FanFic.nl

Gebroken leugens

1

Je moet met hem aanpappen, zorg dat ik zijn ‘papieren’ in handen krijg.

Zo begon het verhaal. Ik zat op een zonnige, warme dag binnen in één van zijn favoriete plekjes; The sunhouse in New York. Een tijdelijk verblijf voor de hoofdpersoon in dit hele verhaal dat zich nog af moest spelen.

Ik had al enige voorbereidingen getroffen en wist waar ik het over zou hebben. Deze jongen leek een grote held in de muzikale wereld. Zijn teksten leken pakkender dan die van elk ander. En ik moest toegeven, het was waar. Ik had zodoende research gedaan dat ik wist waar ik het over had en hoe het ik gesprek met deze jongeman moest aanknopen.

Al vier dagen van deze zeven dagen, zat ik in het knusse café, wachtende tot een goed moment. Ik heb de kat uit de boom gekeken en uitgezocht hoe vaak hij hier kwam en wat hij kwam doen. Al die tijd zat ik aan de andere kant van het café met een tijdschrift voor mijn neus, hopende dat ik niet op zou vallen. Dit keer was ik van plek veranderd. Nu zat ik achterin, achter het tafeltje van Tom.

Veel bijzonders deed hij niet. Hij staarde naar buiten, bestudeerde andere mensen en zat meermaals over zijn laptop gebogen. Dat was iets wat hij altijd aan zijn zijde had, hij zat dan ook altijd achterin het café bij de stopcontacten waar hij gebruik van mocht maken van de eigenaar.

Het belletje bij de deur ging en ik wist meteen wie er binnen kwam; Tom. Dezelfde tijd als eergisteren. Het leek wel een dagelijks ritueel wat hij volgde. Hij volgde zijn dagelijkse route naar zijn tafeltje, hij leek het te doen met gesloten ogen. Bij aankomst gunde hij me geen blik waardig of ik viel gewoon niet op. Zijn gedachten waren er in ieder geval niet bij. Zijn blik leek ver weg te staan. Hij staarde naar buiten en stopte blindelings de stekker van zijn laptop in het stopcontact.

Ik begluurde stiekem zijn gezicht. Een knappe man, zijn donkerbruine ogen waren mooi egaal van kleur. Geen ander kleurtje dat zich brutaal in de kleur mengde. Zijn tong speelde met zijn lippiercing, niet wetende dat het er een beetje raar uit zag. Hij was diep verzonken in zijn gedachten.

En alsof hij dat leek te horen, keek hij plots op. Hij stond op en liep naar de bar, waarschijnlijk weer één van zijn dagelijkse bekers koffie bestellen.
Ook ik stond snel op. Ik greep snel zijn zelfgeschreven boek beet en hield het opvallend in mijn linkerarm geklemd tegen mijn borst terwijl ik naast hem in de rij ging staan bij de andere kassa. Ik besloot dat hij het gesprek moest openen, omdat ik anders opdringerig over zou komen en dat wilde ik niet. Het was mijn plan om te doen alsof ik hem niet herkende en niet wist dat ik één van zijn boeken in mijn handen had.

Iets wat ik nog niet had gezegd. Tom was niet alleen degene die ook de lyrics schreef voor zijn populaire rockband, ook had hij een aantal jaren geleden een boek geplubiceerd wat erg populair werd en één van de meest stuk gelezen boeken was van het jaar.

“Is dat nou het boek dichterbij de gebroken muur?”�

Ik telde tot drie in mijn gedachten en keek toen pas op met een scheve glimlach. Ik knikte en liet hem het boek zien.

“Een geweldig verhaal. Deze moet zeker door iedereen gelezen worden. Het is ontzettend spannend.”�

Ik bracht het vol overtuiging en zag aan zijn gezicht dat hij het met me eens was. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Zijn wijsvinger wees naar het boek terwijl hij vroeg: “Wat vond je van de verfilming?”�

Ik haalde onwetend mijn schouders op. Deelde hem mee dat ik die nog moest kijken omdat ik eerst het boek wilde lezen voordat ik de film zou bekijken. Hij gaf me groot gelijk en draaide zijn rug naar me toe omdat hij aan de beurt was. Hij nam een sterke koffie, de grootste, en nam het in een meeneem bekertje, waardoor ik dus ook maar snel hetzelfde recept nam zodra ik aan de beurt was. Mocht hij weggaan, dan kon ik hem volgen zonder dat ik snel mijn kopje leeg moest drinken.

Tom liep terug naar zijn tafel en seinde dat ik tegenover hem plaats moest nemen. Ik nam een slok van mijn veel te hete koffie en zette hem dus maar snel op tafel. Ik startte een gesprek zodat ik niet te veel zou pruimen over mijn blaar in mijn mond die vast op zou komen.

“Deze schrijver zou echt een oscar moeten winnen. Ik ben benieuwd of hij het ook echt heeft meegemaakt,”� zei ik en deed alsof ik het oprecht meende.

“Eigenlijk ben ik de schrijver van dit boek,”� zei Tom met een lichte blos op zijn wangen. Hij werd verlegen door de complimenten die ik hem gaf, alleen om zijn aandacht te krijgen én te houden. Ik gooide al mijn charmes in de strijd.

Reacties: