FanFic.nl

Lilith

...

“Het spijt me mevrouw, we hebben die bloemen niet meer.”� Lilith keek op toen haar moeder het vermoeid nog een keer herhaalde. “Ik moet alleen die bloemen hebben.”� Lilith keek naar de moeilijke klant en beet op haar lip toen ze de invloedrijke mevrouw Terran herkende, die kon je moeilijk vertellen dat ze die bloemen kon steken waar ze wou. “Het is ook altijd dezelfde die moeilijk moet doen.”� Mopperde Heylen zacht en Lilith knikte instemmend. Ze keek naar haar, met aarde bedekte, handen en veegde ze vlug af aan haar schort. “Mevrouw Terran?”� de oudere vrouw keek geërgerd op en knikte kort. “Wat?”�
“We krijgen zo dadelijk een heel nieuwe lading bloemen binnen, als u het niet erg vindt, wil ik ze straks wel naar u brengen.”� Haar moeder, Enia, glimlachte opgelucht, toen ze zag dat mevrouw Terran er over aan het nadenken was. “Daar kan ik wel mee leven. Hoe laat gaat dat ongeveer zijn?”� Lilith keek even op de klok en deed haar best beleefd te blijven glimlachen. “Rond twee uur.”�
“Goed, kan ik nu betalen?”� Enia knikte en bedankte haar dochter in stilte en zag hoe ze samen met Heylen opnieuw naar achter liep. “Prachtig gedaan.”�
“Dat mens werkt me iedere keer op mijn heupen.”� Mopperde ze en ze keek naar de bloemen die ze alleen had gelaten. Ze deed verder met aarde in potjes doen en veegde vlug haar lange, steile, zilverwitte haren aan de kant, waardoor ze een donkere veeg op haar voorhoofd kreeg. Heylen glimlachte en keek haar aan, vanuit de plek hij werkte. Lilith was een mysterieus iemand. Na al die jaren dat hij haar al kende, wist hij nog steeds niet wat ze dacht. Ze was heel klein en tenger voor haar leeftijd en ze moest altijd omhoog kijken met haar een meter veertig. Door die lichaamsbouw kreeg ze vaak kinderlijke opmerkingen en blikken, ondanks dat ze over enkele weken 22 zou worden. Haar groene ogen schitterden door de glimlach op haar lippen. Toch viel ze het meest op door haar haarkleur. Heylen had van Enia gehoord dat het haar natuurlijke kleur was. Ze keek niet op toen haar moeder binnen kwam. “Bedankt lieverd.”�
“Ik ben blij dat ze weg is, haar stem ergerde me mateloos.”� Ze kreeg een tik op haar hoofd, maar ze trok zich er niets van aan. “Prachtig werk, Heylen.”� Lilith keek op en knipperde verbaasd met haar ogen. Heylen zorgde voor de bloemstukken en iedere keer werden ze mooier en ingewikkelder. Het was precisie werk, iets wat niet besteed was aan Lilith. Ze was vrij bruut, ondanks haar smalle en sierlijke vingers.
“Lilith!”� Lilith draaide zich lachend om naar haar tante en voelde hoe ze werd fijn geknepen. “Rachel.”� Haar ogen schitterde en Rachel wreef door haar lange haren. “Kom, ik vlecht ze vlug in.”� Enia keek glimlachend naar haar zus en zag hoe Lilith schitterde in het zonlicht. “Het is ijskoud buiten!”� zei Rachels man, Muntze, rillend en hij wreef over zijn rode vingers.
Het was begin winter en de temperaturen waren snel gedaald. Mensen die vorige week nog in hun korte broek liepen, trokken ondertussen hun winterjassen uit de kast. Bomen verkleurden en de eerste bladeren vielen sierlijk naar beneden. Lilith keek grinnikend naar hun rode oren en blozende wangen.
“Wanneer begin je aan kinderen, Lilith?”� Heylen liet geschokt zijn schepje vallen en Enia keek op. Lilith zelfs schoot in de lach en keek naar haar neef, Free. “Ik? Nooit.”� Free rolde met zijn ogen en gaf haar een knuffel. “Het wordt toch tijd, vind je ook niet?”� Enia keek naar Heylen en grinnikte. “Lach me niet uit.”�antwoordde hij bot. Hij wist niet of het kwam door haar lengte, maar hij kon Lilith niet inbeelden met een kind op de heup. Hij zag hoe Lilith naar buiten keek. “Is er iets?”� ze schudde haar hoofd en keek op toen ze Eolin, haar kat zag dichter komen. “Dag lieverd.”� Ze tilde haar op en streelde haar kopje. De kat had dezelfde kleur als haar haren en Free wou haar ook strelen, maar zoals gewoonlijk sprong ze weg en kwam ze achter Lilith staan. “Waarom loopt dat beest altijd weg?”�
“Dat is omdat je zo eng kijkt.”� Rachel glimlachte naar haar zoon en keek op toen de vrachtwagen met bloemen binnen kwam. “Daar is je klusje.”� Lilith stak haar tong uit naar Heylen, nam Eolin op en liep naar buiten. “Gaan we fietsen?”� Eolin miauwde en sprong in de mand van haar fiets en keek naar de bloemen die naast haar werden geplaatst. “Lilith! Vang!”�Lilith draaide zich snel om en ving haar tas dankbaar op. “Geniet van je vakantie!”� Heylen grijnsde toen hij de luide, protesterende stem van Enia achter zich hoorde klagen. Rachel keek naar de vertrekkende Lilith en gaf Heylen gelijk. “Ze is geen kleine meid meer.”� Muntze zuchtte en keek naar Enia, die glimlachte enkel.”� Rachel gaf haar een knuffel. “Kleine meisjes worden groot, lieverd. Daar kun je niets aan veranderen.”�
“Mijn meisje is nog niet groot.”�

Reacties: