FanFic.nl

Our last days [Afgelopen]

9.

Hilke en Tom liepen op en neer met tassen. Bill keek toe van op de bank. Het was half zes in de ochtend en dus nog hartstikke vroeg. Bill at langzaam van zijn broodje met kaas. Na een half uurtje plofte Tom langs Bill en smeekte om een hap. Bill grijnsde en gaf zijn tweede broodje aan Tom. Die nam er een grote hap uit.
“Jongens, we gaan vertrekken,”� zei Hilke terwijl ze de zitkamer in kwam. Bill knikte, at zijn broodje op en trok zijn schoenen aan. Hij had terug wat energie gekregen sinds hij thuis was. Hoewel hij vanbinnen voelde dat hij langzaam achteruit ging.
Bill en Tom kropen vanachter met een goede film en een dekentje. Bill ging weer tegen Tom zijn schouder liggen en viel weer inslaap.
“Die jongen valt ook altijd inslaap tijdens een film,”� gniffelde Tom.
“Ja, zeker tegenwoordig,”� grinnikte Hilke. Ze probeerde er nog een grapje van te maken.
Tom zette dan maar de film uit en ging ook slapen. Het was tenslotte nog maar net zes uur geweest.
“Jongens, wakker worden,”� zei Hilke. Tom opende als eerste zijn ogen en merkte dat ze stil stonden aan een benzinestation.
“Tijd om de benen te strekken, frisse lucht opdoen en wat eten.”� Hilke stapte al uit. Tom schudde wat aan Bill zijn schouder.
“We gaan even onze benen strekken,”� zei Tom tegen de wakker wordende Bill. Die knikte nu en rekte zich even uit een geeuwde breed. Tom zag de vermoeidheid in zijn ogen en voelde medelijden, maar hij had gelezen dat kankerpatiënten geen medelijden wilde en aanvaarde, dus zei hij er niets over. Bill was nu ook al uit de auto gekropen, dus volgde hij maar. Bill had zijn mutsje weer opgezet en zijn kap erover. Het was 25 graden, dus viel Bill alsnog op. Tom begreep hem wel. Hij zou ook niet zonder zijn dreadlocks kunnen en zonder iets op zijn hoofd rondlopen. Hij zou zich ook schamen. Bill snoof de verse lucht op en ging zitten op het bankje buiten op het terras. Hilke was binnen eten aan het bestellen. Tom nam plaats langs Bill.
“Ik snak naar een sigaret.”� Zuchtte Bill.
“Jij rookt?”�
“Rookte, door mijn ziekte ben ik moeten stoppen, maar ik snak er nog altijd naar. Het helpt tegen de stress en pijn. Het verdoofd.”�
“Was dat alles?”�
“Nja, roken, buh, dat was genoeg. Rook jij?”�
“Nee, roken stinkt en is zelfmoord op lange termijn.”�
“Zou kunnen,”� grijnsde Bill.
Hilke kwam weer buiten met een plateau met broodjes en flesjes cola. Ze deelde die uit. Bill begon smakelijk te eten alsof ie nog nooit eten had gekregen. Tom grijnsde om zijn jongere broertje en begon zelf ook te eten. Steeds weer besefte hij hoeveel hij niet wist over zijn broertje en schuldgevoelens kwamen daar nog eens bij omdat hij er niet voor hem kon zijn al die jaren.

Na de pauze gingen ze weer verder. Bill viel onmiddellijk weer inslaap met zijn hoofd op Tom zijn schoot. Met wel nog een kussen eronder. Vertederd keek Tom naar het slapende gezicht van Bill. Met of zonder haar: Bill zag er ongelofelijk schattig uit als hij sliep. Tom sloot zijn ogen nu ook en droomde ver weg. Hilke maakte hen weer wakker na ongeveer een uur.
“We zijn er,”� glimlachte Hilke. Ze stapte uit de auto en bekeek de parking en de natuur erlangs. Tom maakte Bill weer wakker en kroop dan ook uit de auto. Met z’n drieën gingen ze naar het hotel om daar in te checken. Ze kregen meteen de sleutels en mochten al hun spullen naar binnen brengen. Bill wilde heel graag helpen en dat deed hij door de lichte spullen naar binnen te dragen. Tom liet zich van zijn beste kant zien en droeg het zware koffer van Bill naar binnen. Toen alles binnen stond werd alles op zijn plek gelegd.
Hilke had een aparte kamer en Bill en Tom hadden samen een kamer gekregen. En dat vonden ze alles behalve erg. ‘privacy’ had Hilke gezegd.
“Over een halfuur kom ik jullie halen, dan gaan we naar het strand, dus zorg dat jullie klaar zijn dan,”� zei Hilke voor ze naar haar eigen kamer ging.
Tom knikte en zei dat het oké was omdat Bill zijn bed aan het uittesten was. Hij lag weer te slapen. Tom ging op zijn bed zitten en deed zijn koffer open. Een week zee, zoveel kleren. Hij nam een simpele short een een baggy shirt. Zou wel goed zijn voor het strand. Tom trok de kleren aan en ging dan ook op bed liggen. Hij bekeek Bill zijn dunne rug. Hij zag gewoon zo dat hij pijn had en dat voelde hij. Tom stond op en tikte op Bill zijn schouder.
“Moet je een pijnstiller hebben?”�
“Ja, in mijn koffer, bovenste vak zit vol medicatie. Ik hoop dat je het vind tussen alles.”�
“Natuurlijk.”�
Tom zakte op zijn knieën en zocht naar pijnstillers. Hij gaf er één aan Bill, die de pil meteen doorslikte en een vies gezicht trok.
“Dankje,”� zuchtte Bill. Hij trok een pijnlijk gezicht en ging weer liggen.
“Heb je zoveel pijn?”� vroeg Tom bezorgd.
“Het gaat wel,”� mompelde Bill. Hij sloot zijn ogen.
“Als ik iets kan doen?”�
“Mijn short en Green Day shirt uit mijn tas nemen?”�
Bill en Tom schoten gelijk in de lach.
“Zo ken ik je weer,”� grijnsde Tom. Hij nam Bill zijn tas en nam de twee dingen eruit en gaf ze aan Bill die zich moeizaam begon om te kleden. Nu viel het Tom weer op hoe wit en dun Bill was. Bill ging weer op bed liggen toen hij zich had omgekleed.
“Het spijt me erg Tom dat je zo met mij onze vakantie moet doorbrengen.”�
“Bill, niet zeuren, ik vind het echt niet erg. Het is speciaal.”�
“Omdat ik dood ga.”�
Even stilte. Beide durfde ze elkaar niet aan te kijken. Gelukkig kwam Hilke net de kamer binnen.
“Komen jullie mee?”� vroeg ze. Bill knikte en trok zijn Vans aan. Tom stond ook recht en liep mee.

Reacties: