FanFic.nl

Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!

Maybe It's Not My Weekend, But It's Gonna Be My Year.

Het leek alsof ik een eeuwigheid had geslapen. Ik had voor zover ik wist, niet geschreeuwd, gehuild of een nachtmerrie gehad. Ik kreunde zacht toen het ochtendlicht naar binnen scheen. “Ik wil nog honderd jaar slapen…”� mompelde ik slaperig en draaide me om. Ik voelde dat er iets van mijn lichaam gleed en ik opende mijn ogen toen het matras bewoog.
Het was Alex. Hij grijnsde toen ik mijn ogen mijn ogen op hem richtte. “Alex,”� mompelde ik moe, “Wat doe jij naast me in mijn bed?”�
“Vannacht zei je jouw broer zijn naam steeds en je dreigde te gaan huilen, ik hoorde je snikken.”�
Ik zuchtte diep.
“Maar ik heb zo goed geslapen, Alex.”�
“Ja, je was ook moe.”�
“Maar ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vraag.”�
Alex bloosde en keek naar het dekbedovertrek.
“Ik kon sowieso niet slapen,”� zei Alex en gaapte.
“Je hebt de hele nacht dus wakker gelegen?”� vroeg ik langzaam en hij knikte.
“Je was bijna aan het huilen, dus ik wilde je troosten…”�
“…En kwam toen bij me liggen. Ja, ik zie nu waarom.”�
“Je stopte met snikken en je broer zijn naam zeggen,”� zei Alex en slikte, “Maar het raarste komt nog…”�
Ik keek hem niet-begrijpend aan.
“Toen ik een arm om je heen had geslagen om je te troosten, zei je wat.”�
Oh nee hè. Ik had weer eens gepraat in mijn slaap. “Wat zei ik dan?”� vroeg ik.
“Nou, je zei mijn naam een paar keer... En dat ik je niet moest verlaten, of zoiets…”� fluisterde Alex.
Ik bloosde.
“Dus als ik het goed begrijp heb je me daarna ook niet meer losgelaten?”�
“Nee, ik ben niet meer op de bank tussen jouw zooi gaan liggen,”� sprak hij.
“Ugh,”� mompelde ik en ging rechtop zitten, “Dit blijft een geheim totdat ik zeventig ben,”� lachte ik en keek Alex eens goed aan.
Ik wil niet overdrijven, maar zijn haar zat nog steeds perfect. Hij had ook niet de moeite gedaan om naar zijn kamer te gaan en zich in andere, schonere kleren te hijsen.
“Je ziet er moe uit,”� zei ik.
“Weet ik,”�zei Alex en gaapte weer.
“Maar nog steeds wel zo goed dat er fangirls achter je aan gaan rennen als je nu naar buiten gaat.”�
“Jammer, ik dacht dat ik er als een zombie uitzag,”� lachte Alex.
“Dat weerhoud ze niet. Ik wed dat je als je een zombie was, er nog beter uitzag dan ik op dit moment,”� lachte ik.
“ Daar ben ik het niet mee eens,”� zei Alex terwijl ik opstond.
Ik glimlachte. “Je mag weer naar je eigen kamer hoor.”�
“Ik wacht wel totdat jij zover bent, mijn kamer is toch naast de jouwe.”�
“Echt waar? Awesome!”� zei ik blij en verdween in de badkamer.

Toen ik helemaal klaar was met aankleden, wat trouwens niks voorstelde, verliet ik de badkamer en gooide mijn deo naar Alex toe. Hij ving het elegant op en keek me vervolgens onbegrijpend aan en ik lachte.
“Ik dacht, misschien is deo wel zo hygiënisch, zo ’s ochtends?”�
“Het is vrouwendeodorant,”� spotte Alex.
Ik keek hem alleen maar grijnzend aan en ik probeerde te vertellen dat hij het gewoon op moest doen, zodat hij voor paal liep en ik er de hele dag in een deuk van lag.
“Oké, oké, ik doe het. Voor deze ene keer.”�
Toen ik het geluid van spuiten van het busje deo hoorde, schoot ik in de lach.
“Alex heeft vrouwendeo op!”� lachte ik.
“Ja, whatever,”� mompelde Alex lachend en gooide het busje weer terug.
“Zullen we gaan?”� voeg ik aan hem, “Ik weet dat we anderhalve dag rust hebben, maar gisteren zei je iets over ‘nieuwe liedjes oefenen’..? En trouwens, we hebben nog een interview gepland.”�
Alex knikte instemmend.
“Dat Breesays mens moet ons zo nodig voor Buzznet interviewen. Ik mag haar niet echt. Ze is zo ongeïnteresseerd tegenover Zack en Rian,”� zuchtte Alex en pakte zijn vest van de vloer, “Maar ik doe het voor onze fans, dus ik moet niet zeuren. Hopelijk kan jij beter met haar overweg.”�
“Ik weet hoe bitcherig ze is,”�zei ik en liep naar de deur, “Maar we moeten het ermee doen.”�

Na het ontbijt gingen All Time Low en mijn band weer verder met eigen zaken. Dat hield bij ons in dat we weer bij elkaar op mijn kamer verzamelden en dan over alles en nog wat gingen praten, line-ups gingen maken en liedjes oefenen. Soms kwam er nog een manager of iets in die richting die ons nodig had, maar verder gebeurde er backstage nooit wat bijzonders op onze kamer.

“Ik weet nog steeds niet of er extra suiker in die Chinese tomatensoep van gister zat. Het was niet echt lekker,”� zei Amy en startte een of ander schietspel op, terwijl ze een hap van haar Marsreep nam.
Ik lachte. “Amy, het eten op tours is niet echt het beste eten in de wereld.”�
“Dat is ook wel weer zo,”� zuchtte ze en ik hoorde het geluid van een mitrailleur uit haar oortjes komen.
“Je moet echt het geluid zachter zetten, dadelijk word je nog doof. En daar hebben we niks aan,”� lachte ik.
Amy stak haar tong uit, maar deed wel het geluid zachter.
“Wat vinden jullie eigenlijk van All Time Low?”� vroeg Charley en gooide een propje papier naar mijn hoofd.
“Ze zijn erg cool!”� zei Laura hyperactief.
“En aantrekkelijk. Een soort magneetjes,”� sprak Amy luchtig, nog steeds gefocust op het computerscherm.
“Wat vind jij, Rose?”�vroeg Charley opeens en ik keek op van mijn tekenwerk.
Ik lachte zacht en voelde mijn wangen rood worden. “Ze zijn alle vier een soort broers voor me.”�
“Dat is ook zacht uitgedrukt,”�grinnikte Laura.
“Oké, oké, ze zijn best wel knap en aardig,”�bloosde ik.
“Oftewel, ze heeft een crush op Alex Gaskarth,”� zei Amy lachend en nam nog een hap van haar Marsreep.
En daarom zijn beste vriendinnen best wel irritant. Ze weten alles over je, ze weten wanneer je iemand leuk vind, ze weten zelfs hoe je in bepaalde situaties reageert!
“En zeg niet dat het niet waar is, want ik zie gewoon aan je dat je hem leuk vind,”� mompelde Amy voordat ik wat kon zeggen.
“Jij vind hem ook het einde van de wereld,”� merkte ik op.
“Vond. Hij is toch niet iets voor mij. Verloor de interesse. En hij leek mij ook niet te zien zitten. Alleen als vrienden, denk ik. Ach ja, het maakt mij niets uit. Jij mag hem nu 100% hebben, hoor,”� lachte Amy, “Niet dat het van je ouders mag, ofzo.”�
“Bedankt, hè,”� zei ik sarcastisch en ging weer verder tekenen. Toen ik zag dat het teveel op Alex Gaskarth leek, maakte ik er geïrriteerd een propje van en gooide hem in de prullenbak.

De uren daarna verstaken langzaam. We zaten met zijn vieren opgesloten op onze kamer en waren soms gezamenlijk met iets bezig, maar soms ook weer niet. Ergens miste ik het bijzijn van de jongens, maar ik had ook wel weer lol met mijn beste vrienden en bandleden.

“Volgens mij komt ze zo,”� mompelde ik en keek twijfelend op mijn horloge.
“Zij komt ons heus niet ophalen,”� zei Charley, starend uit het raam, “Waarschijnlijk wordt er van ons verwacht dat we zelf komen opdagen, en anders dan hebben we pech. Oh, kijk, daar staat ze Zack te interviewen!”�
We stonden alle drie ongeveer tegelijkertijd op en renden naar het raam toe.
Ik zag zes mensen staan. Vier van All Time Low, een cameraman en zij. Van veraf zag je haar ongeïnteresseerde blik al en mijn tanden zaten op elkaar van de opkomende woede.
Waarom kon ze niet normaal doen tegenover Zack? Er waren iets van honderden fans die een moord zouden doen om Zack te interviewen!
Ik voelde een hand op mijn schouder en keek op.
“Wind je niet op, dan kom je met zo een chagrijnig gezicht aanlopen. Weet je zeker dat ze gelijk bitchy gaat doen,”� zuchtte Laura.
“Kom, we moeten gaan,”� zei Amy en trok Laura mee naar de deur. Charley en ik volgden.

Reacties: