FanFic.nl

Densetsu no Akio.

Roaring Kenshin. ~part II

Langzaam opende het grote wezen zijn ogen. Hij moest eerst nog wennen aan de omgevind, die eerst een donkere kleur had. Na een aantal keer moeizaam te hebben geknipperd leken ze vorm te krijgen en kleuren te hebben. ''Urgh..'' bracht hij moeizaam uit en probeerde rechtop te komen. ''Ho!'' ving hij op, wat ervoor zorgde dat hij zijn kop meteen draaide, om daar een Riolu te zien staan. ''Rustig aan... Je hebt flink wat klappen opgevangen,'' sprak de Riolu weer. Hij kon vaag zien dat de Riolu zijn mond bewoog. ''Ik heb nog wat bessen gevonden.'' Ditmaal hoorde hij een andere stem. Voorzichtig, zoals de Riolu hem gezegd had, kwam hij overeind. Hij keek om, en zag onmiddelijk de Buizel staan, die haar armen volhad met Oran Berries. Langzaam liep de Buizel op hem af, en bood hem vervolgens de bessen aan. Ze legde ze vlug voor zijn voeten neer, en liet hem rustig zijn gang gaan. Voorzichtig begon hij te eten, wetend dat die bessen hem veel goed zouden doen.

''Weet je nog wat er is gebeurd?'' vroeg de Riolu, nadat ze met zijn drieeën op de grond zaten, bij een klein vuurtje die ze hebben gemaakt met behulp van de Arcanine. Hij trok een nadenkend gezicht, maar knikte algauw ja. ''Hoe heet je?'' vroeg Yasu opgewekt. ''Kenshin,'' antwoordde hij kortaf. ''Ik heet Yasu,'' sprak de Buizel, en wees vervolgens op de Riolu, die vragend naar de oranje poot heet. ''En dat is Akio.'' Eigenlijk had hij zichzelf wel kunnen voorstellen, maar hij liet Yasu haar gang maar gaan. ''Ik moet Nana, Shuu en Jiro vinden,'' sprak Kenshin nu weer op zijn beurt. Hij stond op en wilde weglopen, maar werd tegengehouden door Akio. ''Denk je niet dat je beter vannacht wat kunt slapen? Daarbij kunnen wij je helpen,'' legde hij uit. Afwachtend keek hij de Arcanine aan, die eerst iets leek te overwegen, maar toen weer terug ging zitten. ''Waar is de moeder eigenlijk?'' floepte Yasu er opeens uit. Ze zag hoe haar vriend naar haar keek, en had het liefst gehad dat ze niks had gezegd. Maar, het was er nu al uit. ''Die is er niet meer,'' antwoordde Kenshin, en staarde naar de grond. Hij zuchtte. ''Die is er al een tijdje niet meer.'' Akio en Yasu keken elkaar vragend aan, en toen Kenshin. ''De pups waren nog maar drie weken oud, en verloren hun moeder al. Die Houndoom, Isamu, had daarvoor gezorgd en nu zit hij achter mij aan. Ik heb geen idee waarom, hij is juist degene die mij iets heeft aangedaan,'' begon hij zijn verhaal. ''Ah, sorry, dat willen jullie vast niet horen,'' verontschuldigde hij zich. ''Nee, het is oké. Het voelt soms goed je hart te kunnen luchten als je met iets zwaars zit opgescheept, nietwaar?'' sprak Akio vlug. Beide pokémon keken hem verbaasd aan. Zelf stond hij ook van zichzelf te kijken. Kwam dat serieus uit zijn mond? ''Jij bent wijs, voor een jonge pokémon.'' Kenshin liet een kleine glimlach zien, voordat hij zijn mond weer open deed.

''Ik was op jacht, dus ik weet niet zeker wat er precies gebeurde. De drie kleintjes waren vast aan het spelen met haar toezicht. Toen ik een grauw hoorde wist ik dat er iets aan de hand was. Ik rende op volle vaart terug naar ons hol, om daar alleen mijn drie kinderen te zien. Ze hadden een angstige en onzekere blik in hun ogen, dus ik kon voelen dat er iets ernstig mis was. Ik probeerde haar geur op te pikken, wat me nog net lukte. Ik rook een andere pokémon, die bij haar in de buurt moest zijn. Gelijk rende ik erop af, maar ik was te laat. Ik kwam uit bij een soort wild-water rivier, en de enige die ik nog zag staan was Isamu, met dezelfde brede grijns op zijn gezicht als daarstraks.'' Akio's ogen waren groot van ongeloof. ''Dus, je weet niet precies hoe ze...?'' bracht Yasu uit, die net zo verbaasd leek te zijn. Kenshin schudde zijn hoofd. ''De enige die het weet is zijzelf en Isamu,'' sprak hij. Opnieuw zuchtte hij. Ze hadden blijkbaar een pijnlijk onderwerp naar boven gebracht, wat ze maar al te graag wilden veranderen. ''Kunnen we niet beter een strategie bedenken?'' vroeg Akio plots, waardoor hij weer de twee verbaasde blikken naar hem kreeg toegeworpen. ''Ik bedoel, voor als we Jiro en de rest terug willen,'' sprak hij toen vlug. De Buizel en Arcanine knikte. ''Ik denk dat Isamu te sterk voor jullie is,'' liet Kenshin weten. ''Wij zorgen wel voor afleiding, hou jij je maar bezig met Isamu. En als het zo ver is, zijn wij bereid je kroost te beschermen, toch Akio?'' Vragend keek ze de Riolu aan. ''Mhm.''

''Akio..'' Geïrriteerd mompelde hij, en draaide zich om. Hij was te moe om zijn ogen open te doen. Op dat moment voelde hij gerammel aan zijn arm, maar probeerde het te negeren. Hij hoorde gesnuif, en vervolgens niets meer. Dat was tenminste voorbij. ''AKIO!'' weerklonk hem in zijn oren, gevolgd door een pijnscheut in zijn maag. Hij opende snel zijn ogen en schoot overeind, om Yasu horizontaal op zijn schoot te vinden. ''Wat... Doe je?'' vroeg hij peinzend en keek haar kort aan. ''Kenshin is weg!'' riep ze in paniek. ''WAT?'' reageerde het blauwe wezentje. ''K-E-N-S-H-I-N-I-S-W-E-G! Ben je doof?'' Hij negeerde het en stond vlug op, vergetend dat Yasu nog steeds bovenop zijn poten lag, die nu van zijn schoot werd geworpen en op de grond belandde. De Arcanine was inderdaad weg. ''Wat is hier aan de hand... We hadden toch een plan..?'' bracht de Riolu krampachtig uit. ''Hij is vast op zoek gegaan naar zijn kinderen,'' mompelde Yasu, die langzaam opstond. ''Misschien kunnen we dat beter ook doen,'' stelde ze voor en klopte zich af. De Riolu knikte, keek om zich heen, en liep toen een kant op waarvan hij hoopte dat Kenshin die ook had genomen.

Reacties: