FanFic.nl

Rose [Vamps]

Family Surprise [06]

'Julia, wakker worden!' Mitch schudde haar zachtjes door elkaar en probeerde tegelijkertijd Tom niet wakker te maken. Dat kon voor heel wat problemen zorgen.
Julia rolde zich op haar buik en stopte haar hoofd dieper in haar kussen. Slaap prikte in haar ogen.
'Juul, wordt nou wakker,' fluisterde hij in haar oor. Ze hefte moeizaam haar hoofd op.
'Is het al tijd om te gaan?' vroeg ze en wreef in haar ogen. Haar beeld werd scherp en ze zag dat Mitch al volledig aangekleed was en tas over zijn schouder heen had geslagen.
Mitch nam haar hand vast en leidde haar uit bed, terwijl hij zijn hoofd schudde. 'Voor we verder gaan, moet ik eerst ergens heen. En jij moet mee.'
'Waar gaan we heen dan?' Ze fronste diep, maar kleedde zich ondertussen wel aan. Mitch had een knielange, donkerblauwe short en een wit T-shirt aan, dus kleedde Julia zich ook zomers. Een paars zomerjurkje dat vanaf haar heupen lichtjes uitwaaierde. Ze stapte in een paar zilverkleurige ballerina's en liep toen zachtjes achter Mitch de gang op.
Op de gang drukte hij zijn vinger tegen haar lippen en gebaarde haar mee de trap af te gaan, om dan naar buiten naar het strand te gaan. Daar durfde hij pas voor het eerst weer te praten.
'Ik moet dringend met iemand praten, en ik heb een vampier nodig om me te beschermen. En nu de auto in, Nancy weet ervan en heeft de hare geleend.' Hij drukte op een knopje en het slot van de donkere, kleine auto werd ontgrendeld. Julia gleed op de passagiersstoel terwijl Mitch zich achter het stuur installeerde.
Hij morrelde wat aan de radio en zette de auto in achteruit, om over het zand heen te hobbelen en dan weer in eerste te schakelen, schokkend en wiegend gingen ze weer vooruit.
Mitch blikte even kort in de achteruitkijkspiegel. Nancy stond op de veranda en zwaaide, maar verder was er geen teken van leven te bekennen in het kleine strandhuisje. Mooi.
'Ben je er klaar voor? Het gaat heel... emotioneel zijn,' zei hij met een grijns terwijl hij met zijn ogen de weg volgde. Hij kende de weg hier niet goed, maar hij kon nog net uit zichzelf de weg naar de snelweg vinden en van daar zou het wel beter gaan. Als ze nu nog bij Nancy thuis zouden zijn... maar nee, volgens Huyen was dat te gevaarlijk en dus zaten ze in een zo goed als verlaten strandgebied net buiten de stad.
'Voor de vlucht straks? Natuurlijk,' ze grijnsde breed, 'ik ben klaar geboren.'
'Ja, de vlucht,' kuchte hij en zette de radio wat harder.

'Mitch, zeg me niet dat dit is wat ik denk dat het is,' mompelde Julia met grote ogen. Hij reed de auto net een normale woonwijk in, maar hij had kunnen weten dat ze hem meteen zou herkennen.
'Jawel,' antwoordde hij, terwijl de glimlach op zijn gezicht zijn huid bijna open scheurde. Hij wí­st hoe blij hij Julia hier mee maakte. En hoe blij hij haar zou maken...
Hij parkeerde de auto voor het huis dat centraal in de tuin stond, met de grote tuin en het witte hek en de ouderwetse dakpannen en de nieuwe bloembakken voor de ramen.
Toen Mitch en Julia uitstapten, stoven twee honden de veranda uit, de tuin in. Jack en Will, Mitch grijnsde. Hij zou het niet aankunnen als die twee beestjes dood zouden zijn gegaan net als Monster.
'Mitch, ben jij dat?' klonk een vrolijke vrouwenstem vanachter de haag. Julia, die Mitch' hand om de hare voelde van zodra ze naar het hek liepen, versteende. Mitch trok haar echter mee het hek door.
'Ja mama, en ik heb iemand bij,' riep hij terug.
Een middellange, sportief gebouwde vrouw wervelde door haar tuin heen. 'Is het je vriendin?' vroeg ze met een brede grijns terwijl ze naar het geluid toe liep. Haar lange, zwarte haar zat in een paardestaart samen gebonden en ze droeg een korte, witte broek met daarboven een flodderend, groen topje. 'Hoe heet ze... Ster?'
'Nee mam, iemand veel leuker.' Hij kneep bemoedigend in de hand van zijn zus en trok haar toen de hoek om. Lisanne, hun moeder, verstijfde midden in haar pas en keek met grote, plots waterige tranen naar het meisje dat door Mitch werd meegetrokken.
Ze slikte moeizaam, haar onderlip trilde. 'Julia?'
Julia knikte, ze beefde lichtjes door de impact die de vrouw op haar had. Eindelijk, na al die tijd zo dicht bij elkaar geleefd te hebben, eindelijk zag ze haar moeder weer.
Voor ze het goed en wel besefte, nestelde ze zich in de warme omhelzing van haar moeder. Plots vroeg ze zich af waarom ze het nooit had gedurfd, waarom ze nooit eerder haar moeder was gaan bezoeken. Daar had Huyen vast een groot aandeel in, en Demitri zo mogelijk nog groter.
Lisanne liet haar handen voorzichtig over de rug van haar dochter heen gaan. Dagen, weken, maanden en uiteindelijk jaren lang was ze gescheiden geweest van haar dochter. Ineens weg, en geen één keer had ze haar terug gezien. Maar ze was blijven hopen, elke avond bad ze knielend voor haar bed tot God. Haar gebeden moesten eindelijk aanhoord zijn.
'Eindelijk. Julia.' Lisanne snikte. De tranen gleden trillerig over haar wangen terwijl ze zoveel mogelijk in een keer probeerde binnen te krijgen. Van haar geur tot de vorming van haar lichaam tegen het hare tot de kleur van haar haren - zwart, net als dat van haarzelf, stelde Lisanne met een smal glimlachje vast - tot de kleren die ze droeg. 'Waar was je al die tijd?'
'Veel te ver weg,' mompelde Julia op haar beurt, ook bij haar stroomden de tranen rijkelijk. Ze draaide zich lichtjes om naar Mitch, gaf hem een zo dankbaar mogelijke blik maar tegelijkertijd schopte ze hem. 'Had me gezegd dat we naar mama kwamen.'
'Verrassing,' knipoogde hij en liet zich genoegzaam in de strandstoel van zijn moeder zakken. Hij pakte het tijdschrift dat op het tafeltje lag en keek op de open bladzijde. 'Oh, ik hou van roddelboekjes.'

Reacties: