FanFic.nl

Ellion

1

“Ikuto!”� vermoeid keek Ikuto op en knikte. “wat is het probleem?”� vroeg hij en de jongens keken hem aan. “klopt het dat je alweer een opdracht hebt?”� Ikuto haalde zijn schouders op. “en dan?”� vroeg hij kil en de jongens rilde.
Hoe kan iemand die zo warm en vriendelijk lijkt op de foto's in hemelsnaam zo kil zijn in werkelijkheid? Schijn bedreigt dus echt. De jongens liepen langs Ikuto op en keken rond.

“Ikuto, kom.”� zei opeens een knappe vrouw en hij knikte. Ze liepen met hun twee verder en iedereen keek hen na. “het is dus waar, hij heeft een opdracht!”� fluisterde de meisjes opgewonden. Ikuto keek naar zijn baas en zuchtte. “wat is het nu weer?”� vroeg hij en Maya keek hem aan. “doe niet zo, je weet best dat het feest in de buurt komt.”� hij knikte. “wie ga je vragen?”� hij wou net antwoorden toen dat een ander model naar voren kwam. “niemand, hij heeft niemand die maar met hem mee wil.”� hij klonk treiterend en Ikuto draaide zich woedend om.

Zijn blauwzwarte haren schitterde in het licht en zijn blauwe ogen schitterde woedend. “ik heb zeker iemand. Ik ga met Ellion Tsu!”� iedereen keek hem geschokt aan, maar Ikuto wandelde weg en balde zijn handen. “verdomme!”� vloekte hij kil en hij liep verder. “waarom heb ik dat nu weer gedaan?”� vroeg hij aan zichzelf en hij keek om zich heen.
Natuurlijk was er niets van waar geweest. Hij kende haar zelfs niet, maar ze was het knapste model dat er tegenwoordig was. Haar lange zwarte haren waren bijna magisch en het leven straalde gewoon uit haar groene ogen. Hij zuchtte en liep verder, niet wetend dat hij naar de schoolpoort toe liep en terug naar binnen ging. Hij keek om zich heen en liep naar het dak, zodat hij kon nadenken, terwijl de wind door zijn lange haren ging. Hij ging langzaam naar boven.

Hij was achttien en had al weinig zin in het leven. Hij stampte de deur open en ging naar de rand. Hij leunde over de leuning en keek rond. Hij wou net beginnen na te denken toen dat hij een kreun hoorde. “laat me los!”� fluisterde iemand angstig. Hij sloot zijn ogen en probeerde het geluid uit te bannen. Het werd echter erger en luider.

Hij draaide zich woedend op.“zwijg!”� schreeuwde hij uit en alle drie keken ze geschokt op. Het waren twee stoere gasten die een dikke lomp vet aan het pesten waren. Hij rolde met zijn ogen. “verdwijn! Ik probeer na te denken!”� snauwde hij kil en onmiddellijk zette ze het op een rennen. De vette hoop bleef echter liggen. “sta op!”� snauwde hij op dezelfde toon en langzaam kwam de persoon recht. Hij rilde even toen hij het vette postuur zag, maar werd wel verrast door de lengte.Waren dikke kinderen normaal gezien niet klein? Deze vrouw (tenminste dat dacht hij dat het was) was lang, misschien 10 centimeter kleiner dan hem, maar zeker niet meer. Haar oranje krullen stonden niet bij haar vette gezicht, maar die ogen... waar had hij er nog zo gezien? Hij bleef haar recht aankijken en zag hoe dat ze een koekje naar haar mond bracht. Hij schoot naar voren en gooide het weg. Het viel meters naar beneden en ze keek er gepijnigd naar.
“waarom?”� vroeg ze stil en hij snoof. “als jij niet zo vet zou zijn, zouden ze je niet pesten.”� ze keek hem recht aan en nu pas besefte hij aan wie dat die groene ogen hem deden denken. “het is niet jouw probleem.”� ze nam een nieuw koekje en opnieuw stootte hij het uit haar handen. Ze keek hem woedend aan, maar nam geen nieuw. “wat wil je?”� vroeg ze opeens recht op de man af en hij grijnsde. “vermager en help me.”� ze snoof. “ik heb dit lichaam... daar kun je niets aan doen.”� hij keek weg en probeerde een zucht in te houden. “ik heb Ellion Tsu nodig.”� fluisterde hij. Hij had zich omgedraaid en merkte niet hoe dat het meisje voor hem geschokt op keek. “en waarom heb je mij dan nodig?”� hij keek haar aan. “met make-up kunnen we veel doen. Aan lengte niets... je hebt de goede lengte en meisjes van die lengte kom je bijna nooit tegen.”� ze snoof en wou weg lopen, maar bleef toen staan.
“goed... ik zal het doen, omdat je me hebt gered van die sukkels.”� hij keek verbaasd op en probeerde niet recht in die groene ogen te kijken. Die kleur was al zeldzaam, maar zo stralend groen had hij niet verwacht. “kom je van hier?”� ze schudde haar hoofd. “ik ben Schotse.”� zei ze en ze ging zitten. Vandaar... die rode bos krullen en groene ogen is dat niet iets typisch? Ze schudde haar hoofd alsof dat ze zijn vraag had gehoord.

“even voor de duidelijkheid, je eet geen snoep of koeken meer.”� ze keek verbaasd op en haalde haar schouders op. Ze ging langzaam rechtstaan en wou naar de deur lopen, maar hij hield haar nog een laatste keer tegen. “jij gaat met mij mee.”� ze keek geschrokken op, maar hij zei niets meer. Ze wou protesteren, maar besloot dat het ondanks alles zinloos was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.