FanFic.nl

Doorgaans probeer ik zo min mogelijk op te vallen, maar dat is onmogelijk als je een paars met groene boekentas van zo'n 10 kilo op je rug torst. En dat is nu exact wat ik doe. Ik wil niet weten hoeveel mensen ik al geraakt heb met dat ding. Hij is niet echt geschikt om mee door de straten van New York te lopen. Of eender waar, eigenlijk. Er zit een haarlok vast onder de riem van mijn rechterschouder waardoor mijn hoofd een beetje omlaag getrokken wordt. Dat maakt het er allemaal niet beter op. Oh ja, misschien kan ik me eerst beter even voorstellen. Mijn naam is Minoe Mahieu, ik ben 17 jaar en ik woon al 2 hele jaren in New York. Toen mijn ouders mij zeiden dat we naar New York verhuisden, was ik nu niet bepaald blij. New York!! Of all places! Ik bedoel: konden we nu niet gewoon naar Nederland of Frankrijk of Duitsland ofzo verhuizen? Zoals alle normale mensen? Maar nu zou ik er gewoon nooit meer weg willen. Natuurlijk mis ik België soms wel en ik ga er dan ook elke vakantie naar toe, maar NY is fantastisch!! Je hebt zoveel vooroordelen over Amerika. Je weet wel, dat er op elke hoek van de straat een McDonalds staat, dat je bedolven wordt onder de lichtreclame, etc. Tenminste, dat waren mijn vooroordelen. Maar New York is niet Amerika. New York is héél de wereld in één stad. Een stad die wel bijna zo groot is als de Kempen, maar toch... Hier kom je echt alle nationaliteiten tegen. Nog zoiets. Ik dacht dat ik wel redelijk goed Amerikaans kon spreken - en dat is ook zo - maar ik hoor hier zelden écht Amerikaans, het Amerikaans van op tv. Iedereen spreekt hier gewoon met een accent. Je komt vooral veel Chinezen tegen. Die praten echt hilarisch Engels, maar soit, ik ben aan het afdwalen. Het was de laatste schooldag vandaag. Over vier dagen vertrek ik naar België om er dan bijna heel de zomervakantie te blijven. “Hey Minoe!”� hoor ik plots. Ik kijk om me heen, maar ik zie niemand. 't Is ook zo druk. Tja, spitsuur... “Here!”� zegt dezelfde stem nog eens. Plots zie ik aan de overkant iemand naar me wuiven. Ze steekt de straat over. Nu zie ik wie het is. “Hey Lousie.”� Louise zit bij mij in de klas. Ze is Frans. In het begin lag ik elke keer plat van het lachen als ze Engels sprak, maar nu ben ik het al gewoon. En ze is ook wel gevorderd. “Do you go home?”� vraagt ze. Ik knik als antwoord. “Don't you wanna come with me to central park? Britney, Ginny, Samuel and Tyler will be there too.”� Oh ja, dat heb ik nog niet gezegd. We gaan vaak skateboarden in Central Park. Samuel neemt zijn radio dan mee, die we daar neerdroppen. Zo is er altijd wat muziek Het is daar echt megagezellig. Of soms geven we gewoon eten aan de eekhoorntjes, als we te lui zijn om te skaten. Maar nu heb ik er geen zin in. “And will Tom be there too?”� vraag ik. Louise haalt haar schouders op. “You have to get over it.”� “I know..”� Tom is mijn ex. Ik hield echt zielsveel van hem. Sorry, houdt van hem.. We hadden al een half jaar een relatie, toen ik 's morgens in mijn locker een brief vond waarin hij het uitmaakte. Tss, dat durfde hij niet in mijn gezicht te zeggen...De sissy. Ik ben er echt kapot van geweest. En eigenlijk nog steeds. Sinsdien probeer ik hem zo veel mogelijk te ontwijken. “Just come with me.”� hoor ik Louises stem zeggen, waarna ze me bijna meesléurt. Hier is geen ontkomen aan. Nou, Central Park is nog wel een eindje lopen en eigenlijk begin ik best wel honger te krijgen. “I'm hungry”� zeg ik, terwijl ik naar het Chinese tentje op het einde van de Avenue wijs. Lousie zucht overdreven. Hier heeft ze duidelijk geen zin in. Ze zal toch moeten wachten. Of heeft ze liever dat ik sterf aan een voedseltekort? We lopen dus naar het Chinese tentje. Als ik de deur open, klinkt er een belletje en blaast er een koele luchtstroom in mijn gezicht. Achter de balie staat een piepklein, mager vrouwtje dat drie telefoons tegelijk bemant. Dat is Alice, de eigenares. Als ze mij ziet, steekt ze haar vinger in de lucht (dat ik moet wachten). Ik kijk omhoog naar de verlichte foto's van Chinese gerechten, de glanzende plastic droombeelden van garnalen met sesamzaad, kip en brocolli. Ze gloeien, maar niet bepaald verlokkelijk, eerder radioactief. De stukjes kip zijn net iets te glanzend en oranje. De sesamzaadjes zijn te wit en te groot. De brocolli is zó groen, dat het pijn doet aan je ogen. Maar het is hier goedkoop en eigenlijk best nog wel lekker. “Minoe”� zegt Alice als het mijn beurt is. Ik bestel een loempia. Als ik betaald heb, lopen we terug naar buiten. Ik tevreden omdat ik iets om te eten heb, Louise met een gezicht tot aan de grond omdat we te laat gaan zijn in Central Park. Terwijl we stevig doorstappen, eet ik van mijn loempia als een tijger die zijn prooi verscheurt. Ja, sorry, ik heb geen zin om beleefd te zijn. Er zal echt niemand zijn die me hiervoor de doodstraf zal geven... hoop ik.