FanFic.nl

Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!

You Were Fake, I Was Great, Nothing Personal.

“Daar zijn ze eindelijk,”� horde ik haar zeggen.
Ik keek verward naar mijn bandleden en ze schudden hun hoofd. Waarschijnlijk dacht we allemaal hetzelfde. De cameraman richtte zijn camera vol op mijn gezicht en ik zag dat hij uitermate inzoomde. De kauwgomkauwende vrouw naast ons zuchtte en keek vertwijfeld op haar papiertje. Daarna lachte ze lief naar me.
Lach niet zo, je bent respectloos voor sommige mensen, dacht ik en ging op het nabije muurtje zitten.
De cameraman zoomde weer uit zodat we waarschijnlijk alle vier in beeld kwamen. Ik lichtte mijn gezicht op en maakte het beroemde peace-teken, wat mijn trade mark begon the worden.
“Hé mensen! Wij zijn Goodbye December en jij kijkt naar Buzznet!”� zeiden we in koor en kregen toen de slappe lach. Bree rolde met haar ogen.
“Hoi Goodbye December! Wat leuk om jullie te zien en dat jullie waren bereid voor dit interview!”� lachte ze en ik bleef in de camera grijnzen.
“Hoe is het om met All Time Low te touren?”� vroeg ze.
“Het is geweldig!”� zei ik, “Het zijn echt hele aardige jongens en ze zijn ook zo behulpzaam en…”�
“Ja, Rose we weten het nou wel,”� lachte Amy en drukte haar hand op haar mond.
“Hé, mensen,”� ging ze op fluisterende toon verder en kwam dichter bij de camera, “Deze Rose hier heeft een crush op -“
Voordat ze haar zin kon afmaken onderbrak Bree haar en vroeg de volgende vraag. Geïrriteerd ging Amy weer goed zitten en ik was voor de eerste keek blij met Bree’s bitcherige gedrag.
“Ja, je bent ook door zo veel tegenslag gegaan… Het was zeker verschrikkelijk, die paniekaanval?”� oogde ze naar me.
“Ja, maar ach, mijn vriendinnen waren me snel te hulp geschoten en de fans,”� ik keek naar de camera, “Ja jullie dus, zijn zo medelevend! Ik zou jullie allemaal wel kunnen zoenen!”�
“Ja, maar eerst wil je Alex -“ begon Charley, die weer werd afgekapt door Bree’s gekakel.
“Zeg,”� zei Laura opeens, “Als alle vragen alleen aan Rose worden gesteld, kunnen wij drieën gaan, toch?”�
We lachten sarcastisch en ik deed ook nog een duit in het zakje.
“Weet je… Je moet eens meer respect tonen tegenover andere bandleden behalve de gitarist en de zanger.”�
Bree bleef stil.
“Ja. Dat wordt eruit gehaald. Eh… Waar was ik... Wanneer gaan jullie het nieuwe album uitbrengen? Er doen geruchten dat jullie er mee bezig zijn.”�
“Ja, we zijn druk bezig met alles om ons heen. De tour, het nieuwe album… Rose heeft het afgelopen jaar niets anders zitten te doen dan nieuwe liedjes schrijven. We hopen dat het album in de zomer af is en kan uit worden gebracht, maar natuurlijk komen er eerst wat singles uit!”� sprak Laura en glimlachte.
“Is er al sprake van de naam die het album gaat krijgen?”�
“ We zijn nog niet zeker maar we denken dat het Revolt Against The Misery gaat heten, maar we weten het niet. De titel was gekozen door mij en eigenlijk had Charley hem verzonnen, de inspiratiebron was mijn tegenslag,”� zei ik lachend, “Best wel een beetje cliché, maar het klonk cool.”�

De rest van het interview verliep zonder kleerscheuren. Bree toonde interesse voor ons allemaal, en daar waren we hartstikke blij mee.

“En… cut. Bedankt voor het interview, dames. Alleen de volgende keer niet zo doen alsof jullie de baas zijn.”�
“Zijn wij dat dan?”� vroeg ik.
“Ben jij dat dan?”� zei Amy.
“Als jij niet zo ongeïnteresseerd overkwam in Zacks interview hadden we dat nog geeneens gedaan. Dat heet respect,”� zei ik knarsetandend en voelde mijn handen weer trillen.
Bree draaide zich om en liep zonder wat te zeggen weg met de cameraman.
“Pssh. Ze zal ook nooit veranderen,”� zuchtte Amy en klom van het muurtje af.
“Nope,”� zuchtte ik.
Ik gleed van het muurtje af en zag dat er een gast op me af kwam. Ik porde Charley.
“Is dat Harry?”�
Charley’s ogen werden spleetjes en ze focuste op de man die kwam aanlopen.
“Eens even zien… Een oversized jogging broek, een T-shirt van ons en stukgelopen gympen. Kan niet missen.”�
We lachten.

“Hé meisjes!”� lachte Harry.
“Ik heb zo een goed nieuws!”�
“Wat dan?”� zeiden we tegelijk en Harry grijnsde. Klunzig haalde hij een berg papier tevoorschijn.
“Ik heb Reprise Records wat van jullie nieuwe zooi laten horen…”�
Harry knipoogde.
“Nee. Dat kan absoluut niet,”� stamelde ik.
Een platendeal bij Reprise Records? Maar dat was een supergroot label! Hoe konden wij nou als een ietwat onpopulair bandje een platendeal tekenen met hun? Dat was onmogelijk!
“Is het serieus…,”� begon Amy.
“Ja, het is serieus een platendeal bij Reprise Records!”� juichte Harry en we sprongen allemaal een gat in de lucht. We juichten, dansten en we zongen uit volle borst; het kon ons niet schelen of mensen raar keken. Daarna besprongen we elkaar en piepten dat we een platendeal met Reprise hadden.
“Maar- Maar dat is onmogelijk! Je maakt een grapje!”� schreeuwde Laura hyper.
“Ik maak geen grapje!”� lachte Harry.
“Dat betekent dat we echt geen slaap hebben nu we veel dingen moeten tekenen en zo…”� mompelde Charley.
Ik kon het nog steeds niet geloven. Een platendeal met een internationaal label. Wij.
“Waarom? Hoe kan het? Je hebt ons nooit verteld dat je liedjes had opgestuurd!”� vroeg ik nieuwsgierig en prikte Harry in zijn buik.
“Ik hoorde van al die tegenslag en ik had zoveel medelijden. Ik besloot om toch te proberen om liedjes op te sturen. Ik schatte in dat ik geen antwoord erop kreeg omdat we nog vrij onbekend zijn in de wereld, maar ik moest het proberen. Om jou op te beuren. En het is gewoon gelukt!”� grijnsde Harry.
“Harry! Dat had je niet moeten doen!”� gilde ik en sprong in zijn armen van blijdschap. De rest volgde.
“Dus… Wat moeten we nu doen?”�vroeg Amy.
“Nu… Moeten jullie allemaal met me meekomen, een dan gaan we samen contracten tekenen!”� lachte hij.
We juichten en volgden Harry naar zijn kamer.

“Ugh. Hoeveel en hoelang nog?”� zuchtte ik en legde mijn hoofd op de stapel papieren. Contracten tekenen. Veel contracten zorgde voor weinig energie. Zuchtend keek ik naar de klok. “Gast, we zitten hier al een uur ofzo.”�
De rest volgde zuchtend en steunend. Harry maakte een teleurstellend klikgeluidje en zei: “Wie wilde er nou een platendeal met een groot label?”�
“Nou, het maakte ons niet uit,”� merkte Amy op.
Harry rolde met zijn ogen. “Vrouwen.”�
Ik las zijn ogen en ik sprong op.
“Je verbergt wat,”� zei ik grijnzend.
“Nietes,”� zei Harry en zijn mondhoeken krulden om.
“Jawel.”�
“Nee.”�
Ik zuchtte en vervolgde op een ongeïnteresseerde toon: “Als je ons geen beloning geeft, dan eisen we een schadevergoeding.”�
“En we gaan in hoger beroep,”� lachte Laura.
“Vergeet de advocaat niet!”� grinnikte Amy en tekende een smiley achter haar handtekening.
“Niet zeuren, ik heb concertkaartjes van All Time Low’s concert voor vanavond waar jullie op de eerste rij kunnen zitten,”� grijnsde hij.
Weer sprongen we een gat in de lucht.
“Beste meneer, wij zeuren niet meer!”�grapte Charley en pakte de grootste stapel contracten.
Harry begon te lachen.
“Zo mag ik het horen.”�

Die avond gingen we nog langs de jongens zelf om ze veel geluk te wensen en te praten over onze dag. We leerden Vinnie Vegas kennen en de man die het geluid regelt, wat zijn naam was weet ik niet meer.
“En je raadt het nooit, maar we hebben een platendeal bij Reprise Records!”� piepte Charley na een tijdje.
“Gast, echt waar?”� begon Jack.
“Ja, serieus,”� zei ik lachend en keek naar Alex.
“Dat is zo cool! Gefeliciteerd!”� zei hij.
“Bedankt, wij waarderen dat heel erg. We moesten anderhalf uur contracten tekenen!”�
“Hoe de hell hebben jullie dat vol gehouden? Wij konden het nauwelijks uithouden, maar jullie zien eruit alsof je bij de tweede al denkt van: ‘Ja, hallo, ik stop ermee, hoor’”� grapte Rian.
“En bedankt. We mogen daarom wel vanavond bij jullie concert zijn,”� grijnsde Amy en we lachten, terwijl All Time Low ons verbijsterd aankeek.
“Ja… Daar kan ik niet tegenin gaan…”� zei Rian.
“We moeten maar eens gaan,”�zuchtte Zack en strekte zich uit.
“Dan gaan wij ook maar eens als VIPs naar de zaal,”�lachte Laura en we vertrokken.
“Doei!”� zei Alex.
Ik greep hem bij zijn kraag.
“Eerste rij. Neonroze zonnebril. Tanktop. Groene highlights. Je kan me niet over het hoofd zien,”� fluisterde ik en knipoogde. Ik wachtte niet op zijn reactie en rende de meiden achterna, terwijl ik mijn neonroze zonnebril opzette.
All Time Low, here I come.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.