Hoofdcategorieėn
Home » Jonas Brothers » Like a dream. » Hoofdstuk 23
Like a dream.
Hoofdstuk 23
Grinnikend lag Gitte op Jacobs bed. Hij zat nonchalant tegen zijn kleerkast. Iets eerder had hij haar opgebeld omdat hij hun fanmail had mee gekregen van Hugo. Zondag had hij die al doorgenomen met Anneleen, toen zij nog aan zee zat. Het was nu woensdagnamiddag en aangezien hij de knappe, mannelijke hoofdrolspeler was, had hij nu eenmaal dubbel zoveel post als zijn twee vrouwelijke collega’s en kon hij de andere helft nog eens doorwerken met Gitte. Ze kregen niet overdreven veel post, maar het waren er toch enkele tientallen. Het voordeel daarvan was ook dat ze alle brieven zelf konden lezen en daar zaten soms best grappige exemplaren tussen.
“Haha, dit moet je horen!”¯ grijnsde hij, “Lieve Jacob, nu ben ik nog maar twaalf, maar als je tien jaar op me wacht, kunnen we best trouwen. Groetjes, Loni.”¯
“Geweldig, wat sommige mensen schrijven.”¯ zei ze. “Trouwens, over tien jaar sta jij op het gemeentehuis in een zwarte Armani en draagt Anneleen een Vera Wang met meterslange sleep.”¯
“Oké, ten eerste lijkt dat niets voor ons en ten tweede is dat een belachelijke insinuatie. We raken nog niet eens zo ver dat er echt iets gebeurt tussen ons en ik krijg nooit een geschikt moment om naar iets te polsen.”¯ wierp hij tegen.
“Je weet wat ik heb gezegd!”¯ maande ze hem streng aan. “Deze geloof je niet! ‘Beste Gitte, graag had ik vijfentwintig gehandtekende foto’s ontvangen, aangezien mijn hond steeds weer tegen de muur springt en alles eraf gooit.’ Toch te gek voor woorden?”¯
“Ga je ze opsturen?”¯ vroeg hij, terwijl hij fronste om iets wat in zijn eigen brief stond.
“Ja, maar geen vijfentwintig. Ik ben goed, maar niet gek.”¯ zei ze fel. Ze wilde haar fans alles geven, maar ze moesten er niet van profiteren. Gelukkig zaten er ook nog normale brieven bij met doodnormale vragen en complimentjes die haar ego streelden.
“Oh my God, deze is geschreven met letters uit krantenartikelen. ‘See you soon!’ Waar slaat dat op?”¯ vroeg Gitte zich af. Ze draaide de envelop om om te kijken wie de afzender was, maar er stond alleen een voornaam: Vincent.
“Oké, dit is een klein beetje creepy.”¯ Mompelde Gitte, terwijl ze een andere envelop opende.
“Mijn briefje gekregen? 
”¯ stond er op geschreven, deze keer getypt in drukletters. Op de envelop zelf stond niets, maar helemaal onderaan de brief stond een kleine letter V, alsof ze er haastig was bij geschreven.
“Oké, nu wordt het echt raar…”¯ zei Gitte in gedachten verzonken. Wie was Vincent en wat wilde hij van haar?!
“Trek het je niet aan, Git.”¯ zuchtte Jacob. “Dat is één van die jaloerse zielige tienerjongens, die je een beetje op stang wil jagen.”¯
Dat was ook wat Gitte zelf dacht, maar na nog vier van die brieven voelde ze zich toch niet echt meer op haar gemak.
Een paar uur later zat Gitte op haar eigen bed in kleermakerszit. Ze was bezig met haar taak voor Nederlands omtrent spreekwoorden, in verband met de middeleeuwen, wanneer plots haar gsm rinkelde.
Ze nam hem op en hoorde Natalie’s stem aan de andere kant. “Gitte, je moét me helpen! We zitten echt zo diep in de shit, je moet komen!”¯
“Wow, wacht eens even… Wat scheelt er? En vergeet niet te ademen tussendoor.”¯ adviseerde Gitte haar.
“Binnen twee weken is de première van het schooltoneel. Paulien had Elena’s rol, maar ze heeft op haar scoutsfuif een bak bier op haar been gekregen en dat is gebroken.”¯ legde Natalie uit.
“Jullie hebben toch wel iemand die jullie als stand-in kunnen gebruiken?”¯ vroeg Gitte, die al hoorde waar Natalie naar toe wilde.
“Die had al niet echt meer gehoopt op de rol en moet haar wijsheidstanden de dag ervoor laten trekken. Ik moest dat vorig jaar ook laten doen en ik zweer het je: het enige wat je kan zeggen is ‘pap’ en dat is ook meteen het enige wat je kan eten.”¯ zei Natalie sarcastisch. “Komaan , Gitte! De leerkrachten kunnen echt geen auditie meer houden zonder kandidate die eruit springt en haar op twee weken tijd alles haarfijn uitleggen. Je volgt al jaren tonneelles, bovendien ken je de kneepjes van het vak en je kent het toneel al door en door door al mijn gezeur erover.”¯
“Ja, goed dan…”¯ mompelde Gitte. Ze had altijd al graag willen deelnemen aan het schooltoneel, maar ze wilde niet dat iedereen dacht dat ze een voorkeursbehandeling kreeg of zo. Bovendien zou iedereen dan lopen zeuren dat het hí¡í¡r toneel was, dat ze in de schijnwerpers van anderen liep en dat ze alleen uit was op aandacht. Ze acteerde dolgraag, maar voor zulke dingen paste ze liever meteen.
“Dank je, je bent de beste!”¯ riep Natalie. “Kom je morgenmiddag dan naar de kleine turnzaal om een kleine auditie te doen - wat hoogstwaarschijnlijk geen enkel probleem wordt - en de tekst te overlopen?”¯
“ja, is goed. Maar, zeg eens, het verhaal is toch Midzomernachtsdroom van Shakespeare, hé? Is Elena niet dat meisje dat de liefdesdrank toegestopt krijgt? Wie speelt haar adonis?”¯ vroeg ze nieuwsgierig.
“Euh, Git, ik moet gaan, hoor, ze roepen me. Ik heb al een rol en die moet ik gaan spelen. Tot morgen!”¯ zei ze snel en haastig hing ze op. Oké, ze zou dus toch meespelen in het schooltoneel. Ze wilde wel eens weten hoe dat zou aflopen…
“Hallo Gitte!”¯ zei meneer Linnens, haar leerkracht aardrijkskunde en ook de man die ging over de organisatie van het toneel. Ze had net haar last minute-auditie gedaan en mevrouw Wouters was laaiend enthousiast geweest. Ze vond het sowieso al een leuk idee dat er een echte actrice meedeed aan haar show. Het feit dat Gitte waarschijnlijk veel kaarten zou weten te verkopen, had er waarschijnlijk ook iets mee te maken.
“Goedemiddag, meneer.”¯ antwoordde ze beleefd.
“Goed, de première is al op vijf maart. Dat geeft ons iets meer dan een week tijd voor toch wel een redelijk groot stuk tekst. We zullen een versnelling hoger moeten gaan: ik stel voor dat je de komende dagen elke dag naar de repetities komt van vier tot zes en in het weekend kan je misschien al wat vroeger komen. Tijdens de middagpauze is er ook wat tijd om te repeteren. Het wordt een hels schema, dus ik hoop dat je er zin in hebt. Jij zal de meeste repetities hebben met Leandro uit het zesde jaar. Hij speelt -“
“Speelt Leandro mee in het stuk?”¯ vroeg ze verbluft. Dat had Natalie er niet bij verteld. Natuurlijk niet, ze wist dat ze het niet zou doen als ze het op voorhand had geweten. Maar nu was geen weg meer terug.
“Is dat een probleem?”¯ fronste meneer Linnens zijn wenkbrauwen. “Kijk, ik weet dat jullie niet de beste vrienden zijn, maar -“
“Nee, nee, geen probleem.”¯ piepte Gitte. Zij was volwassen en professioneel genoeg om hiermee om te gaan. Of Leandro dat was, dat viel nog maar te bezien…
Toen de bel even later ging, had ze net een deel van het script gelezen en ze moest toegeven dat het ontzettend goed geschreven was. Nog een reden om niet mee te doen, was geweest dat de vorige toneelstukken zo standaard geweest waren. Vanaf het eerste middelbaar was ze ernaar gaan kijken, maar ze had ze nooit uitermate boeiend gevonden, tot vorig jaar. Tot dan was elk stuk een stuk zoals anderen geweest, een werk van Shakespeare dat ze al zeven keer had gezien. Vorig jaar was er echter een soort hedendaagse Romeo en Julia gekomen, die ze wel de moeite waard had gevonden. Dit jaar werd Midzomernachtsdroom van Shakespeare dus opnieuw helemaal anders geïnterpreteerd en ook dit jaar zat er weer heel wat humor in. De taal was modern en het stuk was aangepast aan de leerlingen. Op deze manier kon het best leuk worden. Alleen moest ze best veel tijd doorbrengen met Leandro en tijdens het stuk zelf wel heel intiem met hem zijn. De eerste keer dat hun personages opkwamen, kusten ze al meteen. Tijdens de opnames van de films had ze Jacob ook moeten kussen en ze had nul komma nul gevoelens voor hem, dus in principe moest dat lukken. Ze was een actrice en of ze die gozer nu haatte of niet, op dat moment was hij een willekeurige acteur, niet meer of minder. Voor hem zou het waarschijnlijk iets moeilijker liggen. Ze nam haar rugzak op en liep naar het lokaal waar ze nu les had. Daar werd ze aangenaam verrast. Julie, die al een hele week afwezig was geweest, was weer present. Dat was ze deze ochtend al, maar ze moest een grote herhalingstoets inhalen en een aantal dingen regelen op het secretariaat. Ze had ook geen tijd gehad om langs te gaan. Julie had haar alleen ge-sms’t dat ze geveld was door een griepje en zich echt niet goed voelde.
“Julie!”¯ riep Gitte. “Eindelijk ben je er weer! Vertel me alles!”¯
“Wat wil je horen? Ik kan je exact beschrijven hoe mijn plafond eruit ziet na drie dagen platte rust.”¯ zei ze chagrijnig.
“Ik heb het over wat daarvóór gebeurde, Julie! Hoe het met Joe was, bijvoorbeeld?”¯ vroeg ze en haar ogen fonkelden.
“Oh, dus zo zit dat hier?! Doen we plots niet meer aan ‘Oh hallo, Julie! Wat fijn je weer te zien. Hoe gaat het? Je bent toch niet meer al te ziek?’”¯
“Hallo, Julie! Je bent toch niet meer al te ziek?”¯ dreunde ze braaf op.
“Oh, dat gaat, hoor, dat gaat, dank je -“
“Goed, dan mag je weer van mijn Fanta drinken.”¯ grijnsde Gitte. Julie mepte haar op haar bovenarm.
“Ja, je voelt je dus weer beter.”¯ knipoogde ze. “Maar goed, ik wil í¡lles horen, Julie!”¯
“Dat zat dan toch voor een andere keer zijn, juffrouw Martens.”¯ zei de stem van meneer Strepens, die net de hoek om kwam. “Nu luisteren jullie naar mij en de wonderbaarlijke wereld van de Romeinen!”¯
Ze kon al niet wachten! Net op tijd kwam ook Natalie, die van de repetitie van het schooltoneel kwam, het lokaal binnen. ze wierp een verontschuldigende blik op meneer Strepens, die haar quasi-vermanend en met pretoogjes aankeek, en ging snel zitten.
“Je bent toch door die auditie geraakt, he”¯? siste ze. Gitte knikte, terwijl ze iets opschreef over Vergilius’ leven en werk. Het was niet uitermate boeiend, maar Gitte vond alles beter dan teksten vertalen, waar ze een redelijke ramp in was.
“Domme vraag.”¯ fluisterde Natalie. “Steractrice.”¯
Gitte gaf haar een welgemikte trap onder tafel. Meneer Strepens schonk hen een bedenkelijke blik, alsof hij bij zichzelf dacht: “Godzijdank dat ik geen twee tienerdochters meer heb.”¯
“Ja, daarom he jij de hoofdrol, hé, nietsnut.”¯ plaagde ze Natalie.
“Jij deed niet mee, idioot. En met deze rol heb je anders ook geen reden tot klagen, hoor.”¯
“Dat weet ik wel.”¯ antwoordde ze snel om niet ondankbaar over te komen. “En ik heb er ook echt wel zin in. Het is weer eens een uitdaging, hé. Maar al die scènes met Leandro, jij wist ervan, hé?”¯
“Oh, komaan, Git, had je ingestemd als je het had geweten?”¯ vroeg ze defensief. “Denk aan jezelf als een actrice, want dat ben je. Hij is niemand meer of minder dan een irritante co-acteur.”¯
“Mij goed, misschien kan ik hem er nog wat mee irriteren.”¯ bromde Gitte. Ze zou nerveus zijn straks voor hun eerste repetitie samen, maar daar mocht ze nu nog niet aan denken.
Naast Natalie, die de hoofdrol had weggekaapt, deden ook Nona uit haar klas, Joris, uit de vijfde economie, en een boel zesdejaars mee. Julie had lang getwijfeld, maar was uiteindelijk niet voor acteren, maar voor dansen gegaan. Aanvankelijk was dat iets voor de vierdejaars geweest, maar daarvan waren niet genoeg opgedaagd en Julie danste doodgraag en steengoed, dus had zij dat gekozen.
De rest van het lesuur ging tergend traag voorbij en ze kon haar aandacht niet bij de woorden van meneer Strepens houden, waardoor ze steeds de helft van Natalie moest overschrijven. Ze kon alleen maar denken aan wat er in godsnaam gebeurd was tussen Julie en Joe. Misschien wist Natalie meer, maar die zou het haar nu niet willen vertellen en bovendien wilde ze het van Julie zelf horen. Zou er überhaupt iets gebeurd zijn? Dat kon bijna niet anders. Ofwel hadden ze weer een hele week om elkaar heen gedrenteld. In dat geval zou ze zich er mee moeten bemoeien.
“In jullie agenda schrijven jullie -“ begon meneer Strepens en zoals altijd wikte en woog hij zijn woorden voor hij verder ging. Dat waren de eerste woorden van de les die Gitte bewust hoorde. Ze schreef snel hun les van vandaag in en haastte zich de klas uit, terwijl ze Julie, die al voorop gelopen was met Nona en Tine, achtervolgde.
“Julie! Je gaat niet aan al mijn vragen ontkomen, hoor!”¯ riep ze doorheen heel de gang. Vreemde blikken keken haar aan, maar daar was ze al min of meer gewend aan geraakt.
“Zeg, met je gezaag altijd!”¯ gromde Julie.
“Jij moet spreken! Jij bent altijd negatief. ‘Ik wil niet naar Aalst, ik wil die winkel niet binnen, ik kan dit niet, die toets was echt slecht…’”¯
“Zwijg!”¯ lachte Julie geïrriteerd. “Vanaf nu zal ik altijd positief zijn, goed? En wil je het verhaal nu horen voor we bij wiskunde aankomen of niet?!”¯
“Kalm, hé, want agressief kan je ook wel zijn!”¯ maande ze haar aan. Julie sloeg haar handen om haar oren om niks meer van Gitte’s woorden te horen en riep heel luid: “Shhhht!”¯
“En nog lichtgeraakt ook.”¯ pestte Gitte haar. Julie’s ogen schoten vuur en Gitte dacht dat ze makkelijk kon ontploffen. Ondertussen stonden ze voor de gesloten deuren van hun vaklokaal wiskunde te wachten tot de leerkracht aankwam.
“Maar goed, vertel me nu alles maar!”¯ smeekte Gitte. Als Julie zou ontploffen van ingehouden woede, zou zij ontploffen van nieuwsgierigheid.
“Je gaat teleurgesteld zijn. Zoveel is er niet te vertellen.”¯ begon ze. Ze keek even om zich heen, voor ze verder ging: “Tja, eigenlijk was het gewoon een geweldige week. Hij logeerde in onze logeerkamer en elke dag hebben we wel iets leuks gedaan. We zijn eens gaan bowlen, we zijn iets gaan eten, hij heeft me meegenomen naar een of andere kermis van een jaarmarkt, we zijn gaan shoppen… Ongeveer in het midden van de week zijn we zelf een dagje naar zee gegaan. Foto’s nemen op de trein, shoppen in Oostende, met de voetjes in de zee, lekker gaan eten, je kent het wel. En ik kan eerlijk zeggen dat het één van de leukste weken ooit was, maar er is niks gebeurd.”¯
“Aaargh, Julie, dit is zo frustrerend. Je zag hem toch zitten? Wat is er veranderd? Is er echt niets gebeurd? Geen magie?”¯ vroeg ze wanhopig.
“Nu ja, dat is overdreven. Tijdens die strandwandeling was hij superromantisch en het was alsof we allebei op onze hoede waren, alsof we wisten dat er iets kon gebeuren, snap je? Maar er is niets gebeurd.”¯
“Maar waarom niet?”¯ vroeg Gitte ongeduldig. Ze wilde tot de kern van de zaak komen.
“Hij nam mij zo lief vast en oen zei hij dat hij niet wilde dat de dingen gecompliceerd werden tussen ons en dat we het misschien nog een beetje op zijn beloop moesten laten omdat hij onze vriendschap zo bijzonder vindt. Lief, hé? Klapje voor Julie!”¯
Ze klapte in haar handen, maar Gitte volgde haar boorbeeld niet.
“Maakt hij het daardoor niet nog gecompliceerder?”¯ vroeg Gitte bijdehand. “Jullie voelen allebei iets voor elkaar en jullie weten dat ergens ook wel van elkaar, dus een logische volgende stap zou een relatie zijn. Is het niet irritant om niet te weten of er nu iets te gebeuren staat of jullie gewoon als vrienden uitgaan?”¯
“Ergens wel en ik wil ook wel gewoon overgaan naar die volgende stap, maar als dat niet spontaan gebeurt, wil dat zeggen dat we nog niet klaar zijn voor een relatie. Zoiets mag niet geforceerd worden, het moet vanzelf gebeuren. Dat noemen ze het lot!”¯ legde ze uit.
“Jij met je lot, dat is echt zo’n typische reactie voor jou.”¯ grijnsde Gitte. Haar woorden waren nog niet koud of hun leerkracht opende het lokaal. Het lot of niet, Gitte wist wat haar te doen stond. Ze moest en zou Julie en Joe samen krijgen.
De rest van de week had Gitte het ontzettend druk met de repetities/. Naast haar huiswerk leerde ze haar teksten vanbuiten en bijna elke dag vond je haar in de kleine turnzaal om te repeteren met de andere acteurs. Leandro was er niet al te happig op om met haar te spelen, maar hij bleef er wel professioneel onder, iets wat Gitte wel kon appreciëren.
Tot nog toe was ze onder de kusscénes uitgekomen en ze wist niet hoe hij daarop zou reageren. In principe was ze wel nog blij dat ze zich bij de acteurs had gevoegd. Er hing een geweldige sfeer, iedereen was uitbundig, er werden grappen uitgehaald, vaak nog onder leiding van Leandro ook. Hij lag goed in de groep en kon echt grappig zijn, alleen als zij de groep vervoegde, werd zijn humor eerder sarcasme vol bijtende grappen. Het was nu één maart. Normaal gezien haatte ze maandagen, maar de dagen volgden elkaar tegenwoordig zo snel op dat ze het verschil ertussen niet meer opmerkte. Woensdag hadden ze hun eerste repetitie in het gemeenschapscentrum van Strombeek, waar het toneel plaats vond.
“We beginnen met de beginscène tussen de personages van Gitte en Leandro. Jullie weten allemaal wat dat betekent.”¯ knipoogde mevrouw Wouters. Ja, dat wist ze inderdaad…
Hun personages aten elkaar zowat op in die eerste scène. Van een opwarmertje gesproken.
Ze had Nick wel laten weten wat haar rol inhield, omdat ze dat van respect vond getuigen en hij begreep wel dat dat hoorde bij haar rol. Hij vond het alleen erg voor haar omdat hij wist dat zij en Leandro geen geweldig goede vrienden waren. Haar duimen lagen dan wel tussen hun lippen, maar dan nog. Natalie knikte haar bemoedigend toe en met een beetje tegenzin volgde ze mevrouw Wouters en Leandro. Het voelde redelijk ongemakkelijk aan, maar van zodra ze hun tekst opzegden, was hij gewoon zijn personage. Ze kuste niet met Leandro, maar met zijn personage, net zoals ze niet met Jacob had gekust, mar met Sean, de populaire tienerster.
Dat, en het feit dat ze haar verstand gewoon op nul zette, maakte het idee al iets draaglijker.
Toen de scène afgelopen was, zei de leerkracht bejubelend: “Dat was zo puur en oprecht! Deze scène is het echt waard om als opener door te gaan!”¯
“Jammer!”¯ zei Leandro, net stil genoeg om niet hoorbaar te zijn voor mevrouw Wouters. “Ik weet zeker dat Gitte dit nog wel eens wilde repeteren. Ze genoot er echt van!”¯
Gitte onderdrukte de neiging om haar vuist in zijn strot te rammen en zei alleen maar: “Tja, als je lief in het buitenland woont, raak je zelfs aan de slechtste kussers gewend.”¯
Er ontstond gejoel en Leandro keek haar venijnig aan.
“Arme Kimberley.”¯ deed Natalie nog een duit in het zakje, waarna ze Gitte met zich mee trok.
“Had hij het niet uitgemaakt met haar?”¯ vroeg Gitte verbaasd. Na haar kleine verrassing op het galabal, had ze dat nu wel verwacht.
“Eerst wel, maar het is niet lang uit gebleven. Hij heeft haar vergeven, ze zijn al een tijdje weer een koppel.”¯ legde Natalie uit.
“Laat die gast zich graag vernederen of zo?!”¯ vroeg Gitte boos. “Dit is belachelijk. Eén vingerknip van die del en hij neemt haar terug. Als mijn lief me bedriegt, hoeft hij niet meer terug te komen.”¯
“Hmm, het is leuker om het hem moeilijk te maken, hem valse hoop te geven en hem dan alsnog de bons te geven.”¯ vond Natalie.
“Jij bent een sadist.”¯ grijnsde Gitte.
“Sadist, sadist… Met mij is er plezier te beleven!”¯ grijnsde Natalie terug en daarna vroeg ze op samenzweerderige toon: “En, kust hij nou echt zo slecht?”¯
“Jammer dat ik dit moet zeggen, maar nee!”¯ giechelde ze. “Kimberley is hem niet waard.”¯
“Iemand klinkt jaloers!”¯ pestte ze haar. Gitte fronste haar wenkbrauwen.
“Jaloers? Oh, komaan, ik moet geen seconde twijfelen als je me tussen Nick en Leandro laat kiezen.”¯ zei ze fel. Het idee alleen al was belachelijk.
Reacties:
Echt supervet dat je het gaat laten inbinden! Ga je er dan ook nog mee naar een uitgever? Dat zou wel echt heel stoer zijn<3
Ik ben niet zo goed met titels. Sowieso moet je de titel eigenlijk altijd pas achteraf kiezen, dan past hij het beste bij het verhaal. Zelf geef ik de voorkeur aan korte titels, die niets zeggen als je alleen de titel leest maar veel verklaren na het lezen van het boek.
Oh, ik vind die Vincent trouwens eng O.O
Als ik Gitte was zou ik voortaan altijd een koekenpan meeslepen, just in case.
xx
super leuk hoofdstukje
srry kweet ook ni eght een goeie titel maar wel stoer dat je je eigen boek krijgt!
grtjs,
x
Ik ben moe en kan geen mooie en leuke reactie verzinnen XD
Dus ga ik gwn naart volgend deeltje verder
x