Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Instrumental » Bossy
Instrumental
Bossy
Marit
Tien minuten over de afgesproken tijd kom ik bij de studio van mijn meiden aan. Er is helemaal niets te horen, maar ik weet dat ze in het 'glazen hok' zitten, zoals zij dat altijd noemen. En wanneer ik een paar hoeken omsla en de deur die op een kier staat helemaal open gooi, zie ik inderdaad een groepje meiden geconcentreerd aan hun instrumenten priegelen. Uit ervaring weet ik dat ik niet te actief naar binnen moet stormen om ze te begroeten, want dan krijg ik als reactie een stortvloed van de meest fantasievolle scheldwoorden over mij heen. Dus braaf neem ik plaats op een donkerbruin gestoffeerde tweezitsbank om geïnteresseerd toe te kijken hoe ze oefenen.
Tessa staat vertrouwd achter haar keyboard. Haar blauwe lokken vallen voor haar smalle gezichtje om met haar ogen haar vingers te kunnen volgen die over de toetsen zweven.
Dorien kroelt haar basgitaar met gesloten ogen. Zachtjes deint ze met haar hoofd mee op het ritme die ze creëert. Stiekem tikt haar linkervoet mee.
Yasmine heeft zich over haar gitaar gebogen om de hoogste noten eruit weten te halen. Er wordt aan de snaren getrokken alsof ze de haren van een vervelend wijf vastheeft.
Rianne en Nicole zitten verstopt achter hun drumstel. De roodharige heeft haar ogen stijf dichtgeknepen en haar lippen tot een priel streepje getrokken, om alles goed van langs te geven. Nicole volgt haar als een echo, maar beweegt nét iets anders. Er verschijnt een lach op mijn gezicht wanneer ik de zwartharige het linker stokje zie stelen van haar zus, die uit haar eigen wereld lijkt te vallen hierdoor en zo abrupt stopt met spelen. Als domino stopt ook de rest met spelen. Mooi, kan ik ze gelijk aanspreken.
"Lekker uitgeleefd?" Ik open de glazendeur. Het gekibbel tussen de tweeling stopt en de andere drie draaien zich weg van hen om mij aan te kunnen kijken.
"Eigenlijk zaten we er nog in, maar nu zijn we klaar," legt Dorien uit, haalt de band van haar basgitaar over haar hoofd om het instrument in haar standaard te zetten.
"Super. Hé, we zijn wat aan de late kant, we horen al een kwartier op de weg te zitten. Interview, remember? Dus hup-hup-hup!"
Klaargestoomd zitten de meiden onderuitgezakt op de bank. Wat ik ook smeek, normaal zitten of doen kunnen ze niet. Met de tweeling op de hoofdleuning in het midden, Dorien die de rechterkant verorbert, Yasmine de linker en Tessa in het midden met twee paar knieën in haar rug, durf ik de interviewer die net binnen komt lopen niet meer aan te kijken.
"Goedemiddag, echt super dat jullie er zijn!" Met een telsell reclame glimlach geeft ze ieder een hand en neemt dan plaats in een loveseat tegenover hen.
"Dankje, wij zijn hier ook graag," spreekt Tessa met haar zachte stem. Haar witte jurkje trekt ze goed over haar knieën.
En zo start het interview.
"Dit méén je niet!" En de bom is ontploft. Na zeker een uur onnatuurlijk vriendelijk gedaan te hebben tegen de blonde interviewster met haar gekochte glimlach, wordt alles eruit gegooid in het appartement.
"Yaz, bitte, zo erg is het niet?" probeer ik haar nog te sussen. Maar na haar witte masker gevaarlijk langs mijn hoofd te zien schieten, weet ik dat er niets meer aan te redden valt.
"Zo erg is het niet? Zo erg is het niet?! Heb je wel meegeluisterd?" Haar geschreeuw wordt bijgestaan door de bassist die met een oerkreet het appartement inloopt. "-We moeten een Tokio Hotel nummer coveren! Dit is vréselijk!" Rood aangelopen ploft Yasmine op de bank, naast Dorien die met hetzelfde geweld haar masker van haar gezicht rukt. De tweeling, daarentegen, is verbazingwekkend stiller dan normaal en Tessa zit er ook wat zielig bij, starend naar het blauwe masker in haar handen. Haar duimen steken in de ooggaten, alsof ze het wil pijnigen.
"Het is maar een nummer.." zeg ik nog hoopvol, maar het laatste beetje hoop zucht ik uit wanneer ik in een luierstoel plof. Met mijn duim en wijsvinger frutselend aan mijn rechter oorlel, vervolg ik: "En jullie mogen zelf kiezen?"
"Nee, dat maakt het beter. Nu moeten we ook nog verplicht alle liedjes luisteren om het beste nummer eruit te halen -wat vrij onmogelijk is, omdat ze crap produceren," gooit Dor ien eruit en begint dat ijverig in haar broekzak te graaien. Ze vindt wat ze zoekt: een vierkant, plastic zakje.
"Je laat het," bromt Yasmine.
"Geef mij één goede reden het niet te doen?" De gitarist weet dit niet te beantwoorden. "Dat bedoel ik." Ze opent het zakje, haalt een gehavend boek onder de salontafel te voorschijn en strooit dan haar wiet op het kaft.
"Juist." Mijn ogen draaien weg van de softdrugs. "-En daarom ben ik hier, om jullie te helpen. Ik zorg voor tien nummers die in de richting komen van voldoening en dan mogen jullie kiezen welke de gelukkige wordt om gecoverd te worden. Deal?"
In een opper best humeur hup ik van de laatste stenen tree van het appartementencomplex waar de band in woont. Ik laat veel bullshit over mij heen komen, maar dit bewijst maar weer dat ik niet voor niets manager geworden ben van vijf gestoorde meiden, ik weet hen dingen te laten doen die ze het meest haten. En dat brengt mij bij het volgende [en bij mijn eindbestemming]: Tokio Hotel en hun studio.
Met dezelfde glimlach van een halfuur geleden druk ik op de deurbel. Twee verbaasde bruinen ogen kijken door de kier van de deur en opent deze dan helemaal. Er wordt geen handeling verricht en dus vraag ik mezelf binnen. De brede drummer stapt stilletjes opzij zodat ik de gang kan belopen. Geen idee waar ik heen moet besluit ik de eerste de beste deur te open. Mijn gok wordt gelijk beloond met hoog gekibbel, die abrupt stopt bij het zien van de manager van de band Instrumental.
"Marit! Wat een aangename verrassing!" Op het gezicht van de manager van Tokio Hotel rust opluchting en bedankt mij dan ook eerder met mijn binnenkomst dan dat hij mij groet. Tijdens onze omhelzing kijk ik over de schouder van David heen en zie drie jongens - waar Gustav later bijschuift - met chagrijnige gezichten.
"-Heb ik iets onderbroken?"
"Ja, en daar ben ik je heel dankbaar voor," wordt het er in mijn oor gefluisterd. Zijn hand glijdt naar mijn onderrug om mij naar de deur te geleiden. "Zullen we verder praten in mijn kantoor? Dan laten we deze jongens eens met rust." Ik zeg de jongens gedag en laat mij dan meenemen door de bruinharige man.
In zijn kantoor. Met zijn aangeboden kop koffie heb ik plaats genomen in een stoel die mij werd aangeboden. David heeft tegenover mij plaatsgenomen en leunt met zijn ellebogen opq zijn bureaublad om mij dan met een glimlach te bestuderen. Ik ben echt een hopeloos geval als het om mannen gaat. Dat kuiltje in zijn rechterwang is té sexy.
"Voor dat we ter zaken komen wil ik graag nog even mijn excuses aanbieden om wat mijn jongens tijdens het diner hadden geflikt. Ik weet dat ik dit al eerder heb aangeboden, maar het voelt voor mij nog steeds niet goed. Bij dezen." O mein, daar komt die twinkeling in zijn ogen. Hij is zo knap.. "-Marit?"
"Ja? Oh, ja! Nee, geen probleem. Als je mensen kon kweken naar je eigen wil, dan had ik dat allang gedaan. Die meiden van mij zijn ook niet bepaald lieverdjes." Er werd van beiden kanten onwennig gelachen en dan een slok genomen van de afgekoelde koffie.
"Maar vertel eens, hoe is het nu met jou? Buiten alle management om, die kan ik zelf wel invullen." Opnieuw kwam er een lach uit mijn keel, deze was alleen oprechter.
"Eigenlijk wel prima. Kijk, we weten beide dat vrije tijd niet echt aanwezig is met zo'n baan zoals wij die hebben, maar ik heb dit goed weten te combineren. Tja, mijn baan is gewoon mijn leven, met alle onrust en drama er bij in.
"Ook waar. Al moet ik zeggen dat die grijze haren steeds sneller beginnen te komen. Oh, uhm, ja," sluit hij dan ongemakkelijk af en wrijft over zijn haar. Het idee dat hij zijn haar verft zorgt voor een grijns op mijn lippen.
"Het heeft iets mannelijks, grijze haren." Flirterig buig ik mij iets over zijn bureau, totaal bewust wat voor een toegang David hierdoor heeft gekregen op de uitmonding van mijn voorgevel. De man voor mij reageert hierop door met lust in de ogen er naar te staren. Ondeugend bijt ik op mijn onderlip, baan mijn voet een weg onder het houten meubel en beland dan plagend tussen zijn benen. Geschrokken komt er een kreun uit zijn lippen door mijn onverwachte actie en kijkt mij dan met smeulende ogen aan. Ik wil hem. Níº!
Buitenadem heb ik mij tegen hem aangevleid. Het laatste beetje hitte verdwijnt uit mijn bloedbaan en uit mijn wangen. Dit zijn van die momenten waarin je even helemaal aan niets denkt. Even geen cijfers, vervelende telefoontjes, andere landen of gebekvecht van de band. Oh, shit!
"David?"
"Hmm..?"
"De reden eigenlijk dat ik kwam," begin ik voorzichtig, "is omdat ik wilde melden dat mijn band een nummer gaat coveren van jouw band." Zijn heerlijke lichaam voelde ik tegen mij verstijven.
Reacties:
Dat stukje waarin je beschreef hoe de bandleden hun instrumenten bespeelden was mooi. :'
En. Uh. Ja, sorry dat ik nu pas reageer, ik loop hopeloos achter met alles wat ik lees hier op FanFic.
Ben benieuwd welk nummer ze gaan coveren, en hoezeer de meiden zich tegen het nummer gaan verzetten, hehe. ^^
Mwiiiih, Instrumental <3 Leuk dat je weer verder gaat^^
Omg, Instrumental en een nummer van Tokio Hotel. Waarom zie ik dat wel en toch ook weer niet voor me? x']
Best wel heel erg geniaal bedacht, ben benieuwd welk nummer ze gaan doen
En oehw. Het laatste stuk was geniaal. En ook echt zo heel droog tussendoor: mijn band gaat een nummer coveren van jouw band.
Ghehe, Instrumental is awesome <3
Ik ben zo blij dat je verder bent gegaan! <3
En dank je wel voor het melden :3
Kan niet wachten tot het volgende stuk <3
Hihi, dat einde _o_ Oooh, laatste deel. Ik ben echt ZO benieuwd nu! Echt, hoe gaat David reageren? En, en, en, ik wil gewoon meer lezen! Ik vind dit bijna leuker dan Attention! Meer? <3
Psssst. Meer? 8D