FanFic.nl

Densetsu no Akio.

Hit the road.

''Dus, wat is aura precies?'' vroeg de jonge Buizel, nadat ze terug de dam in waren gelopen. Tenminste, van wat er van over was gebleven. Vragend keek ze beide ouders aan, terwijl Akio alleen maar afwachtte. Ze hadden het wel over hém, dus kon hij alleen maar mee luisteren. ''Aura is iets wat niet iedere pokémon bezit. Alleen Lucario hebben het. Het is dus eigenlijk heel bijzonder dat Akio het ook heeft, maar daar is volgens mij een rede voor,'' begon de moeder en keek vervolgens naar de andere Buizel. ''Beide ouders van Akio moeten het ook hebben, en de enige die bij mij opkomen zijn de twee heersers,'' ging deze verder. Wacht, wat? Heersers? ''Hoe bedoel je heersers?'' vroeg Akio nu op zijn beurt. ''Zoals ik al eerder heb verteld,'' antwoordde hij op de vraag van de Riolu. Oh, natuurlijk. Hij was even vergeten dat ze eerder al een gesprek hadden, door al die ophef met die twee Pokémon. Wat hem ergens aan deed denken. ''Dus, mijn ouders zijn hier de baas, en die twee waar we net tegen vochten waren dus onderdanen van hen?'' De Buizel knikte, en trok een moeilijk gezicht. ''Ze hebben overal van dit soort pokémon, die mensen hun huizen verwoesten, pokémon het leven zuur maken, en zelfs levens stelen,'' sprak hij toen weer. Akio kreeg een kwade blik in zijn ogen. Waren dat zijn ouders? Nee, eigenlijk niet. Het waren de onderdanen van zijn ouders, maar even goed, het werd hen opgedragen. Wat voor ouders had hij? Dat kon je toch niet maken? ''Maar zoals ik ook al eerder heb verteld is dat we nu een kans hebben gekregen, Akio. Een kans om dat te stoppen, na al die jaren van tirannie. En die kans... Ben jij.'' Zijn ogen werden groot, groot van verbazing. ''Jij bezit de aura. De kracht om je vijanden met gemak te verslaan. Het enige wat je hoeft te doen is het onder controle te krijgen, en je maakt een kans. Een kans om de wereld te verbeteren,'' sprak nu de moeder van Yasu. Hij richtte zijn rode oogjes kort op Yasu, die met grote ogen terug keek. Eigenlijk wist hij het antwoord al. Hij zou natuurlijk de pokémon willen helpen, maar... Hij kon het absoluut niet alleen. Hij stond op, keek even naar zijn blauwe pootjes en keek toen weer de vader recht in zijn ogen. ''Ik doe het,'' begon hij vastberaden. ''Maar, ik kan het niet alleen.'' De Buizel knikte naar hem. ''Hoeft ook niet, er zijn zat andere die je willen helpen. Ik geloof dat Yasu staat te popelen,'' antwoordde hij. De Riolu richtte zijn blik weer op zijn vriendin, die hem grijnzend aankeek. Ze kon weliswaar geen aanvallen, maar die zou ze nog kunnen leren. ''En wij staan ook achter je.''

''Waarom gaan jullie niet mee?'' vroeg Yasu verdrietig, haar ogen gericht op haar ouders. ''Maak je geen zorgen, we komen wel, we moeten alleen de dam repareren en onze wonden hebben tijd nodig. Ze zijn niet ernstig, dus we halen jullie wel in,'' antwoordde haar moeder. ''Beloofd?'' vroeg ze opnieuw, met waterige oogjes. ''Beloofd,'' sprak nu haar vader, terwijl hij grijnsde. Er was echt geen twijfel mogelijk dat hij zijn dochter alleen het hele gebied liet afreizen. Hett feit dat Akio bij haar was stelde hem een beetje gerust, maar hij moest toegeven dat hij nu met tegenzin afscheid van haar moest nemen. ''Jij!'' Akio schrok op door de strenge stem die hij net opzette. ''Pas goed op haar!'' De Riolu knikte. ''Wees voorzichtig! Tot gauw!'' Yasu bleef achterom kijken en zwaaien totdat ze haar ouders niet meer kon zien. ''Vandaag verliep wel raar voor mij,'' sprak ze toen, terwijl ze voor zich uit tuurde. De Riolu keek haar vragend aan. ''Eerst ontmoette ik jou, die me op een bijzondere manier redde. Toen ben je met ons meegegaan naar onze dam, waar we opnieuw werden aangevallen. Je redde me opnieuw met je aura, en je kreeg je naam. Vervolgens ga ik met je op pad,'' sprak ze, waarna ze haar hoofd naar hem toe draaide en een enorme glimlach tevoorschijn toverde. ''Maar ik denk niet dat het daarbij stopt. Ik geloof dat ik nog meer ga beleven, als ik bij jou blijf.'' Hij grijnsde even. Misschien had ze gelijk. Het was al bijzonder dat hij de aura in zich had, maar wat hij vandaag al had meegemaakt was meer dan dat. Het was niet puur toeval dat hij Yasu was tegengekomen, en dat hij toen over zijn ouders had geleerd. Nee, dat was het totaal niet. Dat was het lot. Zo dacht hij erover tenminste.

''Waar gaan we eerst heen?'' vroeg Yasu na een tijdje. Tot nu toe hadden ze alleen nog maar rond gewandeld, zonder echt een doel te hebben. Hij stopte abrupt met lopen, terwijl hij zichzelf ook die vraag afvroeg. Tja, ze zouden op zoek moeten gaan naar team genoten, maar, hoe deed je dat als je niet wist waar te beginnen? ''We zijn volgens mij nu in de buurt van Floaroma Town,'' sprak Yasu. ''Weet jij de weg hier?'' vroeg Akio verbaasd. ''Alleen hier,'' antwoordde ze en keek onschuldig. Hij zuchtte even. ''Zullen we anders gewoon dat pad volgen?'' vroeg Yasu en wees ergens tussen de bomen door. Toen Akio beter keek zag hij inderdaad een pad verschijnen. ''Dat lijkt me wel het beste.'' Nadat hij gesproken had zette hij een klein sprintje in, gevolgd door de Buizel, recht op het paadje af. Als ze dit volgde was het makkelijk om ergens te komen, toch? Alleen, waar moesten ze heen? Achja, gewoon door lopen, dan kwam je vanzelf wel ergens uit. Tenminste, dat was meestal zo. Op dat moment voelde hij iets aan zijn staart. Hij wilde omkijken om te zien wat het was, maar werd naar achter getrokken, een struik in, die zich in de buurt bevond. Hij wilde iets zeggen, maar een oranje poot snoerde hem de mond. ''Ssht,'' siste Yasu en luisterde voordat ze weer iets zei. Op het moment dat ze dacht dat de kust weer veilig was haalde ze haar poot weg. ''Mensen,'' fluisterde ze, nog steeds alert op het bijzijn van de wezens. ''Die willen je vangen, en dan is het afgelopen. Vooral een Riolu, want die is zeldzaam,'' ging ze verder. Ah, oké, nu begreep hij het tenminste. Dus nu moesten ze ook nog opletten voor mensen. Hoe wil je dat voor elkaar krijgen als je ook nog dat pad moest volgen? Hij zuchtte en stond weer op. Dat kon er ook nog wel bij...

Reacties: