FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

24.

Nerveus reed Bill richting de instelling. Hij hoopte dat Noa hem nog wilde zien nadat hij was weggegaan zonder gedag te zeggen. En hij hoopte dat Noa er niet zo uitzag als in zijn droom vannacht. Er liep weer een huivering over zijn rug als hij er aan terugdacht. Toen het grijze gebouw in zijn gezichtsveld kwam, zakte Bill zijn humeur meteen. Flashbacks speelde zich af en dan vooral zijn zelfmoordpoging. Met een zucht parkeerde Bill zijn auto en stapte hij uit. Hij negeerde de slogan van de instelling en liep met grote passen naar binnen. Eens binnen zei hij wie hij was, maar blijkbaar kende ze hem nog. Beschaamd keek Bill naar zijn schoenen. Hij leek zich te schamen dat hij hier was geweest, als patiënt. De man bracht Bill naar de bezoekersruimte.
“Mag ik haar niet in haar kamer zien?”� vroeg Bill.
“Ik zal even kijken als ik dat voor je kan regelen,”� zei de man en hij ging even weg. Bill nam plaats op een stoel en dacht na over wat hij zou kunnen zeggen tegen Noa. Wat later kwam Bill zijn vroegere privétherapeut.
“Ik zal je naar haar kamer begeleiden. Ze weet niet dat je komt, dus het zal hopelijk een verrassing zijn voor haar. En ik hoop dat je haar kan opvrolijken, het gaat niet zo goed met haar.”�
“Dat had ik gelezen ja. Ik maak me zorgen,”� zuchtte Bill.
“Das lief van je,”� zei de dokter. Bill glimlachte.
“Hoe gaat het nu met jou?”�
“Eigenlijk best wel goed. Mijn beste vrienden waren in het begin gebleven. Ze kookte en zorgde er ook voor dat ik at en dat was wel nodig, zeker in het begin. Nu gaat alles vanzelf en ik heb een hondje gekocht en ja, dat helpt tegen eenzaamheid.”�
“Das mooi Bill en ik ben blij dat je het initiatief hebt genomen om een dier in huis te halen. Zo een beest geeft leven in huis en zo kom je nog eens buiten,”� zei de dokter. Bill knikte.
“Mecki is zeer actief en gaat graag wandelen dus ik zal niet in mijn zetel vastroesten.”�
De dokter lachte en stopte.
“Hier is het, ik zal even eerst gaan.”� Bill knikte en wachtte. De dokter ging naar binnen.
“Er is bezoek voor je Noa.”�
“Aahzo,”� zei Noa zacht. Bill ging om de dokter heen.
“Bill?”�
“Noa,”� glimlachte Bill.
“Ik ben zo blij om je te zien!”� Noa sprong op van haar bed en vloog in Bill zijn armen. Stilletjes sloop de dokter weg om het tweetal alleen te laten.
“Ik had gehoord dat je naar huis mocht gaan,”� zei Noa. Ze trok Bill mee op het bed.
“Ja, ik voelde me schuldig dat ik je alleen liet hier.”�
“Je bezoek maakt alles goed,”� glimlachte Noa. Ze kroop weer terug in Bill zijn armen. Dit had ze gemist. “Maar vertel me alles wat je hebt gedaan thuis.”�
“Wel, toen ik thuis kwam, was iedereen in mijn appartement. Georg, Gustav, Andreas, David en nog meer vrienden en crew leden. Het was een leuk feestje. Toen zijn Georg en Gustav een weekje gebleven om me te helpen en om voor me te koken. Het was leuk van hen, ze gaven me een duwtje in de rug om te starten. Daarna ging het vanzelf. Ik kon zonder moeite boodschappen doen, maar ik heb wel een strikt schema gemaakt wanneer ik ontbijt, lunch en wanneer ik avond eet. Nu heb ik nog behoefte naar een strikt schema, voor mezelf. Ik denk dat hoe langer hoe minder ik het ga volgen, maar het helpt in het begin. En ik heb een hondje gekocht. Mecki. Ze is echt een schatje. Je zou meteen gek van haar zijn als je haar zag.”�
Noa glimlachte om Bill zijn verhaal.
“Dat is echt leuk om te horen Bill. Het spijt me dat je moest horen dat ik steeds achteruit ging en ja. Het spijt me.”�
“Hey, dat is toch geen probleem. Je weet wat ik allemaal heb gedaan.”� Daarmee bedoelde hij zijn zelfmoordpoging.
“Het is je vergeven Billie. Trouwens je ziet er sexy uit in die short en tank top. Zo te zien is de zomer begonnen.”�
“Het is snik heet buiten!”� pufte Bill. Noa lachte om Bill zijn gezicht.
“En valt het wel mee om in een appartement te leven waar Tom ook nog geleefd heeft?”�
“Ik kan het wel aan. De lege plek voor me blijft leeg, daar kan ik niets aan doen. Wat ik wel doe is briefjes onder zijn deur duwen. Ik ben nog niet in zijn kamer geweest. Ik durf het eigenlijk ook niet. En telkens als ik een briefje eronder steek stel ik me voor dat hij ze ’s morgens vind, erom lacht en dan aan zijn laptop gaat zitten. Ik vertel hem over mijn dag op die briefjes, het helpt.”�
“Je bent echt een fantastisch mens Bill. Jou kijk op alles, das om jaloers op te zijn. Hoe je je verdriet verwerkt. Je doet het geweldig.”�
“Je maakt me verlegen.”�
“Goed zo!”�
Beide barste ze in het lachen uit.
“Ik miste je,”� zei Bill. Hij werd wat rood.
“Ik jou ook Bill.”�

De hele namiddag hadden Bill en Noa nog gepraat en gelachen. Nu moesten ze helaas weer afscheid nemen.
“Doe goed je best, dan zien we elkaar snel weer,”� zei Bill voor hij Noa nog eens goed vast pakte.
“Ik beloof het!”�
“Zo mag ik het horen! Geef de moed niet op want ik weet dat jij het kan.”�
“Ik zal mijn best doen.”�
Ze knuffelde nog lang en dan kwam de dokter Bill weer halen. Noa bleef achter op haar kamer. Bill voelde zich wel even leeg toen hij met de dokter mee weg liep.
“Mag ik iets vragen?”� vroeg Bill.
“Natuurlijk.”�
“Is het mogelijk dat ik Noa eens mee uit neem, buiten de instelling?”�
“Dat kan geregeld worden,”� glimlachte de dokter.
“Wilt u me op de hoogte houden dan? Liefst zo snel mogelijk, want het kan elke dag weer slecht weer worden.”�
“Ik laat het je zo snel mogelijk weten.”�
“Bedankt,”� glimlachte Bill.
Met een blij gevoel stapte hij weer in zijn auto. Hij negeerde het grijze gebouw en reed weer richting huis. Het begon al te schemeren. Was hij dan zo lang gebleven? Bill keek op de klok. Hij had zijn etenstijd gemist. Een wanhopig gevoel bekroop hem. Hij was uit schema?!
“Het komt nog wel goed,”� fluisterde hij tegen zichzelf. Eens thuis stak hij dan maar een pizza in de oven. Die kreeg hij maar half op, dus bewaarde hij de rest voor morgen of straks.
Later op de avond kroop hij met Mecki voor de tv. Er was een of andere film op en die was wel interessant. Mecki likte aan Bill zijn gezicht en ging dan in de een persoonszetel liggen en ging daar slapen. Bill glimlachte om het schattige zicht en stond dan op. Zelf was hij ook uitgeput. Dat uit schema zijn had hem even schrik aangejaagd, maar alles was weer goed gekomen. Eerst schreef hij nog een briefje over zijn dag en stak dat dan onder Tom zijn deur. Daarna kleedde hij zich uit tot zijn boxer en kroop onder zijn lakens.
Hij hoopte dat de dokter hem snel liet weten wanneer hij een dagje kon weggaan met Noa. In zijn hoofd plande hij al een hele boel. Hij wilde haar voorstellen aan Mecki, een stadswandeling maken, shoppen, naar het park gaan, zwemmen en natuurlijk een ijsje eten.
Met een glimlach op zijn mond viel Bill in een diepe slaap.

Reacties: