FanFic.nl

Lilith

de ontmoeting

Een uur later zat Lilith samen met Eolin in het park en ze keek glimlachend om zich heen. Ze zat op het kleine, houten bankje en op haar schoot lag haar schetsboek. Ze genoot van de zon, die nog steeds een beetje warmte af gaf. Ze wreef over haar verkleumde handen en keek naar haar kleren. Ze droeg een zwarte legging, een kort leger rokje en een rode pull. Haar kaki-groene botjes gingen perfect bij haar kaki-groene sjaal. Ze droeg handschoenen zonder vingers en blies erop, in de hoop dat er wat meer leven in haar vingers zou komen. Eolin lag dicht tegen elkaar aan en ze nam haar potlood opnieuw vast nam. Ze keek naar de dikke en oude eik die ze aan het tekenen was en glimlachte door het vreemde wezen dat ze erbij getekend had. Ze zette hier en daar nog wat lijnen en liet haar potlood langzaam zakken toen ze een beklemmend gevoel voelde verschijnen vanuit het niets. “Daar gaan we weer, Eolin.”� Mompelde ze zacht en ze wreef de zilverwitte kattin over haar kopje. Ze haastte zich niet toen ze haar schetsboek en potlood in haar tas stak. Ze deed de rugzak op haar rug en nam haar oude, versleten fiets. Snel begon ze te fietsen en keek om zich heen. Ze gooide haar fiets tegen het oude en verroeste hek, toen ze bij het verboden deel van het park kwam. “Waarom altijd hier?”� vloekte ze zacht en keek om zich heen. Toen ze er zeker van was dat niemand in de buurt was, klom ze lenig over het hek. Ze keek naar onder en zag dat Eolin op haar stond te wachten. “Kijk niet zo, jij hebt het gemakkelijk. Jij moet er niet overheen klimmen.”� Ze liet zich op haar voeten vallen en keek op. “Mamma, wat is daar?”� Lilith rende vlug de struiken in en haalde diep adem. Het beklemmende gevoel werd groter en ze likte haar lippen, die droog werden. “Waarom altijd tijdens mijn pauze?”� Ze rilde, nog nooit had ze zoveel duisternis op één plek gevoeld. Ze voelde hoe de vlecht steeds losser werd, maar dacht er niet aan om hem los te doen. Ze begon te rennen en voelde hoe Eolin naast zich veranderde. De kattin groeide uit tot een wezen ter grootte van een tijger. Ze kreeg langere haren en haar nagels aan haar poten schitterden. Haar tanden zagen er gevaarlijk uit en haar ogen waren fel groen, net zoals die van Lilith. Die rolde met haar schouders en greep in haar tas een zilveren staaf van ongeveer vijftien centimeter. Ze keek ernaar en glimlachte. “Kom op.”�
Lilith was er jaren geleden al achter gekomen dat ze anders was dan de anderen. Ze zag uit het niets vreemde wezens verschijnen. Sommigen van hen deden haar niets, maar anderen droegen duisternis met zich mee en voedden zich met de onwetende ziel van mensen. Op zolder had ze ooit het zilveren staafje gevonden, toen ze die aan Enia of Mark had willen laten zien, verdween het. Toen ze tegenover een duister wezen was komen staan, was het echter opnieuw verschenen, het was alleen veranderd in een wapen.
Lilith glimlachte bij de gedachte eraan en keek naar de staaf. Ze knipperde verbaasd met haar ogen toen ze een zwarte inox staaf zag liggen. Het lag voor haar voeten en ze keek rond. hij was ruwer, minder goed afgewerkt dan de hare “Eolin…”� die stak haar neus in de lucht en zette al haar nekharen overeind. Lilith hoorde hoe in de verte mensen tegen elkaar riepen en hoe een jonge vrouw om hulp schreeuwde. Ze bukte snel en voelde de warmte van de staaf. Het voelde anders aan als het hare en ze rende vlug verder. Aan de rand bleef ze geschokt staan, ze keek naar Merith, de enige vrouwelijke demon, die haar constant ontsnapte. Lilith had haar zusters al doen verdwijnen en ook haar kinderen had ze terug gestuurd naar waar ze vandaan kwamen. Merith was omringt door demonen van de laagste klas, die haar hielen likten. “Grijp ze!”� ze doken op de groep af en die schoten onmiddellijk in actie. Lilith keek met grote ogen naar de mannen die met wapens vochten die vergelijkbaar waren met dat van haar. “Raven, zorg dat ze uit hun buurt blijven!”�
“Wat denk je dat ik bezig ben?”� snauwde Raven, een man met korte kastanjebruine haren en zwarte ogen woedend. Hij had twee korte zwaarden en dreef de wezens naar achter. De andere man was Shun, zijn lange zwarte haren waren bij elkaar gebonden in een staartje en zijn blauwe ogen keken alert heen en weer. Hij had één lang zwaard en bewoog muisstil heen en weer. Lilith kon om de één of andere reden zijn macht voelen. Er was nog één man, maar die lag kreunend op de grond en leek iets te zoeken. Lilith keek naar het wapen in haar hand en rolde met haar ogen. Welke ridder verliest nu zijn wapen? Hij had een lelijke wonde aan zijn been, die hem belette recht te gaan staan. Naast hem stond een vrouw hijgend recht. Ze keek paniekerig om zich heen en wreef het zweet van haar voorhoofd. Ze had prachtige bruine krullen. Ze droeg een gewone zwarte broek met een kleurrijk bloesje. Haar jas was gescheurd en bedekt met bloed. “May, heb je nog iets?”�
“Ik heb niets meer. Het is op.”� Zei ze zacht en ze deed haar best om niet op haar knieën te zakken. Raven vloekte en brulde het uit, toen één van de wezens zijn been aanraakte. “Achteruit!”�
“Geef het op. Jullie zijn niets waard.”� Zei Merith lachend. “Na jullie is mijn macht groot genoeg!”� ze wreef verheugend in zijn handen en lachte duister. De duistere wezens leken uit het niets te verschijnen en bleven op hen afschieten. Shun en Raven mochten dan goede vechters zijn, dit was duidelijk niet hun terrein en Neill bleef naar zijn wapen zoeken. Hij keek naar May en zag haar koortsige blik. “Grijp die vrouw!”� Raven sperde zijn ogen open, maar besefte nu pas zijn fout. Ze waren te ver van hun twee vrienden afgedreven en konden niets meer doen. Lilith keek geschokt toe naar de wezens die naar de keel van May doken en zich daar in vasthechtte. Nog nooit had ze hen zo agressief gezien. May gilde het uit en ook Neill werd vast gegrepen. Lilith knipperde met haar ogen en kwam terug tot haar eigen toen ze de natte neus van Eolin aan haar been voelde. Ze keek naar het wapen en smeet dat met een onnatuurlijke kracht naar Neill. Het wezen spatte uiteen, toen het heilige wapen zijn lichaam raakte en Neill keek verbaasd naar het zwarte inox staafje op zijn schoot. Hij nam het vast en keek glimlachend naar het vertrouwde, dikke en zware zwaard. Merith had het niet eerst niet door, maar keek geschokt naar de wonde die uit zichzelf genas. Neill kwam langzaam recht en grijnsde. Hij wist niet wat er gebeurde, maar genoot van de macht die doorheen zijn lichaam vlamde. “Hoe… jij!”� Merith schoot op hem af, maar bleef staan toen hij Liliths geur oppikte. De zachte geur van lelies dreef op haar af en ze draaide zich recht naar Lilith om, die nog steeds in de struiken stond. “Jij!”� Lilith rolde met haar schouders en grijnsde. “Heb je me nu pas door?”� haar stem klonk hard. Shun keek rond, maar zag niemand. “Jij had nu nog niet mogen komen. Ik ging je na hun opzoeken.”� Lilith deed een paar stappen naar voor en voelde hoe haar sjaal achter haar aan wapperde. Ze glimlachte zeker en grinnikte toen de duistere wezens naar Merith toe gingen en haar angstig aankeken.
“Wie is dat?”� vroeg May zwak, toen ze zich op de grond liet vallen en hevig ademde. Het enige wat ze nog helder kon zien waren de zilverwitte haren. Shun vroeg zich af waarom de wezens zo angstig naar het kleine meisje keken. “Ik dacht dat je ondertussen wel wist dat ik jullie opzoek en niet andersom.”� Ze zette rustig haar tas tegen een boom en wreef over haar verkleumde vingers. “Had je niet een warmere plek kunnen uitkiezen?”� ze blies opnieuw op haar vingers en keek Merith recht aan. Lilith was totaal niet bang of onder de indruk van het steeds groeiende, duistere wezen voor haar. “Klaar om te sterven?”� spuwde Merith uit en Lilith glimlachte. “Ik?”� ze haalde haar schouders op. “Alles heeft zijn tijd.”� Ze wandelde rustig op Merith af, die balde woedend haar handen en gooide iets zwart op haar af, ze deed een paar stappen aan de kant en keek naar de boom die oploste in het niets, alleen een doordringende, stinkende geur achterlatend. “Leer toch mikken.”� Raven wist niet hoe hij zich moest gedragen en keek naar de anderen. Merith tilde haar handen opnieuw op, maar liet die toen zakken en keke haar aan. “Waar is dat rotbeest van je?”�
“Eolin? Ik zou het niet weten.”�
“Waar is dat beest?”�
“Een beetje meer respect graag.”� Siste ze en haar groene ogen werden donker. “Sterf!”� Merith gooide de kracht op haar af en May gilde het geschokt uit. Er gebeurde echter weinig met Lilith, ze wreef over haar maag en rolde met haar ogen. “Was dat alles?”� Merith keek niet begrijpend naar haar handen. “Je had moeten verdwijnen.”�
