FanFic.nl

Babysit

Babysit

‘En, hoe ging het?’ vraagt Lucas meteen, als Edwin de Sanders’ huiskamer binnenstapt. Die haalt zijn schouders op, ‘Ik denk wel goed’ antwoordt hij, terwijl hij even terugdenkt aan zijn proefwerk.

Lucas knikt en ziet dat Edwin uitgeput naast hem neerploft. Liefdevol streek hij even door zijn haar, tot Edwin opkijkt.

‘En nu iets leuks’ besluit hij met een glimlach. Lucas’ ogen lichten op en hij knikt, ‘Het is vanavond feest in Dansatoria’ stelt hij enthousiast voor.

Edwins gezicht betrekt iets en meteen ziet hij Lucas gewaarschuwd kijken. ‘Ja, het is niet dat dat niet leuk is’ probeert hij uit te leggen. Lucas knikt meteen, ‘Je hebt al plannen’ concludeerde hij simpel.

Edwin schudde zijn hoofd, ‘Ik dacht eigenlijk meer aan iets met alleen jij en ik’ verduidelijkt hij dan met een knipoog, terwijl hij met zijn hand even over Lucas’ wang ging.

Er verschijnt een begrijpende glimlach op Lucas’ gezicht, ‘Dat klinkt veel beter’ besluit hij meteen, terwijl hij iets naar voren buigt en Edwin zoent. Even gaan ze helemaal in elkaar op tot ze achter zich een kuch horen. De jongens schieten geschrokken achteruit en kijken op naar hun bezoeker.

‘Sorry, ik wilde jullie niet storen’ zegt Sjors meteen verontschuldigend, als ze de jongens met geschrokken ogen ziet kijken, ‘Ik kom voor Janine’

Lucas glimlachte om aan te geven dat het niets uitmaakte, en vertelde haar dat Janine in een ingelaste spoed redactievergadering zat. Sjors bijt even op haar lip, ‘Okay, dan weet ik voldoende’ reageert ze met een lichte teleurstelling, ‘Ik zie jullie later jongens’

Lucas sprong op, ‘Is er iets?’ vraagt hij meteen bezorgd. Edwin glimlachte even om deze liefdevolle kant van zijn vriendje, als Sjors geruststellend haar hoofd schudde, ‘Janine zou vanavond oppassen op Lana’ legt ze uit, terwijl ze een gebaar maakt naar de Maxi-cosi in haar hand, ‘Maar ik verzin wel iets anders’

Lucas knikt begrijpend, ‘Vanavond is het feest van Jack, toch?’ herinnert hij zich. Sjors knikt, ‘Maar ik verzin wel iets anders’ herhaalde ze. Echter was achter Lucas Edwin nu ook opgesprongen, ‘Kunnen wij anders helpen?’ stelt deze impulsief voor.
Hij ziet twee verbaasde gezichten hem aankijken en hij bijt even op zijn lip, ‘Wij waren toch van plan thuis te blijven’ vervolgt hij zijn verhaal, ‘Dus wij kunnen wel op Lana passen’

Even kijkt Sjors van Lucas naar Edwin, ‘Weten jullie het zeker?’ vraagt ze voorzichtig. Lucas, die tot nu toe bijna verbijsterd naar Edwin had gekeken, knikt nu ook. ‘Ja, natuurlijk’ brengt hij uit, ‘We zijn gek op Lana’

Sjors glimlachte op haar beurt, ‘Okay dan’ besluit ze dankbaar, ‘Wat lief van jullie!’ Edwin glimlacht even en ziet ook Lucas voorzichtig glimlachen. Als ondersteuning slaat hij even zijn arm om hem heen en volgt vervolgens Sjors, die Lana op tafel zette. Snel vertelde ze dingen die ze moesten weten, drukte ze meermaals op het hart om te bellen als er een probleem was en gaf Lana tenslotte een afscheidskus. Lucas liet haar toen snel uit, terwijl Edwin even een blik wierp op Lana, die met nieuwsgierige ogen rondkeek.




‘Je weet dat we haar er nu nooit meer terug in krijgen?’ merkt Lucas op, als bij terugkomst ziet dat Edwin de riempjes losmaakte. Lana stak meteen haar handen uit en voorzichtig tilde Edwin haar op en keek om, terwijl hij met zijn ogen rolde.

‘Lucas, je kunt haar toch niet de hele avond in haar Maxi-Cosi laten’ sprak hij streng, terwijl hij Lana tegen zich aan drukte en naar de bank liep.

Lucas rolde met zijn ogen, maar wist dat Edwin gelijk had en hield verstandig zijn mond. ‘Lucas, kun jij anders vast het campingbedje opzetten?’ stelde Edwin toen voor, terwijl hij Lana heen en weer wiegde. Lucas knikte zwijgend en pakte de tas op van de grond, waarna hij de trap opliep.

Nog geen vijf minuten later kwam hij met een blik als donder alweer van de trap af, waar hij Lana enthousiast hoorde kraaien. Even bekeek hij het tafereel voordat hij Edwin vragend zag opkijken. ‘Ik krijg dat ding met geen mogelijkheid in elkaar’ vertelde hij, terwijl hij naast Edwin op de bank neerplofte, ‘Kun jij niet even kijken?’

Edwin knikte en tilde Lana op Lucas’ schoot, waarna hij zelf opstond en naar boven liep. Lucas zag Lana met grote ogen naar hem kijken, ‘Ja, ik vrees dat ik niet zo’n natuurtalent ben als Edwin’ vertelde hij, terwijl hij haar wat onhandig probeerde te wiegen, ‘Maar ga alsjeblieft niet huilen, okay?’

Even zag hij Lana’s gezicht betrekken, maar Lucas zuchtte van opluchting toen ze niet in huilen uitbarstte. Voorzichtig wiegde hij door en neuriede het eerste liedje wat er in zijn hoofd opkwam. Met een trotse glimlach treft Edwin hem even later aan. Bij hem kraaide Lana dan wel niet van enthousiasme, maar ze was ook niet in huilen uitgebarsten.

‘Gelukt?’ vraagt Lucas dan, als hij opkijkt naar Edwin. Die knikt waarna hij naast hem komt zitten, en streelt Lana even over haar ruggetje. Die kijkt even op, steekt haar beide armpjes richting Edwin en begint zich even later zelfs richting Edwin te wurmen. Die kijkt schuldbewust, als Lucas haar maar in zijn armen deponeert. ‘Verraadster’ mompelt hij nog zachtjes.

Even zitten ze zwijgend naast elkaar, terwijl Edwin Lana zachtjes heen en weer wiegde. ‘Zullen we anders een filmpje kijken?’ stelt hij voor.

Lucas kijkt op en knikt met een zucht. Edwin bijt op zijn lip, ‘Ik weet dat we andere dingen in gedachten hadden voor vanavond’ begint hij, voor hij een vrije hand weer op Lucas’ been legt, ‘Ik maak het goed met je, okay?’

Lucas knikt nogmaals, dit maal met een glimlach, ‘Zal ik wat te drinken voor ons halen?’ stelt hij voor. Edwin knikt op zijn beurt.




Als Lucas terug komt, heeft Edwin Lana in haar loopstoeltje getild en zat gehurkt naast haar. Een blik van dichterbij leert dat ze samen muziek aan het maken waren. Terwijl Lucas op de bank neerploft en Lana vrolijk ziet schateren, kijkt Edwin op. Hij drukt hem de trommel in zijn hand en staat op, ‘Ik ben zo terug’ kondigde hij aan, terwijl hij even de trap oploopt.

Lucas volgt hem even verbaasd, maar als ook Lana vragend ziet kijken en uit onvrede ziet wippen, hurkt hij op zijn beurt naast haar neer. Even trommelt hij en helpt Lana met haar baby tamboerijn, totdat ook zij weer de smaak te pakken had en kraait van enthousiasme. Het geluid van een gitaar wordt toegevoegd en Lucas ziet hoe Edwin naast haar op een kruk kwam zitten. Enthousiast gebruikte Lana nu ook een hand om op haar loopstoeltje te slaan en daarmee extra geluid te maken.

‘Ze is muzikaal’ knipoogt Lucas, terwijl hij even opkijkt. Edwin glimlacht terug en speelt verder. Lana gooide haar tamboerijn vervolgens in haar enthousiasme neer en keek even teleurgesteld over haar stoel naar de grond. Toen Lucas boog om hem op te rapen, verlegde ze haar aandacht echter al en trommelde vrolijk verder van haar stoeltje naar Lucas’ achterhoofd.

‘Auw’ reageerde die met een glimlach, terwijl hij weer omhoog kwam en de tamboerijn bij Lana neerlegde, ‘Ik ben toch geen trommel?’

Lana trommelt echter kraaiend verder, waarbij Lucas haar even uit haar stoeltje tilde en op schoot zette. Daar had ze beter bereik en verschillende ondergronden werden aan haar klanktest onderworpen. Edwin zette intussen een bekend deuntje in en Lucas hielp Lana in de maat meeklappen, waarop Edwin even vertederd naar zijn vriend keek, die ondanks eigen beweringen heel erg goed was met Lana.

Aan het eind van het liedje uit Lana haar onvrede door haar tamboerijn op de grond te gooien en mokkende geluiden te maken. ‘Meer muziek, lijkt me’ concludeert Lucas simpel, terwijl hij de tamboerijn oppakt en er geluid mee maakt, ‘Toch Lana?’

Een akkoord zorgde ervoor dat Lana inderdaad stopte met mokken en met een opgetrokken wenkbrauw keek Lucas naar Edwin, die maar verder speelde. ‘Hier kom ik zeker niet meer vanaf?’ concludeerde die.

Lucas knikte, ‘Nee, dat worden pijnlijke vingers’ voegde hij speels toe. Edwin zuchtte gespeeld, maar bleef verder spelen, ditmaal een eigen versie van ‘Klap eens in je handjes’.

Lana kraaide enthousiast bij het herkennen en stak meteen haar handen in de lucht, met een poging ze op haar hoofdje te leggen. Lucas glimlachte en hielp haar, terwijl hij enthousiast met Edwin meezong.




‘Okay Lana, en open met de mond’ zei Lucas, terwijl hij een lepel naar Lana’s mond bracht. Die hield haar kaken echter op elkaar en weigerde de lepel binnen te laten. Hierdoor liet Lucas met een zucht de lepel terugvallen in het glazen potje, ‘Ze wil niet’

Edwin glimlachte, ‘Moet ik het proberen?’ vroeg hij. Lucas haalde zijn schouders op en drukte hem het potje in zijn handen.

Lucas benutte zijn vrije handen door zelf even een stuk pizza te pakken, terwijl Edwin met goede moed een nieuwe poging waagde, ‘Ik dacht dat het vliegtuig bij alle baby’s werkte?’ merkt hij op, als Lana nog steeds haar mond weigerde te openen.

‘Misschien is dat een fabeltje’ suggereerde Lucas, ‘Misschien werkt dat alleen bij jongens’

Edwin glimlachte, ‘Okay, en nu dan?’ vroeg hij. Lucas beet op zijn lip, ‘erbij zeggen dat het een Barbie vliegtuig is?’ stelde hij tenslotte speels voor.

Edwin lachte hoofdschuddend en pakte het lepeltje weer vast. Terwijl hij een kinderliedje neuriede, deed hij een nieuwe poging en glimlachte breed toen Lana haar mond ditmaal wel opendeed. ‘Het werkt’ concludeerde ook Lucas enthousiast. Edwin knikte en begon aan het tweede hapje, terwijl Lucas nu mee neuriede.

Als het potje naar nog een flink aantal happen en verschillende kinderliedjes op is, begint Lana ongeduldig te wippen, terwijl zij haar handjes uitsteekt om het lepeltje van Edwin over te nemen.

‘Eerst moeilijk doen, en dan nu meer willen’ glimlachte Edwin, terwijl hij snel een pizzapunt pakte.

Lucas knikte en deed even Lana’s mond af, terwijl deze nog steeds haar onvrede uitte over de plotselinge stilte. Zachtjes begon hij dus maar weer met neuriën, wat Lana duidelijk beviel.


‘Misschien werkt een cd ook’ stelde Edwin voor, als hij ziet dat ook Lucas nog pizza had. Die knikte en stond op om de cd-speler aan te zetten. Allereerst klonk er opera uit de boxen, waardoor Lana terug ging in onvrede.

‘Dat is een nee tegen opera’ lachte Edwin, ‘Heb je iets anders?’

Lucas ging langs verschillende mogelijkheden, tot hij eindelijk iets vond wat Lana leek te bevallen. ‘Lekker vrolijk’ knipoogde Edwin, die de cd herkende als een die hij aan Lucas had geleend, ‘Lana heeft smaak’

Lucas glimlachte zwijgend en kwam terug aan de eettafel, waar verder ging met eten, terwijl Lana met haar tamboerijn meeging op de muziek.




‘Mevrouw wil niet slapen’ concludeerde Lucas, terwijl hij met Lana in zijn armen de trap afkwam, ‘Het is allemaal leuk en aardig, tot ik haar in bed leg’

Edwin knikte begrijpend, hij was tenslotte hiervoor naar boven geweest en zuchtte, ‘Zullen we haar dan maar even hier laten blijven?’

Lucas beet op zijn lip, maar ging desalniettemin naast Edwin zitten, ‘Misschien valt ze hier wel in slaap’ zei hij, ‘Dan dragen we haar wel naar boven’

Edwin knikte instemmend, ‘En de film?’ vroeg hij toen. Lucas haalde zijn schouders op, ‘zet maar aan’ concludeerde hij.

En zo vond Janine ze later, toen ze thuiskwam en de aftiteling inmiddels het scherm al was gepasseerd. Edwin zittend slapend, met een arm om Lucas, die op zijn beurt met zijn hoofd tegen Edwins schouder en zijn benen over de rand van de bank in slaap was gevallen, terwijl Lana tevreden op Lucas’ borst lag te slapen.

Reacties: