FanFic.nl

Skins.

Dominic

Ik brand het puntje van de joint eraf, en stop deze daarna tussen mijn lippen. Dan steek ik de joint aan en inhaleer genietend. Ik blaas uit en de blauwgrijze rook wolk neemt de raarste vormen aan. De wind zucht nogmaals en de krekels hoor je zachtjes op de achtergrond. Ik neem nog drie hijsen en pass de joint dan door naar Zara.
“Thanks, bro.”� Zara inhaleert ook een paar keer. De stilte is te voelen en het voelt wel fijn aan. Het is het derde jointje deze avond. Verspreid over het uitgestorven grasveld, naast het industrieterrein, liggen nog een paar lege drankflessen. This is how we roll.
“Hey, Bousie.”� De stem van Lenthe doorbreekt de stilte. Mohammed kijkt op haar neer vanaf het afbrokkelende muurtje waarop hij zit.
“What’s up?”�
“Niks, ik wilde alleen de stilte doorbreken.”� De aanstekelijke lach van Emanuelson weerklinkt in de stille nacht en voordat we het weten breekt er een vijfstemmig lachsalvo uit. Het gelach sterft uit als de ringtone van Zara door de lucht klinkt.
“Psst, jongens, stil zijn. Het zijn m’n parents.”� Zara staat op en loopt zo’n vijf meter van ons vandaan. Ik krijg de joint weer in mijn handen en zie dat hij nog niet eens voor op de helft op is. We hebben met zijn vijven op dit moment ongeveer vier jointjes op, als je dat half opgerookte jointje van gister ook nog meetelt. We zijn nu al stoned.
Ik laat het jointje uitgaan. Zara komt luid vloekend weer bij ons staan en laat zich gelijk door haar knieën zakken.
“Ik moet naar huis. Het is verdomme nog maar net half drie en die mongooltjes willen dat ik naar huis toe kom. Ik ben verdomme achttien! Geen kind van fucking drie jaar oud.”� Ik grinnik zachtjes. Zara kan zich zo lekker druk maken.
“Je kan bij mij slapen?”� Mohammed kijkt Zara aan.
“Bedankt.”�
“Bousie en Zara zaten in een boom! Ze wouden het gaan doen maar hadden geen condoom!”� Lenthe heeft weer eens last van een kinderachtige space. Ze is ook met haar net zeventien de jongste van ons hier. Trouwens, de jongste van ons veertien.
“Zo’n groot seks tekort dan?”� De stem van Emanuelson dringt mijn oren binnen, maar snappen doe ik het niet. Het is een feit, ik ben stoned.
“Wie zet er een chill muziekje aan?”�
“Ik moet echt naar huis!”�
“Slaap dan gewoon bij mij, habibi.”� Iedereen praat door elkaar heen, maar toch worden we verstaan. Lenthe pakt haar blackberry en na een halve minuut komt Afroman met Because I Got High uit de speakers.
“Bousie, nee, Mo. Dat kan ik niet maken.”�
“Stilte!”� Emanuelson’s schreeuw doorklieft de nacht.
“What’s up?”�
“Politie.”� Snel worden de tassen in gepakt en op de ruggen gehesen. We zijn altijd lopend, dus we hoeven ons niet druk te maken over fietsen.
“Klaar?”� Emanuelson in volgens mij de nuchterste van ons vijf. Vier hoofden knikken en we rennen er van door. We rennen allemaal dezelfde richting uit. Dit industrieterrein is ons gebied en we weten waar we moeten zijn. We schieten een paar straatjes door en rennen doelgericht op een oude, leegstaande loods af. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Emanuelson zo nu en dan omkijken en ik weet zeker dat de politie ons niet achtervolgt. We rennen om de loods heen en door een kleine opening glippen we naar binnen. Zodra we binnen zijn en zitten, komen we als eerst op adem.
Een fluisterende stem klinkt op uit de donkere loods, maar we hijgen teveel om het te horen.
Zodra we op adem zijn gekomen, is Lenthe de eerste die de stilte verbreekt.
“Pfft, dit is goed voor mijn conditie. Moeten we vaker doen.”� Een zachte lach komt uit de loods en op dat moment weten we dat we niet alleen zijn.
“Wie is daar?”� vraag ik.
“Wing.”�
“Wie nog meer?”� Het is algemeen bekend dat Wing het hier midden in de nacht eng vind. En sowieso ben je hier nooit alleen.
“Tom.”� De playboy van ons veertien. Alleen is Wing stom genoeg om in zijn suikerzoete praatjes te trappen en zo nu en dan deelt ze het bed met hem. Of de loods.
“Get dressed. Mohammed, kunnen we met zijn allen bij jou osso slapen?”� Ik ben de enige die Mohammed nog nooit Bousie heeft genoemd. Bousie is zijn bijnaam en ik vind dat Mohammed leuker klinkt.
“Natuurlijk. Het is mijn osso, dat weet je toch. Ik woon niet meer bij mijn parents, dat weet je ook.”�
“Ik moet naar huis.”� Zara’s stem klinkt zachtjes.
“We slapen bij Mohammed thuis.”� En met die woorden is de discussie gesloten.

Reacties: