FanFic.nl

Unexpected Friendship

74. Having a good talk

Monika's P.O.V.

Met de gedachte van wie erop de zevende verdieping was, werd ik meegesleurd door Leona naar de kamer van de tweeling. Ik keek de blozende George en slapende Fred aan. Ik ging op George zijn bed zitten, maar met een afstandje van George vandaan. Het was al heel ongemakkelijk bij hem. Ik keek stiekem naar George, hoe hij rustig zijn T-shirt aan trok. Maar werd snel gestoord door Leona's geschreeuw. Ze zat Fred te vervelen en kroop zelfs in zijn bed, waardoor ik automatisch mijn hoofd schudde. Ze keek me iets te vrolijk aan. George pakte mijn arm vast en trok me hun kamer uit. Ik keek hem verrast en vragend aan.
"Wat is er, George?" Vroeg ik hem onschuldig.
"We moeten even praten." Zei hij serieus.
"Uh…" Begon ik, maar werd snel door mevrouw Wemel onderbroken.
"Kom lievelingetjes, het ontbijt staat klaar." Zei ze al te blij. Ik glimlachte naar haar en liep snel weg van George. Ik wist niet eens wat ik tegen hem moest zeggen. Ik ging tussen Ginny en Ron zitten. Ik durfde George niet aan te kijken. De rest kwam al snel naar beneden en aan tafel zitten. Ik zag dat Mateusz naast George ging zitten. De jongens begonnen over een sneeuwballen gevecht, ik mengde me toen snel in het gesprek. Toen begonnen ze het over de teams maken. De Tweeling maakte zichzelf als leider van beide teams. Natuurlijk koos George mij. Ik denk dat hij me om twee redenen had gekozen. Nummer 1 ik ben een kei goede mikker, de 2e rede is makkelijk te raden.

Het sneeuwballen gevecht was een succes, het team met George, Mateusz en ik had gewonnen. We deden een vreugdedansje en ik ging door met sneeuwballen gooien. Waarna het sneeuwballen gevecht nu een vrij spel was. We kwamen kletsnat het huis binnen, ik deed rustig mijn natte jas uit. Ik had niet door dat George nog een sneeuwbal in zijn handen het huis binnen had gesmokkeld en stopte de sneeuw achter in mijn nek dat het sneeuw zo langs mijn rug gleed. Ik gilde van de kou en gooide het sneeuw snel uit mijn trui. Ik rende snel naar buiten pakte een berg sneeuw en rende vervolgens weer naar binnen. Rende achter George aan die snel naar boven rende. Ik had hem in zijn kamer klem gezet. En rende met mijn sneeuw naar hem toe, ik trok met een vinger een opening in zijn broek en gooide de sneeuw erin. Hij danste van de kou en probeerde de sneeuw uit zijn broekspijpen kwijt te raken. Mevrouw Wemel kwam boos de kamer binnen.
"Monika, George! Jullie mogen deze kamer nu kurkdroog maken. Jullie verlaten deze kamer niet totdat het is opgeruimd." Voordat we konden protesteren was ze al vertrokken. We keken elkaar aan, toen dacht ik weer aan de opmerking van George. We moeten even praten. Ik hoopte eigenlijk dat we gewoon terug naar de tijd konden waar we alleen vrienden waren. Maar het probleem is dat we elkaar meteen leuk vonden. Het gevoel gaat gewoon niet weg, en het wordt ook steeds moeilijker te weerstaan als ik bijna elke dag bij hem in de buurt ben. We pakte een plastic bakje en deden de gesmolten sneeuw met een droog doekje schoonmaken. We keken elkaar voor een paar seconden aan.
"Monika?" Vroeg hij stilletjes.
"Ja?" Vroeg ik ook stilletjes en bleef hem recht aan kijken.
"We zijn toch wel vrienden?" Ik was verast met de vraag.
"Ja tuurlijk." Zei ik zonder aarzeling.
"Nee, want je moet toegeven dat we elkaar zoveel mogelijk ontlopen." Hij had gelijk, ik denk dat het nu het moment is om alles op tafel te gooien.
"Ja, dat weet ik. Ik voel me de laatste tijd veel te ongemakkelijk bij je, gezien de omstandigheden is dat toch wel begrijpbaar?" Vroeg ik dit keer kijkend naar de grond, ik ging door met schoonmaken.
"Ja, dat snap ik wel." Ik keek hem nog steeds niet aan.
"George? Zullen we nu eerlijk zijn tegen elkaar?" Nog steeds starend naar de grond.
"Ja, dat wil ik zeker zijn bij jou." Zei hij nu wat kalmer.
"Ik vind je leuk, jij vindt mij leuk. Maar dat is hetzelfde bij Carlo en ik. En als ik een van jullie twee zou kiezen dan kwets ik de ander." Zei ik dit keer kijkend in zijn ogen.
"Oh dus je kwetst nu ons beide?" Zei hij wat verontwaardigd.
"Ja, als het zo moet dan heb ik geen keus." Zei ik zeker van mijn zaak.
"Maar ik moet wat tijd hebben om me weer goed bij je te voelen. En dat geldt het zelfde bij Carlo. Maar beloof me een ding." Ik keek hem serieus aan.
"Ja, wat dan?" Vroeg hij nieuwsgierig.
"Beloof me, als ik voor Carlo kies, blijven wij vrienden. Want ik kan je niet missen als een vriend." Zei ik met een trillende stem. Mijn ogen werden waterig.
"Ik zal wel moeten, want ik blijf nog steeds hopen dat je mij gaat kiezen. En al kies je Carlo ik blijf op je wachten. Ik laat je niet vallen. Ik zal het niet met je eens zijn, maar vrienden laten elkaar niet vallen." Ik keek hem verrast aan, ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik gokte dat ik heel erg bloosde.
"Dankje." Zei ik blij, ik legde het natte doekje in de bak. En kroop een stukje dichterbij bij George. Ik gaf hem een knuffel.
"Gun me wat tijd." Fluisterde ik in zijn oor. Daar bleven we even zitten, de knuffel voelde zo vertrouwt. We stonden na een tijdje beiden op. Keken elkaar aan, en hadden nu een sterkere band gekregen na het gesprekje.

Ik ging over een halfuur naar Leona, ze gaf een feestje. Ik had me wat opgetut. En krullen in mijn haar gemaakt. Aangekomen bij het feest, was het nog niet zo druk. Ik liep naar de tweeling, ik was echt blij dat George en ik het hadden uitgepraat. We kletste wat gezellig. Ik maakte ook een praatje met een paar oude vriendinnen van Leona, ik kon het wel goed vinden met ze. Het feestje was keigezellig. Tom liep op me af, ik keek hem vrolijk aan.
"He, alles goed? Al een tijdje niet gesproken." Ik knikte en ging even zitten samen met hem.
"Ja het gaat goed, hoe is het met jou?" Ik vroeg me het serieus af, want hij was min of meer mijn beste vriend, die ik al een tijdje niet had gesproken.
"Dat is fijn om te horen, met mij gaat het ook goed."
"Weet je, ik heb het met George en Carlo goed gemaakt." Zuchtte ik opgelucht.
"Echt waar, ik ben blij voor je." Zei hij blij.
"Dankje."
We keken elkaar even aan.
"Ik ben blij dat ik jou als vriend heb. Bij George en Carlo voel ik me soms zo ongemakkelijk." Zei ik blij.
"Ik ben ook blij om jouw goede vriend te zijn." Zei hij blij.
We zaten nog een tijdje te praten.
"Dus, weet je al wie je gaat kiezen?" Vroeg hij nieuwsgierig en met een elleboogstoot.
"Nee, ik wil niemand kiezen. Tenminste nog niet. Wie denk jij dat beter voor me is? George of Carlo." Vroeg ik oprecht.
"Oh nee, je weet dat ik Carlo beter ken. Dat is niet eerlijk tegenover George." Zei hij lachend.
"Ach wat ben jij weer een Huffelpuffer." Zei ik lachend.
De tijd ging snel voorbij, ik ging snel nog wat in de keuken wat te drinken halen. Ik pakte wat ijsthee en dronk het rustig leeg. Toen ik terug kwam ontstond er een kring in de woonkamer. Blijkbaar gingen ze waarheid, doen of durf spelen. Ik voegde me ook bij het spel. De meeste deden de keuze waarheid kiezen, waardoor de andere het meeste vroegen wie diegene leuk vond. Ik was bang dat ze dit ook aan George of mij zouden vragen. En ja hoor Leona was aan de beurt, ze keek mij aan, ik was benieuwd. Alleen ze vroeg niks aan mij, maar aan Tom.
"Tom? Wat kies jij?
"Waarheid." Zei hij slikkend.
"Ben jij op iemand verliefd?" Hij keek iedereen gespannen aan, ik was wel benieuwd of hij wel iemand leuk vond.
"Uh, Ja." Zei hij verlegen. Ik ging rechtop zitten en buigde me vooruit om te luisteren wie het was.
"Wie dan?" Vroeg Leona kijkend naar Tom en daarna naar mij. Wat dacht ze wel, we waren alleen vrienden.
"Eeh, je mag maar een vraag stellen." Zei Tom Flauw. Nouhou ik wou het wel weten, gelukkig was diegene na Leona ook een vraag aan het stellen aan Tom.

…

"Michelle Deursen." Antwoordde hij terwijl hij de cirkel aandachtig aankeek. Ik herinnerde me dat ze in het derde jaar zat. Ik keek hem blij aan. Ik had nu al zin om hem te koppelen met haar. We keken elkaar blij aan. Hij keek iets te blij, het leek wel of hij me nu heel duivelachtig aankeek. Hij was aan de beurt.
"Monika ik kies jou. Wat kies je?" Ik keek hem grondig aan, hij keek George en toen mij aan. Nee ik wil geen waarheid kiezen, maar ik wil ook geen doen doen. Ik ken hem nu wel een beetje, ik zou dan iets moeten doen wat ik niet leuk zou vinden. Ik keek even achterdochtig de cirkel rond.
"Oke, ik kies doen." Zei ik alsof ik er meteen spijt van had.
"Oh dus je kiest doen. Nou dan moet jij een van de jongens een kus geven." Ik keek de cirkel rond, dat is gemeen er waren maar een paar jongens en de enige jongen die ik zou willen kussen was George. De andere jongens zouden zo verward en ongemakkelijk zijn. En daarbij er zaten maar vijf jongens in de cirkel: Tom, nee die kus ik niet, beste vriend. Mateusz, DUH BROER! Fred, Nee, een ik weet niet of leona hem nog leuk vind, twee broer van George. Xavier, hetzelfde Leona's eigendom en daarbij ken ik hem nog niet eens zo goed. En als laatste George. Nou zal ik het maar doen.
"Kom hier George." Ik stond op en liep naar George.
"Krijg je toch een beetje je zin." Fluisterde ik zijn oor.
Ik gaf hem snel een kusje, en liep snel weer terug op mijn plek. Ik had echt geen zin om er een lange kus van te maken.
Mateusz zat me hoofdschuddend aan te kijken. Ik was klaar met het spel, ik had geen zin om dit weer te doen. Ik ging op de bank zitten en staarde naar de rest die nog het spel zaten te spelen. Leona was ook uitgespeeld en plofte zich neer op de bank.
"Ik was er echt zeker van dat Tom verliefd op je was." Zei ze teleurgesteld.
"Ik zei toch dat we alleen vrienden zijn." Zei ik geirriteerd.
"Nou die Tom durft wel, hij heeft je George laten kussen… En…" Zei ze nieuwsgierig.
"Wat en?" Zei ik boos en deed alsof ik niet wist waar ze het over had.
"Hoe was de kus." Zei ze nog steeds nieuwsgierig.
"Ik voelde niks, hij was toch kort." Integendeel ik voelde zeker wel wat, maar dat ging ik niet aan haar neus hangen. En daarbij ik had wel gelijk over het korte gedeelte, ik wou dat ik de kus over kon doen waar niemand bij zou zijn, alleen George dan.
"Ben jij eigenlijk verliefd Leona?" Vroeg ik me nu serieus af.
"Nou eh ja, maar ik heb misschien het zelfde probleem wat jij hebt. " Zei ze nu wat serieuzer. Ik wou er net wat over vragen tot dat mijn ouders Mateusz en mij riepen om naar huis te gaan.
"Vertel me het maar een andere keer, ik zie je wel weer op school. Doei." Zei ik moe en nam afscheid van iedereen. Ook nam ik afscheid van George.
"Verwacht er maar niet veel van." Zei ik bot tegen George.
"Wat ben je toch weer gemeen." Zei hij lachend.
"He, je weet dat ik een grappenmaker ben, George heb een fijne vakantie." Ik gaf hem een knuffel.
"Dankje dat je op me wil wachten." Zei ik fluisterend weer in zijn oor.
"Zal ik doen."Zei hij ook fluisterend.

De vakantie was voorbij, op weg naar Zweinstein zat ik samen met Mateusz in de trein. We konden de andere niet vinden, maar dat was niet zo erg. Aangekomen op Zweinstein ging ik meteen naar mijn kamer, gelukkig was het wachtwoord niet veranderd. Ik ging op mijn bed liggen, maar toen verscheen er een briefje.

Kom snel naar de ziekenzaal er is wat ergs gebeurd.

Madame Plijster en Yvonne Spee

Huh wat is hier aan de hand. Ik rende snel de leerlingenkamer uit totdat ik in ziekenzaal kwam, ik zag haar daar liggen helemaal verwond.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.