FanFic.nl

Magisch geluk

5

Het lijkt onmogelijk, maar waar. Het schepsel is ontzettend groot, lijkt sportief terwijl het lui op de grond ligt. Zijn harige vacht is rood en zijn vleugels liggen uitgeput op de grond. Hij heeft drie hoofden die vermoeid op de klauwen rusten.

“Wat is dit?”� vraagt Bill. Met zijn vinger wijst hij richting het rode, driehoofdige wezen dat uitgeteld op de grond ligt. Zijn tong bungelt een beetje buiten zijn mond.

“Dit is Reddie. Mijn beste vriend, steunt me door dik en dun. Ik heb hem al sinds mijn derde levensjaar. Hij is lief hoor, je mag hem aaien als je wilt,”� legt Tom uit. “Kom maar, hij doet echt niks.”�

Tom steekt zijn hand uit naar Bill die hem voorzichtig beet pakt. Met kleine stappen stapt hij richting het grote gevaarte af, dat nog steeds vermoeid op de grond ligt. Nog geen spier verrekt.

Bill steekt zijn hand uit, richting het hoofd van Reddie om hem over zijn hoofd te aaien, maar dan slaat Tom onverwacht Bills hand weg.

“Kom nooit met je handen in de buurt van zijn gezicht! Hij zal het zien als een bedreiging en hij zal je aanvallen. Je komt er niet levend onderuit.”�

Bill kijkt met grote ogen naar zijn kamergenoot Tom en trekt snel zijn hand terug die hij in zijn zak steekt, bang dat het grote enge monster hem zal bijten.

“Waarom zei je dat niet eerder?”� snauwt Bill een beetje. “Straks was het mijn moeder die mí­j heeft moeten redden in plaats van andersom,”� moppert Bill waarop Tom alleen zijn schouders ophaalt.

“Ik kon toch ook niet weten dat je precies over zijn hoofd wilde aaien,”� wimpelt Tom het onderwerp af. “Reddie gaat ons naar jouw moeder brengen. Vanavond nog. De komende twee uur zal hij rusten en in die tijd zullen wij doornemen wat we gaan doen en van wie we je moeder moeten redden. Dat lijkt mij het belangrijkste. De rest zal vanzelf wel komen.”�

“We vliegen hier overheen. Over de stad, de zee en in het bos zullen we even rusten. Reddies conditie is niet op en top. Hij zal zo’n lange tijd achter elkaar vliegen niet aankunnen.”�

Tom stippelt zijn route uit op de routekaart die hij goed bekijkt. Met een rode stift zijn er op het kreukelige papier streepjes gezet, wat hun route zal moeten voorstellen.

“Hoelang rusten we?”� vraagt Bill snel. Hij heeft het niet zo op bossen. Hij heeft teveel films en enge verhalen gehoord over bossen waarin je vermoord wordt door enge schepsels. De rillingen lopen al over zijn rug bij de gedachte alleen al.

“Ik geef hem een halfuur. Dat redt hij wel. Ik zal wat te eten en drinken voor hem toveren als we in het bos zijn. Daarmee verhoogt hij zijn energie weer.”�

Tom klinkt wijs en komt daardoor geloofwaardig over bij Bill die er eerst maar niets van moest hebben. Misschien had hij er toch goed aan gedaan om Tom in te lichten over het gevaar van zijn moeder. Vooral omdat hij dankzij Tom van het eiland af kan komen. Zonder hem had dat zeker niet gelukt.

Bill gluurt door zijn wimpers naar zijn kamergenoot. Eigenlijk heeft hij nooit goed gekeken naar de jongen die hem op de boot zomaar verraste. Hij bekijkt zijn gezicht. Zijn kaaklijn is perfect. Zijn huid is lichtbruin en heeft een gezonde glans. Zijn bruine ogen, die vielen hem op de boot al meteen op. Alleen de twinkeling heeft hij nog niet gezien. Misschien is dat omdat hij Tom nooit echt recht in de ogen heeft gekeken.

Bills ogen glijden af naar Toms neus, die mooi rond is. Ongeveer dan. En zijn mond. De lippiercing die Tom in heeft, valt hem nu pas op. Het glinstert door de kleine schemerlamp naast Bills bed. Zijn oren kan Bill niet zien vanwege de bandana die het bedekt.

“Zullen we dan maar gaan?”� vraagt Tom.

Bill schrikt op uit zijn gedachten. Hij knippert een paar keer met zijn ogen en moet even in zijn geheugen graven om te weten wat Tom zonet heeft gevraagd.

“Ik.. eh.. denk het wel?”� twijfelt Bill, hopende dat Tom niet heeft gemerkt dat hij niet echt weet van wat Tom nou zonet heeft gevraagd.

“Pak je schoudertas, dan vertrekken we voordat de docenten straks gaan controleren.”�

Daar heeft Bill geen rekening mee gehouden. De docenten controleren altijd om stipt elf uur of alle leerlingen in bed liggen en de lampen zijn gedoofd. Hij moet zich haasten, nog tien minuten. Hij zwaait zijn rugtas over zijn schouder en loopt in snel tempo naar Tom die de kamer al heeft verlaten. In het snelle tempo struikelt Bill een aantal keren over zijn eigen veters die hij is vergeten vast te maken.

“Corigiam figere,”� fluistert Bill en richt zijn toverstok op zijn rechterschoen. De veters zweven tien centimeter op en vouwen in de lucht zich in elkaar. Twee knopen worden erin gemaakt voordat het wordt aangetrokken. Een tevreden lach verschijnt op Bill zijn gezicht en dan rent hij naar Tom, die bij de houten lift staat te wachten.

Het duurt niet langer dan een minuut voordat ze samen beneden zijn en ongemerkt de school uit kunnen glippen. Reddie is al klaar, zittend op zijn achterpoten en zijn 2 voorpoten houden hem in evenwicht. Zijn grote staart kwispelt enthousiast bij het zien van zijn baasje. Het is net een hond, vindt Bill.

“Klaar om te gaan?”� vraagt Tom, die ondertussen Bills tas en die van zichzelf op de rug gooit van Reddie. Hij maakt het vast met een stukje touw aan de halsband van Reddie die evenals rood is. Bill knikt kort en krachtig als antwoord op Toms vraag.

Tom zorgt ervoor de tweeënhalve meter dier gaat liggen zodat Tom er gemakkelijk op kan komen. Zodra Tom, zit steekt hij zijn hand uit naar Bill om hem een handje te helpen.

“Ben je klaar om te gaan?”� vraagt Tom met een glimlach van oor tot oor waarop Bill vluchtig knikt. Zijn handen heeft hij strak rond Toms middel gebonden, bang dat hij van Reddies rug af zal vallen.

Bill sluit stevig zijn ogen zodra Reddie opstaat en zijn vleugels spreidt. Stevig begint het beest met zijn vleugels te klapperen waarop ze een aantal tellen later voorzichtig de lucht in gaan. Bills handen trillen. Hij is vergeten te zeggen dat hij hoogtevrees heeft.

Reacties: