Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Stand Allones » Last Christmas.
Stand Allones
Last Christmas.
“Mama, ga niet.Ik wil je nog niet kwijt.”¯Het heeft maanden geduurd, voor ik deze zin tegen mama durfde zeggen.Ik wou haar het gevoel geven dat het wel oké was.Dat ik mij wel zou redden.Het is allemaal haar fout niet.Ze mag zich niet schuldig voelen.Niemand heeft hierom gevraagd.Maar iemand moet het leed voor andere mensen op zich nemen.Iemand moet ervoor zorgen dat er andere mensen gelukkig kunnen worden.Iemand moet plaats maken voor geluk van anderen.En mama is daar één van.Zij zorgt ervoor dat mensen rondom ons gezond zijn.Terwijl ze zelf haar laatste Kerst meemaakt.Het is niet eerlijk, maar ze heeft haar erbij neergelegd.Ik houd zielsveel van mama en ik weet dat ze ons verlaat omdat ze wordt opgewacht in de hemel.Maar ik wil haar nog niet loslaat.Gewoon nog enkele jaren in mijn armen sluiten.Maar ze moet gaan.En ik zal haar niet langer meer tegenhouden.
“Caro, ik houd -van je, en - ik zal je -nooit verlaten.Ik blijf - altijd in je - hart.”¯Ze zegt het heel haperend. Met een grote ademnood perst ze de woorden over haar lippen.Ze verdient dit helemaal niet.Niemand verdient het. “Elke slag dat mijn hart maakt, zal ik aan jou denken.”¯Mama kijkt met tranen in haar ogen naar buiten.Ze wil haar tranen verbergen.Dat probeert ze al heel lang. Maar wenen is menselijk.Met twee vingers draai ik haar hoofd naar mij. “Je hoeft je tranen niet te verbergen.Iedereen heeft recht om te wenen.Niemand heeft achter dit gevraagd.Ook jij niet.Het is helemaal niet raar als je nu wil huilen.”¯Ze kijkt mij dankbaar aan.Ze heeft de kracht niet meer om haar tranen nog langer te verbergen.Als mama gaat, sta ik er alleen voor.Papa is gestorven toen ik acht was.[/grey]
We zaten in de auto, op weg naar een pretpark.Papa had een heel jaar centjes opzij gelegd, zodat we in de grote vakantie naar zo’n park konden gaan.Ik wist dat we het niet breed hadden, dus ik vroeg er nooit achter.Maar al mijn klasgenootjes gingen elke zomer wel ergens naartoe.En mijn ouders wisten dat ook ik eens ergens naartoe wou.Ik was zo blij dat ik de hele week gekuist had.Maar ik wist niet dat het zo verschrikkelijk ging uitdraaien.
We speelden een spelletje in de auto.Iedereen moest om beurt een woord verzinnen, met de laatste letter van het woord dat daarvoor gezegd was.Papa moest heel hard lachen en draaide zich een beetje om naar mij.Hij zei dat Ylaap helemaal niet bestond.En porde in mijn buik.Maar wat hij niet zag, de voertuigen voor ons stonden stil.
“PAPA, KIJK UIT!”¯Gilde ik zo hard ik kon.Hij draaide zich geschrokken om en preste zijn voet zo hard mogelijk op de rem.Maar het was te laat.De vrachtwagen voor ons stond te dichtbij.Papa draaide het stuur in een ruk naar rechts, maar de bestuurderszijde, waar papa zat, boorde zich half onder de aanhangwagen van het gevaarte voor ons vast.Ik zat achter mama.Door de schok was mama met haar hoofd tegen het dashboard geknald.Ze zat bewusteloos op haar stoel, maar ze was er niet erg aan toe.Ik was tegen de hoofdsteun van mama’s stoel geknald maar dat is mals, dus ik was bij mijn positieven.
Papa zat volledig gekneld tussen het stuur en zijn zetel.Er sijpelde een beetje bloed uit zijn neus en mond.Zijn hoofd hing voorover en zijn borstkas bewoog niet meer.Ik wurmde mij naar voor, tot bij papa.Met al mijn macht probeerde ik hem nog los te trekken.Maar het lukte niet.Ik liet mij op hem vallen en begon hysterisch te huilen.Het volgende wat ik mij herinner is dat ik wakker werd in een ziekenhuisbed.
Ik denk er niet graag aan terug.Maar het is gebeurd en het kan niet meer worden teruggedraaid.Ik kijk naar mama.Ze ziet er zo moe uit.Het is kerstavond.Normaal zouden we nu vieren met oma, opa, en mijn 2 beste vrienden en hun lieve ouders.Maar deze keer zijn het alleen mama en ik.Ze neemt mijn hand en knijpt erin. “Caro, je bent - nu al - 16 jaar - en ik - hoop dat je - het gaat redden - zonder ouders - maar je - weet dat er - veel mensen je - gaan steunen - toch?”¯Weer die happen naar adem.Het is echt hartverscheurend. “Ja mama, ik weet het.”¯ Ze knijpt nog eens in mijn hand en sluit even haar ogen.Twee armen nemen me stevig vast langs achter.Een andere hand ligt op mijn schouder, en nog twee andere gezichten kijken mij al even verdrietig aan.Simone, Gordon, Bill en Tom zijn net binnen gekomen.Bill en Tom zijn die twee beste vrienden waar ik het eerder over had.En Bill is nu ok al 3 jaar mijn vriendje.Simone en Gordon zijn als ouders voor mij.Ze hebben mij altijd gesteund.Mama opent nog even haar ogen, en kijkt het bijkomende gezelschap aan.Ze heeft een glimlach op haar lippen.Een teken voor dankbaarheid voor al die jaren dat ze ons hebben opgevrolijkt, gesteund of gewoon gezelschap gegeven.En dat ze mij nu ook willen opvangen.En afscheid nemen van haar.
Iedereen krijgt nog een laatste knuffel en kus van haar.Ik blijf met mijn hoofd op haar borstkas liggen.Na een paar zuchten en nog zeven keer haar hartslag te horen stopt het.Tranen rollen over onze wangen naar onze kinnen om zo open te breken op de grond.Bill en Tom zijn in een stevige omhelzing en Simone en Gordon ook.En ik, ik heb mijn armen stevig om mama geslagen.Bill neemt mij bij mijn middel en vast en trekt mij weg.Tom en Bill omhelzen mij bijden heel stevig.Het is voorbij.Ze hoeft niet meer te leiden.Ze gaat nu een mooi tegemoet in de hemel.Waar ze op mij wacht.Tot die tijd trek ik bij Simone, Gordon, Bill, enTom in.
Reacties:
Echt heel mooi.
Ik zit bijna te huilen.