“Alsjeblieft zeg, stop met dromen. Eolin, ze is voor jou.”� Raven sperde zijn ogen open toen het zilverwitte beest van geheel de andere kant op Merith af dook en haar in de nek beet. “Spuw dat uit, lieverd. Het is giftig.”� Zei ze rustig en Merith grauwde woedend. Neill keek naar het kleine meisje en wreef door zijn haren toen hij haar ogen zag. Lengte bedriegt? Hij zag hoe Eolin naast Lilith ging staan en het stuk vlees op de grond spuwde. “Braaf zo.”� Lilith aaide het dier en glimlachte toen ze Merith op haar af voelde schieten. Raven en de anderen brulden op haar, maar ze reageerde niet. “Ik had meer uitdaging verwacht.”� Zei ze rustig. Ze draaide zich net op het laatste moment op en stak haar zilverenhandvat naar voor. Het veranderde snel in de abnormale scherpe achterkant van een zeis en Merith sperde geschokt haar ogen open en keek naar het zilveren lemmet dat haar hart doorboorde. “Je was al overtijd.”� Merith verdween in het niets en Lilith draaide haar zeis om, zodat het lemmet aan de bovenkant kwam. Eolin brulde en Lilith keek de anderen aan. “Wat doen jullie hier?”� ze wandelden op hen af en keek naar de genezende wonde. “Daar zorg je zelf maar voor.”� Ze keek naar May en legde haar hand op haar voorhoofd. “Wie heeft haar mee gebracht?”� haar stem klonk hard en ze keek naar de tweelingbroer, Raven. “Jullie horen hier al niet en zeker zij niet!”� ze greep haar schetsboek en Shun kwam voorzichtig dichter. “Onverantwoord.”� Foeterde ze zacht en ze begon in snelle lijnen May te schetsen. Raven keek verbaasd van zijn zus naar de schets en zag hoe dat snel de kleur op haar gezicht verscheen en hoe dat het zweet verdween. “Voila.”� Ze keek op toen haar gsm ging. “Mamma? Is er iets?”�
“Waar blijf je? De zon begint te zakken en er moet nog naar de winkel gegaan.”�
“Ik ga al.”� Lilith duwde af en keek hun nog één keer aan. “Verlies je wapen niet.”� Ze draaide zich om en zag hoe Eolin naar haar oorspronkelijke vorm terug was veranderd. Eolin sprong in haar armen en Lilith verdween in dezelfde snelheid als waarmee ze gekomen was. Raven keek naar Shun, die haalde alleen zijn schouder op en keek naar de andere twee. Zij zagen eruit alsof er nooit iets met hun gebeurd was. “Wie was dat?”� vroeg May zacht. “Een betweterig klein kind.”�
“Ze was iets jonger dan wij.”� Raven keek verbaasd naar Shun, die knikte nog eens en keek naar de plek waar ze verdwenen was. “Wat was dat ding bij haar?”� vroeg Neill zacht en hij rilde bij het gedacht dat Eolin zo de keel van het wezen had door gebeten.
“Ze heeft wel gelijk.”� Mompelde Raven opeens en hij keek zijn zus aan. “Jij had niet moeten meekomen.”�
“Ik voel me prima nu.”� Mompelde May verbaasd en ze keek naar haar handen. Ze trilde niet meer en voelde hoe haar krachten gecontroleerd doorheen haar aderen vloeiden. “Ik voel me zelfs veel beter.”� Neill dacht aan de schets en keek naar zijn beste vriend, Shun, die zoals gewoonlijk een beetje apart stond en leek te dromen. “Wie was dat?”�
“Dat zou ik wel willen weten.”� Ze draaiden zich om en May knipperde geschokt bij het zien van haar directeur van de universiteit waar ze zat. “Fhara?”�
“Wat doet u hier?”�
“We kwamen hier naar toe toen we voelde hoe onze studenten in nood zaten.”� zei een kalmerende zachte stem en Raven kromp ineen toen hij Saladin, hun directeur herkende. “In de val gelopen van zo een zielige demon.”� Mompelde hij afkeurend. Fhara keek naar May en zag hoe ze naar haar voeten keek. “Enig idee wie ze is?”� alle vier schudde ze hun hoofd en Saladin keek naar Fhara. “Ze voelde heel gewoon aan, zoals een gewone sterveling.”�
“Haar wapen en huisdier waren dat nochtans niet.”� Shun keek hen aan en wreef door zijn haren. “Wat doen we ermee?”�
“Jullie vangen die trol, zoals de opdracht was en wij zoeken ondertussen de vreemde jonge vrouw.”� Fhara’s stem klonk machtig en May knikte snel.
“Laat die dwerg toch voor wat ze is.”� Mompelde Raven, die opkeek toen een figuur naast hen verscheen. De hologram keek hen opgelucht aan. “Een tweede trol is ontsnapt.”� Fhara keek naar Saladin en zag hem bedenkelijk kijken. “Waar gaat hij naartoe?”�
“Het strand.”� Fhara keek hen aan en wreef door haar wilde grijze haren. “We gaan mee.”� Haar stem klonk gespannen en May kreunde zacht. Waar eindigt dit? Ze had niet mee willen komen, Fhara had haar echter met haar broer mee gestuurd om haar te laten voelen hoe een leven was met krachten die zeldzaam waren. Ze voelde zich er niet goed bij en wou terug naar haar eigen dimensie.

Reacties: