FanFic.nl

Dorpsfeest

Dorpsfeest

‘Ik pak hem wel even voor je’ glimlacht Edwin, terwijl hij de sleutel in de voordeur steekt en de deur opent. Lucas stapt na hem binnen en knikt, ‘Is er iemand thuis?’
Edwin glimlacht, ‘denk het wel ja’ reageert hij droog, terwijl hij zijn jas even snel open ritst, maar aanlaat. ‘Ik ben zo terug’. Lucas knikt nogmaals en wacht even bij de deur, terwijl hij in de verte Edwin de trap op hoort rennen.
‘Edwin, ben jij dat?’ hoort hij dan vanuit de praktijk. Lucas bijt even op zijn lip, maar voor hij antwoord kon geven vloog de deur al open en kwam Anton tevoorschijn.
‘Meneer Bouwhuis’ glimlachte hij vriendelijk, ‘Edwin is even een cd’tje pakken’
Anton knikte en stak de gang over. In de deuropening naar de huiskamer, kijkt hij om, ‘Kom maar even binnen hoor’ zegt hij. Lucas knikt en volgt hem geruisloos.
‘Lucas’ reageert Bianca verrast, terwijl ze opkijkt van haar stofwerk, ‘Ik had jullie helemaal niet gehoord’
Lucas begroet haar vriendelijk en blijft even, ongeduldig spelend met een knoop van zijn jas, in de kamer staan.
‘Wil je iets drinken?’ vraagt Bianca, terwijl ze haar stofdoek weglegt, ‘En ga maar gerust zitten hoor’
Lucas schudde even zijn hoofd, ‘Nee, dank je’ zegt hij, terwijl Anton achter hem een kop koffie inschonk, ‘Edwin en ik wilden er zo weer vandoor gaan’. Even beet hij ongemakkelijk op zijn lip, als nieuwe voetstappen op de trap de aantocht van zijn vriend aankondigde.
‘Lucas?’ hoort hij een verbaasde stem vragend roepen, voor Edwin in de huiskamer verschijnt. Met een glimlach geeft hij Lucas de cd, ‘Morgen wil ik een mening’ glimlacht hij streng, ‘En als je dan nog steeds denkt dat ze minder goed zijn dan Muse heb je officieel geen verstand van muziek’
Lucas rolde even speels zijn ogen, maar knikte desalniettemin en stopte de cd in zijn binnenzak. Intussen wierp Edwin een blik achter Lucas, waar zijn ouders inmiddels beide in de keuken stonden, ‘Nou, dan zijn wij er vandoor’ kondigt hij aan, ‘Ik zie jullie vanavond’
‘Schat, wacht even’ kondigt Bianca aan, ‘Ik wilde je deze nog even laten zien’. Edwin volgde zijn moeder naar de tafel, waar ze een envelop pakte, die tegen de fruitschaal rustte, ‘Deze kwam vanmorgen met de post’ kondigde ze aan.
Edwin knikt zwijgend en haalde de kaart eruit, voor hij hem even rustig bekeek.
‘Karin en David gaan trouwen’ vertelt Bianca overbodig, ‘En ze hebben ons allemaal uitgenodigd’
‘Karin kennende komt het hele dorp’ voegde Anton toe, terwijl ook hij achter het keukenblok vandaan kwam en naar Lucas keek, ‘Karin is een goede vriendin van Bianca’
Lucas knikt begrijpend en wacht tot Edwin de kaart weer dichtklapte. ‘Jullie moeten maar even kijken of jullie kunnen’ vertelt Bianca dan, ‘We moeten voor de 25ste doorgeven met hoeveel we komen’
Edwin kijkt verbaasd op, als Anton zijn vrouw bijvalt, ‘Ja, dan kun je Lucas meteen het dorp laten zien’ glimlachte hij. Edwin knikte en keek even naar Lucas, die hem zo mogelijk nog verbaasder aankeek, ‘We laten het nog wel weten’ antwoordt hij snel. Zijn ouders knikken, als Edwin de kaart weer teruglegt op tafel, ‘Dan gaan we er nu echt vandoor’.
Lucas glimlacht nog een vriendelijk naar Bianca en Anton, voordat hij Edwin richting de voordeur volgt. Als die als eerste Lucas’ helm van zijn brommerzadel pakte en aangeeft, kijkt hij hem even vragend aan. ‘Wat vind je?’ vraagt hij tenslotte voorzichtig.
Lucas haalt zijn schouders op, ‘Ik kan denk ik wel iets regelen met Bing’ reageert hij, ‘als jij dat tenminste wilt’
Op Edwins gezicht brak een brede glimlach door, ‘Echt?’ vraagt hij nogmaals ter bevestiging. Lucas pakt met zijn vrije hand die van Edwin en knikt, ‘Natuurlijk’


‘Ik geloof dat ik het gevoel in mijn benen verloren ben’ klaagde Sjoerd, terwijl hij de autodeur opengooit en deze als eerste naar buiten steekt en uitstrekt.
‘Jij kon je benen tenminste nog bewegen tijdens de rit’ reageert Edwin, als ook die zijn deur opent en meteen uitstapt om Lucas er ook uit te laten.
‘Jongens, niet zo klagen’ glimlacht Bianca, ‘Ben blij dat jullie niet met de brommer hoefden’
Edwin en Sjoerd werpen even een frons naar hun ouders, maar zwijgen verstandig en volgen hun ouders richting het gebouw voor hun. Lucas, die merkte dat Edwin wat gespannen was, had liefdevol de hand van zijn vriend gepakt en samen liepen ze achter Bianca, Anton en Sjoerd aan. Vlak bij de deuropening, waar de net gearriveerde gasten al zichtbaar waren, hield Edwin zich ineens even in, zijn blik richting de grond. Lucas kneep even liefdevol in zijn hand, maar liet die toen los en nam wat afstand, tot Edwin opkeek. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg Lucas. Edwin wierp nog een blik door de deur en knikte, terwijl hij zijn hand uitstak om die van Lucas weer te pakken. ‘Iedereen mag weten dat we bij elkaar horen’ antwoordde hij simpel, ‘ook hier in het dorp’
Lucas glimlachte trots en samen stapten ze de feestzaal binnen, waar de rest van de familie Bouwhuis al in de rij was aangesloten.
Aan het einde van de rij merkte Lucas het bruidspaar op. Een goedlachse vrouw met blond krullend haar stond naast een donkere man, die tevens een brede glimlach op zijn gezicht had.
‘Edwin, wat leuk dat je er bent’ glimlachte de vrouw vrolijk, als Edwin haar feliciteert. Lucas gaf het bruidspaar ook snel een hand en zag ze even verbaasd van Edwin naar Lucas kijken. Edwin pakte Lucas’ hand nogmaals, en hij zag David begrijpend kijken. ‘Leuk dat je mee bent gekomen, Lucas’ zei hij toen vriendelijk. Lucas glimlachte dankbaar en zag ook Edwin naast zich tevreden glimlachen. Bianca en Anton waren intussen al naar andere, oud bekenden gelopen, terwijl Sjoerd ze nog even opwachtte. Edwin knikte zwijgend toen hij Sjoerd zag kijken en samen liepen de jongens de zaal verder in, terwijl Lucas ze volgde. Aangekomen bij een bartafel, waar al vier jongens en twee meiden stonden, bleven ze staan.
‘Ed, Sjoerd’ riep de langste van het stel enthousiast, als hij de broertjes opmerkt, ‘Wat leuk om jullie weer te zien’
De jongens begroeten elkaar amicaal, als de roodharige knul even vragend naar Lucas kijkt. Edwin merkt dat ook de rest hem inmiddels had opgemerkt en richtte zich eerst tot Lucas, ‘Lucas, dit zijn Bram, Nadia, Martijn, Kees, Eva en Tommy’ ging hij het rijtje af, ‘Jongens, dit is Lucas, mijn vriend’. Om zijn woorden kracht bij te zetten sloeg hij een arm losjes om Lucas’ middel, terwijl die de jongens met rechte, trotse schouders begroette. ‘Hallo’ glimlachte hij.
Geen van allen reageerden echter, waardoor er een pijnlijke stilte ontstond. Uiteindelijk schraapte Sjoerd zijn keel, ‘iemand een biertje?’ vroeg hij nonchalant, terwijl hij vragend om zich heen keek. De blikken bleven echter veelal op Edwin en Lucas gericht, tot een van de jongens eindelijk zijn mond opende. ‘Ja, biertje, lekker’ kwam er hakkelend uit.
Edwin keek even wat ongemakkelijk van het kaarsje naar het schaaltje pinda’s op tafel, maar hield zijn hand op Lucas’ middel. Die negeerde intussen de verbijsterde blikken en keek even rond, ‘Het ziet er hier erg mooi uit’ merkte hij op, toen hij niets beters kon verzinnen.
Wederom viel de tafel in stilte, tot een van de meisjes plots haar keel schraapte, ‘Als je zegt mijn vriend, bedoel je dan?’ begon ze, waarop de rest van de tafel meteen vragend naar de jongens keek. Edwin schuifelde wat ongemakkelijk met zijn voeten, maar verstevigde tenslotte zijn arm om Lucas en knikte, ‘We hebben verkering’ antwoordde hij.
Het meisje knikte begrijpend, maar tegelijkertijd vertrokken enkele gezichten. ‘Verkering?’ herhaalde de langste, ‘Met een jongen?’
Edwin antwoordde niet meteen, maar Sjoerd sprong meteen voor zijn broer in de bres, ‘Ja Tommy, Ed heeft verkering met Lucas’ bevestigde hij met een waarschuwing in zijn blik, ‘Heb je daar problemen mee?’
Tommy keek even ongemakkelijk naar zijn vrienden als de vierde jongen, die nog niets had gezegd, zijn biertje neerzette en opkeek, ‘Hoe zou jij reageren, als een van je beste vrienden ineens homo blijkt te zijn geworden?’
‘Homo wordt je niet’ corrigeerde Sjoerd, ‘Homo ben je’
Lucas wierp even een blik op Edwin, die duidelijk steeds minder op zijn gemak was, als de jongen verbaasd zuchtte, ‘Nu wordt hij helemaal mooi!’ bracht hij verslagen uit, waarna hij naar Edwin keek, ‘Dus toen wij vroeger samen in de kleedkamer stonden om te kleden was jij al..’
Edwin zweeg even, maar bleef Martijn strak aankijken. ‘Alleen omdat we homo zijn, betekent dat nog niet dat we ons aan iedereen vergrijpen’ sprak Lucas toen, terwijl hij met zijn ogen rolde, ‘en Edwin besefte toen nog niet eens dat hij het was’.

Wederom viel de tafel in pijnlijke stilte, tot een van de meiden Sjoerd iets vroeg over Meerdijk. Het gesprek kwam hiermee langzaam op gang, maar de gespannen sfeer bleef. Martijn was stil, keek af en toe achterdochtig naar Lucas, die voor zijn doen ook opvallend weinig sprak. Uiteindelijk was het Edwin die als eerste wat zei, toen hij informeerde naar het huwelijk en de dorpse tradities die ze daar altijd bij hadden. Terwijl Kees vertelde over het vrijgezellenfeest en de tractortocht, begon Tommy aan de andere kant van de tafel te lachen. Verbaasd keek Lucas op, en zag nog net hoe Martijn weer terugboog, terwijl hij net blijkbaar iets tegen Bram en Tommy had gezegd.
‘Wat is er grappig?’ vroeg Edwin, toen ook hij omkeek. Bram en Tommy kijken elkaar even gespannen aan, als wederom Martijn het woord neemt. ‘We bedachten ons net dat je Karin wel had kunnen waarschuwen’ legde hij toen uit, ‘Dan had je vast bruidsmeisje mogen zijn’
Als een bliksemslag verstarde het gezelschap weer, in afwachting op elkaars reactie. Edwin zweeg, terwijl Lucas op zijn wang beet om ook te zwijgen. Sjoerd reageerde met een zwijgende, maar dodelijke blik richting Martijn. Tommy, duidelijk gesterkt in de woorden van zijn vriend, richt zich tenslotte op Edwin en Lucas, ‘Of is het andersom?’ vraagt hij, ‘Is Lucas meer het vrouwtje?’
Lucas, die zijn wang haast kapot had gebeten, voelt Edwin als reactie krampachtig in zijn zij knijpen, en kon zich niet meer beheersen. Even steekt hij zijn borst wat meer vooruit, weigerend zich te laten intimideren, en werpt een spottende blik terug, ‘Wat een achterhaalde termen, mannetje of vrouwtje’ reageert hij droog, ‘Of wilde je weten wie top en wie bottom is?’
Sjoerd kon het niet helpen even te grinniken, onder de indruk van Lucas’ moed in een dergelijke situatie, als Tommy’s hoofd rood wordt.
‘Ik geloof niet dat iemand hier iets over jullie seksleven wil weten’ interrumpeert Martijn, ‘ik heb net gegeten’
Dit maal was het Sjoerd die als eerste reageerde, zijn vuisten al gebald terwijl hij een stap vooruit deed, als Edwin zijn hoofd schudt, ‘Laat maar zitten, Sjoerd’ zei hij zachtjes, ‘Hij wil het niet begrijpen’. Martijn opende zijn mond al om te reageren, maar Edwin was hem voor en zette zijn biertje op tafel en liep weg.
Lucas keek hem even bezorgd na en wilde hem net volgen, als Anton ineens naast hem verschijnt.
‘Is er hier een probleem?’ vroeg hij met een doordringende blik. De jongens schudden lichtjes hun hoofd, als Lucas opkijkt.
‘Edwins vrienden hebben er een beetje moeite mee dat hij homo is’ legt hij uit aan Anton. Die kijkt gewaarschuwd naar Edwins vrienden.
‘Is dat zo?’ vraagt hij.
De jongens halen even hun schouders op, maar zwegen. Anton wierp nog een indringende blik, ‘Is dat jullie enige reactie?’ vraagt hij tenslotte.
‘We hebben het gewoon niet zo op flikkers’ mompelde Martijn als eerste, toch duidelijk geïntimideerd door Anton, wiens ogen inmiddels vuur schoten. Sjoerd en Lucas wierpen even een vragende blik uit, als Anton zijn vinger hief.
‘Ik vind je een aardige knul Martijn’ sprak hij met een waarschuwende stem, ‘Maar ik zou nu oppassen als ik jou was’

Met een zucht plofte Edwin intussen op het stoepje voor het zalencomplex neer en liet zijn hoofd even in zijn handen vallen. Het was niet de eerste keer dat hij geconfronteerd werd met onbegrip, maar toch stak het. Dit waren verdomme zijn beste vrienden vanaf de kleuterschool en toch keken ze naar hem alsof hij een vreemde was.
Hij voelde zich schuldig dat hij Lucas daar had achtergelaten, maar hij kon daar niet langer blijven. Even ademde hij de frisse avondlucht diep in en sloot zijn ogen.
‘Ging niet helemaal zoals gepland?’ hoorde hij dan plotseling achter zich. Hij keek op en zag hoe de bruidegom naast hem kwam zitten.
‘Ik ben niet meer de Edwin die zij kennen’ legde hij uit, ‘ze kijken naar me alsof ik een verslagen vreemde ben’
David knikte, maar zweeg even en bleef naast Edwin zitten.
‘In een dorp als het onze is het niet altijd makkelijk om uit de toom te vallen’ zegt hij plots, ‘daar weet ik alles van’
Edwin keek op en zuchtte, ‘verder is het wel een leuk feest hoor’ knipoogde hij tenslotte.
David glimlachte breed, ‘Ik ben in ieder geval erg blij dat jullie zijn gekomen’ zegt hij, ‘Met zijn vijven dan, bedoel ik’
Edwin glimlachte op zijn beurt dankbaar en wierp even vragend een blik naar achter. Hij had geen zin om terug te gaan, maar vroeg zich wel af hoe het met Lucas ging.
‘Jullie zijn wel een leuk stel samen’ stelde David ineens, ‘Je kunt zien dat jullie gek zijn op elkaar’
‘Lucas is het beste wat me ooit is overkomen’ reageerde Edwin zonder daar ook maar een seconde over te hoeven nadenken.
Als David plots opstaat, kijkt Edwin op en ziet Lucas achter hem staan. ‘Ik zie jullie straks binnen’ zegt David nog, ‘En Edwin, ik weet zeker dat ik voor velen daar spreek als ik zeg dat ik je nog steeds dezelfde Edwin vindt’
Edwin glimlachte dankbaar en ziet Lucas met een vragende blik kijken. Echter zweeg hij, en beet even op zijn lip. ‘Mag ik erbij komen zitten?’ vraagt hij.
Edwin knikt, waarop Lucas naast hem komt zitten. Als Edwin niet meteen reageert, zucht hij, ‘Het spijt me’ zegt hij plots, ‘Ik kon me niet meer beheersen’
Edwin trekt zijn wenkbrauw vragend op, ‘Jij hoeft geen sorry te zeggen’ stelt hij simpel, ‘Ik had je niet mee moeten nemen’
Lucas legt even zijn hand op Edwins knie en kijkt hem vragend aan, ‘Heb je er spijt van dat je me hebt meegenomen?’
‘Ik had liever niet gewild dat dit had gehoord, nee’ zucht hij dan, ‘ik had gewoon niet verwacht dat ze..’
Lucas gaf hem even een kus op zijn schouder, ‘Het is niet jouw schuld’ sprak hij toen streng. Edwin knikte, ‘dat weet ik ook wel’ gaf hij toe, ‘alleen wilde ik je dit besparen’
Lucas schudde zijn hoofd, ‘Edwin, wij horen bij elkaar’ zei hij simpel, ‘en dat gaat op voor zowel positieve als negatieve momenten’
Edwin glimlachte even, waarop Lucas even liefdevol met zijn duim over het ontstane kuiltje streek, ‘Je vrienden hebben gewoon tijd nodig’ zegt hij, ‘Je vader en Sjoerd zijn toch ook bijgedraaid?’
Edwin beet op zijn lip en legde zijn hand op die van Lucas, die nog steeds op Edwins knie rustte, ‘Ik denk niet dat het zo makkelijk is’ zuchtte hij, ‘ik besefte me vanavond gewoon dat ik hier niet meer thuishoor’
Lucas glimlachte, ‘Zeg, als jij Meerdijk als je thuis ziet’ grapt hij, ‘betekent dat dan ook dat je geen boer meer bent?’
Edwin glimlachte weer, maar schudde zijn hoofd, ‘Dat is niet wat ik bedoelde, Lucas’ verbetert hij zijn vriend dan, ‘Jij bent mijn thuis’
Lucas zweeg even, maar zijn ogen glommen en straalden als nooit tevoren. Snel drukte Edwin een kus op zijn lippen, waarna Lucas zijn arm om Edwin heensloeg.

Reacties: