te stromen en ik wist niet wat ik moest doen. Gillen? Stampen? Nee, ik wilde m'n zwakke kant ní­et laten zien. Niet aan m'n moeder.
Na een lange tijd huilen vielen m'n ogen dicht en ik begon te dromen...

Reacties: